เรารู้จักผู้ชายคนหนึ่งผ่านแอพแอพหนึ่ง โดยเราคุยกันทุกวัน คอลกันทุกวัน แชร์เรื่องราวต่างๆ หรือเวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจเราก็ระบายให้กันฟัง
เอาตรงๆ ปกติไม่เคยคิดจะคุยกับใครผ่านแอพได้แบบจิงๆจังๆ แต่เอาจริงๆคือมันเป็นการคุยด้วยกันทุกวันที่รู้สึกดีมาก ไม่ได้เหมือนอย่างที่คิด ไม่ใช่แค่การถามทำไรอยู่ กินข้าวหรือยัง เราลบแอพนั้นทิ้ง ไม่ตอบคนอื่น คือกลายเป็นรู้ตัวอีกที ตัวเองก็จริงจังไปแล้ว เค้าเองก็เช่นกัน
จนเวลาล่วงเลยมาประมาณ2เดือนกว่าๆ สำหรับเรามันนานสำหรับการคุยด้วยกันแบบไม่เคยได้เจอหน้ากันเลย
คือระหว่างคุยกัน เคยจะนัดมาเดินงานด้วยกันในมอ มีนัดกันบ้างแต่มักจะมีเหตุการณ์ที่เขาบอกว่าเขาไม่ว่าง ซ้อมทีม และนัดล่าสุดพี่เขาก็เกิดอุบัติเหตุ ซึ่งเราก็นอยๆ แต่ก็เข้าใจว่ามันคืออุบัติเหตุ ซึ่งพี่เขาก็บอกให้เราไปเยี่ยมที่บ้าน ซึ่งเราก็ไม่กล้าไป เพราะเจอพ่อแม่เค้า
เราไม่อยากเจอกันครั้งแรกก็ไปบ้านคนที่เราไม่รู้จัก เราเลยเลือกที่จะไม่ไป แล้วมีเหตุการณ์ล่าสุด คือเราตัดสินใจ เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปเจอตัวจริงให้รู้ดำรู้แดงไปเลยแล้วกัน (เหตุผลที่เราปล่อยให้มันนานขนาดนี้ คือหนึ่ง เราไม่มั่นใจในตัวเอง เพราะพี่เค้าก็ค่อนข้างที่จะดูดี สอง เราไม่อยากไปบ้านใครก็ไม่รู้ที่รุ้จักกันแค่ผ่านแอพ) ซึ่งเรากะจะเซอร์ไพรส์บอกให้พี่เค้าตกใจเล่น แต่เหมือนปฎิกิริยาพี่เค้าจะตรงข้าม แบบอ่อ จะมาเหรอ ไม่แน่ใจว่าว่างมั้ย เดี๋ยวบอกอีกทีได้มั้ย ซึ่งเราก็แบบ เค้าไม่ดีใจหน่อยเหรอ เพราะทุกครั้ง เค้าดูพยายามให้เราไปเยี่ยมไปหา ซึ่งจริงๆ ณ ตอนนี้ ขาพี่เค้าก็ดีขึ้นมากแล้ว ถอดเฝือกเรียบร้อย บ้านพี่เค้าก็ไม่ได้ห่างจากที่เราอยู่ คือเราไม่อยากให้มันคาราคาซัง แบบความรู้สึกตอนเจอตัวจริง ตอนอยู่ด้วยกัน เรากลัวว่ามันจะไม่เหมือนอย่างที่เราคุยกันทุกวัน ซึ่งพอเราได้พูดไปเราก็จอตัววางสาย ทำธุระของเราปกติในแต่ล่ะวัน พอตกเย็นหน่อยของวันนั้น พี่เค้าโทรมา น้ำเสียงเปลี่ยนๆ บอก “พี่มีไรจะสารภาพ คือพี่ไม่ได้จะโกหกเรา ทุกอย่างมันจริงหมด ความรู้สึกพี่ ทุกอย่างที่พี่พุด พี่ไม่ได้จะมาหลอกเราหรือทำอะไรไม่ดี แต่คือคนในรูปไม่ใช่พี่....”
ณ ตอนนั้น คือหน้าเราชาไปหมดเลย เราเคยคิดนะ เราชอบที่เราคุยกัน ไม่ใช่ที่หน้าตา เราเคยพูดกับพี่เค้า แต่ความรู้สึกเราพอได้มายินอะไรแบบนี้ ทำไมมันคิดไม่เหมือนอย่างที่เคยพูด คือ เราเกลียดคนโกหกมากมันเป็นส่วนหนึ่ง เราเสียความรู้สึก และกลัวว่ามันมีอย่างอื่นอีกมั้ยที่เราโดนหลอก และอันสุดท้ายคือถ้าเราไม่บอกว่าจะไปเยี่ยมพี่เขาวันนี้ พี่เขาจะปล่อยทุกอย่างโกหกทุกอย่างเราไปเรื่อยๆใช่มั้ย? เราค่อนข้างเสียความรู้สึกมาก พี่เค้าพยายามพูด พี่ขอโทษ พี่ตัดสินใจบอกเพราะพี่อยากจริงจรัง ตอนแรกพี่จะหายไปเลยไม่บอกก็ได้ พี่ก็ไม่รู้จะคุยกับเราได้นานขนาดนี้ แต่คือพี่รู้สึกกับเราเยอะจริงๆ ความรู้สึกพี่สร้างให้มันใหม่ได้นะ เรามาสร้างมันใหม่ไปด้วยกันนะ จะให้พี่ไปหาตอนนี้เลยก็ได้ (คือเราจุกกับคำนี้มากเลย สำหรับเรา ความรู้สึกมันเสียแล้วเสียเลย เราไม่รู้คนอื่นเป็นแบบเรามั้ย)
เราเหมือนคนโดนตบหน้าแรกๆ งง มึน คือไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไง เราขอพี่เค้าวางสายแล้วคิดอะไรให้ถี่ถ้วน ตอนแรกพี่เขาจะไม่ให้วาง แบบเค้าคงจะบ้าตายถ้าไม่รู้คำตอบตอนนี้ ซึ่งเรารู้ตัวว่าตัวเองค่อนข้างเป็นคนใจอ่อน เราไม่อยากพูดส่งๆโดยยังไม่ได้ไต่ตรองเหมือนถนอมน้ำใจพี่เขาแล้วสุดท้ายมันก็ต้องเป็นเหมือนเดิมอยู่ดี พี่เค้าบอกงั้นเปิดวีดีโอคุยกันตอนนี้เลยก็ได้ เราก็แบบ ไม่อ่ะ ไม่เปนไร เอาจริงๆคือตอนนี้พี่จะหน้าตาเป็นยังไงก็ไม่เป็นไร (ความรู้สึกแมร่งคือเสียไปแล้วอ่ะ)
เวลาผ่านไป3ชม. เราตัดสินใจ ไม่ไปต่อ เราจอหยุดความสัมพันธ์ ใจหนึ่งก็แบบ ไม่เหมือนในรูปแล้วยังไง คือชอบนิสัยไม่ใช่เหรอ แต่อีกใจก็แบบ หน้าชาความรู้ดิ่ง คือเราร้องไห้เลยอ่ะ แบบมันรู้สึกเยอะและรู้สึกแย่ในเวลาเดียวกัน เราได้ตัดสินใจพิมพ์บอกเค้าไป ตอนแรกโทรไปแต่ติดสาย เราก็ไม่ได้อะไร เลยพิมพ์ไปแทน พี่เขาก็แค่ครับ ขอให้โชคดีนะ
และเอาจริงๆหลังจากที่เราบอกพี่เค้าไป ชีวิตประจำวันเราเปลี่ยน เราคถ.พี่เค้า ผ่านไป1วันมันโหวง มันโล่งไปหมด เราเลยจะตัดสินใจทักไปหาพี่เค้า แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นสเตตัสไลน์
“บทพิสูจน์55555” เราก็แบบ เอ้า คือ??? จากที่รู้สึกคถ.รู้สึกอยากคุยต่อ กลับกลายเป็นความรู้สึกโกรธ มันตลกมากใช่มั้ยคือเล่นอะไร กับความรู้สึกเราเหรอ หรือเป็นเราเองที่ผิด เราเลยตั้งตัสกลับไป
“ถ้าเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก ก็ตลกต่อไป”
ซึ่งพี่เค้าได้เปลี่ยนตัสใหม่เป็น
“บทพิสูจน์ตัวโตๆ” เราก็แบบรู้สึกดิ่งอ่ะ คือจากโกรธเริ่มกลายเป็นเกลียด? เราไม่ได้อยากกลับไปนะ คือเรารู้สึกไม่คิดว่าพี่เค้าจะเป็นคนแบบนี้ เสียใจ โมโห ปนกันไปหมด เราเลยเปลี่ยนตัสไปอีกรอบ
“เอาที่พี่สบายใจ^_^”
และพี่เค้าก็เปลี่ยนอีกรอบ
“เห็นได้จากใจจริง”
คือเราผิดใช่มั้ย มันควรจะลองใจกันแบบนี้ก็ได้ใช่มั้ย เราจะได้รู้ ว่าเราเป็นคนที่แย่เอง
คือเรางง แบบนี้คือเรียกลองใจใช่มั้ย??
เอาตรงๆ ปกติไม่เคยคิดจะคุยกับใครผ่านแอพได้แบบจิงๆจังๆ แต่เอาจริงๆคือมันเป็นการคุยด้วยกันทุกวันที่รู้สึกดีมาก ไม่ได้เหมือนอย่างที่คิด ไม่ใช่แค่การถามทำไรอยู่ กินข้าวหรือยัง เราลบแอพนั้นทิ้ง ไม่ตอบคนอื่น คือกลายเป็นรู้ตัวอีกที ตัวเองก็จริงจังไปแล้ว เค้าเองก็เช่นกัน
จนเวลาล่วงเลยมาประมาณ2เดือนกว่าๆ สำหรับเรามันนานสำหรับการคุยด้วยกันแบบไม่เคยได้เจอหน้ากันเลย
คือระหว่างคุยกัน เคยจะนัดมาเดินงานด้วยกันในมอ มีนัดกันบ้างแต่มักจะมีเหตุการณ์ที่เขาบอกว่าเขาไม่ว่าง ซ้อมทีม และนัดล่าสุดพี่เขาก็เกิดอุบัติเหตุ ซึ่งเราก็นอยๆ แต่ก็เข้าใจว่ามันคืออุบัติเหตุ ซึ่งพี่เขาก็บอกให้เราไปเยี่ยมที่บ้าน ซึ่งเราก็ไม่กล้าไป เพราะเจอพ่อแม่เค้า
เราไม่อยากเจอกันครั้งแรกก็ไปบ้านคนที่เราไม่รู้จัก เราเลยเลือกที่จะไม่ไป แล้วมีเหตุการณ์ล่าสุด คือเราตัดสินใจ เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปเจอตัวจริงให้รู้ดำรู้แดงไปเลยแล้วกัน (เหตุผลที่เราปล่อยให้มันนานขนาดนี้ คือหนึ่ง เราไม่มั่นใจในตัวเอง เพราะพี่เค้าก็ค่อนข้างที่จะดูดี สอง เราไม่อยากไปบ้านใครก็ไม่รู้ที่รุ้จักกันแค่ผ่านแอพ) ซึ่งเรากะจะเซอร์ไพรส์บอกให้พี่เค้าตกใจเล่น แต่เหมือนปฎิกิริยาพี่เค้าจะตรงข้าม แบบอ่อ จะมาเหรอ ไม่แน่ใจว่าว่างมั้ย เดี๋ยวบอกอีกทีได้มั้ย ซึ่งเราก็แบบ เค้าไม่ดีใจหน่อยเหรอ เพราะทุกครั้ง เค้าดูพยายามให้เราไปเยี่ยมไปหา ซึ่งจริงๆ ณ ตอนนี้ ขาพี่เค้าก็ดีขึ้นมากแล้ว ถอดเฝือกเรียบร้อย บ้านพี่เค้าก็ไม่ได้ห่างจากที่เราอยู่ คือเราไม่อยากให้มันคาราคาซัง แบบความรู้สึกตอนเจอตัวจริง ตอนอยู่ด้วยกัน เรากลัวว่ามันจะไม่เหมือนอย่างที่เราคุยกันทุกวัน ซึ่งพอเราได้พูดไปเราก็จอตัววางสาย ทำธุระของเราปกติในแต่ล่ะวัน พอตกเย็นหน่อยของวันนั้น พี่เค้าโทรมา น้ำเสียงเปลี่ยนๆ บอก “พี่มีไรจะสารภาพ คือพี่ไม่ได้จะโกหกเรา ทุกอย่างมันจริงหมด ความรู้สึกพี่ ทุกอย่างที่พี่พุด พี่ไม่ได้จะมาหลอกเราหรือทำอะไรไม่ดี แต่คือคนในรูปไม่ใช่พี่....”
ณ ตอนนั้น คือหน้าเราชาไปหมดเลย เราเคยคิดนะ เราชอบที่เราคุยกัน ไม่ใช่ที่หน้าตา เราเคยพูดกับพี่เค้า แต่ความรู้สึกเราพอได้มายินอะไรแบบนี้ ทำไมมันคิดไม่เหมือนอย่างที่เคยพูด คือ เราเกลียดคนโกหกมากมันเป็นส่วนหนึ่ง เราเสียความรู้สึก และกลัวว่ามันมีอย่างอื่นอีกมั้ยที่เราโดนหลอก และอันสุดท้ายคือถ้าเราไม่บอกว่าจะไปเยี่ยมพี่เขาวันนี้ พี่เขาจะปล่อยทุกอย่างโกหกทุกอย่างเราไปเรื่อยๆใช่มั้ย? เราค่อนข้างเสียความรู้สึกมาก พี่เค้าพยายามพูด พี่ขอโทษ พี่ตัดสินใจบอกเพราะพี่อยากจริงจรัง ตอนแรกพี่จะหายไปเลยไม่บอกก็ได้ พี่ก็ไม่รู้จะคุยกับเราได้นานขนาดนี้ แต่คือพี่รู้สึกกับเราเยอะจริงๆ ความรู้สึกพี่สร้างให้มันใหม่ได้นะ เรามาสร้างมันใหม่ไปด้วยกันนะ จะให้พี่ไปหาตอนนี้เลยก็ได้ (คือเราจุกกับคำนี้มากเลย สำหรับเรา ความรู้สึกมันเสียแล้วเสียเลย เราไม่รู้คนอื่นเป็นแบบเรามั้ย)
เราเหมือนคนโดนตบหน้าแรกๆ งง มึน คือไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไง เราขอพี่เค้าวางสายแล้วคิดอะไรให้ถี่ถ้วน ตอนแรกพี่เขาจะไม่ให้วาง แบบเค้าคงจะบ้าตายถ้าไม่รู้คำตอบตอนนี้ ซึ่งเรารู้ตัวว่าตัวเองค่อนข้างเป็นคนใจอ่อน เราไม่อยากพูดส่งๆโดยยังไม่ได้ไต่ตรองเหมือนถนอมน้ำใจพี่เขาแล้วสุดท้ายมันก็ต้องเป็นเหมือนเดิมอยู่ดี พี่เค้าบอกงั้นเปิดวีดีโอคุยกันตอนนี้เลยก็ได้ เราก็แบบ ไม่อ่ะ ไม่เปนไร เอาจริงๆคือตอนนี้พี่จะหน้าตาเป็นยังไงก็ไม่เป็นไร (ความรู้สึกแมร่งคือเสียไปแล้วอ่ะ)
เวลาผ่านไป3ชม. เราตัดสินใจ ไม่ไปต่อ เราจอหยุดความสัมพันธ์ ใจหนึ่งก็แบบ ไม่เหมือนในรูปแล้วยังไง คือชอบนิสัยไม่ใช่เหรอ แต่อีกใจก็แบบ หน้าชาความรู้ดิ่ง คือเราร้องไห้เลยอ่ะ แบบมันรู้สึกเยอะและรู้สึกแย่ในเวลาเดียวกัน เราได้ตัดสินใจพิมพ์บอกเค้าไป ตอนแรกโทรไปแต่ติดสาย เราก็ไม่ได้อะไร เลยพิมพ์ไปแทน พี่เขาก็แค่ครับ ขอให้โชคดีนะ
และเอาจริงๆหลังจากที่เราบอกพี่เค้าไป ชีวิตประจำวันเราเปลี่ยน เราคถ.พี่เค้า ผ่านไป1วันมันโหวง มันโล่งไปหมด เราเลยจะตัดสินใจทักไปหาพี่เค้า แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นสเตตัสไลน์
“บทพิสูจน์55555” เราก็แบบ เอ้า คือ??? จากที่รู้สึกคถ.รู้สึกอยากคุยต่อ กลับกลายเป็นความรู้สึกโกรธ มันตลกมากใช่มั้ยคือเล่นอะไร กับความรู้สึกเราเหรอ หรือเป็นเราเองที่ผิด เราเลยตั้งตัสกลับไป
“ถ้าเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก ก็ตลกต่อไป”
ซึ่งพี่เค้าได้เปลี่ยนตัสใหม่เป็น
“บทพิสูจน์ตัวโตๆ” เราก็แบบรู้สึกดิ่งอ่ะ คือจากโกรธเริ่มกลายเป็นเกลียด? เราไม่ได้อยากกลับไปนะ คือเรารู้สึกไม่คิดว่าพี่เค้าจะเป็นคนแบบนี้ เสียใจ โมโห ปนกันไปหมด เราเลยเปลี่ยนตัสไปอีกรอบ
“เอาที่พี่สบายใจ^_^”
และพี่เค้าก็เปลี่ยนอีกรอบ
“เห็นได้จากใจจริง”
คือเราผิดใช่มั้ย มันควรจะลองใจกันแบบนี้ก็ได้ใช่มั้ย เราจะได้รู้ ว่าเราเป็นคนที่แย่เอง