ผมกับแฟน คบกันมาเกือบสองปี ตัวผมทำงานแล้วตัวผมเป็นคนไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว ส่วนแฟนผมเธอจะดีมาก จนเธอเข้ามหาลัย เธอเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน จากเป็นคนดีมากคนนึง เป็นอีกคนนึง ติดเหล้า ติดเที่ยว ติดเพื่อนบอกว่าเที่ยวเอาสังคม จนเราทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นเลิกกัน เมื่อวันที่'15-12-61 เธอบอกแค่ว่าจะมาอยู่ก็อยู่จะไปก็ไป ผมเลยคิดว่าเธออาจจะอยากคืนดี เลยย้ายของกลับไปอยู่กับเธอ คืนแรกที่ผมย้ายไป เราคุยกันว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน หลังเธอเลิกพาสไทม์ ผมทำงานบ้านเสร็จทุกอย่างนั่งรอตั้งแต่หกโมงเย็น เธอกลับมาตีหนึ่งครึ่ง แล้วบอกผมว่าจะไปเที่ยวก้บเพื่อน ผมไม่ต้องไปด้วย บอกผมว่าไปแปปเดียว ผมอึ้งและเจ็บมาก พูดอะไรไปเธอก็ไม่ฟัง
ด้วยความรู้สึกตอนนั้นผมจะเก็บของกลับบ้าน แต่เธอเอากุญแจรถผมไปด้วย เลยทำได้แต่นอนร้องไห้ พอเธอกลับมาก็มาง้อมากอดผม ซึ่งในชีวิตผมไม่เคยรักใครมากเท่าเธอ เลยพยายามไห้อภัย
วันที่ 16-12-61 เป็นวันอาทิตย์ เราก็นอนไปครึ่งวัน แปปๆก็ผ่านไปอีกวัน จนวันที่ 17-12-61 ผมบอกว่าเลิกงาน จะไปเอาขนมจีนที่แม่ทำไห้ กลับมากินด้วยกันนะ เธอก็ตอบว่า คร้าา ผมนั่งรอเหมือนเดิม จนเที่ยงคืน เธอบอกว่าเจ๊กับเฮียที่ร้านพาไปเลี้ยวข้าว ปฏิเสธไม่ได้ ผมช็อคมาก ผมพยายามหนีออกมาจากตรงนั้น แต่เธอบอกไห้รอ ผมก็ทำได้แค่รอ จนตีสองครึ่ง พอเธอกลับ เธอไม่ขอโทษผมสักคำ เธอบอกว่าผมทำตัวเอง เธอไม่ได้บอกไห้รอไม่ได้บอกว่าจะมากินข้าวด้วย ผมยิ่งช็อคเข้าไปอีก เธอไม่ห้ามผมไม่ไห้ไป เธอเข้ามากอดแล้วบอกจะอยู่ก็อยู่จะไปก็ไป ผมเสียใจมากทำได้แค่นอนฟูมฟายอยู่ตรงนั้น // ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ผมไม่ต้องไปพยายามทำเพื่อคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเรา เขาไม่เห็นเรามีค่า ไม่ใช่ว่าเราไร้ค่า ตัวเราเองที่เห็นคุณค่าในตัวเอง จากตอนนี้ไปคงจะอยู่แค่ไห้พ้นปีใหม่ เพื่อเยียวยาตัวเองไห้ดีขึ้น วันนึงผมจะออกไปจากชีวิตเขาเอง
ครั้งนึงในชีวิต ที่รักใครมากขนาดนี้
ด้วยความรู้สึกตอนนั้นผมจะเก็บของกลับบ้าน แต่เธอเอากุญแจรถผมไปด้วย เลยทำได้แต่นอนร้องไห้ พอเธอกลับมาก็มาง้อมากอดผม ซึ่งในชีวิตผมไม่เคยรักใครมากเท่าเธอ เลยพยายามไห้อภัย
วันที่ 16-12-61 เป็นวันอาทิตย์ เราก็นอนไปครึ่งวัน แปปๆก็ผ่านไปอีกวัน จนวันที่ 17-12-61 ผมบอกว่าเลิกงาน จะไปเอาขนมจีนที่แม่ทำไห้ กลับมากินด้วยกันนะ เธอก็ตอบว่า คร้าา ผมนั่งรอเหมือนเดิม จนเที่ยงคืน เธอบอกว่าเจ๊กับเฮียที่ร้านพาไปเลี้ยวข้าว ปฏิเสธไม่ได้ ผมช็อคมาก ผมพยายามหนีออกมาจากตรงนั้น แต่เธอบอกไห้รอ ผมก็ทำได้แค่รอ จนตีสองครึ่ง พอเธอกลับ เธอไม่ขอโทษผมสักคำ เธอบอกว่าผมทำตัวเอง เธอไม่ได้บอกไห้รอไม่ได้บอกว่าจะมากินข้าวด้วย ผมยิ่งช็อคเข้าไปอีก เธอไม่ห้ามผมไม่ไห้ไป เธอเข้ามากอดแล้วบอกจะอยู่ก็อยู่จะไปก็ไป ผมเสียใจมากทำได้แค่นอนฟูมฟายอยู่ตรงนั้น // ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ผมไม่ต้องไปพยายามทำเพื่อคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเรา เขาไม่เห็นเรามีค่า ไม่ใช่ว่าเราไร้ค่า ตัวเราเองที่เห็นคุณค่าในตัวเอง จากตอนนี้ไปคงจะอยู่แค่ไห้พ้นปีใหม่ เพื่อเยียวยาตัวเองไห้ดีขึ้น วันนึงผมจะออกไปจากชีวิตเขาเอง