ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ เอาคดีที่สองมาให้อ่านกันแล้ว คดีนี้เกี่ยวกับฟุตบอลครับ แต่ว่าจะเป็นอย่างไร ลองอ่านและคิดตามกันดูครับ
ตอนที่ผ่านมา
File 1 : คอมพิวเตอร์มรณะ [บทปัญหา]
https://pantip.com/topic/38315565
File 1 : คอมพิวเตอร์มรณะ [บทเฉลย]
https://pantip.com/topic/38326974
แนะนำตัวละคร
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปลาย นักสืบจำเป็น
File 2 : นักฟุตบอลเปื้อนเลือด
- 1 -
เสียงเฮและเสียงโห่ดังกังวานทั่วสนามฟุตบอลของมหาวิทยาลัย ตอนนี้ที่นี่มีการจัดแข่งขันฟุตบอลขึ้น ซึ่งเป็นการแข่งขันฟุตบอลนัดชิงชนะเลิศของการแข่งขันกีฬาภายในประจำปีนี้
คู่ชิงชนะเลิศในครั้งนี้คือ ทีมคณะวิทยาศาสตร์ กับ ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์
สองทีมนี้อยู่สายเดียวกันในรอบแรก ทั้งคู่เคยแข่งกันมาแล้ว ฝ่ายทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์เฉือนเอาชนะทีมคณะวิทยาศาสตร์ไปได้สามประตูต่อสอง ทำให้ในสายนั้น ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นที่หนึ่งของสาย ส่วนทีมคณะวิทยาศาสตร์เป็นที่สองในสายไป
แต่แล้วทั้งสองทีมก็ฝ่าฟันจนมาเจอกันอีกครั้งในรอบชิงชนะเลิศ
การปะทะกันคราวนี้ทีมใดจะเป็นผู้ชนะ
การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น ฝ่ายวิทยาฯได้เขี่ยลูกเริ่มเล่นก่อน หมายเลข 9 ของวิทยาฯเป็นคนได้ลูก เขาส่งให้เพื่อนหมายเลข 8
หมายเลข 8 ทีมวิทยาฯ มองซ้ายมองขวา เลี้ยงลูกหลบผู้เล่นทีมวิศวะฯ เขาหลบไปหนึ่งคน ลากเลื้อยต่อหลบได้อีกหนึ่งคน แล้วตวัดกลับให้เพื่อนหมายเลข 10
ผู้มีเลข 10 กลางหลัง ขยับตัวหลอกกองหลังทีมวิศวะฯเล็กน้อย ก่อนที่จะตบคืนหลังให้เพื่อนร่วมทีมหมายเลข 7 ที่วิ่งเติมขึ้นมา ง้างขาซัดเต็มข้อ
ลูกฟุตบอลพุ่งออกจากเท้าชายหมายเลข 7 อย่างรวดเร็ว วิถีของลูกพุ่งเสยเลยมือ คล้ายจะพุ่งเสียบคาน แต่แล้วลูกฟุตบอลกลับพุ่งข้ามคานไปอย่างน่าเสียดาย
การแข่งขันฟุตบอลยังดำเนินตามเกมของมันไปเรื่อย ๆ ทั้งสองฝ่ายต่างผลัดกันเป็นฝ่ายทำประตู ชิงความได้เปรียบกันและกัน ซึ่งถ้าดูแล้วฝ่ายทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ท่าจะมีภาษีดีกว่า ทำเกมบุกแล้วสามารถยิงประตูได้หลายครั้ง แต่ลูกฟุตบอลก็ยังไม่ผ่านเข้าไปกระทบตาข่ายด้านในของฝั่งทีมคณะวิทยาศาสตร์ จึงไม่สามารถทำประตูได้ ยังคงเสมอกันอยู่เช่นเดิม
จนมาถึงช่วงท้ายครึ่งเวลาแรก.....
