ชาติเสือพันธุ์มังกร ละครที่ทุกตัวละครมีความเป็นตัวตนชัดเจน

หลังจากที่ละครอวสานลง เราได้มีเวลาพักผ่อนจากการดูมาราธอนมาเกือบสัปดาห์ ทำให้เราได้มองย้อนไปที่จุดเริ่มต้นแล้วก็จินตนาการต่อถึงตัวละครที่มีบทบาทสำคัญในเรื่องทุกตัวว่า ทุกตัวละครสำคัญในนั้นช่างมีความเป็นตัวตนที่ชัดเจนตั้งแต่ต้นยันจบ ทุกคนสู้ในแบบที่ตัวเองยึดมั่นถือมั่นแม้ในวาระสุดท้ายของชีวิต ดั่งเสือที่สู้ไม่ถอยก็ว่าได้ เราประทับใจทุกตัวละครที่เราจะกล่าวถึงในกระทู้นี้ แต่ก่อนอื่น

ขอขอบคุณ ผู้ประพันธ์ที่รังสรรค์เรื่องราวชีวิตที่เข้มข้นเต็มไปด้วยอัตลักษณ์ของผู้คนที่เกี่ยวข้องถึงกันได้อย่างมีเหตุมีผล
ขอบคุณ คนเขียนบท ที่ทราบว่าได้หยิบเอาตัวละครที่กล่าวถึงน้อยนิดมาขยายต่อแล้วร้อยเรียงเรื่องราวเพิ่มเติมแทรกซึมเข้ามาได้อย่างแยบยล
ขอบคุณ ผู้กำกับ ที่เล่าเรื่องราวอย่างมีชั้นเชิง ทำให้เรื่องที่น่าจะดูซับซ้อนมากกว่านี้จากการย้อนอดีตหรือท้าวความ สามารถดูแล้วกระชับได้ใจความ
ขอบคุณ ทีมงานทุกฝ่าย ที่เห็นโดดเด่นสำหรับเราคือ เสื้อผ้า ฉาก และคิวบู๊ที่สรรหามาได้หลากหลาย ขอบคุณ ผู้จัด และ ช่องที่ทำให้เราได้รู้จักชาติเสือต่อไปนี้

ขอเริ่มที่ ตัวพ่อ
-ท่านการันต์.
แม้ตอนแรกจะมีการดูดเสียง แต่ก็พอเดาได้ว่า ท่านการันต์ซึ่งในเรื่องเป็นนักการเมืองนั้นเป็นทหารมาก่อน ดังนั้นจะเข้าใจได้ว่า ทำไมท่านการันต์จึงวางแผน วางหมาก วางกลยุทธ์ได้ดี และด้วยท่านเองมีพื้นเพเป็นคนจีนก็ไม่แน่ว่าอาจจะซึมซับขงเบ้งมาด้วยหรือเปล่า การวางกลยุทธ์จึงเป็นตัวตนที่ชัดเจนของท่าน ที่ลามไปเรื่องครอบครัว ตั้งแต่แต่งงานกับคนมีเชื้อสายเพื่ออัพเลเวลสถานะทางสังคม เมื่อมีลูก ก็วางแผนไว้หมด ลูกสาวให้แต่งออกไปกับคนที่จะส่งเสริมอำนาจได้ ลูกชายคนเดียวก็วางไว้ให้สืบอำนาจต่อ อำนาจที่ท่านมองว่า ต้องเป็นคนเหนือคน การที่ได้เป็น “นาย” เหนือเหล่านักเลงเยาวราช จึงเป็นตัวอย่างที่สร้างไว้ให้ลูกชายเห็นและเดินตาม  ท่านต้องเป็นคนที่มีความสามารถทางการทูตสูงจึงทำให้ลูกๆทำตามโดยไม่แตกแถว ถ้าสังเกตในเรื่องท่านไม่เคยต้องตะคอกออกคำสั่งเลย ทุกคนที่รับใช้ก็ทำตาม เหมือนใช้ความเมตตามาเป็นเครื่องมือในการควบคุมคน แม้แต่เด็กที่รับมาเป็นลูกบุญธรรม เฮียโฮ่ว ก็ได้มองไว้แล้วว่าจะมาช่วยเสริมสร้างบารมีอย่างไรให้ลูกชาย แม้จะผิดแผนที่ไม่ได้เป็นตำรวจสมใจ แต่ด้วยความเมตตาที่ให้แก่เด็กคนนี้มาตลอด เฮียโฮ่วจึงยอมโดยไม่บิดพริ้วที่จะทำงานเบื้องหลังคุมนักเลงเยาวราชแทน “นาย”  
แต่ไม่มีใครเพอร์เฟค ตำหนิในชีวิตท่านการันต์คือการมีเมียน้อยและลูกชายอีกคน ลูกชายที่ไม่ได้รับการเอาใจใส่ใกล้ชิดเพื่อกันครอบครัวผู้ดีของตนได้รับรู้ จึงทำให้มีแต่ความบาดหมางมากกว่าความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เมื่อมองไม่เห็นประโยชน์ท่านจึงตัดหางปล่อยวัดอย่างไม่ใยดี แต่สุนัขน้อยหางด้วนตัวนี้กลับย้อนกลับมากัดท่านและลูกชายที่ท่านได้เลือกไว้ ได้อย่างสาสม เมื่อความเกลียดที่มีต่อกันของลูกชายทั้งสองมันบังตา ทำให้การขอร้องครั้งสุดท้ายของชีวิตของท่านการันต์จึงไม่เกิดผล
ในเรื่องของความเป็น “นาย” สิ่งที่แตกต่างระหว่างท่านการันต์ กับ ชาญยุทธลูกชาย คือ คนพ่อได้สร้างสั่งสมขึ้นมาอาจจะเพราะเคยเป็นคนในชุมชนด้วยหรือเปล่าตรงนี้ในละครไม่ได้บอก รู้แต่ว่าท่านมีเชื้อสายจีนดังนั้นจึงน่าจะเข้าถึงผู้คนได้มากกว่า  ต่างจากชาญยุทธที่ได้รับมาเฉยๆ และการที่พ่อให้อยู่หน้าฉากสีขาวแต่หลังฉากดำมืด ทำให้ชาญยุทธขาดความปฏิสัมพันธ์อันดีระหว่างตัวเขากับลูกน้องที่มองเพียงว่าเป็นแค่เบี้ยๆหนึ่ง
สิ่งได้เรียนรู้จากตัวละครตัวนี้อย่างหนึ่งคือการเป็นผู้นำคนที่ดีควรจะเป็นอย่างไร อาจจะมีความเด็ดขาดและรู้จักประนีประนอมได้และที่สำคัญเข้าใจคนใต้บังคับบัญชา

