เริ่มเลยนะคะ เราคบกันแฟนมา 2 ปี อายุต่างกัน 8 ปี แฟนอายุ 31 เราอายุ 23
ตลอดเวลาที่คบกัน เราจะทะเลาะกันเรื่อง ความไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจ ระแวง เป็นส่วนใหญ่ เราทำงานอยู่บริษัทใกล้ ๆ กัน มาทำงานพร้อมกัน แต่บริษัทเรามีกิจกรรมให้พนักงานไปออกตลาดเดือนละ 1-2 ครั้ง ทุกครั้งที่ไปก็จะกลับประมาณ 5-6 โมง ปกติเลิกงาน 5 โมง แฟนก็จะคอยโทรตามตลอด คอยแชทเฟสบุ๊คมาถามว่าอยู่ตรงไหน นั่งกับใคร กับกี่โมง จนถึงขั้นต้องถ่ายรูปรายงานว่านั่งรถข้างใคร เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ไป ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจเพราะมันเป็นการทำงานรู้สึกเกรงใจเพื่อนร่วมงานที่ไปด้วย พอกลับมาก็จะหาเรื่องมาทะเลาะตลอด ชอบแอบเอามือถือเราไปเช็ค ว่าวันๆวันโทรคุยกับใครบ้าง ไลน์กับใครบ้าง เฟสกับใคร เข้าไปเช็คทุกอย่าง พอมีเบอร์หรือไลน์แปลกๆ ก็จะถามย้ำๆ ว่าใครๆ ๆ หาเรื่องทะเลาะว่าเราจะมีคนอื่น แต่ทุกวันนี้เราไม่เคยคิดมีคนอื่น ไม่มีเวลามาคิดมองใครเลย เราโฟกัสแต่อยากทำงานๆ เก็บเงินอยากทำบ้าน อยากซื้อรถ เวลาเลิกงานมาก็อยากพักผ่อน แต่ก็ต้องมาทะเลาะกันทุกวัน แฟนว่าเราไม่สนใจเขา กลับมาเล่นแต่โทรศัพท์ ดูแต่หนัง ดูแต่การ์ตูน ไม่สนใจเขา เวลาเราอยากออกไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อนบ้าง อย่างจะไปกินหมูกระทะกับที่ทำงาน แฟนก็จะมาเปิดประเด็นแล้วว่า อยากไปหรอ ทำไมอยากไป มีใครไปป่าวถึงอยากไป สุดท้ายเราก็เลือกที่จะไม่ไป เพราะเกรงใจเพื่อนร่วมงาน ไม่อยากให้ทุกคนกร่อย
ใจเราตอนนี้มันเหมือนไม่เหลือความรักแล้ว เหลือแค่ความผูกพันธ์ในส่วนที่เขาทำดีกับเราก็มี แต่ส่วนที่ทำให้เราทุกข์ใจมันมีมากกว่า ตอนนี้ก็มาอาศัยบ้านเขาอยู่ เพราะย้ายมาทำงานแถวนี้ ตั้งใจจะลงหลักปักฐานทำงานยาว แต่คิดไปคิดมาก็อยากออกจากวังวนเดิมๆ แต่ติดปัญหาอย่างเดียวคือ ไม่มีเงินมากพอที่จะออกไป เราไม่มีรถ เงินเเดือนก็เดือนละหมื่น ทุกเดือนๆ เงินออกก็จะเอามาช่วยแฟนจ่ายหนี้บัตรเครดิตที่เราใช้ด้วยกัน ผ่อนมอไซต์ที่เราขี่มาทำงานด้วยกัน เราไม่มีเงินเก็บเลย
ปัญหาเรื่อง 2 คนไม่พอ ยังมีปัญหาครอบครัวแฟนอีก อยู่รวมกันหลายคน แต่ไม่ยอมช่วยกันหารค่าใช้จ่าย ค่าน้ำ ค่าไฟ ไม่มีใครจ่ายก็เรากับแฟน ข้าวสารหมด แก๊สหมด ก็รอจนเราเลิกงานกลับมาซื้อ พอถามถึงคนช่วยหารไม่มีสักคน เหนื่อย แค่อยากระบาย เห้อออ
ไหนใครๆก็บอกว่ามีแฟนอายุเยอะกว่าจะเข้าใจเรา เหนื่อยยยยย!!