....หมายเลข 10 ทีมวิทยาฯจับลูกได้หมายจะเล่นสวนโต้กลับ แต่เขาไม่ทันระวังตัวถูกหมายเลข 6 ของทีมวิศวะฯเสียบแย่งลูกมาได้ หมายเลข 6 จ่ายลูกให้เพื่อนหมายเลข 10 ทีมตัวเองเข้าทำเกม ผู้ใส่หมายเลข 10 เลี้ยงลูกหลบหนึ่งคน หลบสองคน แล้วป้ายส่งไปทางซ้ายให้หมายเลข 4 ที่วิ่งเติมขึ้นมา
นักเตะหมายเลข 4 ทีมวิศวะฯทำท่าเหมือนจะโยนเข้ากลาง แต่ไม่สิ เขาเปลี่ยนท่า วกกลับเลี้ยงเข้าเขตโทษ กองหลังทีมวิทยาฯเห็นท่าไม่ดีวิ่งสวนเข้าหาพร้อมพุ่งตัวเข้าเสียบสกัด
เสียงนกหวีดดังขึ้นตามมาทันที กรรมการเป่าให้จุดโทษแก่ทีมวิศวะฯ
ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ได้จุดโทษ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนจะซ้ำรอยเดิม เพราะในนัดที่ทั้งคู่เจอกันของรอบแรก ทีมวิทยาฯก็เสียจุดโทษเช่นเดียวกับวันนี้ ไม่ทราบว่าคราวนี้ทีมวิทยาฯจะโดนทำประตูหรือไม่
หมายเลข 10 ตัวเก่งของทีมวิศวะฯนำลูกฟุตบอลไปวางที่จุดเตะ ดูท่าเขาคงเป็นคนเตะลูกโทษนี้แน่ ๆ กรรมการเป่านกหวีดให้สัญญาณเตะ ชายหมายเลข 10 วิ่งออกตัวหมายเข้าเตะ พร้อมทำท่าขยับหลอกไปทางซ้ายด้วย
แต่ผู้รักษาประตูหมายเลข 1 ทีมวิทยาฯไม่หลงกล กระโดดพุ่งโชว์ซูเปอร์เซฟคว้าลูกเอาไว้ได้
เสียงเฮตอบรับการป้องกันประตูของเขาทันที นายทวารหมายเลข 1 ได้ลูก ง้างเท้าเตะลูกส่งไปด้านหน้าหวังโต้กลับอย่างรวดเร็ว
แต่แล้วเสียงนกหวีดยาวดังขึ้น หมดเวลาการแข่งขันในครึ่งแรก ทั้งสองทีมยังคงทำอะไรกันไม่ได้ จึงเสมอกันอยู่ที่ศูนย์ประตูต่อศูนย์
หลังจากจบครึ่งเวลาแรก นักเตะทั้งทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์และทีมคณะวิทยาศาสตร์ต่างทยอยเดินตามทางเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องพักของตน
ที่สนามฟุตบอลแห่งนี้จะมีช่องทางเดินสำหรับนักกีฬา ซึ่งเป็นทางเดินที่นำไปสู่ห้องพักนักกีฬาโดยตรง โดยไม่ว่าจะอยู่ทีมไหนก็ต้องใช้ทางเดินนี้ จากนั้นค่อยไปแยกกันตรงหัวมุม เพื่อไปห้องพักของแต่ละทีม
“เฮ้อ...” ชิด นักเตะหมายเลข 10 รูปร่างอวบอ้วนของทีมคณะวิทยาศาสตร์ถอนหายใจ หันไปบ่นกับนายทวารชุดดำหมายเลข 1 ว่า “เกือบเสียประตูแล้ว... ”
นายประตูร่างสูงเสื้อดำหันขวับหานักเตะร่างอวบนั้น แล้วพูดสวนทันควันว่า “ชิด แกเป็นคนทำเกม ก็ยิงให้ได้หน่อยสิวะ ยังดีนะโว้ย.. ที่ลูกโทษลูกนั้นฉันเซฟได้ อย่าให้เป็นภาระโกล์อย่างฉันบ่อยนักสิ”
ชิด นักเตะหมายเลข 10 ยังคงบ่นเล็กน้อย “เออน่า.. ฉันก็พยายามยิงแล้ว แต่มันยิงไม่ได้จะให้ทำไงวะ แน่จริงแกมาเล่นแทนฉันมั้ยล่ะ?”
