ตามหัวเรื่อง เรยคะ
คือเราเป็นคนเงียบๆ+เป็นโรคซึมเศร้า...ถ้าเพื่อนสนิทจะเข้าใจ รู้ช่วงเวลาคุย เวลาไม่มีไรคุยก้อต่างคนต่างอยู่ พอมีเรื่องคุยค่อยกับ มาคุยกัน คอมพรีส เข้ากันปกติดีคะ.
ถ้าเพื่อนที่ไม่สนิท จะมองว่าเราแปลก คือเราเป็นคนหน้าเศร้าด้วยคะ เพื่อนพวกนี้จะชอบถามว่า เราเป็นอะไร ทำไมเหม่อ ทำไมไม่พูด(คือไม่มีอะไรจะพูดอะค่ะ แล้วคือเราไม่ได้เหม่อ แต่หน้าเราเป็นงี้ อยากศัลกรรมเหมือนกันแต่ยังไม่มีตัง😂) และ เขาจะพยายามชวนเราคุย เรื่องนู้นเรื่องนี้ แบบไร้สาระ แรกๆเราก้อคุยนะคะ เขาถามเราก้อตอบ เราก่อมีถามเขาบ้าง คือเราก้อเข้าใจว่าเขาพยายามทำให้เราคุยอะคะ แต่เขาทำเกินจริงไปอะคะ ถ้าคุยประโยคบอกเล่า เราก้อพอที่จะฟังได้ตอบได้ที่จำเป็นเรื่องไหนไร้สาระเราก้อหูทวนลมได้ แต่นี้คือ ยิงแต่ประโยคคำถามมา แล้วสะกิดเราตอบ บางทีถามซ้ำประโยคเดิมละคือเราต้องตอบ อยู่อย่างงั้นอะคะ เหมือนแกล้งเราอะคะ แต่เราก้อเออ ออ ตาม เพราะเกรงใจ
บางประโยคคือแบบไม่ไหวจริงๆ เช่น พูดชื่อใครไม่รู้ที่เราไม่จัก และเล่าเรื่องคนนั้น และถามเราเกี่ยวกับคนนั้นเหมือนเราอยู่ในเหตุการณ์ และรู้จักคนที่เขาพูดถึง
ประมาณว่า หลังจากนั้นเขาไปไหนต่อ? รู้มั้ยเขาสนิทใคร ? เขาไปที่นั่นมาหนิใช่ไหม ? บลาๆๆๆ เราก้อได้แต่ตอบว่า “ไม่รู้ ไม่รู้จัก”
เป็นงี้2-3ชั่วโมง จนเรา เวียนหัว มวลท้อง หนักหัวจะอ้วกอะค่ะ จนเราต้องหลับตาแล้วไฮแจคทุกอย่างหูดับตาดับ คือเขาก้อยังไม่หยุดถามยังสะกิดเราอยู่ แต่คือเราอยู่ในโหมดเครื่องบินแล้วไม่รับรู้อะไรแล้ว เขาถามซ้ำๆ หลายๆรอบ เราก้อนิ่ง จนเขาแยกจากไปเองคะ
*แบบนี้เราดูแย่ในสายตาเขามากไหมคะ ??
*หลังจากเหตุการณ์นี้ มัน dead air เราต้องทักและอธิบาย ก่อนไหมคะ หรือเงียบและให้เขาทักมาเอง??
*ถ้าอธิบาย ต้องเริ่มบอกเขายังไงให้ซอฟท์ที่สุดคะ ว่าเราไม่โอเค ???
*ถ้าคุยกันหรือ เจอกันอีกต้อง วางตัวยังไง??