เราไปพบจิตแพทย์

เราไปพบจิตแพทย์เพราะเรารู้สึกนอนไม่หลับและเครียดบางเวลา
ตอนเข้าห้องพบแพทย์เราให้เพื่อนสนิทคบกันตั้งแต่เด็กๆเข้าไปด้วย
จิตแพทย์ก็คุยกับเราไปเรื่อยๆ ถามความเป็นไปไปเรื่อยๆ
เราก็ตอบคำถามไปเรื่อยๆ แต่บางคำถามเราอธิบายให้จิตแพทย์เข้าใจด้วยการเล่าเรื่องซึ่งยาวๆ
เพื่อนเราก็จะสะกิดและคอยเสริมเป็นระยะๆ ซึ่งบางอย่างที่เพื่อนพูดเราไม่เห็นด้วยเพราะเพื่อนเข้าใจในมุมของเพื่อน
ซึ่งความจริงไม่ได้เป็นแบบนั้น และเราคิดว่าบางเรื่องไม่น่าจะเกี่ยวกับการรักษา แต่เพื่อนจะคอยสะกิดและเสริมเรื่อยๆ
ทำให้เราต้องเล่าในเรื่องที่เราไม่อยากเล่าเพราะเราไม่คิดว่าเกี่ยวกับการรักษา
เราไม่อยากให้เกิดภาพการขัดแย้งกันต่อหน้าจิตแพทย์ ที่เราให้เพื่อนเราเข้าห้องด้วยเพราะเราอยากให้เพื่อนเข้าไปฟังสิ่งที่เราและจิตแพทย์พูด เพื่อว่าเพื่อนจะได้เข้าใจเรามากขึ้น

พอออกจากห้องเราครุ่นคิดว่าเราควรจะพูดกับเพื่อนดีหรือเปล่า เพราะเราเข้าใจว่าเพื่อนก็คงหวังดีอยากให้จิตแพทย์เข้าใจมากขึ้น
แต่เราคิดว่าบางทีเพื่อนควรปล่อยให้เราพูดเท่าที่เราอยากพูด ไม่ใช่พูดแบบที่เพื่อนอยากให้พูด
เพื่อนแค่นั่งฟังเก็บข้อมูลเฉยๆ เพราะเวลาเพื่อนเราไปหาหมอเราก็เข้าไปนั่งฟังด้วย และก็ฟังเฉยๆ ให้เพื่อนพูดคุยกับแพทย์ไป
และการที่เราไปพบจิตแพทย์เราไม่รู้ว่าควรจะพูดทั้งหมดในชีวิตที่ผ่านมารึเปล่า หรือเราควรพูดเท่าที่เราคิดว่าเกี่ยวข้อง