“เอางั้นเหรอ...” เจมส์ ผู้รักษาประตูหมายเลข 1 บอก “เอามั้ยล่ะ ฉันอยากเล่นตำแหน่งแกมานานแล้ว”
“อ้าว... เฮ้ย!” ชิดเสียงลั่น “ฉันพูดเล่น... จะให้แกเล่นได้ไงวะ แล้วใครจะเป็นโกล์ล่ะ ทีมเรามีแกเป็นโกล์คนเดียวเองนะ”
“ก็แกไง... สลับตำแหน่งกัน” เจมส์แสยะยิ้มกวน ๆ
“ไอ้นี่..” ชิดมองหน้าหนุ่มร่างสูง “...แกก็พูดไปได้”
ขณะที่ทั้งสองเถียงกันอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมา
“เฮ้ย! พวกนายหยุดเถียงกันซะที!” นักเตะหนุ่มผมตั้งหมายเลข 4 พูดขึ้นมา “รีบเข้าไปที่ห้องพักเถอะ ...จะได้ประชุมวางแผนกันต่อ”
ทั้งสองเงียบเสียงทันทีเมื่อหนุ่มผมตั้งหมายเลข 4 บอก แล้วก้มหน้าก้มตาเดินเข้าห้องพักนักกีฬาไปแต่โดยดี ไม่มีเถียงสักแอะ
แต่ทำไมสองนักเตะนั่นถึงยอมฟังและทำตามนักเตะหมายเลข 4 ผู้นี้
เหตุผลที่ทั้งคู่ยอมเงียบและทำตามมีอยู่สองประการ
ประการแรกคือ หนุ่มผมตั้งผู้สวมเสื้อหมายเลข 4 นี้ ที่ต้นแขนซ้ายของเขาคาดด้วยแถบผ้าสีสด มีเครื่องหมายตัวซีอยู่ที่แถบสีสดนั้น ซึ่งแน่นอนว่านักเตะผู้นี้ต้องเป็นกัปตันทีมของทีมคณะวิทยาศาสตร์ ดังนั้น เจมส์กับชิดจึงต้องฟังเขา
ส่วนประการที่สอง ข้อนี้เป็นเหตุผลที่ทั้งสองต้องเชื่อฟังมากกว่าประการแรก
เพราะว่าหนุ่มผมตั้งหมายเลข 4 ผู้นี้มีชื่อเล่นว่า ปลาย…
ปลาย นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ชั้นปีที่สาม ผู้เป็นหัวหน้าแก๊งที่มีอิทธิพลกลุ่มหนึ่งในมหาวิทยาลัยนั่นเอง
เมื่อปลายผู้มีอำนาจสั่งมา จึงไม่ค่อยมีใครอยากจะขัด
สักพักทั้งหมดก็เข้าห้องพักนักกีฬาของฝ่ายทีมคณะวิทยาศาสตร์ไป
แม้ทั้งสามคนนั้นจะเข้าห้องพักนักกีฬาของตัวเองไปแล้ว แต่ที่บริเวณระหว่างทางเดินเพื่อไปห้องพักนักกีฬาก็ยังมีนักเตะทีมคณะวิทยาศาสตร์และทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์อยู่อีกหลากหลายคน พวกเขาบ้างหยุดพูดคุยกันระหว่างทางเดิน บางคนก็ยืนวิเคราะห์เกมการแข่งขันกับผู้อื่น และก็มีบ้างที่ยืนขอกำลังใจจากแฟนสาว
ซึ่งนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งในนักเตะที่ยังอยู่แถวนั้น
“ครึ่งหลังฉันจะยิงพวกวิศวะฯให้ได้เลย...” อ๊อฟ นักเตะร่างบึกบึนหมายเลข 11 ของทีมวิทยาศาสตร์หันไปบอกกับเพื่อนร่วมทีมร่างเล็กหมายเลข 9
แต่ไม่ทันที่นักเตะหมายเลข 9 ของทีมคณะวิทยาศาสตร์จะพูดอะไรออกมา ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาจากข้างหลังเขาก่อน
“เฮ้ย! ไอ้อ๊อฟให้มันน้อย ๆ หน่อยสิวะ” อาร์ท นักเตะร่างสูงหมายเลข 6 ของทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์โพล่งขึ้นมา “พวกแกคิดว่ายิงพวกฉันได้ง่าย ๆ เหรอ?”
อ๊อฟนักเตะหมายเลข 11 หันขวับไปด้านหลัง “ไอ้อาร์ท ..นี่แกยังไม่เข้าห้องไปอีกเรอะ”
“เออสิวะ” อาร์ท หมายเลข 6 มองหน้า “ไม่งั้นจะได้ยินที่แกพูดเหรอ”
“หือ..” อ๊อฟจ้องหน้าสวนไปทันที
แต่ขณะนั้นก็มีนักเตะอีกสองคนได้เข้ามาสมทบ ซึ่งเป็นนักเตะหมายเลข 8 และหมายเลข 10 ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ ทั้งสองเดินเข้ามาหาเพื่อนหมายเลข 6 อาร์ท
“อาร์ท... แกอย่าไปยุ่งกับพวกมันเลย รีบกลับเข้าห้องเถอะ” เค นักเตะหมายเลข 8 พูดขึ้นมา
“นั่นสิ ใกล้จะต้องรวมทีมวางแผนแล้วนะโว้ย จะไปยุ่งกับพวกมันทำไม” โจ เพื่อนร่วมทีมหมายเลข 10 ช่วยเสริม
“เออ.. ก็ได้ว่ะ” อาร์ทหันบอกเพื่อน “ไปกันเถอะ”
เขาหันกลับก้าวเดินนำเพื่อนออกไปก่อนเลย
เมื่อเคกับโจเห็นอาร์ทไปแล้วก็ก้าวเดินตามอาร์ท เพื่อกลับห้องพักของตน แต่ในขณะที่กำลังเดินอยู่นั้น คล้ายกับว่าอาร์ทยังอารมณ์ค้าง ไม่ยอมง่าย ๆ จึงหยุดเดิน แล้วหันตะโกนว่าใส่อ๊อฟ
“อ๊อฟ! แกจำไว้นะโว้ย! คนเคยแพ้ มันต้องแพ้วันยังค่ำล่ะวะ ...ฮ่ะ ฮา ฮ่า” อาร์ทเย้ยหยันเข้าใส่อ๊อฟอย่างเต็มที่
แน่นอนว่าคนเราต้องมีอารมณ์ อ๊อฟก็เป็นมนุษย์ปุถุชนเช่นกัน ย่อมทนไม่ไหวกับการเย้ยหยันของอาร์ท เขาจ้องหน้าหนุ่มร่างสูงอย่างเอาเรื่อง
“หนอย....” อ๊อฟกำหมัดแน่น วิ่งกรูเข้าหาอาร์ทด้วยความฉุนเฉียว
แต่ไม่ทันได้ไปถึงไหน เขาก็ต้องหยุดลง
เพราะถูกเพื่อนร่วมทีมหมายเลข 9 ฉุดห้ามไว้
แชมป์ นักเตะหมายเลข 9 ทีมคณะวิทยาศาตร์คว้ามืออ๊อฟอย่างรวดเร็ว แม้เขาจะตัวเล็กกว่าอ๊อฟมาก แต่ก็ยังสามารถหยุดไม่ให้อ๊อฟวิ่งออกไปได้
“อย่านะโว้ย!” แชมป์ว่าใส่ทันที “แกจะทำอะไรวะ!”
“แกห้ามทำไม!” อ๊อฟหันไปว่า
แชมป์จ้องหน้าเพื่อนอยู่นาน ที่สุดแล้วก็ไม่ยอมตอบตรง ๆ กลับพูดออกมาว่า
“กลับห้องพักเถอะ”
ถ้าดูจากสีหน้าของแชมป์จะรู้ว่าเขาก็ไม่ยอมกับที่สิ่งอาร์ทพูดเหมือนกัน แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดนักเตะหนุ่มผู้นี้กลับไม่เอาเรื่องด้วย อาจเป็นเพราะกลัวจะมีปัญหาตามมา หรือไม่ก็ตอนนี้ฝ่ายวิศวะฯมีจำนวนมากว่า เข้าไปลุยไม่ได้เปรียบ จึงยอมเก็บอาการทนเอาไว้ไประบายในภายหลัง
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะหันหน้ากลับ อ๊อฟยังไม่ยอมเลิกลา หันไปว่าอีกครั้งว่า
“พวกแกคอยดูครึ่งหลังนะโว้ย!”
