สวัสดีค่ะ เราอยากปรึกษาค่ะ
ปัจจุบันเราลูกคนเดียว อายุ24ปีค่ะ อยู่กับแม่และแฟนใหม่แม่มาตลอด20ปี
ส่วนพ่อ เลิกกับแม่ตั้งแต่เราอายุ3ขวบแล้ว ตอนเด็กๆเสาร์อาทิตย์จะอยู่บ้านปู่ย่าค่ะพ่อด้วยแต่ไม่ค่อยอยู่ ออกไปแต่ข้างนอกเจอหน้าแค่ชั่วโมงพ่อก็ออกไปข้างนอกค่ะ สงสัยติดเที่ยวเยอะ แต่ย่าชอบบอกไปทำงาน ตอนเด็กเราเชื่อนะ พอโตมาก็พอเดาออกค่ะ
จนโตมาอายุประมาณ 10-11ปี เริ่มรู้ว่าพ่อกำลังจะแต่งงานใหม่ เราเสียใจค่ะ แต่ก็ทำไรไม่ได้ น้อยใจจนไม่ค่อยได้ไปเจอพ่อเลยหลังจากนั้น
ผ่านไปช่วงหนึ่งพ่อแต่งงานค่ะ ตอนนั้นเราไม่รุ้อะไรเลย เหมือนไม่อยากให้รู้ เพราะเราห่างจากบ้านนั้นมาค่ะ อีกไม่นานย่าป่วยหนักเลยรุ้ค่ะว่าพ่อแต่งงานใหม่เพราะเห็นรูปในบ้านปู่ย่าตอนไปเยี่ยมย่าค่ะ ย่าก็ปลอบเราตลอดค่ะ แต่ก็เสียใจลึกๆ แต่ก็เคืองๆอยู่บ้างว่าทำไมพ่อไม่พูดอะไรกับเราเลย ปีกว่าผ่านไปลูกพี่ลูกน้องแต่งงาน เราไปร่วมงาน เจอแฟนใหม่กับพ่อ พ่อแนะนำเราให้รู้จักกับแฟนพ่อ เราก็เกร็งๆยิ้มๆ ทำตัวไม่ถูก บวกกับอึ้งๆในใจ และอึ้งไปกว่านั้น มียายพอมีอายุอุ้มเด็กมาทักทายเรา พ่อก็แนะนำให้รุ้จักและบอกว่านี่น้องของเรา เราก็ทำตัวไม่ถูกอึ้งในใจหนักกว่าเดิม แต่ก็แสดงออกแบบหัวเราะไป แฟนพ่อคุยดีค่ะ เราพอรู้ละว่าเขาเป็นคนดีไม่มีอะไร เราก็ชื้นใจมาหน่อย และหลังจากนั้นเราใช้ชีวิตปกติตอนนั้นอยู่ประมาณม.3 หลังจากนั้นก็เจอพ่อบ้าง โทรคุยบ้าง ไปเยี่ยมย่าบ้าง แต่คงไม่บ่อย ปีละ2ครั้งได้ที่เจอพ่อ ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยพูดค่ะ พูดแต่กับแม่ ก่บคนสนิทเท่านั้นแต่กับพ่อก็ไม่ค่อยสนิทแต่เด็กเลยชอบถามคำตอบคำ จริงๆอยากเป็นคนพูดมากๆอ้อนเก่งๆ แต่พอเอาจริงก็นิ่งเป็นท่อนไม้ อันนี้แก้ไม่หายตอนนี้ดีขึ้นบ้าง แต่ก็เหมือนเดิมพูดมากกับคนสนิท
มาต่อค่ะ ตอนนั้นพ่อเราก็ดูเป็นห่วงเรา ปกติดี พอขึ้นมหาลัย เขาก็ตามใจเรา อยากเรียนไหนก็เรียน พ่อก็โทรมาคุยนักเจอเราบ่อยนคะ แต่ปี2-3เราไม่ได้ไปหาย่าเลย นัดเจอพ่อน้อยลงมากๆ พ่ออาจจะคิดว่าเราโตแล้ว เราติดต่อเขาแค่เรื่องค่าเทอมกับค่าหอเท่านั้น แทบไม่เจอเลยรวมถึงบ้านปู่ด้วย จนเรากลับไป คนที่บ้านก็ตกใจค่ะ ไม่มานาน เทศกาล ทำบุญ กินเลี้ยง แต่ทุกครั้งที่ไปพ่อเราไม่เคยโทรมาชวนเลย แต่ไปเพราะลูกพี่ลูกน้องเราชวนตลอด