สวัสดีครับทุกท่าน เจอกันอีกแล้วนะครับ
หลังจากช่วงนี้ไม่ค่อยได้เขียนนิยายแนวสืบสวนเท่าไร ผมเลยเห็นว่ามันควรมีแนวนี้ให้อ่านกันบ้าง ซึ่งผมเองเคยตีพิมพ์นิยายอยู่เรื่องหนึ่งครับ เป็นเรื่องแรกที่ผมเขียนตั้งแต่ 10 กว่าปีที่แล้วเลย ชื่อเรื่องว่า ปลาย นักสืบจำเป็น
เรื่องนี้ถือเป็นภาคแรกเริ่มต้นของเรื่องปลายฟ้าที่ทุกท่านเคยอ่านในถนนนักเขียนนี่แหละครับ เนื้อเรื่องเป็นสมัยที่ปลายฟ้าเรียนอยู่มหาวิทยาลัยครับ แล้วดันไปเจอคดีอยู่หลายครั้ง เป็นคดีสั้นๆ เหมือนเดิม ฝีมือการเขียนอยู่ในช่วงเริ่มต้น ยังเขียนได้ไม่ดีเท่าไร ทั้งด้านเนื้อเรื่องและสำนวนภาษา แต่ได้โอกาสอันดี เลยได้ตีพิมพ์ในยุคที่ สนพ. ผุดเป็นดอกเห็ดนั่นแหละครับ
ซึ่งผมเห็นว่าถึงมันตีพิมพ์แล้ว แต่ตอนนี้น่าจะหาซื้อกันยาก คิดว่าไม่มีขาย เลยนำมาให้อ่านกันดีกว่า หลายคนน่าจะไม่เคยอ่าน ลองอ่านกันดูนะครับ ทั้งชุดนี้มีทั้งหมด 22 คดีครับ
บอกก่อนว่าผมไม่ได้แก้ไขจากต้นฉบับเท่าไร อาจจะมีอะไรขัด ๆ บ้างต้องขออภัยอย่างสูง
อันนี้เป็นภาพปกทั้งด้านหน้าและหลังครับ
แนะนำตัวละคร
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปลาย นักสืบจำเป็น
File 1 : คอมพิวเตอร์มรณะ
- 1 -
บรืน... บรืน...
เสียงเครื่องยนต์ดังออกมาจากปลายท่อไอเสียของมอเตอร์ไซค์ที่นักศึกษาผู้หนึ่งขับขี่มา รถคันนี้แล่นด้วยความเร็วไม่มากนัก หักเลี้ยวเข้าไปในที่จอดรถของมหาวิทยาลัย
เมื่อผู้ขับขี่ได้ที่จอดรถก็ดับเครื่อง แล้วก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์สีดำนั้นอย่างไม่รีบร้อน
นักศึกษาผมตั้งก้าวเดินออกจากที่จอดรถอย่างมาดมั่นพลางหันมองนักศึกษาสาวที่เดินผ่านไปมา เขาก้าวเดินได้ไม่ถึงสิบก้าว ก็มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งเดินตรงเข้ามาหา
“สวัสดีครับพี่ปลาย” นักศึกษากลุ่มนั้นกล่าวทักทาย พวกเขามีอยู่สามคน
“อะ..อืม...” หนุ่มผมตั้งเจ้าของมอเตอร์ไซค์พยักหน้าตอบ พลางมองทั้งสามด้วยตาปรือ ๆ หน้าตายังดูงัวเงียคล้ายไม่ตื่นนอน แถมยังอ้าปากหาวอีกด้วย แล้วค่อยพูดขึ้นอย่างช้า ๆ ว่า “วันนี้มีเรียนที่ไหน?”
