บัตรประจำตัว ...................................
วันพุธที่ 12 ธันวาคม ค.ศ. 2018 7 นาฬิกา 22 นาที 35 วินาที UTC+7
ตอบ การพิจารณา
ถามว่า “ขอจงให้ เกิดการปฏิบัติได้ ในส่วนที่พิจารณา แล้ว”
“ถ้าเราไม่เกริ่นข้อความให้
อย่างไรก็ไม่ไปถึงธรรม พอแค่เครื่องจะตรวจตามโปรแกรม แล้วจะประมาณอย่างไร
ไม่รู้แน่, แต่เรารู้แน่ ว่าเรื่องเกี่ยว ว่าเรื่องนี้
จะต้องให้ถึงที่ส่งใจ และความสิ้นสุดความรู้แล้ว แล้วจะได้ไปสู่แนวทาง,
ฉะนั้น การเขียนให้พอ ตามบทอันที่ไม่หนีออกจากพระธรรม ก็จะต้องเอาเข้ามาพูด
เหมือนอย่างเป็นคนเดิมนั้น แล้ววางโครงสร้าง ร่างอันจะคิด ให้พอ ๆ เดิม
มาเหมือนก่อนนั้น จึงเขียนออกมา, เพราะว่า
สำพอจะยกแค่บทแต่เรื่องที่จะส่งให้แล้ว ตัวตรวจแท็กนั้น
เครื่องมือเขาไม่ออกแท็กให้อย่างเก่า แลดู เมื่อไม่ตกลงอย่างเก่า
ก็จึงต้องลงเป็นอันสรุปว่า เราคงจะไม่ได้ต่อทางความรู้เก่า
ที่ได้กระทำมาแล้ว เป็นอยู่เดิม, ดังนี้ ใครจะลงแต่ทางจะให้รู้
โดยที่ไม่มีการพูดเกริ่นบทเป็นอย่างเก่า แต่จะคว้าเอามาแต่สิ่งใหม่ไปหมด
นั้น จะต้องเลยไป แล้วไม่ได้, ต้องไม่ได้ เพราะว่าการหาการตรวจแท็ก
ให้ออกมาโดยไม่บังคับ เราจะต้อง เข้ากระทำบทไปให้ถึง
และตรงต่อเกณฑ์การตรวจอย่างนั้น แล้วจึงจะได้, เพราะว่า เราหาธรรม! ฉะนั้น
ก็จะต้องให้ได้แท็ก พระธรรม! ลงแต่ถ้าว่าอุปมาตามธรรม หรือการที่พูดเช่นว่า
“พอจะอนุโลมได้ตามเหตุว่า เป็นธรรม!” อย่างนี้ ก็ต้องยอม
ให้เครื่องตรวจแท็ก นั้น ๆ เข้าแสดงตัวออกมาให้”
มาดีเตือนรำพึงถึงเมือง
มาลัยน้ำใจเปลืองมากล่าว
มาจะกลับลงไปถึงคราว
ต่อเรื่องราวจะต้องตามธรรม!
ประกาศที่ ๗ พ.ศ. ๒๔๐๒
๑๗๙. ประกาศให้ใช้คำ กับ, แก่, แด่, แต่, ต่อ, ใน, ยัง, ในที่ควร
ณ วันพฤหัส เดือนยี่ แรม ๕ ค่ำ ปีมะแม เอกศก
ประกาศมาให้คนเขียนหนังสือทั้งปวงทราบทั่วแล้ว สังเกตใช้ให้ถูกที่ควรจะว่า (กับ) ว่า (แก่) ว่า (แด่) ว่า (แต่) ว่า (ต่อ) ว่า (ใน) ว่า (ยัง) จงสังเกตให้แน่ อย่าให้เป็นกับไปทุกแห่ง แลอย่ากลัว (กับ) งกเงิ่นไป ฯ คนสองคนสามคนขึ้นไป ทำกิริยาเหมือนกันใช้ว่า กับ ผัวนอนกับเมีย ผัวอยู่กับเมีย นายไปกับบ่าว คนหนึ่งนั่งพูดเล่นกับคนหนึ่ง นายปรึกษากับบ่าว บุตรร่วมทุกข์ร่วมสุขกับบิดามารดา ลูกค้าซ้อขายกับชาวบ้าน ขุนนางเจรจากับแขกเมือง ละคอนเล่นกับตลกคนหนึ่งวิวาทกับเพื่อนบ้าน ผู้ร้ายตีรันกันกับเจ้าเรือน คนโทษไปกับผู้คุม อะไรอื่นๆเช่นนี้ มีมากมายนัก