-ลิ้มเม่งฮง
อาเจ็กของเฮียโฮ่ว ที่มีความชัดเจนในเรื่องรักครอบครัววงวารพวกพ้องอย่างจริงใจ เป็นอีกลักษณะของคนที่เป็นผู้นำ ทำให้อาเจ็กสามารถก้าวขึ้นเป็นเจ้าพ่อมาเฟียเยาวราชได้ อาเจ็กไม่สนว่าการได้มาซึ่งเงินทองจะด้วยวิธีไหนตราบใดที่ท้องของครอบครัวอิ่ม  ม็อตโต้ของอาเจ็ก ฆ่าไม่ผิด แต่ฆ่าแล้วไม่ตายคือผิด
เพราะวิถีนักเลงก็เกรงจะมีการแก้แค้นทีหลังจึงต้องกำจัดให้สิ้นซาก แม้แต่เด็กอาจู ที่อาเจ็กไปฆ่าพ่อแม่เขาเพื่อจะโกงเอาบ้านมาทำโรงน้ำชา อาเจ็กก็คิดที่จะฆ่า ดีที่อาจูหนีตายมาหลบเป็นขอทานที่ศาลเจ้า  ชีวิตอาเจ็กตอนหนุ่มๆคงลำบากมาก ต้องเลี้ยงลูกสองคน พ่วงด้วยหลานชายหลานสาวอีกสองขึ้นมาได้ ท่ามกลางชีวิตที่ฝ่าดงตีน อาเจ็กเลยต้องสอนให้ลูกๆเป็นคนอึด สู้คน ออกไปทางมุทะลุเหมือนพ่อ ดีที่อาเจ็กมีพี่ร่วมสาบานโอ๊วแปะที่ถือเป็นครอบครัวคนหนึ่งมาช่วยคอยดึงสติบ้าง แต่ลูกชายกับลูกสาว อาเตี๋ยง อาเง็ก ไม่มี มีแต่ลูกน้องที่พร้อมจะทำตามคำสั่งก็เลยมีเรื่องให้อาเจ็กต้องคอยแก้ หรือไหว้วาน เฮียโฮ่ว ให้ช่วยประจำ เฮียโฮ่วนั้นอยู่กับอาเจ็กตั้งแต่เด็กเรื่องสู้คนก็ได้มาจากอาเจ็ก ดีที่ไปขลุกกับแปะฮ้อที่ศาลเจ้า ก็อาจจะได้ความคิดดีมาบ้างแล้วพอได้ไปอยู่กับท่านการันต์ก็ได้รับการอบรมที่ดีขึ้น สุขุมขึ้น มองเกมขาดแบบพ่อบุญธรรม เลยทำให้เฮียโฮ่วไม่ได้เชื้อมุทะลุจากอาเจ็กเท่าไหร่ แต่เรื่องการรักครอบครัว การช่วยเหลือครอบครัวอย่างสุดกำลัง บุญคุณต้องทดแทน เฮียได้มาจากอาเจ็กเต็มๆ
ตัวละครตัวนี้ แม้ศีลธรรมจะบิดเบี้ยวไปบ้าง แต่ดีที่มีความจริงใจ เป็นคนไม่ซับซ้อน เปิดเผยตรงไปตรงมา ไม่ชอบลูกสะใภ้ที่เป็นผู้หญิงโรงน้ำชาก็ไม่ชอบคงเส้นคงวา จนตายไปแล้วลูกสะใภ้แทบจะไม่กล้าไหว้
ความอึดสู้คนของอาเจ็กมีให้เห็น ตอนที่โดนไอ้ริทแทงจนล้มนอนพื้น ยังฉวยโอกาสตอนมันจะแทงซ้ำฟาดด้วยเก้าอี้ แล้วพุ่งแหลนจะไปแทงไต้เกียวอีกคน แต่โดนฆ่าเสียก่อน สู้แบบยิบตาสไตล์นักเลงเก่าจริงๆ
ลูกๆ ก็ใช่ย่อย อย่างอาเง็ก บทจะแทงคนก็ไม่พูดมาก หน้านิ่ง แทงเลย พอโดนแทงก็ยังอึดไม่ตายง่ายๆ แต่ถูกถ่วงน้ำซ้ำเลยไม่รอด หรือ อาเตี๋ยงกับฉากสู้กับไอ้ริดที่คนดูลุ้นเอาใจช่วยแทบจะราด เป็นฉากที่ดูซ้ำหลายครั้งเพราะมันส์ดี ใจมันสู้ไม่ถอยจริงๆ

