ตามชื่อกระทู้เลยครับ ขอใช้ชื่อย่อว่า "ก"นะครับแทนตัวผม
ก็คือ ผมเนี่ยเป็นนักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะทำอะไร ผมเรียน ศิลป์-ญี่ปุ่น เกรด 5เทอมได้ประมาณ 3.11
ผมเลยอยากจะเรียนคณะนิเทศเอกภาพยนต์เพราะชอบดูหนังเลยไปปรึกษาคนในบ้านแล้วผลก็คือ พ่ออยากจะเรียนอะไรก็เรียนนะ ส่วนแม่นั้นก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วพอท่านมีโอกาสอยู่กับผม1-1ท่านบอกว่าไม่เรียนนิเทศได้ไหม?ผมก็งง.ทำไมไม่ให้เรียนเลยถามท่านไปตรงๆท่านก็ ไม่พอใจจึงได้ดุ ว่าเรียนนิเทศแล้วมันทำให้*สบายไหม*ส่ง**ให้เรียนไปเป็นหมอวิศวะนะทำไม**หวังแค่นี้ ผมก็บอกทำไมต้องห้ามผมด้วยล่ะก็ผมอยากเรียน(ในใจก็รู้สึกน้อยใจว่าทำไมท่านไม่แคร์เราทำไมไปแคร์เรื่องเงินมากกว่า)แล้วหลังจากนั้นท่านก็ไม่พูดคุยกับผมอีกจนมีอาจารย์มาแนะนำเกี่ยวกับเรื่องเรียนแล้วผมก็ดันไปเจอคณะเทคโนที่หอการค้าแล้วผมก็ลังเลแล้วว่าจะเรียนนิเทศหรือเรียนเทคโนดีผมเลยไปบอกแม่ว่าถ้าแม่ไม่ให้เรียนนิเทศผมเรียนเทคโนก็ได้ท่านเลยยิ้มออกมาแล้วบอกว่าเอาเลยลูกผมก็คิดในใจแล้วว่าถ้าท่านสนับสนุนทั้ง2ผมก็เรียนเทคโนนี้แหละแต่หลังจากนั้นพอได้รู้ว่าอ้าวถ้าจบคณะเทคโนได้เป็นโปรแกรมเมอร์แต่โปรแกรมเมอร์ที่คนในประเทศต้องการต้องเก่งเรื่องการเขียนโคดให้AIได้แล้วผมก็ไม่ค่อยเก่งเรื่องพวกนี้ด้วยเลยตัดใจจากมันทำให้ผมหมดกำลังใจแล้วแบบว่าเหนื่อยจังทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้ซึ่งพ่อกับแม่ก็ไม่รู้ว่าผมเครียดจนเคยจะฆ่าตัวตายตั้งหลายๆรอบแต่พอนึกได้ว่าเราเกิดมาแค่1ครั้งไม่มีโอกาสแก้ไขเลยไม่เคยทำสำเร็จมันเครียดนะเวลาโดนผู้ใหญ่กดดันแล้วไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อผมเลยอยากจะรู้ว่าพวกพี่ๆเพื่อนเคยเจอแบบนี้ไหมครับพอจะช่วยแชร์ประสบการณ์ได้ไหมพอเป็นแนวทางครับขอบคุณมากครับ.
ผมหมด Passion ในการใช้ชีวิตผมควรทำอย่างไรดีครับ ?
ก็คือ ผมเนี่ยเป็นนักเรียนธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะทำอะไร ผมเรียน ศิลป์-ญี่ปุ่น เกรด 5เทอมได้ประมาณ 3.11
ผมเลยอยากจะเรียนคณะนิเทศเอกภาพยนต์เพราะชอบดูหนังเลยไปปรึกษาคนในบ้านแล้วผลก็คือ พ่ออยากจะเรียนอะไรก็เรียนนะ ส่วนแม่นั้นก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วพอท่านมีโอกาสอยู่กับผม1-1ท่านบอกว่าไม่เรียนนิเทศได้ไหม?ผมก็งง.ทำไมไม่ให้เรียนเลยถามท่านไปตรงๆท่านก็ ไม่พอใจจึงได้ดุ ว่าเรียนนิเทศแล้วมันทำให้*สบายไหม*ส่ง**ให้เรียนไปเป็นหมอวิศวะนะทำไม**หวังแค่นี้ ผมก็บอกทำไมต้องห้ามผมด้วยล่ะก็ผมอยากเรียน(ในใจก็รู้สึกน้อยใจว่าทำไมท่านไม่แคร์เราทำไมไปแคร์เรื่องเงินมากกว่า)แล้วหลังจากนั้นท่านก็ไม่พูดคุยกับผมอีกจนมีอาจารย์มาแนะนำเกี่ยวกับเรื่องเรียนแล้วผมก็ดันไปเจอคณะเทคโนที่หอการค้าแล้วผมก็ลังเลแล้วว่าจะเรียนนิเทศหรือเรียนเทคโนดีผมเลยไปบอกแม่ว่าถ้าแม่ไม่ให้เรียนนิเทศผมเรียนเทคโนก็ได้ท่านเลยยิ้มออกมาแล้วบอกว่าเอาเลยลูกผมก็คิดในใจแล้วว่าถ้าท่านสนับสนุนทั้ง2ผมก็เรียนเทคโนนี้แหละแต่หลังจากนั้นพอได้รู้ว่าอ้าวถ้าจบคณะเทคโนได้เป็นโปรแกรมเมอร์แต่โปรแกรมเมอร์ที่คนในประเทศต้องการต้องเก่งเรื่องการเขียนโคดให้AIได้แล้วผมก็ไม่ค่อยเก่งเรื่องพวกนี้ด้วยเลยตัดใจจากมันทำให้ผมหมดกำลังใจแล้วแบบว่าเหนื่อยจังทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้ซึ่งพ่อกับแม่ก็ไม่รู้ว่าผมเครียดจนเคยจะฆ่าตัวตายตั้งหลายๆรอบแต่พอนึกได้ว่าเราเกิดมาแค่1ครั้งไม่มีโอกาสแก้ไขเลยไม่เคยทำสำเร็จมันเครียดนะเวลาโดนผู้ใหญ่กดดันแล้วไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อผมเลยอยากจะรู้ว่าพวกพี่ๆเพื่อนเคยเจอแบบนี้ไหมครับพอจะช่วยแชร์ประสบการณ์ได้ไหมพอเป็นแนวทางครับขอบคุณมากครับ.