เรามีสามี มีลูกด้วยกัน 1 คน ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันนะ แต่สามีเรามีลูกติด 2 คน อยู่กับแฟนเก่าเขา 1 คน อยู่กับทางครอบครัวสามีเรา 1 คน เขาไม่ได้เลี้ยงเอง....
เข้าเรื่องเลย >> ก่อนเราจะอยู่ด้วยกัน สามีเราไม่มีไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง ทำงานใช้จ่ายไปวันๆ รถก็ใช้รถแม่ แต่พอมาคบกับเราจนถึงแต่งงานกัน คือง่ายๆ ชีวิตคู่เราสองคนเริ่มจาก 0 เราค่อยๆ ช่วยกันทำงาน ได้ปีกว่า ออกรถมอเตอร์ไซต์มา 1 คัน ทำงานมาได้อีกครึ่งปี เราท้อง เราเลยหยุดทำงาน พอคลอดลูกก็เป็นแม่บ้านอยู่บ้านทำงานบ้าน วันหนึ่งเขามาบอกกับเราว่า รถคันนี้เขาจะเก็บไว้ให้ลูกเขาเวลาลูกเขาพร้อมมาอยู่กับเขาลูกเขาได้มีรถไว้ใช้ พอเราถามว่า ให้ลูกเขาแล้วเราจะใช้อะไรกัน เขาบอกเดี๋ยวหามือสองสภาพดีให้ เพราะเขาอยากออกรถยนตร์ พอเราได้ยินจากที่เราไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยกับลูกเขา กลายเป็นเหมือนหัวใจมันพัง จะว่าเราคิดเยอะไปก็ไม่ใช่ มันทำให้เราคิดไปถึงเรื่องที่ผ่านๆมา เช่น เราเคยชวนเขาไปจดทะเบียนสมรสเขาบอกกลัวมีปัญหากับทางครอบครัวเราเรื่องเปลี่ยนนามสกุล เราเลยแกล้งถามเขาว่า ถ้าให้รถเป็นชื่อเราได้ไหมวันหนึ่งถ้าลูกเขามาเราจะยกให้ลูกเขา อย่างน้อยไม่จดทะเบียนก็ยังมีไรให้เรารู้สึกว่าเราพออุ่นใจ หรือไม่ ออกรถยนตร์เป็นชื่อเราได้ไหม เขาบอกไม่ได้ ต้องเป็นชื่อเขา เราถามว่าสรุปมีไรเป็นของเราบ้างแล้วก็เดินหนี ตลอดเวลาที่คบกัน เขากับเราจะส่งเงินให้ลูกแฟนเก่าเขาทุกเดือนในเงินจำนวนนึง ก็มากอยู่ ไม่เคยขาดตกบกพร่อง ลูกที่เกิดจากเราเขาก็ส่งเสียเลี้ยงดูเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่เข้าใจตั้งแต่วันนั้นวันที่เขาจะยกรถให้ลูกเขาเราความรู้สึกเปลี่ยน คิดเล็กๆน้อยไปหมด จากที่เคยไม่คิดไรว่าต่างคนต่างอยู่ ก็กลายเป็นรู้สึกเกลียด กลัวลูกเราจะไม่ได้อะไร กลัวเขาไม่รักลูกเรา เพราะที่เราท้องคือเราลืมกินยาคุมกินบ้างไม่กินบ้าง เขายังไม่อบากมีให้เหตุผลว่าอยากให้มันมั่นคงค่อยมี เราก็โอเค แต่มันท้องแล้วก็แก้ไม่ได้แล้ว พอพูดเรื่องลูกเขาที่ไรก็อดร้องไห้ไม่ได้ เหมือนมันมืดไปหมดคิดแค่ต่อจากนี้เราจะทำให้ลูกเราโตมาสบาย ทำไงดี เราควรทำไงต่อดี เราคิดว่า เราจะไม่เลิกกับเขา เราทะเลาะกันแค่ไหน เราก็ทนตลอด เขาไม่เคยง้อเรา ถึงเราจะไม่เคยผิดเลยก็ตาม เราก็ต้องง้อเพื่อไม่อยากให้เลิกกัน ไม่อยากให้ลูกขาดพ่อ มาพักหลังเขาก็เปลี่ยนไป เวลากินไรกันก็พยายามจะใช้แต่เงินเก็บเรา เขาบอกเงินเขากลัวไม่พอใช้จ่ายภาระสิ้นเดือน จากเขาไม่เคยห่วงเงินกับเรา ก็เปลี่ยน เรากลัวว่าถ้าเขายังเป็นแบบนี้สักวันเราจะหมดรักเขา แล้วกลายเป็นอยู่ด้วยกันเพราะเราทนเพื่อลูก