“วันนี้มีสอบเก็บคะแนนที่ห้องคอมพิวเตอร์ครับพี่” นักศึกษาหนุ่มร่างเล็กหนึ่งในสามคนนั้นตอบอย่างฉะฉาน
“เฮ้ย! สอบเรอะ!!” เขาร้องเสียงดัง แทบหมดอาการง่วงนอน
หนุ่มผมตั้งผู้โวยวายขึ้นมานี้มีชื่อเล่นว่า ปลาย เป็นนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ชั้นปีที่สามของมหาวิทยาลัย รูปร่างหน้าตาของเขาถือว่าไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ มองบางมุมก็ดูหล่อ อาจมีบางมุมที่ดูไม่ได้บ้าง ส่วนสูงประมาณร้อยแปดสิบเซนติเมตรได้ แต่งกายเรียบร้อยผิดกับนักศึกษาสามคนที่เข้ามาหา
ส่วนทั้งสามคนที่เข้ามาหาก็เป็นนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์เช่นเดียวกับปลาย ซึ่งถ้าสังเกตจากตำราเรียนที่นักศึกษาทั้งสามถือมาดี ๆ พวกเขาก็น่าจะเรียนอยู่ชั้นปีเดียวกับปลายอีกด้วย เพราะทุกคนถือหนังสือวิชาเดียวกันหมด
และเมื่อสังเกตเพิ่มขึ้นอีก จะเห็นว่าสามคนนั่นให้ความเคารพปลายมากกว่าเพื่อนระดับปกติ
ซึ่งเหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะว่าปลายเป็นหัวหน้าแก๊งของพวกเขา แถมเป็นหัวหน้ากลุ่มที่มีอิทธิพลที่สุดในมหาวิทยาลัยแห่งนี้อีก อาจเรียกได้ว่าเป็นผู้บังคับบัญชาของทั้งสามนั่นเอง
“เฮ้อ..” ปลายถอนหายใจเมื่อรู้ว่าต้องสอบ “ยังไม่ได้อ่านมาเลย จะสอบได้มั้ยเนี่ย..”
“ใจเย็นครับพี่” เจ นักศึกษาหนุ่มร่างเล็กหนึ่งในสามพูดอีก เขารูปร่างไม่สูงนัก หน้าตาและนัยน์ตาใคร่รู้ คล้ายอยากรู้อยากสนใจในทุกสิ่ง เขาพูดต่อว่า “เดี๋ยวผมให้ลอกเอง”
แต่ปลายส่ายหน้า “เจ.. แกไม่รู้เรอะ! เดี๋ยวนี้เวลาสอบที่ห้องคอมพ์ เค้าจะให้ลงรหัสประจำตัว เพื่อสุ่มที่นั่งสอบ ...เลยไม่แน่ว่าจะได้นั่งข้างแก”
“จริงหรือพี่?” ท่าทางเจจะยังไม่รู้เรื่องนี้ “แต่ยังไงถ้าพี่ปลายอยู่ใกล้ ๆ ผมจะให้ลอกเอง”
“ขอบใจในความตั้งใจของแกละกัน” ปลายตอบแล้วก็แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า คล้ายอธิษฐานขอบางสิ่งในใจ ซึ่งเขาก็พูดในสิ่งที่ขอให้รู้จนได้ “ขอให้วันนี้งดสอบเถอะ”
“คงยากนะพี่ ดูท่าอาจารย์น้ำฝนตั้งใจให้สอบวันนี้มาก ๆ” เจ ออกความเห็นทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ปลายขอ “แต่ถ้างดสอบก็ดีนะครับ ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะทำได้เหมือนกัน”
ไม่แน่ใจซะงั้น... แล้วเมื่อกี้อาสาให้ลอกทำไม..
“อืม...” ปลายมองเพื่อนร่างเล็กของตนแบบไม่สนใจเท่าไหร่ เพราะรู้นิสัยของเขาและพอรู้ว่าพึ่งพาไม่ได้อยู่แล้ว จากนั้นก็ก้าวเดินต่อไป
ทั้งสี่คนเดินตามทางพลางพูดคุยกันไปเรื่อย ๆ พวกเขาย่อมผ่านหน้าอาคารต่าง ๆ ที่อยู่ระหว่างลานจอดรถกับห้องคอมพิวเตอร์ ซึ่งแม้ระหว่างทางจะมีนักศึกษาคนอื่นเดินผ่านไปผ่านมาหลากหลายคน แต่ก็ไม่มีใครกล้าสบตาหรือมองตรง ๆ กับพวกปลายเลย ส่วนใหญ่จะหลบตาซะหมด
ทั้งนี้เป็นเพราะคนเหล่านั้นทราบดีว่า ปลายและพรรคพวกนี้เป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลถึงขนาดเกือบคุมมหาวิทยาลัยนี้อยู่ จึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวสักเท่าไหร่
