พอดีมีมาประชุมที่เกาหลีใต้ ขากลับ ที่สนามบินอินชอน ผมยื่นดูจอหาเที่ยวบิน เพื่อจะดูช่องเชคอิน แล้วมีลุงคนหนึ่งเดินมาถามว่าคนไทยรึเปล่า ผมบอกว่าใช่ครับ บทสนทนาเลยเกิดขึ้น
ลุง: ช่วยลุงหน่อยลุงอยากกลับบ้านแต่ไม่รู้จะซื้อตั๋วเครื่องบินยังไง แอบหนีเถ้าแกมา มาทำงานสวนปลูกหอม ทำงานได้ 1 ปี แล้วทนอากาศหนาวไม่ไหว หายใจไม่สะดวก เลยอยากกลับบ้าน คิดถึงบ้าน เดินไปถามคนไทยหลายคนก็ไม่มีใครช่วยลุงเลย ทำไมคนไทยใจดำจัง ลุงก็ไม่รู้ต้องทำยังไง
ผม: ด้วยความที่ผมมาถึงสนามบินก่อน 5 ชั่วโมง เค้าเตอร์เชคอินก็ยังไม่เปิด สงสารลุงก็เลยคิดช่วยแก ก็บอกแกไปว่า ลุงนี้เครื่องบินนะไม่ใช่รถทัวร์ ที่เดินมาซื้อตั๋วแล้วเดินขึ้นเครื่องเลย มันมีหลายขั้นตอน ลุงมีพลาสปอร์ตเปล่า มีเงินเปล่า ตั๋วกลับกรุงเทพก็น่าจะมีหมื่นขึ้น
ลุง: มีพลาสปอร์ต ลุงหยิบให้ดู แล้วก็ลุงมีเงินสี่แสนวอน ลุงคิดถึงบ้านอยากกลับบ้านมากๆ โทรหาลูกแล้ว ลูกให้กลับบ้าน
ผม: แล้วมาทำงานนี้เสียเงินค่านายหน้าเยอะเปล่า แกบอกเยอะ แต่ได้ทุนคืนแล้ว เลยหนีกลับบ้าน ทนหนาวไม่ไหว โทรหาลูกแล้ว ลูกก้ยอกถ้าทนไม่ไหวก็กลับ มาจากมหาสารคาม
ผม: ด้วยที่ผมไม่ค่อยได้มาเกาหลีเท่าไหร่ เลยไม่รู้ว่าเคาท์เตอร์ขายตั๋วอยู่ตรวใหน เลยพาไปถาม เคาท์เตอร์บริการของสนามบิน ได้ความมาว่ามีไฟล์ไปกรุงเทพ 2-3 สายการบิน มีเคาท์เตอร์ขายตั๋ว ผมเลยพาเดินไปถาม เต็ม สุดท้ายกีได้ของสายการบิน Asiana มา ราคาประมาณ 427,000 วอน
ผมพาไปเชคอินผ่านตู้อ้อโต้ แต่ไม่ผ่าน ให้ติดต่อเค้าท์เตอร์เชคอิน ผมคิดว่าน่าจะติดเรื่องที่แกอยู่เกินวีซ่า อาจจะโดนแบล็คลิต เลยเชคอินออโต้ไม่ผ่าน ด้วยที่แถวเชคอินยาว ผมก็ต้องไปเชคอินของผมด้วยของการบินไทย เลยปล่อยแกเข้าเชคอินคนเดียว บอกแกว่าผมเชคอิน แถวๆนี้หล่ะ ถ้ามีปัญหาก็เดินหาผมได้
ใจก็ห่วงแก เพราะช่วยแกไม่สุด แต่ผมก็ต้องจัดการเรื่องของผม ไม่รู้ว่าแกจะเป็นยังไง
คนที่แอบมาทำงานในเกาหลี ถ้าอยากกลับบ้านต้องทำยังไง ต้องโดนอะไรบ้าง
ลุง: ช่วยลุงหน่อยลุงอยากกลับบ้านแต่ไม่รู้จะซื้อตั๋วเครื่องบินยังไง แอบหนีเถ้าแกมา มาทำงานสวนปลูกหอม ทำงานได้ 1 ปี แล้วทนอากาศหนาวไม่ไหว หายใจไม่สะดวก เลยอยากกลับบ้าน คิดถึงบ้าน เดินไปถามคนไทยหลายคนก็ไม่มีใครช่วยลุงเลย ทำไมคนไทยใจดำจัง ลุงก็ไม่รู้ต้องทำยังไง
ผม: ด้วยความที่ผมมาถึงสนามบินก่อน 5 ชั่วโมง เค้าเตอร์เชคอินก็ยังไม่เปิด สงสารลุงก็เลยคิดช่วยแก ก็บอกแกไปว่า ลุงนี้เครื่องบินนะไม่ใช่รถทัวร์ ที่เดินมาซื้อตั๋วแล้วเดินขึ้นเครื่องเลย มันมีหลายขั้นตอน ลุงมีพลาสปอร์ตเปล่า มีเงินเปล่า ตั๋วกลับกรุงเทพก็น่าจะมีหมื่นขึ้น
ลุง: มีพลาสปอร์ต ลุงหยิบให้ดู แล้วก็ลุงมีเงินสี่แสนวอน ลุงคิดถึงบ้านอยากกลับบ้านมากๆ โทรหาลูกแล้ว ลูกให้กลับบ้าน
ผม: แล้วมาทำงานนี้เสียเงินค่านายหน้าเยอะเปล่า แกบอกเยอะ แต่ได้ทุนคืนแล้ว เลยหนีกลับบ้าน ทนหนาวไม่ไหว โทรหาลูกแล้ว ลูกก้ยอกถ้าทนไม่ไหวก็กลับ มาจากมหาสารคาม
ผม: ด้วยที่ผมไม่ค่อยได้มาเกาหลีเท่าไหร่ เลยไม่รู้ว่าเคาท์เตอร์ขายตั๋วอยู่ตรวใหน เลยพาไปถาม เคาท์เตอร์บริการของสนามบิน ได้ความมาว่ามีไฟล์ไปกรุงเทพ 2-3 สายการบิน มีเคาท์เตอร์ขายตั๋ว ผมเลยพาเดินไปถาม เต็ม สุดท้ายกีได้ของสายการบิน Asiana มา ราคาประมาณ 427,000 วอน
ผมพาไปเชคอินผ่านตู้อ้อโต้ แต่ไม่ผ่าน ให้ติดต่อเค้าท์เตอร์เชคอิน ผมคิดว่าน่าจะติดเรื่องที่แกอยู่เกินวีซ่า อาจจะโดนแบล็คลิต เลยเชคอินออโต้ไม่ผ่าน ด้วยที่แถวเชคอินยาว ผมก็ต้องไปเชคอินของผมด้วยของการบินไทย เลยปล่อยแกเข้าเชคอินคนเดียว บอกแกว่าผมเชคอิน แถวๆนี้หล่ะ ถ้ามีปัญหาก็เดินหาผมได้
ใจก็ห่วงแก เพราะช่วยแกไม่สุด แต่ผมก็ต้องจัดการเรื่องของผม ไม่รู้ว่าแกจะเป็นยังไง