สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมน่ะครับ ผิดถูกยังไงต้องขออภัยด้วยน่ะคับ😊😊😊
วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องผมกับครอบครัว ตอนนี้ผมอายุ20ล่ะคับยังเรียนอยู่ แต่แยกอยู่กับพ่อกับแม่ตั้งแต่ ม.1 (เพราะต้องไปเรียนไกลบ้าน) จนถึงตอนนี้
จะขอเล่าก่อนว่าชีวิตตอนเด็กๆเป็นยังใง
ครอบครัวของผมค่อนค้างเป็นครอบครัวที่พ่อกับแม่กดดันลูกหรือคาดหวังกับลูกมากเกินไป ลูกทุกคนจะต้องเป็นแบบที่พ่อแม่ต้องการ ไม่ว่าจะเรียนหรือทำงานที่ไหน พ่อกับแม่จะต้องเลือกโดยไม่ถามลูกเลยว่าจะเรียนไหม. จะเรียนที่ไหนยังไง ไม่ถามเลยสักนิด
เข้าเรื่องของผมดีกว่า
สถานะผมกับพีน้องค่อนข้างแย่พอสมควร เพราะตั้งแต่เด็ก ผมกับพี่สาวชอบมีเรื่องทะเลาะค่อนข้างบ่อยบาดหมางค่อนข้างมาก ยกตัวอย่างคอมพิวเตอร์ของพี่ผมที่พี่เก็บเงินซื้อเอง เพราะพ่อแม่ผมไม่ค่อยสนับสนุนในสิ่งที่ลูกอยากได้คับ ตอนนั้นผมน่าจะอยู่ ม.1 กลับจากโรงเรียนก็อยากจะเล่นเกม ก็เลยเปิดคอมของพี่ แต่พอดีพี่กลับจากทำงานก็เลยเห็นว่าเราเล่นคอมของเขาอยู่ ตอนพี่โกรธมากด่าผมแรงมาก
ประมาณ"มืงจะเล่นของกุทำไม อยากได้เก็บเงินซื้อเองดิ ถ้าเสียขึ้นมา มืงคิดว่าพอแม่จะซื้อไห้กุแทนหรอ"
ซึ่งเป็นคำที่ผมฟังเจ็บมาก รู้สึกถึงความห่างระหว่างพี่กับน้อง ตอนนั้นมันหดหู่มากแต่ไม่ได้เสียใจตอนนั้นแต่มันทำไห้ผมรุ้สึกถึงความสัมพันธ์กับพี่ผมน้อยลงมากจนถึงทุกวันนี้ผมกับพี่ึแทบไม่คุย สถานะความเป็นอยู่ก็ตัวใครตัวมันแค่อยู่บ้านหลังเดียวกันแค่นั้น กับข้าวผมซื้อเองกินเอง(บางครั้งก็อิจฉาเพื่อนผมที่มีพี่สาวคอยทำกับข้าว กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา) ตลอด7 ปีที่ผ่านมาครอบครัวผมแทบไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลย เวลาพี่ทำกับข้าวก็จะทำเฉพาะของเขา ส่วนผมก็ซื้อเอาครับ เพราะทำไม่เป็น 555+
จนตอนนี้ผมกลับรุ้สึกว่าอยู่คนเดียวมันดีกว่าเพราะระยะเวลาที่ผ่านมาผมก็เหมือนอยู่คนเดียวมาตลอด มีครอบครัวแต่ไม่อบอุ่น พ่อแม่รวยมีบ้าน2-3หลังรถ2-3คัน แต่กลับไม่เคยสนับสนุนในสิ่งที่ลูกอยากจะเรียน
ผมกับพ่อก็แทบไม่เข้ากันเลย ความคิดทุกอย่างแทบไม่เหมือน และพ่อก็พยายามทำไห้ผมต้องเป็นแบบที่เขาอยากไห้เป็น ซึ่งผมทำไม่ได้ผมก็ถูกด่าเหนื่อยและท้อมากๆ 😣😣😣
ผมเคยทะเลาะกับพ่อค่อนข้างรุนแรงตอนอายุ19 เพราะผมเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองกดดันมากเกินไป จนทะเลาะกันใหญ่เลย ตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมทำอะไรไม่สำเร็จเลยในชีวิต ตั้งแต่จบ ม.1ก็ตามพ่อแม่ตลอด เพราะถ้าผมไม่ทำตามก็จะถูกตีมั้งโดนด่าสารพัด เลยเป็นคนไม่ค่อยเข้ากับสังคม
จนโตมาก็นิสัยแบบนี้เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าทำในสิ่งอยากจะทำ กลัวทุกอย่าง
แต่พอหลังจากทะเลาะกับพ่อขั้นรุนแรงก็บาดหมางกันก็แถบไม่ได้มองหน้ากันเลย
ทะเลาะเรื่องอะไร?
