สาวสองเป็นเมียน้อย

สวัสดีค่ะ คือเราอายุ21ปี เป็นสาวประเภทสองที่ทุกๆคนเรียกว่า"กระเทย" คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราได้แอบชอบเพื่อนคนหนึ่งในห้อง เขาทั้งหล่อ สูง หุ่นดี ขาว เป็นนักกีฬาของโรงเรียน เรียนเก่ง(เกงกว่าเราอีก) คือเราอยู่ร่วมห้องกับเขาในช่วง ม.ต้น เราก็ยังคงแอบมองเขาอยู่ห่างๆ เขาเป็นนักเรียนหน้าห้องส่วนเราก็เป็นนักเรียนหลังห้องเพราะห้งเราเป็นห้องคิงของสายชั้น  เราก็เป็นแค่กระเทยโง่ๆนั่งหลังห้องตลอดมา เราก็ยังคงมองเขา แอบถ่ายรูปเขา แอบเอาขนมและนมไปไว้ใต้โต๊ะของเขานบางวัน จนวันหนึ่งมีผู้หญิงเข้าใหม่อยู่ ม.4 เป็นรุ่นพี่เราปีหนึ่งเข้ามาในชีวิตเขา เราก็เห็นเขารักกัน เราก็มีแอบช่ำใจอยู่บ้างนะ จนเราจบชั้น ม.ต้น เราก็ยังไม่กล้าที่จะบอกเขา เราขึ้นชั้น ม.ปลายที่โรงเรียนเดิม พอวันที่ประกาศรายชื่อเราได้อยู่ห้องคิง และได้อยู่ห้องเดียวกันกับเขาอีกเหมือนเดิม ซึ่งเราก็ทำใจแข็ง ขออาจารย์ย้ายไปอยู่ห้องรองสุดท้ายเพื่อที่จะได้ลืมๆเขา หาเพื่อนใหม่ในห้องใหม่ที่ไม่ใช่ห้องคิง(ที่วันๆเอาแต่เรียน)แล้วเราก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ แล้ววันหนึ่งเพื่อนกลุ่มใหม่ของราไปเล่นที่บ้านเราแล้วดันไปเจอสมุดความลับของเราที่มีรูปเขา มีสิ่งที่เราเขียนถึงเขาบ่อยๆ(โลกสวยจริงช่วงนั้น) เพื่อนคนนั้นเลยบอกให้เราบอกเขาไปเลย เพราะยังไงเราก็ผิดหวังอยู่แล้ว เพื่อนคนนี้พูดถูก จนในช่วง ม.5 เราทำใจกล้าที่จะบอกเขา ในวันที่เราเดินเขไปบกเขาเรายังจำได้ดีเราบอกเขาที่หน้าอาคาร2 เราเดินไปถึงเราก็บอกเขาว่า"มี่"เราชอบมี่นะ ชอบมาตั้งแต่ ม.ต้น ชอบมานานแล้ว ขอบคุณนะที่เป็นเพื่อนกัน (ไมรู้ว่าตอนนั้นอะไรดลใจให้พูดไปแบบนั้น) แล้วหลังจากพูดจบเราก็เดินกลับห้องไปเลย ตั้งแต่วันน้นเขาก็ทำตัเหมือนปกติและเขาก็ยังคบกับผู้หยิงคนนั้นอยู่ และเมื่อเราขึ้นชั้น ม.6 เราเป็นพี่ใหญ่ในงานกีฬาสีของโรงเรียน เราอยู่สีฟ้า ซึ่งเรากับเขาอยู๋สีเดียวกัน เขาได้เป็นประธานสี ส่วนเราเป็นเหรัญยิก คอยเป็นเงินต่างๆในคณะสี และเมื่องานกีฬาสีเสร็จสิ้นก็เป็นหน้าที่พี่ใหญ่ต้องคืนอุปกรณ์ต่างๆ และเราก็ไปคืนของด้วยกัน.....แต่ตอนกลับเรากลับกันมาสองคนเขาแล้ถามเราว่า"ทำไมถึงย้ายห้องล่ะ หนี้เราเหรอ" คือเราก็ตกใจอยู่นะที่อยู่ๆเขาพูดแบบนี้เราก็เลยบอกวา"ใช่....เราหนี้" เขาก็ถามต่อว่า"หนี้ทำไม.....แค่เรามีแฟนเหรอ"เราทั้งคู่ก็เงียบกันไปสักพักจนเขาจอดรถข้างทางแล้วเขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า"แค่นี้ยอมแพ้แล้วเหรอ .....คนที่เรารู้จักไม่ใช่แบบนี้นะ" แล้วหลังจากนั้นเราก็คุยกันไปเรื่อยๆจนเราสองคนมีอะไรกันบนรถ แล้วหลังจากนั้นเราก็แอบมีอะไรกันเรื่อยๆ จนถึงตอนเรียนมหาวิทยาลัยเราเลยเลืกที่จะมาเรียนที่โคราชเพื่อหนี้เขาอีกครั้งและเพื่อที่จะสิ่งใหม่ๆให้กับชีวิต เพื่อที่จะลืมเขา และครั้งนี้เป็นเขาที่ตามเราอีก เขาก็โทรมาหาเราถามสาระทุกข์สุขดิบทุกวัน และในบางครั้งเขาก็มาหาเราถึงโคราช(เขาเรียนที่บุรีรัมย์) และก็มีอะไรกัน จนถึงวันนี้ ซึ่งตอนนี้เราก็อยู่ปี3กันแล้ว เขาไม่เคยที่จะบอกรักเราเลยสักครั้ง แต่เขาก็ชอบทำให้เราเซอร์ไพร์บ่อยๆทั้งวันเกิดเรา วันวาเลนไทน์ แต่เขาก็ยังไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้นนะ แล้วมีครั้งหนึ่งที่เขามาหาเรา เราก็มีอะไรกันพอเสร็จแล้วก็นอนกอดกันแล้วอยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า"เรียนจบเขาจะขอผู้หญิงคนนั้นแต่งาน อย่าลืมไปช่วยงานแต่งเรานะ" มันเป็นคำพูดที่เราไดยินแล้วจุกมากๆเลยนะ  เรากไดแต่เงียบแล้วทำใจ แล้วจากวันนั้นจนวันนี้เราก็ยังติดต่อกันแล้วเขาก็ยังแบมาหาเราเหมือนเดิม เราไม่รู้ว่าทางออกจะเป้นยังไง เราควรที่จะทำตัวลักกินขโมยินแบบนี้ต่ไปดีไหม แต่เราก็ทำใจที่จะเลิกรักเขาไม่ได้ เวลาเห็นเขากับผู้หญิงคนนั้นมีความสุขกันเราอยากจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นมากๆแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเราไม่อยากให้คนที่เรารักเสียใจ เราก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองไปวันๆ
ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจนะคะ #ชอบคุณค่ะ