ปัญหาหนักอก
เข้าเรื่องเลย >> ก่อนเราจะอยู่ด้วยกัน สามีเราไม่มีไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง ทำงานใช้จ่ายไปวันๆ รถก็ใช้รถแม่ แต่พอมาคบกับเราจนถึงแต่งงานกัน คือง่ายๆ ชีวิตคู่เราสองคนเริ่มจาก 0 เราค่อยๆ ช่วยกันทำงาน ได้ปีกว่า ออกรถมอเตอร์ไซต์มา 1 คัน ทำงานมาได้อีกครึ่งปี เราท้อง เราเลยหยุดทำงาน พอคลอดลูกก็เป็นแม่บ้านอยู่บ้านทำงานบ้าน วันหนึ่งเขามาบอกกับเราว่า รถคันนี้เขาจะเก็บไว้ให้ลูกเขาเวลาลูกเขาพร้อมมาอยู่กับเขาลูกเขาได้มีรถไว้ใช้ พอเราถามว่า ให้ลูกเขาแล้วเราจะใช้อะไรกัน เขาบอกเดี๋ยวหามือสองสภาพดีให้ เพราะเขาอยากออกรถยนตร์ พอเราได้ยินจากที่เราไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยกับลูกเขา กลายเป็นเหมือนหัวใจมันพัง จะว่าเราคิดเยอะไปก็ไม่ใช่ มันทำให้เราคิดไปถึงเรื่องที่ผ่านๆมา เช่น เราเคยชวนเขาไปจดทะเบียนสมรสเขาบอกกลัวมีปัญหากับทางครอบครัวเราเรื่องเปลี่ยนนามสกุล เราเลยแกล้งถามเขาว่า ถ้าให้รถเป็นชื่อเราได้ไหมวันหนึ่งถ้าลูกเขามาเราจะยกให้ลูกเขา อย่างน้อยไม่จดทะเบียนก็ยังมีไรให้เรารู้สึกว่าเราพออุ่นใจ หรือไม่ ออกรถยนตร์เป็นชื่อเราได้ไหม เขาบอกไม่ได้ ต้องเป็นชื่อเขา เราถามว่าสรุปมีไรเป็นของเราบ้างแล้วก็เดินหนี ตลอดเวลาที่คบกัน เขากับเราจะส่งเงินให้ลูกแฟนเก่าเขาทุกเดือนในเงินจำนวนนึง ก็มากอยู่ ไม่เคยขาดตกบกพร่อง ลูกที่เกิดจากเราเขาก็ส่งเสียเลี้ยงดูเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่เข้าใจตั้งแต่วันนั้นวันที่เขาจะยกรถให้ลูกเขาเราความรู้สึกเปลี่ยน คิดเล็กๆน้อยไปหมด จากที่เคยไม่คิดไรว่าต่างคนต่างอยู่ ก็กลายเป็นรู้สึกเกลียด กลัวลูกเราจะไม่ได้อะไร กลัวเขาไม่รักลูกเรา เพราะที่เราท้องคือเราลืมกินยาคุมกินบ้างไม่กินบ้าง เขายังไม่อบากมีให้เหตุผลว่าอยากให้มันมั่นคงค่อยมี เราก็โอเค แต่มันท้องแล้วก็แก้ไม่ได้แล้ว พอพูดเรื่องลูกเขาที่ไรก็อดร้องไห้ไม่ได้ เหมือนมันมืดไปหมดคิดแค่ต่อจากนี้เราจะทำให้ลูกเราโตมาสบาย ทำไงดี เราควรทำไงต่อดี เราคิดว่า เราจะไม่เลิกกับเขา เราทะเลาะกันแค่ไหน เราก็ทนตลอด เขาไม่เคยง้อเรา ถึงเราจะไม่เคยผิดเลยก็ตาม เราก็ต้องง้อเพื่อไม่อยากให้เลิกกัน ไม่อยากให้ลูกขาดพ่อ มาพักหลังเขาก็เปลี่ยนไป เวลากินไรกันก็พยายามจะใช้แต่เงินเก็บเรา เขาบอกเงินเขากลัวไม่พอใช้จ่ายภาระสิ้นเดือน จากเขาไม่เคยห่วงเงินกับเรา ก็เปลี่ยน เรากลัวว่าถ้าเขายังเป็นแบบนี้สักวันเราจะหมดรักเขา แล้วกลายเป็นอยู่ด้วยกันเพราะเราทนเพื่อลูก