ตามหาหัวใจสมัย ม.ต้น ครับ (ถ้าเป็นไปได้)

ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี เอาเป็นว่า ผมชื่อ สว่าง (ขอสงวนนามสกุล) ในสมัยผมเรียน ม.ต้น ที่ รร.หนองใหญ่ศิริวรวาทวิทยา อ.หนองใหญ่ จ.ชลบุรี เท่าที่จำได้ผมเข้า ม.1 จำไม่ได้ว่าปี 41 หรือ 42 ไม่แน่ใจ พอขึ้น ม.2 ก็มีรุ่นน้องเข้ามา ผมแอบชอบน้องคนหนึ่งเขาชื่อน้อง เบ็ญจา (ขอสงวนนามสกุล) น้องเขาน่ารักมากในสายตาผม ผิวขาว เขามีเพื่อนสนิท 2 คน (เท่าที่แอบมองอยู่ห่างๆ) ทุกวันผมจะแอบมองเขาตั้งแต่เข้าโรงเรียนเพราะผมมักจะไปโรงเรียนก่อนเขาเสมอ เนื่องจากว่าพื้นที่เวรของโรงเรียนที่ห้องผมต้องรับผิดชอบจะอยุ่บริเวณทางที่นักเรียนจะเดินเข้าห้องเรียนต้องผ่าน หลายๆครั้งเหมือนกับว่าสายตาของเราได้จ้องตากัน ใจของผมนี่เต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในใจแอบคิดว่าเขาคงรู้นะว่าเราชอบ (อยากให้เป็นแบบนั้นจัง) ผมก็ได้แต่เฝ้ามองเธอ ไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยเนื่องจากยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน เป็นคนขี้อายมาก ผมเคยเพ้อขนาดว่าหากมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์จริงขอให้โดนบรรดารใจให้น้องเขารู้ว่าผู้ชายคนนี้แอบชอบเธอมาก (คิดแล้วก็ขำมาก ตลกครับ อารมณ์เด็กๆในตอนนั้น) ผมเฝ้าแอบมองเธอจนกระทั้งผมขึ้น ม.3 น้องเบ็ญขึ้น ม.2 ก็มีคนมาคุยกับน้อง ผมนี่แทบเป็นบ้าเลย ไม่รู้ทำไมคนเราต้องเป็นแบบนั้น อยู่มาวันหนึ่งผมก็คิดได้ว่าถ้าเราไม่ไปคุยกับเขา เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเราชอบ ตั้งปณิธานว่าจะต้องไปพูดกับน้องให้ได้ภายในเดือน กันยายน ก่อนสอบกลางภาค แต่แล้วก็มีเหตุให้ผมต้องย้ายที่เรียน ในใจของผมมันหดหู่มาก ได้แต่คิดโทษตัวเองว่าทำไมตอนนั้นไม่ยอมไปคุยกับเขา หลังจากนั้นก็ไม่ได้เห็นหน้าน้องอีกเลย ชีวิตในที่ใหม่ก็ผ่านไปเรื่อยๆ แต่ใจก็ยังคงนึกถึงภาพเธอ เวลาผ่านไปแต่ละวันผมก็โตขึ้นพบเจอกับสิ่งที่เข้ามาในชีวิตใหม่ๆ พบเจอสาวๆ (เริ่มจีบสาวเป็น) ความทรงจำในวัยเด็กๆเริ่มเรือนหายไป แต่ทำไมชื่อของน้องเขาและหน้าอันสดใสที่ติดตรึงอยู่ในใจยังไม่เคยจางหายไปไหน วันนี้ผมอายุ 34 แล้ว ยังคงนึกหวนคืนวันเวลาดังกล่าวคิดเสียดายว่าทำไม่กล้าเข้าไปบอกความในใจให้น้องเขาได้รับรู้ แม้ว่าเขาอาจจะไม่ชอบผม แต่อย่างน้อยเราก็ได้บอกความในใจให้เขารู้ ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหากน้องเบ็ญได้อ่านข้อความความรู้สึกของผมนี้ อยากบอกว่าผมยังคิดถึงและยังคงจำหน้าอันสดใสและรอยยิ้มของน้องอยู่ในใจไม่รู้ลืม แม้วันเวลาจะผ่านมาเกือบ 20 ปีแล้ว ถึงแม้วันนี้น้องอาจมีครอบครัวแล้ว(ในใจยังแอบหวังว่าอย่าให้มีเลย) ก็ขอให้น้องรับรู้ว่าผมยังคงแอบชอบเขาอยู่นะ และคงจะได้แต่แอบชอบอยู่ในความทรงจำนี้ตลอดไป นี่คงเป็นสิ่งที่เขาเรียกว่าความรักก็ได้  สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจบจบนะครับ แม้ว่าแต่ละคนจะมีชีวิตที่ผ่านไปอย่างไรผมก็เชื่อว่าทุกคนมีความทรงจำเรื่องบางเรื่องที่ยากจะลบเลือนไป แม้วันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หากย้อนเวลากลับไปได้ผมจะลองเข้าไปคุยกับน้อง แม้หากเราไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่อย่างน้อยผมก็กล้าบอกความในใจ และคงจะทำให้ไม่มีความค้างคาใจอย่างทุกวันนี้ T_T