เราทำงานอยู่ที่เดียวกัน เคยเรียนด้วยกันตอน ม.ต้น เราชอบเขามาปีนึงแล้ว และชอบมากขึ้นทุกๆวันจนตอนนี้ควบคุมอาการตัวเองแทบไม่อยู่
เราเป็นหัวหน้างานเขาด้วยประสบการและอายุงานที่มากกว่า ทุกครั้งที่อยู่ไกล้เขาเราจะหวั่นไหวใจเต้นแรง ส่วนตัวเขาเองเวลาเข้าหาเราก็ไม่ค่อยกล้ามองหน้าเรา ปากก็พูดนะ แต่ตามองไปทางอื่น ชอบเอนตัววพิงกำแพง และดึงชายเสื้อ เมื่อไม่กี่วันมานี้ เราเขินเขาจนเผลอยิ้มให้แบบอายสุดๆ เขาเหมือนมองออก เข้ามาหาเราบ่อยกว่าเดิม โดยเอางานเข้ามาถามโน่นนี่นั่น ยิ้มกว้างเข้ามาเชียว เราทำเฉยๆและเผลอชักสีหน้าไม่ดีใส่เขาไป แต่ใจจริงๆแล้ว เราชอบที่เขายิ้มนะ แต่กลัวผลที่จะตามมา เราไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ เราไม่พูด เขาไม่พูด เป็นอะไรที่อึดอัดมาก ๆ