เข้ามาชีวิตห่วยของเราได้นะ

คือวันนี้เราจะมาเล่าเกี่ยวกับชีวิตในการเรียนมัธยมของเราทั้งดีเเละเเย่นะ คือตั้งเเต่เด็กเลยคือเราเป็นคนชอบออกเเบบชอบวาดรูป ได้รางวัลพวกศิลปะกับภาษาอังกฤษมาตลอดเเต่ครอบครัวก็ไม่ได้อะไรไม่ได้ชมเเค่รับรู้เพราะเค้าไม่ชอบด้านนี้ ตอนนั้นยังเด็กอะไรก็ไม่ได้เก็บมาคิดจนเราขึ้นมัธยมสังคมกว่าขึ้นเจอเพื่อน ซึ่งจริงๆคือเราเรียนดีมาตลอดเเต่ตอนขึ้นมัธยมได้เจอสังคมใหม่ๆอาจจะเพลินไปบ้าง (ไม่บ้างอะเยอะเลย555) ตอนเราขึ้นม2 เราก็เกรดตกแบบเยอะเลยไม่ถึง3เลยทั้งๆที่ได้เกือบ4ตลอด เเต่คือเรื่องที่จะเล่ามันไม่ใช่เรื่องนี้ นี่เเค่ปูเรื่อง5555 คือตอนนั้นเราก็เกเรระดับนึงเลยแบบผิดกฎหมดโดดเรียนตลอดโดนตัดคะเเนนทุกคนเเต่ไม่ได้ซีไม่ได้โทษเพื่อนนะเพราะเอาจริงคือลึกๆทุกคนดีมีน้ำใจคือรักกันมาก  เเต่พอขึ้นม3 มาเหมือนทุกอย่างมันเปลี่ยนไปการเรียนดีขึ้นเเต่คุณครูเริ่มจับตา เริ่มเเซะ เเซะที่เราพูดคือไม่ไดพูดเตือนคือเเบบพูดว่า จะจบม3ไหมท้องก็หรือป่าวเเล้วก็ขำกันกับครูคนอื่น หรือตอนนั้นคือผมเราเสียมาก ก็จะมีครูมาพูดว่า ขอซื้อผมต่อไปทิ้งได้ปะเเล้วก็ขำ หรือไม่ก็เเกล้งเดินมาถามว่าม4จะต่อที่นี่ไหมเราก็บอกไปว่า อาจจะดูก่อนคะเพราะหนูอยากอยู่กับเพื่อนก็พูดดีๆเเต่ครูไปบอกครูคนอื่นว่าเราจะไม่ต่อที่นี่แล้ว ครูหลายคนก็เดินมาด่าเรากับเพื่อนว่าเเบบ กล้าพูดได้ไงถ้าถึงเวลาเเล้วยังเสนอหน้ามาเรียนที่นี่ละจะว่าไง เเต่ครูที่เข้าใจเราก็มีว่าเเบบคือเรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป แต่คือยิ่งนานวันยิ่งหนักขึ้นๆ จนเราเเบบไม่อยากเรียน หนักๆก็คือ เราเเบบนอนเรียนเเต่ก็เขียนงานอยู่ แบบอยู่ๆครูเดินมาทุบหลังเราเเรงมากจนเพื่อนเงียบทั้งห้อง คือเราเจ็บมากเลยบอกแม่ใ้มาคุยกับครูหน่อย เเม่ก็โทรไปแล้วเค้าก็บอกแม่เราว่าเเค่สกิดเฉยๆคือมันเเบบไม่ใช่อ่ะ จนเราสอบได้ทีนึง(รรที่รับเเค่เฉพาะม4ขึ้นไปชื่อดัง)ก็คือจะย้ายเพราะตอนสอบติดครูเค้าก็รู้กันเพราะใช้โควต้าโรงเรียนยื่นสอบ เเต่พอถึงเวลาหลายๆอย่างเราก็ไม่ได้เรียน เพราะันไกลต้องอยู่หอ เราก็เลยเรียนต่อที่เดิม   