พวกวิศวะฯย่อมได้ยิน เพราะยังเดินไม่ถึงห้องพัก อาร์ทนักเตะหมายเลข 6 หันมาชี้หน้าทันที แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรต่อเพียงหันมองเท่านั้น จากนั้นค่อยเดินเข้าห้องพักทีมตัวเองไป
อ๊อฟเห็นว่าพวกวิศวะฯไม่เข้ามาเอาเรื่อง จึงก้าวเดินต่อด้วยความหงุดหงิด เพราะเขาตั้งใจจะให้อาร์ทเข้ามาหาเรื่อง เพื่อที่จะได้ระบายอารมณ์อย่างเต็มที่ แต่เมื่ออารมณ์นั้นไม่ได้ระบายออก เขาจำเป็นต้องเดินเข้าห้องพักนักกีฬาตามแชมป์ไป
(มีต่อครับ)
ปลาย นักสืบจำเป็น - File 2 : นักฟุตบอลเปื้อนเลือด [บทปัญหา]
ตอนที่ผ่านมา
File 1 : คอมพิวเตอร์มรณะ [บทปัญหา]
https://pantip.com/topic/38315565
File 1 : คอมพิวเตอร์มรณะ [บทเฉลย]
https://pantip.com/topic/38326974
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปลาย นักสืบจำเป็น
File 2 : นักฟุตบอลเปื้อนเลือด
- 1 -
เสียงเฮและเสียงโห่ดังกังวานทั่วสนามฟุตบอลของมหาวิทยาลัย ตอนนี้ที่นี่มีการจัดแข่งขันฟุตบอลขึ้น ซึ่งเป็นการแข่งขันฟุตบอลนัดชิงชนะเลิศของการแข่งขันกีฬาภายในประจำปีนี้
คู่ชิงชนะเลิศในครั้งนี้คือ ทีมคณะวิทยาศาสตร์ กับ ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์
สองทีมนี้อยู่สายเดียวกันในรอบแรก ทั้งคู่เคยแข่งกันมาแล้ว ฝ่ายทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์เฉือนเอาชนะทีมคณะวิทยาศาสตร์ไปได้สามประตูต่อสอง ทำให้ในสายนั้น ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นที่หนึ่งของสาย ส่วนทีมคณะวิทยาศาสตร์เป็นที่สองในสายไป
แต่แล้วทั้งสองทีมก็ฝ่าฟันจนมาเจอกันอีกครั้งในรอบชิงชนะเลิศ
การปะทะกันคราวนี้ทีมใดจะเป็นผู้ชนะ
การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น ฝ่ายวิทยาฯได้เขี่ยลูกเริ่มเล่นก่อน หมายเลข 9 ของวิทยาฯเป็นคนได้ลูก เขาส่งให้เพื่อนหมายเลข 8
หมายเลข 8 ทีมวิทยาฯ มองซ้ายมองขวา เลี้ยงลูกหลบผู้เล่นทีมวิศวะฯ เขาหลบไปหนึ่งคน ลากเลื้อยต่อหลบได้อีกหนึ่งคน แล้วตวัดกลับให้เพื่อนหมายเลข 10
ผู้มีเลข 10 กลางหลัง ขยับตัวหลอกกองหลังทีมวิศวะฯเล็กน้อย ก่อนที่จะตบคืนหลังให้เพื่อนร่วมทีมหมายเลข 7 ที่วิ่งเติมขึ้นมา ง้างขาซัดเต็มข้อ
ลูกฟุตบอลพุ่งออกจากเท้าชายหมายเลข 7 อย่างรวดเร็ว วิถีของลูกพุ่งเสยเลยมือ คล้ายจะพุ่งเสียบคาน แต่แล้วลูกฟุตบอลกลับพุ่งข้ามคานไปอย่างน่าเสียดาย
การแข่งขันฟุตบอลยังดำเนินตามเกมของมันไปเรื่อย ๆ ทั้งสองฝ่ายต่างผลัดกันเป็นฝ่ายทำประตู ชิงความได้เปรียบกันและกัน ซึ่งถ้าดูแล้วฝ่ายทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ท่าจะมีภาษีดีกว่า ทำเกมบุกแล้วสามารถยิงประตูได้หลายครั้ง แต่ลูกฟุตบอลก็ยังไม่ผ่านเข้าไปกระทบตาข่ายด้านในของฝั่งทีมคณะวิทยาศาสตร์ จึงไม่สามารถทำประตูได้ ยังคงเสมอกันอยู่เช่นเดิม
จนมาถึงช่วงท้ายครึ่งเวลาแรก.....