เอาจริงเขาชวนทุกปีที่จัดงานที่บ้าน แต่เราเลือกที่จะไม่ไป เพราะไม่อยากเจอใคร ใจนึงรู้สึกโกรธที่ไม่มีใครบอกอะไรเราตอนเด็ก ใจนึงก็ไม่อยากไปเพราะพ่อตัวเองไม่ได้ชวน จะไปทำไม ไปก็ไปเป็นส่วนเกินเปล่าๆ จนลูกพี่ฯเรามาถามว่าทำไมไม่มา เราเลยพูดไปค่ะ พี่เราก็เข้าใจและบอกว่าถือว่ามาหาปู่ย่าละกัน เราเลยไปค่ะ ไปถึงทุกคนก็ตกใจ พ่อเราหลังจากไม่ค่อยเจอกันเท่าไหร่แล้วก็ทำหน้างงๆและทักเราค่ะ และเราก็อึ้งไปอีก เจอเด็กวัย4-7ปี 3คน นั่นคือลูกพ่อค่ะ ห้ะ ในใจคือห้ะ 3คนหรอวะ คือไม่มีรู้เลยว่าจะมีน้องเยอะขนาดนี้ แต่พ่อก็ไม่ได้แนะนำน้องให้เรารู้จักนะ พอเจอก็เหมือนปกติเลยเหมือนเจอกันบ่อย โดนปกติถ้าคนเป็นพ่อ(บางคน) ไม่เจอลูกนานๆจะคุยกับเราทำท่าทีดีใจ แต่นี่ปกติมาก แถมก่อนกลับโดนบ่นอีกว่าใช้ของแพงเกินตัว/ เรียนเมื่อไหร่จะจบ? พูดประมาณว่าไม่อยากส่งค่าหอให้เราแล้วประมาณนั้น ไอ้เราก็เห้อ ไม่ตอบโต้ใดๆยิ้มๆไป หลังจากนั้นเราก็ไปทุกปีค่ะ โนสนโนแคร์ ใครไม่ชวนก็ช่าง จะไปหาปู่ย่า แต่ทุกครั้งพ่อไม่ได้รุ้สึกเลยว่าเราคือลูกที่ไม่เจอกันปีละหน ดูปกติมากเหมือนเป็นหลาน เป็นญาติ ซะงั้น เราก็น้อยใจลึกๆค่ะ ส่วนตัวเวลาเจอพ่อเราก็ไม่ค่อยได้คุยเท่าไหร่ พ่ออาจจะแคร์ลูกใหม่กับแฟนเขามากกว่า ถ้ามานั่งคุยกับเรามากมาย อาจจะทำให้ครอบครัวเขาไม่สบายใจ เราเลยอยู่เงียบๆ ส่วนใหญ่คุยแต่กับลูกพี่ฯและหลานค่ะ
จนเราเรียนจบพ่อก็มางานรับปริญญา พาไปกินข้าว ละก็จบไป ผ่านไปเกือบปี ย่าเสียค่ะ เราใจหายและเสียใจมาก คนที่บอกข่าวเราคนแรกก็ลูกพี่ฯเราเช่นเคย แทนที่จะเป็นพ่อที่มาบอกเรา แต่พ่อเรากลับมาบอกเราอีกวัน และบอกผ่านไลน์ เราก็อืมม ไปงานศพค่ะ จนวันเผาพ่อบอกว่าพรุ่งนี้ลอยอังคารย่า เราก็ตั้งใจจะไปค่ะพ่อบอกให้เราไปรถลูกพี่ลูกน้องเรา เราก็โอเคไม่ได้มีปัญหา แต่พอวันจะไปจริงรถลูกพี่ฯเรามีญาติไปด้วย ส่วนพ่อเราไปกับครอบครัวเขา รถตู้ใหญ่นั่งสบาย พ่อถามพี่เรารถพอมั้ย พี่เราบอกพอ พ่อบอกไม่พอแบ่งคนมาได้นะ โดยไม่ถามเราเลย ว่ามาคันเขามั้ย เอาเข้าจริงเราไปกับพี่เราอยู่แล้วหละ แต่คือน้อยใจสุดๆ เหมือนตัวเองเป็นคนอื่นจริงๆก็ครั้งนี้555 หรือเราคิดมาหไปหรอคะ
ไม่กล้าไปพูดกับใครเลย กลัวคนอื่นคิดว่าเราคิดเล็กคิดน้อย แต่คือมันหลายๆเรื่องรวมกันพอมาคิดดูมันก็กระทบจิตใจเราพอสมควรนะคะ