เอาที่คนสองคนสามคน หรือมาก ทำกิริยาเดียวกัน ทำด้วยกันจึงใช้ กับ ฯ อนึ่ง ถ้าเป็นของที่ไปด้วย มาด้วย อยู่ด้วย ได้มาด้วย เสียไป หายไปด้วยกัน ก็ว่ากับได้ เหมือนหนึ่ง คนไปกับย่ามของตัว ไปกับดาบแลปืนของตัว ก็ว่าได้ คนมากับหาบสิ่งของ คนแก่มากับไม้เท้า คนมากับช้าง กับม้า กับโคกับกระบือ คนอยู่กับหีบผ้า ทองเก็บไว้กับเงิน ผ้ากับเสื้ออยู่ด้วยกัน คนได้มีดมากับด้าม ได้ขวานมากับสิ่ว ได้ปืนมากับดินดำ ได้เกวียนมากับวัว หีบไฟไหม้เสียกับผ้า เงินหายไปกับถุงด้วยกัน ฯ ของก็ดี สัตว์ก็ดี คนก็ดี อยู่ด้วยกัน ไปด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน ต้องที่จะออกชื่อด้วยกันว่า กับ ได้สิ้น คือ เงินกับทอง หม้อข้าวกับเชิงกราน บังเหียนกับม้า ตะพดกับโค สายสนตะพายกับกระบือ นกกับกรง ทหารกับปืน คนกับช้าง ม้ากับรถ โคกับเกวียน คนกับรองเท้า ช้างกับม้า ลากับอูฐ บุตรกับบิดา ข้ากับเจ้า เรือกับคน อะไร ๆ เป็นอันมาก ที่ไปด้วยกัน มาด้วยกัน อยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน ว่ากับได้หมด แต่ถวายแลให้ แลรับ แลเรียกเอา บอกเล่า ว่ากับไม่ได้เลย ฯ ทูลเกล้าทูลกระหม่อมถวายในหลวง ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ถวายในเจ้าต่างกรม กำนันให้ท่านเสนาบดี ฯ ถวายพระพรแด่พระเจ้าอยู่หัว กราบทูลพระกรุณาแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว กราบทูลต่อเจ้าต่างกรม เจ้ายังไม่ได้ตั้งกรม เรียนต่อท่านเสนาบดี แจ้งความต่อผู้สำเร็จราชการเมือง กรมการฟ้องต่อลูกขุน ณ ศาลหลวง ให้ใช้ใน แด่ ต่อ โดยสมควร นอกกว่านี้ใช้แก่ คือพระราชทานแก่ ให้แก่ บอกแก่ แจ้งความแก่ ทำโทษแก่ ใคร ๆ อะไร ๆ ว่าไม่สุดแล้ว คำที่ต่อกับ แจ้งแก่ ร้องเรียกแก่ ทำคุณแก่ ทำให้แก่ บอกให้แก่ แจกจ่ายแก่ เสียไปแก่ ลงพระราชอาญาแก่ ให้ปรับไหมแก่ ได้แก่ เสียแก่ ไว้แก่ ไว้ใจแก่ ได้ความแก่ เอ็นดูแก่ เห็นแก่ ให้ถ้อยคำแก่ ยอมแก่ โกรธแก่ ไว่ธุระแก่ ให้ศีลให้พรแก่ สมควรแก่ จงมีแก่ สงสารแก่ อนุเคราะห์แก่ ขายให้แก่ ให้ช่องแก่ แลอื่น ๆ ที่คล้ายกัน ให้ว่าแก่ อย่าว่ากับเลย เหมือนคำที่จะควรว่าแต่นั้น คือ รับแต่ ขอแต่ เอาแต่ เรียกเอาแต่ ได้พระราชทานแต่ ได้อนุเคราะห์แต่ เรียกภาษีแต่ เอามาแต่ ฟังแต่ มาแต่ ซื้อมาแต่ เรียกเอาแต่ เก็บเอาแต่ รู้แต่ แลอื่น ๆ ใช้แต่ในที่ว่าด้วยต้นทางมา
ประกาศมา ณ วันพฤหัสบดี เดือนยี่ แรมห้าค่ำ ปีมะแม เอกศก
๙