....หมายเลข 10 ทีมวิทยาฯจับลูกได้หมายจะเล่นสวนโต้กลับ แต่เขาไม่ทันระวังตัวถูกหมายเลข 6 ของทีมวิศวะฯเสียบแย่งลูกมาได้ หมายเลข 6 จ่ายลูกให้เพื่อนหมายเลข 10 ทีมตัวเองเข้าทำเกม ผู้ใส่หมายเลข 10 เลี้ยงลูกหลบหนึ่งคน หลบสองคน แล้วป้ายส่งไปทางซ้ายให้หมายเลข 4 ที่วิ่งเติมขึ้นมา
นักเตะหมายเลข 4 ทีมวิศวะฯทำท่าเหมือนจะโยนเข้ากลาง แต่ไม่สิ เขาเปลี่ยนท่า วกกลับเลี้ยงเข้าเขตโทษ กองหลังทีมวิทยาฯเห็นท่าไม่ดีวิ่งสวนเข้าหาพร้อมพุ่งตัวเข้าเสียบสกัด
เสียงนกหวีดดังขึ้นตามมาทันที กรรมการเป่าให้จุดโทษแก่ทีมวิศวะฯ
ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ได้จุดโทษ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนจะซ้ำรอยเดิม เพราะในนัดที่ทั้งคู่เจอกันของรอบแรก ทีมวิทยาฯก็เสียจุดโทษเช่นเดียวกับวันนี้ ไม่ทราบว่าคราวนี้ทีมวิทยาฯจะโดนทำประตูหรือไม่
หมายเลข 10 ตัวเก่งของทีมวิศวะฯนำลูกฟุตบอลไปวางที่จุดเตะ ดูท่าเขาคงเป็นคนเตะลูกโทษนี้แน่ ๆ กรรมการเป่านกหวีดให้สัญญาณเตะ ชายหมายเลข 10 วิ่งออกตัวหมายเข้าเตะ พร้อมทำท่าขยับหลอกไปทางซ้ายด้วย
แต่ผู้รักษาประตูหมายเลข 1 ทีมวิทยาฯไม่หลงกล กระโดดพุ่งโชว์ซูเปอร์เซฟคว้าลูกเอาไว้ได้
เสียงเฮตอบรับการป้องกันประตูของเขาทันที นายทวารหมายเลข 1 ได้ลูก ง้างเท้าเตะลูกส่งไปด้านหน้าหวังโต้กลับอย่างรวดเร็ว
แต่แล้วเสียงนกหวีดยาวดังขึ้น หมดเวลาการแข่งขันในครึ่งแรก ทั้งสองทีมยังคงทำอะไรกันไม่ได้ จึงเสมอกันอยู่ที่ศูนย์ประตูต่อศูนย์
หลังจากจบครึ่งเวลาแรก นักเตะทั้งทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์และทีมคณะวิทยาศาสตร์ต่างทยอยเดินตามทางเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องพักของตน
ที่สนามฟุตบอลแห่งนี้จะมีช่องทางเดินสำหรับนักกีฬา ซึ่งเป็นทางเดินที่นำไปสู่ห้องพักนักกีฬาโดยตรง โดยไม่ว่าจะอยู่ทีมไหนก็ต้องใช้ทางเดินนี้ จากนั้นค่อยไปแยกกันตรงหัวมุม เพื่อไปห้องพักของแต่ละทีม
“เฮ้อ...” ชิด นักเตะหมายเลข 10 รูปร่างอวบอ้วนของทีมคณะวิทยาศาสตร์ถอนหายใจ หันไปบ่นกับนายทวารชุดดำหมายเลข 1 ว่า “เกือบเสียประตูแล้ว... ”
นายประตูร่างสูงเสื้อดำหันขวับหานักเตะร่างอวบนั้น แล้วพูดสวนทันควันว่า “ชิด แกเป็นคนทำเกม ก็ยิงให้ได้หน่อยสิวะ ยังดีนะโว้ย.. ที่ลูกโทษลูกนั้นฉันเซฟได้ อย่าให้เป็นภาระโกล์อย่างฉันบ่อยนักสิ”
ชิด นักเตะหมายเลข 10 ยังคงบ่นเล็กน้อย “เออน่า.. ฉันก็พยายามยิงแล้ว แต่มันยิงไม่ได้จะให้ทำไงวะ แน่จริงแกมาเล่นแทนฉันมั้ยล่ะ?”