ทำอะไรไม่ถูก พ่อเริ่มห่างเมื่อเราโตขึ้น
ปัจจุบันเราลูกคนเดียว อายุ24ปีค่ะ อยู่กับแม่และแฟนใหม่แม่มาตลอด20ปี
ส่วนพ่อ เลิกกับแม่ตั้งแต่เราอายุ3ขวบแล้ว ตอนเด็กๆเสาร์อาทิตย์จะอยู่บ้านปู่ย่าค่ะพ่อด้วยแต่ไม่ค่อยอยู่ ออกไปแต่ข้างนอกเจอหน้าแค่ชั่วโมงพ่อก็ออกไปข้างนอกค่ะ สงสัยติดเที่ยวเยอะ แต่ย่าชอบบอกไปทำงาน ตอนเด็กเราเชื่อนะ พอโตมาก็พอเดาออกค่ะ
จนโตมาอายุประมาณ 10-11ปี เริ่มรู้ว่าพ่อกำลังจะแต่งงานใหม่ เราเสียใจค่ะ แต่ก็ทำไรไม่ได้ น้อยใจจนไม่ค่อยได้ไปเจอพ่อเลยหลังจากนั้น
ผ่านไปช่วงหนึ่งพ่อแต่งงานค่ะ ตอนนั้นเราไม่รุ้อะไรเลย เหมือนไม่อยากให้รู้ เพราะเราห่างจากบ้านนั้นมาค่ะ อีกไม่นานย่าป่วยหนักเลยรุ้ค่ะว่าพ่อแต่งงานใหม่เพราะเห็นรูปในบ้านปู่ย่าตอนไปเยี่ยมย่าค่ะ ย่าก็ปลอบเราตลอดค่ะ แต่ก็เสียใจลึกๆ แต่ก็เคืองๆอยู่บ้างว่าทำไมพ่อไม่พูดอะไรกับเราเลย ปีกว่าผ่านไปลูกพี่ลูกน้องแต่งงาน เราไปร่วมงาน เจอแฟนใหม่กับพ่อ พ่อแนะนำเราให้รู้จักกับแฟนพ่อ เราก็เกร็งๆยิ้มๆ ทำตัวไม่ถูก บวกกับอึ้งๆในใจ และอึ้งไปกว่านั้น มียายพอมีอายุอุ้มเด็กมาทักทายเรา พ่อก็แนะนำให้รุ้จักและบอกว่านี่น้องของเรา เราก็ทำตัวไม่ถูกอึ้งในใจหนักกว่าเดิม แต่ก็แสดงออกแบบหัวเราะไป แฟนพ่อคุยดีค่ะ เราพอรู้ละว่าเขาเป็นคนดีไม่มีอะไร เราก็ชื้นใจมาหน่อย และหลังจากนั้นเราใช้ชีวิตปกติตอนนั้นอยู่ประมาณม.3 หลังจากนั้นก็เจอพ่อบ้าง โทรคุยบ้าง ไปเยี่ยมย่าบ้าง แต่คงไม่บ่อย ปีละ2ครั้งได้ที่เจอพ่อ ปกติเราเป็นคนไม่ค่อยพูดค่ะ พูดแต่กับแม่ ก่บคนสนิทเท่านั้นแต่กับพ่อก็ไม่ค่อยสนิทแต่เด็กเลยชอบถามคำตอบคำ จริงๆอยากเป็นคนพูดมากๆอ้อนเก่งๆ แต่พอเอาจริงก็นิ่งเป็นท่อนไม้ อันนี้แก้ไม่หายตอนนี้ดีขึ้นบ้าง แต่ก็เหมือนเดิมพูดมากกับคนสนิท
มาต่อค่ะ ตอนนั้นพ่อเราก็ดูเป็นห่วงเรา ปกติดี พอขึ้นมหาลัย เขาก็ตามใจเรา อยากเรียนไหนก็เรียน พ่อก็โทรมาคุยนักเจอเราบ่อยนคะ แต่ปี2-3เราไม่ได้ไปหาย่าเลย นัดเจอพ่อน้อยลงมากๆ พ่ออาจจะคิดว่าเราโตแล้ว เราติดต่อเขาแค่เรื่องค่าเทอมกับค่าหอเท่านั้น แทบไม่เจอเลยรวมถึงบ้านปู่ด้วย จนเรากลับไป คนที่บ้านก็ตกใจค่ะ ไม่มานาน เทศกาล ทำบุญ กินเลี้ยง แต่ทุกครั้งที่ไปพ่อเราไม่เคยโทรมาชวนเลย แต่ไปเพราะลูกพี่ลูกน้องเราชวนตลอด