“กระท่อมกวี”
เด็กสาวนั่งข้างชายกลางคน
ฟังเขาพร่ำบ่นและค้นหา
เขารักทุ่งทองและท้องฟ้า
เขาว่าบทกวีมีวิญญาณ
เด็กสาวหวั่นไหวในสำนึก
รู้สึกราวกับได้กลับบ้าน
งดงามความจำในตำนาน
อีกด้านนิยามในความจริง
พิกุนกรุ่นกลิ่นไอดินหอม
พรั่งพร้อมความสุขไปทุกสิ่ง
กระท่อมล้อมรักผ่อนพักพิง
แอบอิงอุ่นไอใจดวงนั้น
ฟังเขาอ่านชีวิตพินิจโลก
ยิ้มเย้ยโชคชะตาอย่างน่าขัน
บทกวี เขาไม่ได้เขียนมัน
เขาเขียนฝันเป็นกวีของชีวิต
เด็กสาว เธอไม่กล้ารับว่ารัก
คล้ายอกหักทั้งที่ยังมีสิทธิ์
เด็กสาว ขอเพียงได้มาใกล้ชิด
ถูกหรือผิดอย่างไรเธอไม่รู้
เขาว่า อุดมคติไร้นิยาม
งดงาม ตราบยังคงดำรงอยู่
เด็กสาว น้ำตาหลั่งลงพรั่งพรู
แด่ผู้ที่เธอไม่กล้าบอกว่ารัก
เด็กสาว คือลูกที่ไม่มีพ่อ
เธอเฝ้ารอบางอย่าง อย่างไร้หลัก
เหมือนลูกนกตระหนกหนาวยาวนานนัก
รอร่อนลงบนตักใครสักคน
ในกระท่อมเล็กๆของเด็กสาว
อบอุ่นราวได้พบที่หลบฝน
ทว่า กวีกลับร้อนรน
ดวงกมลร้อนเร่ายากเข้าใจ
ตราบที่ความถูกต้องครองสำนึก
แม้รู้สึกก็ซุกซ่อนความอ่อนไหว
ยิ่งห้าม ยิ่งหยุด ยิ่งจุดไฟ
เผาไหม้ชีวิตจิตวิญญาณ
เด็กสาว ดื่มด่ำอย่างล้ำลึก
เธอรู้สึกรักที่นี่เหมือนที่บ้าน
ล่องเตลิด เพลิดเพลิน และเนิ่นนาน
ผสานความจำกับความจริง
พิกุนกรุ่นกลิ่นไอดินหอม
พรั่งพร้อมความสุขไปทุกสิ่ง
กระท่อมล้อมรักผ่อนพักพิง
แอบอิงอุ่นไอใจดวงนั้น
เด็กสาว ลองคิดพินิจโลก
ความสุขโศกหมุนเวียนแปรเปลี่ยนผัน
เสี้ยวนาทีที่เธอพร้อมยอมรับมัน
ชายในฝันคือกวีของชีวิต
.......
เขียน: รินศรัทธา กาญจนวตี
กวีตาบอดผู้ถือคบเพลิง
กระท่อมกวี โดย รินศรัทธา กาญจนวตี กวีผู้ดวงตาพิการ
เด็กสาวนั่งข้างชายกลางคน
ฟังเขาพร่ำบ่นและค้นหา
เขารักทุ่งทองและท้องฟ้า
เขาว่าบทกวีมีวิญญาณ
เด็กสาวหวั่นไหวในสำนึก
รู้สึกราวกับได้กลับบ้าน
งดงามความจำในตำนาน
อีกด้านนิยามในความจริง
พิกุนกรุ่นกลิ่นไอดินหอม
พรั่งพร้อมความสุขไปทุกสิ่ง
กระท่อมล้อมรักผ่อนพักพิง
แอบอิงอุ่นไอใจดวงนั้น
ฟังเขาอ่านชีวิตพินิจโลก
ยิ้มเย้ยโชคชะตาอย่างน่าขัน
บทกวี เขาไม่ได้เขียนมัน
เขาเขียนฝันเป็นกวีของชีวิต
เด็กสาว เธอไม่กล้ารับว่ารัก
คล้ายอกหักทั้งที่ยังมีสิทธิ์
เด็กสาว ขอเพียงได้มาใกล้ชิด
ถูกหรือผิดอย่างไรเธอไม่รู้
เขาว่า อุดมคติไร้นิยาม
งดงาม ตราบยังคงดำรงอยู่
เด็กสาว น้ำตาหลั่งลงพรั่งพรู
แด่ผู้ที่เธอไม่กล้าบอกว่ารัก
เด็กสาว คือลูกที่ไม่มีพ่อ
เธอเฝ้ารอบางอย่าง อย่างไร้หลัก
เหมือนลูกนกตระหนกหนาวยาวนานนัก
รอร่อนลงบนตักใครสักคน
ในกระท่อมเล็กๆของเด็กสาว
อบอุ่นราวได้พบที่หลบฝน
ทว่า กวีกลับร้อนรน
ดวงกมลร้อนเร่ายากเข้าใจ
ตราบที่ความถูกต้องครองสำนึก
แม้รู้สึกก็ซุกซ่อนความอ่อนไหว
ยิ่งห้าม ยิ่งหยุด ยิ่งจุดไฟ
เผาไหม้ชีวิตจิตวิญญาณ
เด็กสาว ดื่มด่ำอย่างล้ำลึก
เธอรู้สึกรักที่นี่เหมือนที่บ้าน
ล่องเตลิด เพลิดเพลิน และเนิ่นนาน
ผสานความจำกับความจริง
พิกุนกรุ่นกลิ่นไอดินหอม
พรั่งพร้อมความสุขไปทุกสิ่ง
กระท่อมล้อมรักผ่อนพักพิง
แอบอิงอุ่นไอใจดวงนั้น
เด็กสาว ลองคิดพินิจโลก
ความสุขโศกหมุนเวียนแปรเปลี่ยนผัน
เสี้ยวนาทีที่เธอพร้อมยอมรับมัน
ชายในฝันคือกวีของชีวิต
.......
เขียน: รินศรัทธา กาญจนวตี
กวีตาบอดผู้ถือคบเพลิง