คือตอนนเเรกดีใจมากนึกว่าจะหลุดพ้นเเล้วเเต่ก็ไม่ ก้ไม่เป็นไรต่อที่นีก็ได้ชั่งมัน เลยขอเเม่เรียนสายภาษาเเม่ก็ไม่ให้ จะให้เราเรียนวิทย์ - คณิต (ใครที่มีพ่อเเม่พิมพ์นิยมจะเข้าใจเเบบเราเลยให้เลือกในสิ่งที่ไม่ชอบ) เราจำได้เลยวันเเรกที่เราไปสมัครค่อจ่ายค่าเทอมก็มีครูเรียกเราไปถาม กับครูอีกคนนึงว่า ไหนบอกจะไม่ต่อไงเสนอหน้ามาทำไม คือตอนนั้นเราสตั้นมากคือเเบบครูนะเว้ย เราก็เงียบเเล้วบอกว่าอ่อที่นั้นมันไกลคะ ครูก็หันไปซุบซิบกันอีกคนนึงต่ิเเล้วมองมาที่เรา เอาจริงคือตอนนั้นเเบบไม่อยากเรียน เลย พอขึ้นมาม4 เราก็เเบบยิ่งหน่วงหนักกว่าเดิมคือแบบไ่อยากไปเรียนไปก็นอนคิดเรื่องที่ผ่านมาวนไปวนมาเหม่อมองนอกหน้าต่าง เรากลับบ้านมาร้องไห้ทุกวันเลยกับสิ่งที่เจอที่รร ครูก็ยังคงไม่ลืมกับสิ่งที่เราเคยเป็นไม่ปล่อยอดีตให้มันผ่านไป เอาเรื่องนี้มาด่าเรา เเซะเราทุกวันนเหมือนเป็นเรื่องสนุกของเค้ามั้ง เราเเบบนอนไม่หลับทุกคืนร้องไห้ก่อนนอนทุกวัน ตอนไปเรียนก็นั่งร้องตอนเรียน คุยกับเพื่อนก็ร้อง อีกอย่างคือขึ้นมาม4ก็เเยกคนละห้องกับเพื่อน เเต่คือเราไปสอบเเลกเปลี่ยนได้ แต่จริงๆคือเราได้มา2รอบเเล้วเเต่ไม่มีตังไปเเต่ครูเพิ่งรู้รอบนี้เพราะเเบบรอบนี้เราสมัครกับรร คือเหมือนทุกคนก็มองเราดีขึ้น เเต่ พอเราอยากจะย้ายห้องย้ายสาย ก็มีครูมาพูดว่าเเบบลอยๆในห้องเราว่า ม4ไม่ใช่ภาคบังคับอย่าทำตัวให้มีปัญหาให้มากอย่าเยอะ คือเเบบในห้องก็มีเเค่เราคนเดียวปะคือเรารู้สึกเเย่มากอ่ะ ไปขอย้ายเค้าก็ไม่ทำเรื่องให้บอกเราว่าอยากย้ายก็ไปสอบม 4ใหม่ดิ คือwtf เเล้วเกรดตอนนี้เราก็เเย่มากไม่มีความสุขกับการเรียนเลย เคยคิดจะหนีออกจากบ้านเเต่เเบบก็สงสารเเม่เพราะแม่ไม่มีคนดูเเลคอยอยู่เป็นเพื่อน เเบบอยากอยู่คนเดียวออกจากสภาพเเวดล้อมเเบบนี้ ชีวิตเราห่วยสัส สอบได้ทีดีๆก็ไม่ได้เรียน พยายามอ่านนสไปสอบเเลกเปลี่ยนเพื่อหลุดจากที่ตอนนี้ก็ไม่มีตังไป เกรดก็เเย่ลงเรื่อยๆ เราเเบบท้อเเท้ชห เข้าใจว่าเเบบมีคนเเย่กว่าเราเเต่เเบบตอนนี้เราเคลียดมาก เห้อ คือที่เล่ามาคือใครเคยเจอเเบบเราก็มาช่วยกันหาวิธีเเก้ได้นะ เเต่ที่เรามาพิมพ์คือครูในรรดีๆก็มี เราขอบคุณทุกคนมากนะเห้อ