-โอ๊วแปะ
สหายพี่ชายร่วมน้ำสาบานกับอาเจ็ก จำชื่อเต็มเป๊ะๆไม่ได้ แต่ถนัดเรียกโอ๊วแปะนี่แหละ คนนี้ก็คงเส้นคงวาในเรื่องความเป็นหอกข้างแคร่ ที่แผ่ขยายมาถึงหลานสาวคนเดียวชื่อไต้เกียว  จริงๆเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานสูงแต่ติดจะไม่กล้าออกหน้ามากนัก เป็นคนขลาดประเภทหนึ่งนั่นแหละ จึงได้แต่สุมความริษยาไว้ในใจ รอ รอ วันที่จะทิ่มแทงเมื่อได้โอกาส เสียดายความจริงใจที่อาเจ็กมีให้มาตลอดกลับถูกโอ๊วแปะไม่ให้ค่าเลยสักนิด คิดอิจฉาแต่ว่าได้หน้าไปคนเดียว ตัวเองไม่มีใครสนใจ แม้แต่อาเง็กก็ชอบดูถูกว่า  cheap ตอนแลกของขวัญวันหมั้น หรืออาเตี๋ยงก็ไม่ไว้หน้า ทิ้งไต้เกียวไปคว้าผู้หญิงโรงน้ำชาแทน
ฉากตัดพ้อกันระหว่างอาเจ็กกับโอ๊วแปะ เราว่าน่าเห็นใจทั้งคู่ คนหนึ่งก็ไม่คิดว่าคนใกล้ตัวที่มีความจริงใจให้จะมาทำร้ายกันได้ อีกคนก็อัดอั้นเหลือเกินกับการเหยียดหยามกดให้อยู่ล่างมาตลอด
คนตระกูลนี้จึงเปรียบได้กับอสรพิษที่พร้อมจะแว้งกัดได้ทุกเมื่อ แต่เมื่ออสรพิษไม่สามารถไปถึงฝั่งฝันได้เป็นมังกร จึงเลือกที่จะตายมากกว่าที่จะอยู่อย่างผู้แพ้ทั้งลุงและหลานสาวจึงเลือกที่จะจบชีวิตของตัวเอง
สิ่งที่ได้เรียนรู้จากตัวละครตัวนี้ คือ ความเสียดาย เสียดายที่เขาดูถูกค่าของตัวเองทั้งๆที่คนอื่นมองเห็น อย่างที่อาเจ็กมองเห็นค่าของโอ๊วแปะ ทำให้เกิดความทะเยอทะยาน ไม่รู้จักพอจนนำมาซึ่งความหายนะแก่ตนเอง

สามตัวพ่อนี้ ถือเป็นเมล็ดพันธ์ที่สำคัญ ที่ก่อให้เกิดเรื่องราวที่ตามมาในรุ่นลูกรุ่นหลาน.... (ต่อด้านล่าง)

แว๊บไปรดน้ำต้นไม้มา ลืมขอบคุณนักแสดงในเรื่อง ที่ถ่ายทอดตัวละครออกมาได้อย่างชัดเจนสมบทบาท จะมีซักกี่ละครที่เราจะประทับใจตัวละครหลายตัวในนั้น ยังคงคิดถึงบทบาทของพวกท่านและสิ่งที่ท่านได้ถ่ายทอดออกมาในแต่ละซีน อยากบอกให้พวกท่านรู้ว่าการแสดงของท่านแม้จะไม่เป็นที่กล่าวถึงในวงกว้างเพราะคนที่ได้ดูละครนี้มีไม่มากเท่าที่ควร  แต่ขอให้รู้ว่าสำหรับคนที่ได้ดูอย่างเรา รู้สึกขอบคุณและประทับใจมากๆ
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่