เส้นทางที่คุ้นเคย ... #กระทู้นี้ว่างเปล่า โปรด_______________ผ่าน__________________

บทนำ ค่ำคืนหนึ่งในช่วงปลายรัชกาลที่ ๖ แสงจันทร์ริบหรี่ลอยเคว้งอยู่เหนือผืนน้ำคลองที่สงบนิ่ง บรรยากาศรอบด้านเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรระงมอยู่ไกล ๆ และเสียงลมพัดต้องยอดไม้ไหวเบา ๆ สะท้อนเ

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว เหงาเดียวดาย กายอย่าง มิว่างเว้นแอบซ่อนปลีก หลีกเร้น ลำเค็ญยิ่งเดินทอดน่อง ท่องเอื่อย เฉื่อยประวิงคราเหนื่อยพิง ผืนฟ้า ภูผาเคียง รำพึงร้าง ลางเลา เงาแม่หญิงสรรพสิ่ง นิ่ง

ซอ ผจงกรีดหวีดหวิวเพลงพลิ้วแผ่ว วังเวงแว่วเสียงซอพ้อผสาน กระชั้นชิดกรีดสำเนียงเสียงกังวาน คนได้ฟังเศร้าสะท้านสะเทือนใจ ทอดทำนองหวนไห้บนสายเอก ทุ้มวิเวกหวามกมลจนหวั่นไหว ลาวดวงเดือนเลื่อนลาบนฟ้าไกล

เชิญท่านมาทำความรู้จัก - ไม่ต้องสนิทสนม ไม่ต้องคุ้นเคย กับ งูเห่าพ่นพิษสยาม จุดสังเกตชัดๆ ดอกจันเป็นรูป ข.ไข่ 2 หัว ตัว U หรือตัว V บางตัวดอกจันเลือนลาง

หญิงสาวกลางสายหมอกยืนเงียบงัน ก้าวพ้นวันคืนเหงาสู่แดนลึกลับ ดวงตาพร่าเลือนรางไร้ชีวาวับ กระซิบกับความตายมาเยือนกาย สายลมเย็นพัดผ่านสะท้านทรวง จิตยังห่วงคนรักไม่สร่างหาย แม้ไร้ซึ่งวิญญาณยังย่างกราย วน

  ยามินทร์นอนกระสับกระส่ายอยู่นาน ความเหนื่อยล้ากดทับร่าง แต่สมองกลับตื่นตัวเหมือนถูกพันธนาการด้วยความกังวล กว่าที่เปลือกตาจะหนักอึ้งและสติค่อย ๆ หลุดลอยไป ก็ล่วงเข้าตีสอง ความมืดโอบรัดเขาไว้ แต่