“ขอจงให้ เกิดการปฏิบัติได้ ในส่วนที่พิจารณา แล้ว”
วันพุธที่ 12 ธันวาคม ค.ศ. 2018 7 นาฬิกา 22 นาที 35 วินาที UTC+7
ตอบ การพิจารณา
ถามว่า “ขอจงให้ เกิดการปฏิบัติได้ ในส่วนที่พิจารณา แล้ว”
“ถ้าเราไม่เกริ่นข้อความให้
อย่างไรก็ไม่ไปถึงธรรม พอแค่เครื่องจะตรวจตามโปรแกรม แล้วจะประมาณอย่างไร
ไม่รู้แน่, แต่เรารู้แน่ ว่าเรื่องเกี่ยว ว่าเรื่องนี้
จะต้องให้ถึงที่ส่งใจ และความสิ้นสุดความรู้แล้ว แล้วจะได้ไปสู่แนวทาง,
ฉะนั้น การเขียนให้พอ ตามบทอันที่ไม่หนีออกจากพระธรรม ก็จะต้องเอาเข้ามาพูด
เหมือนอย่างเป็นคนเดิมนั้น แล้ววางโครงสร้าง ร่างอันจะคิด ให้พอ ๆ เดิม
มาเหมือนก่อนนั้น จึงเขียนออกมา, เพราะว่า
สำพอจะยกแค่บทแต่เรื่องที่จะส่งให้แล้ว ตัวตรวจแท็กนั้น
เครื่องมือเขาไม่ออกแท็กให้อย่างเก่า แลดู เมื่อไม่ตกลงอย่างเก่า
ก็จึงต้องลงเป็นอันสรุปว่า เราคงจะไม่ได้ต่อทางความรู้เก่า
ที่ได้กระทำมาแล้ว เป็นอยู่เดิม, ดังนี้ ใครจะลงแต่ทางจะให้รู้
โดยที่ไม่มีการพูดเกริ่นบทเป็นอย่างเก่า แต่จะคว้าเอามาแต่สิ่งใหม่ไปหมด
นั้น จะต้องเลยไป แล้วไม่ได้, ต้องไม่ได้ เพราะว่าการหาการตรวจแท็ก
ให้ออกมาโดยไม่บังคับ เราจะต้อง เข้ากระทำบทไปให้ถึง
และตรงต่อเกณฑ์การตรวจอย่างนั้น แล้วจึงจะได้, เพราะว่า เราหาธรรม! ฉะนั้น
ก็จะต้องให้ได้แท็ก พระธรรม! ลงแต่ถ้าว่าอุปมาตามธรรม หรือการที่พูดเช่นว่า
“พอจะอนุโลมได้ตามเหตุว่า เป็นธรรม!” อย่างนี้ ก็ต้องยอม
ให้เครื่องตรวจแท็ก นั้น ๆ เข้าแสดงตัวออกมาให้”
มาดีเตือนรำพึงถึงเมือง
มาลัยน้ำใจเปลืองมากล่าว
มาจะกลับลงไปถึงคราว
ต่อเรื่องราวจะต้องตามธรรม!
ประกาศที่ ๗ พ.ศ. ๒๔๐๒
๑๗๙. ประกาศให้ใช้คำ กับ, แก่, แด่, แต่, ต่อ, ใน, ยัง, ในที่ควร
ณ วันพฤหัส เดือนยี่ แรม ๕ ค่ำ ปีมะแม เอกศก
ประกาศมาให้คนเขียนหนังสือทั้งปวงทราบทั่วแล้ว สังเกตใช้ให้ถูกที่ควรจะว่า (กับ) ว่า (แก่) ว่า (แด่) ว่า (แต่) ว่า (ต่อ) ว่า (ใน) ว่า (ยัง) จงสังเกตให้แน่ อย่าให้เป็นกับไปทุกแห่ง แลอย่ากลัว (กับ) งกเงิ่นไป ฯ คนสองคนสามคนขึ้นไป ทำกิริยาเหมือนกันใช้ว่า กับ ผัวนอนกับเมีย ผัวอยู่กับเมีย นายไปกับบ่าว คนหนึ่งนั่งพูดเล่นกับคนหนึ่ง นายปรึกษากับบ่าว บุตรร่วมทุกข์ร่วมสุขกับบิดามารดา ลูกค้าซ้อขายกับชาวบ้าน ขุนนางเจรจากับแขกเมือง ละคอนเล่นกับตลกคนหนึ่งวิวาทกับเพื่อนบ้าน ผู้ร้ายตีรันกันกับเจ้าเรือน คนโทษไปกับผู้คุม อะไรอื่นๆเช่นนี้ มีมากมายนัก