เอาจริงเขาชวนทุกปีที่จัดงานที่บ้าน แต่เราเลือกที่จะไม่ไป เพราะไม่อยากเจอใคร ใจนึงรู้สึกโกรธที่ไม่มีใครบอกอะไรเราตอนเด็ก ใจนึงก็ไม่อยากไปเพราะพ่อตัวเองไม่ได้ชวน จะไปทำไม ไปก็ไปเป็นส่วนเกินเปล่าๆ จนลูกพี่ฯเรามาถามว่าทำไมไม่มา เราเลยพูดไปค่ะ พี่เราก็เข้าใจและบอกว่าถือว่ามาหาปู่ย่าละกัน เราเลยไปค่ะ ไปถึงทุกคนก็ตกใจ พ่อเราหลังจากไม่ค่อยเจอกันเท่าไหร่แล้วก็ทำหน้างงๆและทักเราค่ะ และเราก็อึ้งไปอีก เจอเด็กวัย4-7ปี 3คน นั่นคือลูกพ่อค่ะ ห้ะ ในใจคือห้ะ 3คนหรอวะ คือไม่มีรู้เลยว่าจะมีน้องเยอะขนาดนี้ แต่พ่อก็ไม่ได้แนะนำน้องให้เรารู้จักนะ พอเจอก็เหมือนปกติเลยเหมือนเจอกันบ่อย โดนปกติถ้าคนเป็นพ่อ(บางคน) ไม่เจอลูกนานๆจะคุยกับเราทำท่าทีดีใจ แต่นี่ปกติมาก แถมก่อนกลับโดนบ่นอีกว่าใช้ของแพงเกินตัว/ เรียนเมื่อไหร่จะจบ? พูดประมาณว่าไม่อยากส่งค่าหอให้เราแล้วประมาณนั้น ไอ้เราก็เห้อ ไม่ตอบโต้ใดๆยิ้มๆไป หลังจากนั้นเราก็ไปทุกปีค่ะ โนสนโนแคร์ ใครไม่ชวนก็ช่าง จะไปหาปู่ย่า แต่ทุกครั้งพ่อไม่ได้รุ้สึกเลยว่าเราคือลูกที่ไม่เจอกันปีละหน ดูปกติมากเหมือนเป็นหลาน เป็นญาติ ซะงั้น เราก็น้อยใจลึกๆค่ะ ส่วนตัวเวลาเจอพ่อเราก็ไม่ค่อยได้คุยเท่าไหร่ พ่ออาจจะแคร์ลูกใหม่กับแฟนเขามากกว่า ถ้ามานั่งคุยกับเรามากมาย อาจจะทำให้ครอบครัวเขาไม่สบายใจ เราเลยอยู่เงียบๆ ส่วนใหญ่คุยแต่กับลูกพี่ฯและหลานค่ะ
จนเราเรียนจบพ่อก็มางานรับปริญญา พาไปกินข้าว ละก็จบไป ผ่านไปเกือบปี ย่าเสียค่ะ เราใจหายและเสียใจมาก คนที่บอกข่าวเราคนแรกก็ลูกพี่ฯเราเช่นเคย แทนที่จะเป็นพ่อที่มาบอกเรา แต่พ่อเรากลับมาบอกเราอีกวัน และบอกผ่านไลน์ เราก็อืมม ไปงานศพค่ะ จนวันเผาพ่อบอกว่าพรุ่งนี้ลอยอังคารย่า เราก็ตั้งใจจะไปค่ะพ่อบอกให้เราไปรถลูกพี่ลูกน้องเรา เราก็โอเคไม่ได้มีปัญหา แต่พอวันจะไปจริงรถลูกพี่ฯเรามีญาติไปด้วย ส่วนพ่อเราไปกับครอบครัวเขา รถตู้ใหญ่นั่งสบาย พ่อถามพี่เรารถพอมั้ย พี่เราบอกพอ พ่อบอกไม่พอแบ่งคนมาได้นะ โดยไม่ถามเราเลย ว่ามาคันเขามั้ย เอาเข้าจริงเราไปกับพี่เราอยู่แล้วหละ แต่คือน้อยใจสุดๆ เหมือนตัวเองเป็นคนอื่นจริงๆก็ครั้งนี้555 หรือเราคิดมาหไปหรอคะ
ไม่กล้าไปพูดกับใครเลย กลัวคนอื่นคิดว่าเราคิดเล็กคิดน้อย แต่คือมันหลายๆเรื่องรวมกันพอมาคิดดูมันก็กระทบจิตใจเราพอสมควรนะคะ