ปัญหาความรู้สึก ของเด็กคนหนึ่งที่อายุ16ปี

สวัสดีทุกคน เรามีปัญหามากๆ ? จะว่างั้นก็ได้มั้ง เอิ่มมมมม…………….. เราไม่รู้จะเริ่มเล่าจากตรงไหน เราอ่านเรื่องปัญหาชีวิตของคนอื่นในพันทิปมาเยอะนะ แต่ละคนก็มีปัญหาต่างกันออกไป ก็ต้องต่างกันอยู่แล้วป่าววะ เออ นี้เราอยากจะเล่าอะไร5555 คนละเรื่องละ กลับมาเรื่องเศร้าเรื่องของตัวเองต่อ คือ…เราอ่ะ อายุ 16 ปี ตอนนี้เราอยู่กับแม่ (ต้องขอเล่าก่อนว่าพ่อแม่เราเลิกกัน แม่ก็มีแฟนใหม่ซึ่งอยู่ด้วยกันปัจจุบันนี้ ส่วนพ่อมีแฟนใหม่เหมือนกัน) เราเรียนอยู่ศิลป์-ญี่ปุ่น ที่เราอยู่ศิลปะนี้เพราะเราชอบดูอนิเมะมากเว้ยย ชอบดูการ์ตูน อะไรที่เกี่ยวกับญี่ปุ่นอะคือชอบบบบ ซึ่งเพราะงี้แหละ เราชอบเรียนภาษาญี่ปุ่นมากกกกกก นอกนั้นก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ ก็ชอบบ้างบางวิชา วิชาที่ชอบ ก็เป็นดนตรี(เราร้องเพลงไม่เพราะเล่นเครื่องดนตรีไม่เป็นแต่ชอบ) ศิลปะ พละ คอม ไอเอส แนะแนว การงาน แล้วที่ไม่ชอบก็ อังกฤษ(ไม่ชอบเรียนอะ แต่เราก็อ่านออกพูดได้นะ แต่เขียนไม่ได้เลยไม่ชอบ) คณิต (คือกูไม่รู้กูจะเรียนทำไมอีพวกยกกำลัง พายอา สมการฯลฯ ถามจริงเวลาไปซื้อของต้องมานั่งคิดมั้ยว่ายกกำลังเท่านี้ สมการแบบนี้ ก็ไม่ เราแค่ใช้บวกลบคูณหาร) วิทยาศาสตร์ (อันนี้แบบ อืมมมม ไม่รู้ดิ ไม่ชอบแต่พอเขาใจ แล้วสอบไม่ได้)  และอีวิชาพวกนี้ก็คือวิชาหลักซึ่งเราอยากเรียนแค่ ญี่ปุ่น อังกฤษ ไทย เราไม่อยากเรียนคณิตวิทยาอ่ะ แล้วเราไม่ชอบเรียนเราก็เกรดไม่ดี มันก็ส่งผลต่อผลการเรียน คือเราอยากเข้าจุฬากับศิลปกร คณะอักษรศาสตร์ สาขาเอกภาษาญี่ปุ่น แต่เกรดเราไม่ดี เราไม่เก่ง เราไม่ชอบวิทย์คณิต เราจะเข้าได้ยังไง ก็เข้าไม่ได้อะดิ  เราก็มีความคิดหนึ่งเกิดขึ้นมาในหัว เราพยายามอ่านหนังสือสอบมาก วิชาวิทย์คณิต เราคิดว่าผลสอบเราออกมาต้องดีมากๆ เพราะเราอ่านหนังสือ แต่พอผลออก ไม่ผ่านเลยยยย มันทำให้เรารู้สึกท้ออะ ไม่อยากทำอะไร เหมือนปิดกั้นตัวเองจากสองวิชานี้ไม่สิ จากหลายๆวิชาด้วย มันเลยทำให้เรารู้สึกไม่อยากเรียนอะ  แล้วเราเอาเรื่องนี้ไปคุยกับพ่อ พ่อเราก็ให้เหตุผลกลับมาดีมากจนทำให้เราอยากกลับมาเรียนอีกครั้ง พอเรากลับมาเรียน เราก็รู้สึกว่ามันไม่เข้าหัวเราเลยอะ ไปเรียนก็เหมือนไปนั่งฟังอาจารย์เขาพูด แล้วก็กลับมาบ้านมาทำการบ้าน แต่เราก็ทำการบ้านไม่ได้หรอกนะ ไม่รู้เรื่อง แต่เราก็มีงานส่งอาจารย์นะเพราะเราลอกเพื่อนแล้วส่ง คือเราส่งงานทุกอย่างที่อาจารย์เขาสั่งถึงบางวิชาจะส่งช้าแต่ก็ส่งอะ เราเป็นแบบนี้ตลอด มันไม่ได้ทำให้เราเกรดดีขึ้นเลย มันไม่ได้ทำให้เรามีความรู้ที่จะเอาไปสอบได้เลย เราเคลียดมากๆ พอกลับบ้านมาเราก็จะลองปรึกษากับแม่ แม่เขาก็เอาอารมณ์เสียจากที่ทำงานของเขามาลงที่เรา ด่าเรา ว่าเรา ตีเรา คือเราทำอะไรเราก็ผิดอะ โอ้ยยยย พิมพ์แล้วน้ำตาไหลลล เราจะปรึกษาอะไรกับแม่ไม่ได้เลยเว้ยยย เหมือนแบบพูดไปเขาก็จะเอาความคิดของเขามาตัดสินให้เราเลย ทั้งๆที่เรายังพุดไม่จบ (คือถ้าเราจะไปปรึกษาพ่อก็เกรงใจไง เขาทำงานหนักเหมือนกัน คือแบบหนักมากๆอะแล้วเราก็ไม่ได้อยู่กับเขาด้วย เขาก็มีลูกมีครอบครัวใหม่แล้ว เราไม่อยากไปเป็นภาระของเขาแค่เขาโอนเงินมาให้ทุกเดือน จ่ายค่าเทอมให้เราก็เกรงใจเขาอ่ะ) เราอยากเรียนพิเศษ แม่ก็บอกเรียนสิแล้วไปขอเงินพ่อจ่าย คือเวลาขออะไรแม่แม่ไม่เคยที่จะให้ จะบอกว่าให้ก็ให้อยู่นะ ให้อยู่บ้านให้ข้าวปลาอาหารกิน ให้เงินไปกินที่โรงเรียน คือจะว่าไงดีเราไม่ชอบแม่อ่ะ ไม่สิ จะบอกว่าเกลียดก็ได้นะ ว่าเวลาแม่ทำอะไรเราไม่ชอบทุกอย่าง แม่เราชอบพูดกูกับเราตลอด ขึ้นเสียงด่าตี เขาเป็นอะไรมากมั้ย เคลียดจากที่ทำงานหรอ เลยมาลงที่เรา เราก็ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของเขาป่าวว่ะ คือเสียใจอะ แต่ถ้าจะถามว่าทำไมเราไม่ไปอยู่กับพ่อ เราก็ขอบอกว่าพ่อมีครอบครัวใหม่แล้ว เราไม่อยากเข้าไปยุ่งไม่อยากเข้าไปเป็นภาระเพิ่มให้ พ่อเราเขาไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไหร่ถ้าเราไปอยู่กับพ่อ ส่วนมากก็จะได้อยู่กับแม่ใหม่เราไม่ชอบอะ ความคิดเรานะ เราอะอยากอยู่คนเดียวอยากทำงานพิเศษหางานเรียนพิเศษ (แต่ใครเขาจะรับเด็กอายุ16ปีทำงานล่ะ) เราอยากเที่ยวไหนก็ได้เที่ยวเพราะอยู่กับแม่แล้ว วันหยุดก็อยู่แต่บ้าน นอกจากจะไปโรงเรียนในวันธรรมดา เราคิดว่าการอยู่คนเดียวอะจะทำอะไรก็ได้ไม่จำเป็นต้องห่วงใคร ไม่ต้องสนใจใคร อยากทำอะไรก็ได้ทำ เราก็ขอเคยคุยกับทั้งแม่ทั้งพ่อแล้วพวกเขาก็ไม่อนุญาตอะแหละ5555 ความคิดเด็กๆ อยู่กับพ่อแม่สบายกว่าแล้วอยากทำอะไรก็ได้ทำ อยากได้อะไรก็ได้ ไม่มีใครห้าม แม่ว่า แต่ความจริงไม่ได้เป็นอย่างงั้นไง ถ้าอยู่กับพ่อแม่แล้วสบายจริง เราจะอยากออกไปอยู่หอคนเดียวทำไม เราจะอยากไปทำงานพิเศษทำไม เป็นไงเราดูเหมือนเป็นลูกที่อกตัญญูเลยใช่มั้ย เราไม่เข้าใจหรอกนะว่าพวกเขาคิดยังไงกัน แต่เราคิดว่าพวกเขาคงไม่เข้าใจในสิ่งที่เราคิดหรอก ความฝันเรามันก็แค่เรื่องปลอมๆที่ไม่มีวันได้เป็นจริง ความฝันที่ว่าเราจะออกไปอยู่หอคนเดียวเมื่อตอนอายุ16ปี (ม.4) แล้วทำงานพิเศษ เรียนให้หนักกว่าเดิม เพื่อที่จะมีเกรดดีๆเข้ามหาลัยดีๆ จบออกมาทำงานดีๆ เลี้ยงพ่อกับแม่ เพื่อที่จะไม่ให้เขาลำบาก แทนที่เราจะเอาเวลาซักผ้า ล้างรถ ล้างจาน หรือฟังเขาบ่นฟังเขาด่า มาอ่านหนังสือ หรือไปเรียนพิเศษดีกว่ามั้ย เราไม่ใช่ที่ลองรับอารมณ์ของเขานะ เราเหมือนมีปมด้อยและมันทำให้เราเกลียดแม่ทำให้เราเกลียดสิ่งที่เขาเคยทำกับเรา อย่างการตี การด่า การใส่ร้ายเรา การโกหก(แม่เขาทำเงินหายแล้วก็โทษเราตลอด ย้ำว่าตลอด ทั้งๆที่เราไม่ได้ขโมย แล้วก็ตีเรา ตอนเด็กๆเขาเคยสัณญากับเราและก็พี่เราว่าจะออกไปซื้อข้าวมาให้กิน แต่เขาก็เก็บของเก็บเสื้อผ้าหนี ทิ้งให้เรากับพี่อดข้าวกันอยู่ในบ้าน2วัน ถ้าพ่อไม่กลับมาจากที่ไปทำงานมาพอดีพี่กับเราคงจะอดตายกันจริงๆ) มันทำให้เราเกลียดแม่เรามาก แต่เราก็ไปไหนไม่ได้เขาไม่ยอมให้ไป และเราก็ไม่มีที่ไปด้วยแหละ เราไม่รู้ว่าอนคตเราจะเป็นไงต่อไป ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี แต่เราไม่กลัวหรอกความลำบาก มาเถอะเพราะมันคือบทเรียนที่จะทำให้เราก้าวต่อไป และเราจะไม่ขอเป็นเหมือนแม่เรา เราไม่ได้บอกนะว่าเราดีกว่าแม่ หรืออาจจะ กว่าแม่ก็ได้นะ ที่เอาแม่ของตัวเองมาพูดแบบนี้ ที่จริงเรามีอีกหลายเรื่องที่จะระบายออกมา มากมายเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าคนที่เข้ามาอ่านจะเข้าใจในการสื่อสารของเรามั้ยนะ แล้วเราก็พูดไม่เก่งเลยไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน อยากถามอยากด่าอยากว่าเราก็แสดงความคิดเห็นไว้ได้เลยนะ เดะเราจะตอบ    ไปแล้วนะ ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่าน ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา......