เรื่องมันมี อยู่ว่า พี่ชายผมได้ติดต่อมาไห้ ไปทำงานพาร์ททามที่โรงงานแห่งหนึ่งไกล้ๆ สมุทรสาคร
ก็ไปทำ ได้ประมาณวันนึงหรือสองวัน...จำไมไ่ด้เหมือนกัน พอเช้าวันต่อมา ก็ขึ้นไปห้องประชุมตามที่ฝ่ายบุคคลนัดไว้
(พนักงานพาร์ททามต้องขึ้นทุกเช้าเพื่อเซ็นชื่อก่อนเข้างาน) ผมได้บังเอิญไปสะดุดตาเข้ากับสาวเพรชบุรี แววตาคมคนนึงที่เค้ามาทำงานพาร์ททามเหมือนกันมากับพวกป้าๆและพี่ชายเค้าครับเค้าเป็นผิวขาวมีเสน่เรียกได้ว่าคนมองทั้งโรงงานเวลาเดินเข้างาน ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรหรอกครับ แต่พอเข้าไปทำงาน ก็ได้ทำไกล้กับคนที่สะดุดตาได้ช่วยเหลือเค้าได้พูดคุยทักทายถามชื่อกันเล็กน้อยแต่เค้าก็ตอบด้วยอาการอายๆหรือกลัวผมก็ไม่รู้(ขอไม่บอกแล้วกันนะครับว่าเค้าชื่ออะไร) ไปๆมาๆ ความไกล้และการได้พุดคุยกัน ทำไห้ผม ชอบเค้าเข้าไปแล้วครับ เพราะน้ำเสียงและสำเนียงเหน่อๆของคนเพรชบุรีประกอบกับรอยยิ้มและแววตาคมๆ ของเค้าทำไห้ผมมีแรงและพลังในการทำงานมากๆและทำไห้ผมไม่อยากหยุดงานเลยแม้ป่วยก็ตามและยัง ทำไห้ผมเหมือนโดนมนต์สะกดไว้ แต่ด้วยรูปลักษ์ของผมที่ไมไ่ด้หล่อเลยสักนิดไม่มีหุ่นดีๆหรือซิคแพคหรือดั้งโด่งๆ แบบที่คนเค้ามองว่าหล่อกัน(แต่ผมก็พยายามพัฒนาตัวเองนะครับกลับจากงานมาก็วิ่งเลือกกินเพื่อสุขภาพและใช้ครีมดูแลหนังหน้าทุกวัน) เลยไม่กล้าที่จะบอกว่าชอบเค้าครับ.....อีกอย่างเข้าไปแบบจ่อๆหน้าเค้าก็เหมือนจะกลัวๆผมด้วยเลยทำไมไห้ผมไม่มั่นใจเลยครับ ผมมีเวลาที่ จะจีบเค้า แค่ไม่เกินปีใหม่นี้เองครับ สัญญาจ้างพาร์ททามของพวกเราก็จะจบลง สืบมาว่าเค้าจะไปเรียนต่อคงเป็นไปได้ยากที่จะเจอกันอีก...แอบเสียใจและคิดหนัก เคยเข้าไปขอเฟสแล้วเค้าก็ยิ้มแล้วหันหลังเดินหนีเราก็ไม่กล้าตามต่อเพราะเกรงใจเค้า......ถ้าเป็นงี้ต่อไปคงไมไ่ด้คุยมากกว่านี้แน่ๆ เลิกงานกลับมานอนที่บ้านจึงบอกตัวเองในใจว่า
สุดท้ายคงต้องเอาใจแลกกับพี่ชายเค้าเพื่อขอเฟสแล้วล่ะ อาจจะเสี่ยง หมัด ตีน หรือ ลูกปืน ก็ต้องวัดใจ กันไป เพราะผมชอบเค้าจริงๆ แอบหวังว่าพี่เค้าจะใจดีกับผมนะครับ ถ้าคนบ้านลาด เพรชบุรี ได้แวะมาอ่าน กระทู้นี้ ก็ไห้คำแนะนำผมได้นะครับ ฝันดีครับพรุ่งนี้ไปทำงาน ขอไห้ได้รอยยิ้มจากเค้าอีก
#ขอบคุณที่อ่านจบนะครับอาจจมีงงๆบางช่วง
สาวบ้านลาดเพรชบุรี จีบยากไหมครับ คนไม่หล่อมากมีโอกาสจะได้ใจเค้าไหม เอาตรงๆคืออยากเป็นลูกเขยพ่อแม่เค้าอะครับ
ก็ไปทำ ได้ประมาณวันนึงหรือสองวัน...จำไมไ่ด้เหมือนกัน พอเช้าวันต่อมา ก็ขึ้นไปห้องประชุมตามที่ฝ่ายบุคคลนัดไว้
(พนักงานพาร์ททามต้องขึ้นทุกเช้าเพื่อเซ็นชื่อก่อนเข้างาน) ผมได้บังเอิญไปสะดุดตาเข้ากับสาวเพรชบุรี แววตาคมคนนึงที่เค้ามาทำงานพาร์ททามเหมือนกันมากับพวกป้าๆและพี่ชายเค้าครับเค้าเป็นผิวขาวมีเสน่เรียกได้ว่าคนมองทั้งโรงงานเวลาเดินเข้างาน ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรหรอกครับ แต่พอเข้าไปทำงาน ก็ได้ทำไกล้กับคนที่สะดุดตาได้ช่วยเหลือเค้าได้พูดคุยทักทายถามชื่อกันเล็กน้อยแต่เค้าก็ตอบด้วยอาการอายๆหรือกลัวผมก็ไม่รู้(ขอไม่บอกแล้วกันนะครับว่าเค้าชื่ออะไร) ไปๆมาๆ ความไกล้และการได้พุดคุยกัน ทำไห้ผม ชอบเค้าเข้าไปแล้วครับ เพราะน้ำเสียงและสำเนียงเหน่อๆของคนเพรชบุรีประกอบกับรอยยิ้มและแววตาคมๆ ของเค้าทำไห้ผมมีแรงและพลังในการทำงานมากๆและทำไห้ผมไม่อยากหยุดงานเลยแม้ป่วยก็ตามและยัง ทำไห้ผมเหมือนโดนมนต์สะกดไว้ แต่ด้วยรูปลักษ์ของผมที่ไมไ่ด้หล่อเลยสักนิดไม่มีหุ่นดีๆหรือซิคแพคหรือดั้งโด่งๆ แบบที่คนเค้ามองว่าหล่อกัน(แต่ผมก็พยายามพัฒนาตัวเองนะครับกลับจากงานมาก็วิ่งเลือกกินเพื่อสุขภาพและใช้ครีมดูแลหนังหน้าทุกวัน) เลยไม่กล้าที่จะบอกว่าชอบเค้าครับ.....อีกอย่างเข้าไปแบบจ่อๆหน้าเค้าก็เหมือนจะกลัวๆผมด้วยเลยทำไมไห้ผมไม่มั่นใจเลยครับ ผมมีเวลาที่ จะจีบเค้า แค่ไม่เกินปีใหม่นี้เองครับ สัญญาจ้างพาร์ททามของพวกเราก็จะจบลง สืบมาว่าเค้าจะไปเรียนต่อคงเป็นไปได้ยากที่จะเจอกันอีก...แอบเสียใจและคิดหนัก เคยเข้าไปขอเฟสแล้วเค้าก็ยิ้มแล้วหันหลังเดินหนีเราก็ไม่กล้าตามต่อเพราะเกรงใจเค้า......ถ้าเป็นงี้ต่อไปคงไมไ่ด้คุยมากกว่านี้แน่ๆ เลิกงานกลับมานอนที่บ้านจึงบอกตัวเองในใจว่า
สุดท้ายคงต้องเอาใจแลกกับพี่ชายเค้าเพื่อขอเฟสแล้วล่ะ อาจจะเสี่ยง หมัด ตีน หรือ ลูกปืน ก็ต้องวัดใจ กันไป เพราะผมชอบเค้าจริงๆ แอบหวังว่าพี่เค้าจะใจดีกับผมนะครับ ถ้าคนบ้านลาด เพรชบุรี ได้แวะมาอ่าน กระทู้นี้ ก็ไห้คำแนะนำผมได้นะครับ ฝันดีครับพรุ่งนี้ไปทำงาน ขอไห้ได้รอยยิ้มจากเค้าอีก
#ขอบคุณที่อ่านจบนะครับอาจจมีงงๆบางช่วง