เมื่อเราเดินทาง...

คนหนึ่งคนเดินทางแสนไกลนัก
ไม่รู้จักใครเลยทุกแห่งหน
สุดแสนเหนื่อยเมื่อยล้าสุดจะทน
คิดแล้วปลงค่อยค่อยก้าวทางยาวไกล

เดินเดินอยู่หกล้มเซถลา
หินข้างหน้าก้อนใหญ่ขวางใครผู้ใด๋
สะดุดหล่มล้มลงข้างพงหญ้าไพร
มองตรงไหนเห็นแต่ความมืดมน

นั่งมองเลือดบนเข่าและแข้งขา
ทางข้างหน้ายาวไกลสุดฉงน
จะนั่งอยู่รอผู้ใดให้อับจน
เกิดเป็นคนต้องพยายามก้าวต่อไป

ถ้าเจ็บมากก็หยุดพักแข้งขา
เดินแล้วล้านั่งชมนกกันก่อนไหม
ชมไปก่อนหายเหนื่อยค่อยก้าวต่อไง
อย่าไปสนใจใครให้ช้ำเลย

ถ้าแผลยาวอดทนฆ่าเชื้อโรค
อย่าได้โศกได้เศร้าสหายเอ๋ย
อย่านั่งร่ำไห้ไปเลยรำเพย
กินขนมนมเนยเช็ดน้ำตา

การเดินทางย่อมมีแน่บาดแผล
ขอเพียงแต่เราอดทนคงรอดหนา
ใครยังไงอะไรเช็ดน้ำตา
แล้วเดินหน้าต่อไปอย่างอดทน