ก็เรื่องชีวิตผมนี่แหละ ผมแค่เริ่มคิดว่าผมต้องทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง เจออุปสรรคต้องรุ้จักแก้ ไม่ใช่อะไรๆก็ไห้พ่อแม่เลือกทุกอย่าง เพราะพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราตลอดชีวิต ก็นั้นแหละครับ ความคิดไม่เหมือนกัน พอผมเลือกจะทำในสิ่งที่ผมอยากจะทำก็เป็นเรื่องใหญ่สะงั้น จนตอนนี้ผมทำอะไรหรือมีปันหายังไง แถบไม่ได้ปรึกษาคนในครอบครับเลยครับ 555+ เหมือนยุคนเดียวจริงๆ
แต่ต้องแลกด้วยการเสียความสัมพันธ์กับพ่อแม่
ผมก็อยากไห้พ่อแม่ภูมิใจตัวผม รักในสิ่งที่ผมเป็น
ไห้กำลังใจผมได้ในวันที่ผมท้อ
ผมพยายามเป็นแบบที่พ่อกับแม่อยากไห้เป็นแต่ผมก็ทำไม่ได้
ผมเลือกที่จะเป็นตัวผมเอง ผมผิดไหมครับ ???
ทำไมเราเป็นคนไม่เข้ากับครอบครัว
วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องผมกับครอบครัว ตอนนี้ผมอายุ20ล่ะคับยังเรียนอยู่ แต่แยกอยู่กับพ่อกับแม่ตั้งแต่ ม.1 (เพราะต้องไปเรียนไกลบ้าน) จนถึงตอนนี้
จะขอเล่าก่อนว่าชีวิตตอนเด็กๆเป็นยังใง
ครอบครัวของผมค่อนค้างเป็นครอบครัวที่พ่อกับแม่กดดันลูกหรือคาดหวังกับลูกมากเกินไป ลูกทุกคนจะต้องเป็นแบบที่พ่อแม่ต้องการ ไม่ว่าจะเรียนหรือทำงานที่ไหน พ่อกับแม่จะต้องเลือกโดยไม่ถามลูกเลยว่าจะเรียนไหม. จะเรียนที่ไหนยังไง ไม่ถามเลยสักนิด
เข้าเรื่องของผมดีกว่า
สถานะผมกับพีน้องค่อนข้างแย่พอสมควร เพราะตั้งแต่เด็ก ผมกับพี่สาวชอบมีเรื่องทะเลาะค่อนข้างบ่อยบาดหมางค่อนข้างมาก ยกตัวอย่างคอมพิวเตอร์ของพี่ผมที่พี่เก็บเงินซื้อเอง เพราะพ่อแม่ผมไม่ค่อยสนับสนุนในสิ่งที่ลูกอยากได้คับ ตอนนั้นผมน่าจะอยู่ ม.1 กลับจากโรงเรียนก็อยากจะเล่นเกม ก็เลยเปิดคอมของพี่ แต่พอดีพี่กลับจากทำงานก็เลยเห็นว่าเราเล่นคอมของเขาอยู่ ตอนพี่โกรธมากด่าผมแรงมาก
ประมาณ"มืงจะเล่นของกุทำไม อยากได้เก็บเงินซื้อเองดิ ถ้าเสียขึ้นมา มืงคิดว่าพอแม่จะซื้อไห้กุแทนหรอ"