เอาที่คนสองคนสามคน หรือมาก ทำกิริยาเดียวกัน ทำด้วยกันจึงใช้ กับ ฯ อนึ่ง ถ้าเป็นของที่ไปด้วย มาด้วย อยู่ด้วย ได้มาด้วย เสียไป หายไปด้วยกัน ก็ว่ากับได้ เหมือนหนึ่ง คนไปกับย่ามของตัว ไปกับดาบแลปืนของตัว ก็ว่าได้ คนมากับหาบสิ่งของ คนแก่มากับไม้เท้า คนมากับช้าง กับม้า กับโคกับกระบือ คนอยู่กับหีบผ้า ทองเก็บไว้กับเงิน ผ้ากับเสื้ออยู่ด้วยกัน คนได้มีดมากับด้าม ได้ขวานมากับสิ่ว ได้ปืนมากับดินดำ ได้เกวียนมากับวัว หีบไฟไหม้เสียกับผ้า เงินหายไปกับถุงด้วยกัน ฯ ของก็ดี สัตว์ก็ดี คนก็ดี อยู่ด้วยกัน ไปด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน ต้องที่จะออกชื่อด้วยกันว่า กับ ได้สิ้น คือ เงินกับทอง หม้อข้าวกับเชิงกราน บังเหียนกับม้า ตะพดกับโค สายสนตะพายกับกระบือ นกกับกรง ทหารกับปืน คนกับช้าง ม้ากับรถ โคกับเกวียน คนกับรองเท้า ช้างกับม้า ลากับอูฐ บุตรกับบิดา ข้ากับเจ้า เรือกับคน อะไร ๆ เป็นอันมาก ที่ไปด้วยกัน มาด้วยกัน อยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน ว่ากับได้หมด แต่ถวายแลให้ แลรับ แลเรียกเอา บอกเล่า ว่ากับไม่ได้เลย ฯ ทูลเกล้าทูลกระหม่อมถวายในหลวง ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ถวายในเจ้าต่างกรม กำนันให้ท่านเสนาบดี ฯ ถวายพระพรแด่พระเจ้าอยู่หัว กราบทูลพระกรุณาแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว กราบทูลต่อเจ้าต่างกรม เจ้ายังไม่ได้ตั้งกรม เรียนต่อท่านเสนาบดี แจ้งความต่อผู้สำเร็จราชการเมือง กรมการฟ้องต่อลูกขุน ณ ศาลหลวง ให้ใช้ใน แด่ ต่อ โดยสมควร นอกกว่านี้ใช้แก่ คือพระราชทานแก่ ให้แก่ บอกแก่ แจ้งความแก่ ทำโทษแก่ ใคร ๆ อะไร ๆ ว่าไม่สุดแล้ว คำที่ต่อกับ แจ้งแก่ ร้องเรียกแก่ ทำคุณแก่ ทำให้แก่ บอกให้แก่ แจกจ่ายแก่ เสียไปแก่ ลงพระราชอาญาแก่ ให้ปรับไหมแก่ ได้แก่ เสียแก่ ไว้แก่ ไว้ใจแก่ ได้ความแก่ เอ็นดูแก่ เห็นแก่ ให้ถ้อยคำแก่ ยอมแก่ โกรธแก่ ไว่ธุระแก่ ให้ศีลให้พรแก่ สมควรแก่ จงมีแก่ สงสารแก่ อนุเคราะห์แก่ ขายให้แก่ ให้ช่องแก่ แลอื่น ๆ ที่คล้ายกัน ให้ว่าแก่ อย่าว่ากับเลย เหมือนคำที่จะควรว่าแต่นั้น คือ รับแต่ ขอแต่ เอาแต่ เรียกเอาแต่ ได้พระราชทานแต่ ได้อนุเคราะห์แต่ เรียกภาษีแต่ เอามาแต่ ฟังแต่ มาแต่ ซื้อมาแต่ เรียกเอาแต่ เก็บเอาแต่ รู้แต่ แลอื่น ๆ ใช้แต่ในที่ว่าด้วยต้นทางมา
ประกาศมา ณ วันพฤหัสบดี เดือนยี่ แรมห้าค่ำ ปีมะแม เอกศก๙