สวัสดีค่ะ เมื่อวานนี้มีโอกาสไปดู Ten Years Thailand มา เพราะว่าคุณแฟนเขาอยากดู อยากรู้ว่าหนังมันจะออกมาเป็นแนวไหนเลยโอเคไปดูด้วยกันก็ได้ เราไปดูที่เซนทรัลปิ่นเกล้า หนังเข้าโรงเดียวและรอบเดียว คือ รอบ 18.00 น. คนไม่เต็มโรง ส่วนมากผู้ที่เขามาดูก็ยังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่เกือบจะทั้งหมด
Ten Years Thailand ประกอบได้ด้วย หนังสั้น 4 เรื่อง เรื่องละไม่เกิน 20 นาที โดยที่แต่ละเรื่องก็จะมีผู้กำกับที่แตกต่างกันออกไป ไม่มีความเกี่ยวเนื่องกัน

เรื่องแรก Sunset โดย อาทิตย์  อัสสรัตน์
เรียกได้ว่าเป็นเรื่องที่ดูง่ายที่สุด เล่าเรื่องผ่านมุมมองของทหารพลขับที่พานายไป Art Exhibition ที่มีสายแจ้งมาว่ามีการแสดงงานที่อาจจะทำให้ประชาชนทั่วไปเข้าใจผิดได้ เรื่องนี้สะท้อนให้เห็นถึงสังคมไทยใน 10 ปีข้างหน้าที่ก็ยังคงทหารและตำรวจ เข้ามาเกี่ยวข้องกับมุมมองของคนรุ่นใหม่อยู่

เรื่องที่สอง Catopia โดย วิศิษย์ ศาสนเที่ยง
เราชอบเรื่องนี้มาก เขาสมมติให้ตัวละครเอกเป็นมนุษย์คนเดียวที่อยู่ในยุค Catopia ยุคที่แมวเป็นใหญ่ ใส่สูท หัวเป็นแมวร่างเป็นคน พระเอกทำทุกวิธีทางที่จะกลมกลืนไปกับพวกแมว เพราะหากเผยตัวก็จะถูกรุมปาหิน เหมือนกับสังคมไทยที่เจอคนแตกต่างไม่ได้เลย

เรื่องที่สาม PLANETARIUM โดย จุฬญานนท์ ศิริผล
เรื่องนี้ดูยากถึงยากมาก เขาเล่าถึงองค์กรที่คล้ายกับโรงเรียนมีพิธีการรอบกองไฟลูกเสือ เมื่อเด็กๆ พวกนั้นสำเร็จพิธีรอบกองไฟ ก็ออกไปใช้วิธีบางอย่างเพื่อผลประโยชน์อะไรสักอย่างเพือตัวเอง แล้วมันก็เป็นวงล้อที่หมุนๆๆๆ อยู่แบบนั้น เรื่องประมาณนี้เลยจริงๆ

เรื่องที่ 4 เรื่อง สุดท้าย Song of the city อภิชาตพงศ์  วีระเศษฐกุล
เรื่องที่เป็นเรื่องมีการจ่อกล้องเนิ่บๆ นาบๆ ดูแล้วทำให้อึดอัดนิดหน่อย เล่าถึงเซลล์แมนขายเครื่องหายใจที่จะทำให้นอนหลับฝันดี แต่นี่กับมองว่าเรื่องนี้กำลังพูดถึงความเพ้อเจ้อและขายฝัน คนเรามีฝันเสมอ แม้มันจะเพ้อเจ้อแต่ก็ทำให้เราอยู่ได้ไปวันๆ เหมือนประเทศไทยของเราที่มันขายฝันอยู่พอสมควรนะ

เราว่าอย่ามองว่าหนังตำหนิประเทศตัวเอง เรามองว่าเขาแค่เสนอแง่มุมที่มันเกิดขึ้นจริงในสังคมของเรา มันวนลูปมานานจนเวลาอีกแค่ 10 มันไม่น่จะมีทางออกอะไรจากวงล้อ ความเพ้อเจ้อ และฝันเฟื่องตรงนี้ได้เท่าไหร่
แต่อย่างไรก็แค่หนัง หนังที่ให้ความบันเทิงอ่ะเนอะ ประเทศเราอาจจะรวยพรุ่งนี้ก็ได้ใครจะรู้

คำเตือน : หนังเรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับคนดูทุกคน มันค่อนข้างจะดูยาก