“เอางั้นเหรอ...” เจมส์ ผู้รักษาประตูหมายเลข 1 บอก “เอามั้ยล่ะ ฉันอยากเล่นตำแหน่งแกมานานแล้ว”
“อ้าว... เฮ้ย!” ชิดเสียงลั่น “ฉันพูดเล่น... จะให้แกเล่นได้ไงวะ แล้วใครจะเป็นโกล์ล่ะ ทีมเรามีแกเป็นโกล์คนเดียวเองนะ”
“ก็แกไง... สลับตำแหน่งกัน” เจมส์แสยะยิ้มกวน ๆ
“ไอ้นี่..” ชิดมองหน้าหนุ่มร่างสูง “...แกก็พูดไปได้”
ขณะที่ทั้งสองเถียงกันอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมา
“เฮ้ย! พวกนายหยุดเถียงกันซะที!” นักเตะหนุ่มผมตั้งหมายเลข 4 พูดขึ้นมา “รีบเข้าไปที่ห้องพักเถอะ ...จะได้ประชุมวางแผนกันต่อ”
ทั้งสองเงียบเสียงทันทีเมื่อหนุ่มผมตั้งหมายเลข 4 บอก แล้วก้มหน้าก้มตาเดินเข้าห้องพักนักกีฬาไปแต่โดยดี ไม่มีเถียงสักแอะ
แต่ทำไมสองนักเตะนั่นถึงยอมฟังและทำตามนักเตะหมายเลข 4 ผู้นี้
เหตุผลที่ทั้งคู่ยอมเงียบและทำตามมีอยู่สองประการ
ประการแรกคือ หนุ่มผมตั้งผู้สวมเสื้อหมายเลข 4 นี้ ที่ต้นแขนซ้ายของเขาคาดด้วยแถบผ้าสีสด มีเครื่องหมายตัวซีอยู่ที่แถบสีสดนั้น ซึ่งแน่นอนว่านักเตะผู้นี้ต้องเป็นกัปตันทีมของทีมคณะวิทยาศาสตร์ ดังนั้น เจมส์กับชิดจึงต้องฟังเขา
ส่วนประการที่สอง ข้อนี้เป็นเหตุผลที่ทั้งสองต้องเชื่อฟังมากกว่าประการแรก
เพราะว่าหนุ่มผมตั้งหมายเลข 4 ผู้นี้มีชื่อเล่นว่า ปลาย…
ปลาย นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ชั้นปีที่สาม ผู้เป็นหัวหน้าแก๊งที่มีอิทธิพลกลุ่มหนึ่งในมหาวิทยาลัยนั่นเอง
เมื่อปลายผู้มีอำนาจสั่งมา จึงไม่ค่อยมีใครอยากจะขัด
สักพักทั้งหมดก็เข้าห้องพักนักกีฬาของฝ่ายทีมคณะวิทยาศาสตร์ไป
แม้ทั้งสามคนนั้นจะเข้าห้องพักนักกีฬาของตัวเองไปแล้ว แต่ที่บริเวณระหว่างทางเดินเพื่อไปห้องพักนักกีฬาก็ยังมีนักเตะทีมคณะวิทยาศาสตร์และทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์อยู่อีกหลากหลายคน พวกเขาบ้างหยุดพูดคุยกันระหว่างทางเดิน บางคนก็ยืนวิเคราะห์เกมการแข่งขันกับผู้อื่น และก็มีบ้างที่ยืนขอกำลังใจจากแฟนสาว
ซึ่งนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งในนักเตะที่ยังอยู่แถวนั้น
“ครึ่งหลังฉันจะยิงพวกวิศวะฯให้ได้เลย...” อ๊อฟ นักเตะร่างบึกบึนหมายเลข 11 ของทีมวิทยาศาสตร์หันไปบอกกับเพื่อนร่วมทีมร่างเล็กหมายเลข 9
แต่ไม่ทันที่นักเตะหมายเลข 9 ของทีมคณะวิทยาศาสตร์จะพูดอะไรออกมา ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาจากข้างหลังเขาก่อน
“เฮ้ย! ไอ้อ๊อฟให้มันน้อย ๆ หน่อยสิวะ” อาร์ท นักเตะร่างสูงหมายเลข 6 ของทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์โพล่งขึ้นมา “พวกแกคิดว่ายิงพวกฉันได้ง่าย ๆ เหรอ?”
