เราผิดใช่มั้ย....#ผ.อ.

เรื่องราวนี้เกิดขึ้นเมื่อเช้าของวันนี้เลยค่ะ คือเราศึกษายู่ที่ รร.มัธยมแห่งหนึ่ง (ขอไม่บอกล่ะกันเพราะกุรักสถาบันนี้)ตอนนี้อยู่ชั้น ม.3 เมื่อเช้าตอนถึงเวลาเข้าแถวหน้าเสาธง เราก็ทำตามตามปกติไม่ได้คุยอะไรเสียงดังหรือเยอะอะไรมาก เมื่อครูให้เคารพธงชาติพร้อมกัน สวดมนต์ แผ่เมตตา ร้องเพลงมาร์ชรร. เราก็ปฏิบัติตามแบบปกติ แล้วหลังจากทำกิจกรรมเสร็จ เราก็นั่งดูนักกีฬาที่แข่งได้รางวัล เราก็ตบมือให้ และให้ผ.อ.เป็นผู้มอบของรางวัล เมื่อสักพักผ.อเขาก็ขอคุยกับนักเรียน เราก็ตั้งใจฟังอยู่นะ แต่ก็มีเพื่อนรุ่นเดียวแต่คนละห้องอยู่ข้างๆ ถามเราว่า อุบัติเหตุที่เราเคยเป็น เป็นหนักมากไหม เป็นตอนไหน เราก็เล่าไปเรื่อยๆ แต่เหมือนเราจะเล่าเยอะเกิน จนเขาจับสังเกตเห็นได้ เขาถึงต่อว่าเรา ว่า "เนี่ย!! ดูมัวแต่คุย คิดแต่เรื่องพวกนี้จนเข้าไปอยู่ท้องจนอ้วนขนาดนี้" เราก็คือแบบช่วงนั้นตกใจมาก เราก็รู้ตัวแล้วว่า ใช่เราผิดเองที่ไปคุยต่อหน้าเขาที่กำลังพูด ช่วงที่เขาว่า เรายอมรับเลยว่าเราอายมากก แล้วเราก็แบบกล้ามองไม่กล้ามองเขาบ้าง แล้วก็ยิ้มกลบเกลื่อนความอายนี้ มันปกติสำหรับเรา เมื่อเราทำผิดอะไร เราชอบยิ้มกลบเกลื่อนแบบนี้เสมอ แต่เขาก็ว่า "ทำหน้ากะล่อนจ้อน ทำตากระปริบๆ น่าฟาด!!" เฮ้ย!! เราทำหน้าแบบนั้นเลยเหรอ คือเราไม่ได้ทำแบบนั้นหรือกวนทีนเขานะ น่าบึ้งตึงเราก็ไม่ได้ทำ คือเราผิดใช่มั้ย แต่อยู่ดีๆเขาก็พูดว่าห้ามมัดจุกไม่ใช่เหรอ เราก็แบบหืม!! คนทั้งรร.ก็งงเหมือนกัน เขาบอกว่าไว้อย่างนี้คือต้องตัดออกทั้งจุก เฮ้ย!! เอาจิงดิ เราว่าตั้งแต่มาเรียนที่นี่เราทำทรงผมแบบนี้ก็ไม่มีครูคนไหนว่าเลย แม้แต่อ.ผฝ่ายปกครองก็ไม่ว่าหรือทำอะไรด้วยซ้ำ ผมก็ตัดเป็นระเบียบไม่ยาวเลยด้วย!!  พอเขาพูดเรื่องนี้เสร็จเราก็ไม่ได้โกรธมากเลยนะ เพราะเราเข้าใจว่า เออ เราสมควรโดนว่าแล้วล่ะ เราดันไปคุยในเวลาที่ไม่ควรเอง คือช่วงนั้นอยู่ในช่วงสำนึกผิดมากกก แต่ก็ต้องห้ามทำหน้าจ๋อย เราก็หัวเราะกลบเกลื่อนเรื่องน่าอับอายไม่ให้มันหนักไปมากกว่านี้ เพราะสักพักเขาก็เดินมาที่แถวเรา แล้วเขาก็มองที่เรา เราก็พยายามหลบหน้าเขาเพราะเรากลัว ก็เป็นผ.อ เชียวนะ!! พอคราวนี้อยู่ดีๆเขาก็จับรวบที่ผมรัดจุกของเรา แล้วทำเหมือนนิ้วเป็นกรรไกร คีบผมเรา คือทำแบบนี้ก็แอบโล่งใจ&ดีใจว่า ถึงจะว่าอะไรต่อกันก็ยังเล่นๆเป็นศิษย์กันได้ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น.. เขากระตุกดึงผมหนูอย่างแรง คือแบบแรงมากก เราก็บอกว่าเจ็บนะค่ะครู (เราเรียกเขาว่าครู)พูดซ้ำๆ และเมื่อเขาปล่อยมือคือผมร่วงเป็นสายๆกระจุกนิดๆ (ขณะที่พิมอยู่ก็ยังเจ็บนิดอยู่เลย) แล้วเขาทำต่อหน้าผู้คนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ คุณครูทั้งหลาย คือช่วงนั้นสายตาจองทุกคนจับจ้องมองไปที่เรา คือมันสุดจะทนมากในสถานการณ์นั้น แต่ยังโชคดีที่เราไม่ได้ร้องไห้หรืออะไรออกมา ถ้าเป็นแบบนั้นมันคงจะอายไปมากกว่านี้ เมื่อเขาแบบนั้นก็เดินออกไปแบบหน้าตาเฉยๆ เราก็พยายามรีบกลับเข้าห้องเรียนอย่างด่วน เพราะตอนนั้นไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว เมื่อถึงห้องเพื่อนๆก็มาถามกันว่าเจ็บมากมั้ย(ชื่อเรา) เราก๋บอกตามความจริงว่าเขาทำเราแรงมาก ในช่วงวินาทีนั้นน้ำตามันจะกลั้นไม่ไหวอยู่แล้ว เมื่อคาบเเรกเราก็สอบวิชาคณิตไปแบบเหมือนว่าที่เข้าแถวไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณครูเขาก็รู้ เขาถามว่าใช่ห้องเรารึป่าวที่โดนผ.อ. ว่า เราก็บอกว่า"หนูเองค่ะ" เขามองเราเฉยๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาก็แจกข้อสอบไปตามปกติ ซึ่งหลังจากเหตุดารณ์เช้านั้น เราก็ปกติ ำม่มีปัญหากับใครเลย คือเราเป็นแบบ..พูดว่าบ้าล่ะกัน คือจะอยู่กลับกลุ่มเพื่อนซะมากกว่า แต่ในใจก็แอบคิดบ้างนะว่ามันผิด มันคือความผิดของเราจริงๆใช่มั้ย ถ้าผิดจริงเราก็จะยอมรับผลกระทบของมันต่อมา อต่คือแบบนี้มันแบบน่าอับอายที่สุดเท่าที่ชีวิตในขณะนี้ที่เจอ อยากจะถามมากๆค่ะว่าจริงๆเราควรได้รับบทลงโทษแบบนี้ใช่มั้ย