ตลอดเวลาที่คบกัน เราจะทะเลาะกันเรื่อง ความไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจ ระแวง เป็นส่วนใหญ่ เราทำงานอยู่บริษัทใกล้ ๆ กัน มาทำงานพร้อมกัน แต่บริษัทเรามีกิจกรรมให้พนักงานไปออกตลาดเดือนละ 1-2 ครั้ง ทุกครั้งที่ไปก็จะกลับประมาณ 5-6 โมง ปกติเลิกงาน 5 โมง แฟนก็จะคอยโทรตามตลอด คอยแชทเฟสบุ๊คมาถามว่าอยู่ตรงไหน นั่งกับใคร กับกี่โมง จนถึงขั้นต้องถ่ายรูปรายงานว่านั่งรถข้างใคร เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ไป ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจเพราะมันเป็นการทำงานรู้สึกเกรงใจเพื่อนร่วมงานที่ไปด้วย พอกลับมาก็จะหาเรื่องมาทะเลาะตลอด ชอบแอบเอามือถือเราไปเช็ค ว่าวันๆวันโทรคุยกับใครบ้าง ไลน์กับใครบ้าง เฟสกับใคร เข้าไปเช็คทุกอย่าง พอมีเบอร์หรือไลน์แปลกๆ ก็จะถามย้ำๆ ว่าใครๆ ๆ หาเรื่องทะเลาะว่าเราจะมีคนอื่น แต่ทุกวันนี้เราไม่เคยคิดมีคนอื่น ไม่มีเวลามาคิดมองใครเลย เราโฟกัสแต่อยากทำงานๆ เก็บเงินอยากทำบ้าน อยากซื้อรถ เวลาเลิกงานมาก็อยากพักผ่อน แต่ก็ต้องมาทะเลาะกันทุกวัน แฟนว่าเราไม่สนใจเขา กลับมาเล่นแต่โทรศัพท์ ดูแต่หนัง ดูแต่การ์ตูน ไม่สนใจเขา เวลาเราอยากออกไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อนบ้าง อย่างจะไปกินหมูกระทะกับที่ทำงาน แฟนก็จะมาเปิดประเด็นแล้วว่า อยากไปหรอ ทำไมอยากไป มีใครไปป่าวถึงอยากไป สุดท้ายเราก็เลือกที่จะไม่ไป เพราะเกรงใจเพื่อนร่วมงาน ไม่อยากให้ทุกคนกร่อย
ใจเราตอนนี้มันเหมือนไม่เหลือความรักแล้ว เหลือแค่ความผูกพันธ์ในส่วนที่เขาทำดีกับเราก็มี แต่ส่วนที่ทำให้เราทุกข์ใจมันมีมากกว่า ตอนนี้ก็มาอาศัยบ้านเขาอยู่ เพราะย้ายมาทำงานแถวนี้ ตั้งใจจะลงหลักปักฐานทำงานยาว แต่คิดไปคิดมาก็อยากออกจากวังวนเดิมๆ แต่ติดปัญหาอย่างเดียวคือ ไม่มีเงินมากพอที่จะออกไป เราไม่มีรถ เงินเเดือนก็เดือนละหมื่น ทุกเดือนๆ เงินออกก็จะเอามาช่วยแฟนจ่ายหนี้บัตรเครดิตที่เราใช้ด้วยกัน ผ่อนมอไซต์ที่เราขี่มาทำงานด้วยกัน เราไม่มีเงินเก็บเลย
ปัญหาเรื่อง 2 คนไม่พอ ยังมีปัญหาครอบครัวแฟนอีก อยู่รวมกันหลายคน แต่ไม่ยอมช่วยกันหารค่าใช้จ่าย ค่าน้ำ ค่าไฟ ไม่มีใครจ่ายก็เรากับแฟน ข้าวสารหมด แก๊สหมด ก็รอจนเราเลิกงานกลับมาซื้อ พอถามถึงคนช่วยหารไม่มีสักคน เหนื่อย แค่อยากระบาย เห้อออ