ซึ่งเป็นคำที่ผมฟังเจ็บมาก รู้สึกถึงความห่างระหว่างพี่กับน้อง ตอนนั้นมันหดหู่มากแต่ไม่ได้เสียใจตอนนั้นแต่มันทำไห้ผมรุ้สึกถึงความสัมพันธ์กับพี่ผมน้อยลงมากจนถึงทุกวันนี้ผมกับพี่ึแทบไม่คุย สถานะความเป็นอยู่ก็ตัวใครตัวมันแค่อยู่บ้านหลังเดียวกันแค่นั้น กับข้าวผมซื้อเองกินเอง(บางครั้งก็อิจฉาเพื่อนผมที่มีพี่สาวคอยทำกับข้าว กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา) ตลอด7 ปีที่ผ่านมาครอบครัวผมแทบไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลย เวลาพี่ทำกับข้าวก็จะทำเฉพาะของเขา ส่วนผมก็ซื้อเอาครับ เพราะทำไม่เป็น 555+
จนตอนนี้ผมกลับรุ้สึกว่าอยู่คนเดียวมันดีกว่าเพราะระยะเวลาที่ผ่านมาผมก็เหมือนอยู่คนเดียวมาตลอด มีครอบครัวแต่ไม่อบอุ่น พ่อแม่รวยมีบ้าน2-3หลังรถ2-3คัน แต่กลับไม่เคยสนับสนุนในสิ่งที่ลูกอยากจะเรียน
ผมกับพ่อก็แทบไม่เข้ากันเลย ความคิดทุกอย่างแทบไม่เหมือน และพ่อก็พยายามทำไห้ผมต้องเป็นแบบที่เขาอยากไห้เป็น ซึ่งผมทำไม่ได้ผมก็ถูกด่าเหนื่อยและท้อมากๆ 😣😣😣
ผมเคยทะเลาะกับพ่อค่อนข้างรุนแรงตอนอายุ19 เพราะผมเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองกดดันมากเกินไป จนทะเลาะกันใหญ่เลย ตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมทำอะไรไม่สำเร็จเลยในชีวิต ตั้งแต่จบ ม.1ก็ตามพ่อแม่ตลอด เพราะถ้าผมไม่ทำตามก็จะถูกตีมั้งโดนด่าสารพัด เลยเป็นคนไม่ค่อยเข้ากับสังคม
จนโตมาก็นิสัยแบบนี้เป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าทำในสิ่งอยากจะทำ กลัวทุกอย่าง
แต่พอหลังจากทะเลาะกับพ่อขั้นรุนแรงก็บาดหมางกันก็แถบไม่ได้มองหน้ากันเลย
ทะเลาะเรื่องอะไร?
ก็เรื่องชีวิตผมนี่แหละ ผมแค่เริ่มคิดว่าผมต้องทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง เจออุปสรรคต้องรุ้จักแก้ ไม่ใช่อะไรๆก็ไห้พ่อแม่เลือกทุกอย่าง เพราะพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราตลอดชีวิต ก็นั้นแหละครับ ความคิดไม่เหมือนกัน พอผมเลือกจะทำในสิ่งที่ผมอยากจะทำก็เป็นเรื่องใหญ่สะงั้น จนตอนนี้ผมทำอะไรหรือมีปันหายังไง แถบไม่ได้ปรึกษาคนในครอบครับเลยครับ 555+ เหมือนยุคนเดียวจริงๆ
แต่ต้องแลกด้วยการเสียความสัมพันธ์กับพ่อแม่
ผมก็อยากไห้พ่อแม่ภูมิใจตัวผม รักในสิ่งที่ผมเป็น
ไห้กำลังใจผมได้ในวันที่ผมท้อ
ผมพยายามเป็นแบบที่พ่อกับแม่อยากไห้เป็นแต่ผมก็ทำไม่ได้
ผมเลือกที่จะเป็นตัวผมเอง ผมผิดไหมครับ ???