เป็นเมียน้อยเขาหรือ สาวสองกับผู้ชาย

สวัสดีค่ะ คือเราอายุ23 ปี เป็นสาวประเภทสองที่ทุกๆคนเรียกว่า"กระเทย"
         คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราได้แอบชอบเพื่อนคนหนึ่งในห้อง เขาทั้งหล่อ สูง หุ่นดี ขาว เป็นนักกีฬาของโรงเรียน เรียนเก่ง(เก่งกว่าเราอีก) คือเราอยู่ร่วมห้องกับเขาในช่วง ม.ต้น เราก็ยังคงแอบมองเขาอยู่ห่างๆ เขาเป็นนักเรียนหน้าห้องส่วนเราก็เป็นนักเรียนหลังห้องเพราะห้องเราเป็นห้องคิงของสายชั้น  เราก็เป็นแค่กระเทยโง่ๆนั่งหลังห้องตลอดมา เราก็ยังคงมองเขา แอบถ่ายรูปเขา แอบเอาขนมและนมไปไว้ใต้โต๊ะของเขาในบางวัน
          จนวันหนึ่งมีผู้หญิงเข้าใหม่อยู่ ม.4 เป็นรุ่นพี่เราปีหนึ่งเข้ามาในชีวิตเขา เราก็เห็นเขารักกัน เราก็มีแอบช่ำใจอยู่บ้างนะ จนเราจบชั้น ม.ต้น เราก็ยังไม่กล้าที่จะบอกเขา จนเราขึ้นชั้น ม.ปลายที่โรงเรียนเดิม พอวันที่ประกาศรายชื่อเราได้อยู่ห้องคิง และได้อยู่ห้องเดียวกันกับเขาอีกเหมือนเดิม ซึ่งเราก็ทำใจแข็ง ขออาจารย์ย้ายไปอยู่ห้องรองสุดท้ายเพื่อที่จะได้ลืมๆเขา หาเพื่อนใหม่ในห้องใหม่ที่ไม่ใช่ห้องคิง(ที่วันๆเอาแต่เรียน)แล้วเราก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ แล้ววันหนึ่งเพื่อนกลุ่มใหม่ของราไปเล่นที่บ้านเราแล้วดันไปเจอสมุดความลับของเราที่มีรูปเขา มีสิ่งที่เราเขียนถึงเขาบ่อยๆ(โลกสวยจริงๆช่วงนั้น) เพื่อนคนนั้นเลยบอกให้เราบอกเขาไปเลย เพราะยังไงเราก็ผิดหวังอยู่แล้ว เพื่อนคนนี้พูดถูก จนในช่วง ม.5 เราทำใจกล้าที่จะบอกเขา ในวันที่เราเดินเข้าไปบอกเขา
         เรายังจำได้ดีเราบอกเขาที่หน้าอาคาร2 เราเดินไปถึงเราก็บอกเขาว่า "เราชอบ(ชื่อเขา)นะ ชอบมาตั้งแต่ ม.ต้น ชอบมานานแล้ว ขอบคุณนะที่เป็นเพื่อนกัน" (ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรดลใจให้พูดไปแบบนั้น) แล้วหลังจากพูดจบเราก็เดินกลับห้องไปเลย ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ทำตัวเหมือนปกติ และเขาก็ยังคบกับผู้หยิงคนนั้นอยู่ และเมื่อเราขึ้นชั้น ม.6 เราเป็นพี่ใหญ่ในงานกีฬาสีของโรงเรียน เราอยู่สีฟ้า ซึ่งเรากับเขาอยู่สีเดียวกัน เขาได้เป็นประธานสี ส่วนเราเป็นเหรัญยิก คอยเก็บเงินต่างๆในคณะสี และเมื่องานกีฬาสีเสร็จสิ้นก็เป็นหน้าที่พี่ใหญ่ต้องคืนอุปกรณ์ต่างๆ และเราก็ไปคืนของด้วยกันสองคน.....แต่ตอนกลับเขาถามเราว่า
เขา : "ทำไมถึงย้ายห้องล่ะ หนีเราเหรอ"
คือเราก็ตกใจอยู่นะที่อยู่ๆเขาพูดแบบนี้เราก็เลยบอกว่า"ใช่....เราหนี"
เขาก็ถามต่อว่า" หนีทำไม.....แค่เรามีแฟนเหรอ"
เราทั้งคู่ก็เงียบกันไปสักพักจนเขาจอดรถข้างทางแล้วเขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า"แค่นี้ยอมแพ้แล้วเหรอ .....คนที่เรารู้จักไม่ใช่แบบนี้นะ"
แล้วหลังจากนั้นเราก็คุยกันไปเรื่อยๆจนเราสองคนมีอะไรกันบนรถ แล้วหลังจากนั้นเราก็แอบมีอะไรกันเรื่อยๆ จนถึงตอนเรียนมหาวิทยาลัยเราเลยเลืกที่จะมาเรียนที่โคราชเพื่อหนีเขาอีกครั้งและเพื่อที่จะสิ่งมีใหม่ๆให้กับชีวิต เพื่อที่จะลืมเขา แต่ครั้งนี้เป็นเขาที่ตามเรา เขาโทรมาหาเราถามสาระทุกข์สุขดิบทุกวัน และในบางครั้งเขาก็มาหาเราถึงโคราช(เขาเรียนที่บุรีรัมย์) และก็แอบมีอะไรกัน จนถึงทุกวันนี้ ซึ่งตอนนี้เราก็อยู่ปี5 กันแล้ว เขาไม่เคยที่จะบอกรักเราเลยสักครั้ง แต่เขาก็ชอบทำให้เราเซอร์ไพร์บ่อยๆทั้งวันเกิดเรา วันวาเลนไทน์ แต่เขาก็ยังไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้นนะ
         แล้วครั้งล่าสุดที่เขามาหาเรา เราก็มีอะไรกันพอเสร็จแล้วก็นอนกอดกันแล้วอยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า"เรียนจบเขาจะขอผู้หญิงคนนั้นแต่งาน อย่าลืมไปช่วยงานแต่งเรานะ" มันเป็นคำพูดที่เราได้ยินแล้วจุกมากๆเลยนะ  เราได้แต่เงียบแล้วทำใจ แล้วจากวันนั้นจนวันนี้เราก็ยังติดต่อกันแล้วเขาก็ยังโทรมาหาเราเหมือนเดิม
           แต่ทุกวันนี้ที่เรามาอยู่โคราชก็มีคนเข้ามา แต่เราก็ยังตัดใจลืมเขาไม่ได้ ถามว่าเสียใจไหมเราก็เสียใจแหละแต่เราไม่เคยร้องไห้ให้เขาเห็นยอมรับเลยว่าเราร้องไห้ให้ผู้ชายคนนี้แค่ 2 ครั้ง แล้วคนที่เข้ามาในชีวิตเราเขาดีกับเรามาก แต่เขาก็บอกกับเราว่าเขาไม่คิดจะจริงจังกับเราเขาก็ได้หาแค่ความสุขใส่ตัวแค่บางครั้งบางคราว
         เราไม่รู้ว่าทางออกจะเป้นยังไง เราควรที่จะทำตัวลักกินขโมยินแบบนี้ต่อไปดีไหม แต่เราก็ทำใจที่จะเลิกรักเขาไม่ได้ เวลาเห็นเขากับผู้หญิงคนนั้นมีความสุขกันเราอยากจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นมากๆแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเราไม่อยากให้คนที่เรารักเสียใจ เราก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองไปวันๆ
ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจนะคะ #ขอบคุณค่ะ