อ๊อฟนักเตะหมายเลข 11 หันขวับไปด้านหลัง “ไอ้อาร์ท ..นี่แกยังไม่เข้าห้องไปอีกเรอะ”
“เออสิวะ” อาร์ท หมายเลข 6 มองหน้า “ไม่งั้นจะได้ยินที่แกพูดเหรอ”
“หือ..” อ๊อฟจ้องหน้าสวนไปทันที
แต่ขณะนั้นก็มีนักเตะอีกสองคนได้เข้ามาสมทบ ซึ่งเป็นนักเตะหมายเลข 8 และหมายเลข 10 ทีมคณะวิศวกรรมศาสตร์ ทั้งสองเดินเข้ามาหาเพื่อนหมายเลข 6 อาร์ท
“อาร์ท... แกอย่าไปยุ่งกับพวกมันเลย รีบกลับเข้าห้องเถอะ” เค นักเตะหมายเลข 8 พูดขึ้นมา
“นั่นสิ ใกล้จะต้องรวมทีมวางแผนแล้วนะโว้ย จะไปยุ่งกับพวกมันทำไม” โจ เพื่อนร่วมทีมหมายเลข 10 ช่วยเสริม
“เออ.. ก็ได้ว่ะ” อาร์ทหันบอกเพื่อน “ไปกันเถอะ”
เขาหันกลับก้าวเดินนำเพื่อนออกไปก่อนเลย
เมื่อเคกับโจเห็นอาร์ทไปแล้วก็ก้าวเดินตามอาร์ท เพื่อกลับห้องพักของตน แต่ในขณะที่กำลังเดินอยู่นั้น คล้ายกับว่าอาร์ทยังอารมณ์ค้าง ไม่ยอมง่าย ๆ จึงหยุดเดิน แล้วหันตะโกนว่าใส่อ๊อฟ
“อ๊อฟ! แกจำไว้นะโว้ย! คนเคยแพ้ มันต้องแพ้วันยังค่ำล่ะวะ ...ฮ่ะ ฮา ฮ่า” อาร์ทเย้ยหยันเข้าใส่อ๊อฟอย่างเต็มที่
แน่นอนว่าคนเราต้องมีอารมณ์ อ๊อฟก็เป็นมนุษย์ปุถุชนเช่นกัน ย่อมทนไม่ไหวกับการเย้ยหยันของอาร์ท เขาจ้องหน้าหนุ่มร่างสูงอย่างเอาเรื่อง
“หนอย....” อ๊อฟกำหมัดแน่น วิ่งกรูเข้าหาอาร์ทด้วยความฉุนเฉียว
แต่ไม่ทันได้ไปถึงไหน เขาก็ต้องหยุดลง
เพราะถูกเพื่อนร่วมทีมหมายเลข 9 ฉุดห้ามไว้
แชมป์ นักเตะหมายเลข 9 ทีมคณะวิทยาศาตร์คว้ามืออ๊อฟอย่างรวดเร็ว แม้เขาจะตัวเล็กกว่าอ๊อฟมาก แต่ก็ยังสามารถหยุดไม่ให้อ๊อฟวิ่งออกไปได้
“อย่านะโว้ย!” แชมป์ว่าใส่ทันที “แกจะทำอะไรวะ!”
“แกห้ามทำไม!” อ๊อฟหันไปว่า
แชมป์จ้องหน้าเพื่อนอยู่นาน ที่สุดแล้วก็ไม่ยอมตอบตรง ๆ กลับพูดออกมาว่า
“กลับห้องพักเถอะ”
ถ้าดูจากสีหน้าของแชมป์จะรู้ว่าเขาก็ไม่ยอมกับที่สิ่งอาร์ทพูดเหมือนกัน แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดนักเตะหนุ่มผู้นี้กลับไม่เอาเรื่องด้วย อาจเป็นเพราะกลัวจะมีปัญหาตามมา หรือไม่ก็ตอนนี้ฝ่ายวิศวะฯมีจำนวนมากว่า เข้าไปลุยไม่ได้เปรียบ จึงยอมเก็บอาการทนเอาไว้ไประบายในภายหลัง
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะหันหน้ากลับ อ๊อฟยังไม่ยอมเลิกลา หันไปว่าอีกครั้งว่า
“พวกแกคอยดูครึ่งหลังนะโว้ย!”
พวกวิศวะฯย่อมได้ยิน เพราะยังเดินไม่ถึงห้องพัก อาร์ทนักเตะหมายเลข 6 หันมาชี้หน้าทันที แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรต่อเพียงหันมองเท่านั้น จากนั้นค่อยเดินเข้าห้องพักทีมตัวเองไป
อ๊อฟเห็นว่าพวกวิศวะฯไม่เข้ามาเอาเรื่อง จึงก้าวเดินต่อด้วยความหงุดหงิด เพราะเขาตั้งใจจะให้อาร์ทเข้ามาหาเรื่อง เพื่อที่จะได้ระบายอารมณ์อย่างเต็มที่ แต่เมื่ออารมณ์นั้นไม่ได้ระบายออก เขาจำเป็นต้องเดินเข้าห้องพักนักกีฬาตามแชมป์ไป
(มีต่อครับ)