แต่ที่บอกมานี่..หมายถึงนักศึกษาชาย ส่วนนักศึกษาหญิง พวกปลายจะเป็นฝ่ายจ้องมองพวกเธอเองมากกว่า ไม่ต้องรอให้มาสบตา โดยเฉพาะสาว ๆ ที่หน้าตาน่ารักสะสวย ทั้งสี่มองกันตาไม่กะพริบเลยทีเดียว
ไม่นานทั้งหมดก็เดินทางมาถึงห้องคอมพิวเตอร์ที่หมาย ห้องนี้ตั้งอยู่บริเวณชั้นหนึ่งของอาคารสองคณะวิทยาศาสตร์
ทั้งสี่ยังไม่มีผู้ใดก้าวเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์ พวกเขาเลือกไปนั่งรวมกลุ่มอยู่ที่โต๊ะม้าหินที่อยู่ด้านหน้าของห้องแทน
“ช่วงนี้ที่มหา’ลัยเป็นก็อะไรไม่รู้ครับพี่ปลาย มีคนตายเพราะยาพิษด้วย” เอ นักศึกษาหนุ่มผู้เรียบเฉย ดูธรรมดาจนไม่มีจุดเด่นที่สุดในกลุ่มพวกปลายพูดขึ้นมา
“คงเป็นพวกอกหัก แล้วกินยาฆ่าตัวตายล่ะมั้ง” ปลายตอบอย่างไม่สนใจนัก เขากำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่ เพราะยังไม่ได้อ่านมาเลย
“เค้าว่ามีพวกที่โดนวางยาด้วยนะครับ” คราวนี้เป็น แอล นักศึกษาอีกคนพูดขึ้นบ้าง เขารูปร่างสูงโปร่งพอ ๆ กับปลาย ใบหน้าของเขานิ่ง ดูเงียบขรึม
“อืม ๆ” ปลายเพียงพยักหน้าตอบ ไม่ได้พูดอะไรตามมา ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป
เมื่อหนุ่มผมตั้งไม่พูดคุยด้วย ทั้งสามจึงพูดคุยกันเองซะเลย เจหนุ่มร่างเล็กดูเป็นคนที่พูดเยอะที่สุด ถามนู่นถามนี่ไปเรื่อย เอเองก็พยายามตอบอย่างเต็มที่ไม่แพ้กัน ซึ่งผิดกับแอลที่นิ่งฟังเพียงอย่างเดียว โดยเรื่องส่วนใหญ่ที่ทั้งสามพูดคุยมักจะเป็นเรื่องของนักศึกษาสาวที่พบเห็น
แต่พวกเขาพูดคุยได้สักพัก ก็มีนักศึกษาคนหนึ่งวิ่งตัดหน้ากลุ่มพวกเขาอย่างน่าเกลียด เพราะดันไปบังสาว ๆ ที่มองอยู่
“เฮ้ย!“ เจตวาดขึ้นทันทีเมื่อคนผู้นั้นตัดหน้า “ไอ้แว่น! มาทำแบบนี้หมายความว่าไง!”
หนุ่มนักศึกษาใส่แว่นหยุดนิ่ง มองทั้งสี่ที่โต๊ะ แล้วค่อย ๆ เดินเข้าหาพวกเขาอย่างช้า ๆ
“ขอโทษครับ” แว่นผงกศีรษะทันที “พอดีผมต้องรีบไปทบทวนน่ะครับ”
นักศึกษาคนนี้มีชื่อเล่นว่า แว่น แน่นอนว่าเขาต้องใส่แว่นตา ท่าทางขี้กลัว คล้ายอ่อนแอ ซึ่งชื่อเล่นจริง ๆ ของเขาไม่ได้ชื่อว่าแว่น หากเป็นชื่ออื่น แต่เพื่อนกลับเรียกหาว่าแว่นตามลักษณะที่เห็นภายนอกแทน จนไม่มีใครเรียกชื่อเล่นจริง ๆ แล้วสักคน
ปลายมองหน้าหนุ่มใส่แว่น จ้องมองคล้ายเอาเรื่อง แต่แล้วก็กลับฉีกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แล้วค่อยพูดขึ้นว่า
“ปล่อยมันไปเถอะ มันต้องชิงท็อปนี่”
“ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวเข้าห้องก่อนนะครับ” แว่นรีบผงกศีรษะเป็นครั้งที่สอง แล้วก้มหน้าก้มตาเดินเข้าห้องคอมพิวเตอร์ไปทันที
หนุ่มผมตั้งมองตามเขาจนเข้าห้อง แล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป
ถึงเวลาจะผ่านไปเรื่อย ๆ แต่ก็ยังไม่ถึงเวลาเข้าห้องสอบ อาจารย์เจ้าของวิชาจึงได้เปิดโอกาสให้ผู้เข้าสอบสามารถทบทวนบทเรียนก่อนจะเข้าสอบได้ แถมยังสามารถเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์ได้ด้วย
แต่ปลายและพรรคพวกไม่ยอมเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์อยู่ดี ยังนั่งเล่นนั่งคุยอยู่ที่หน้าห้องเหมือนเดิม แล้วไม่นานก็มีนักศึกษาหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา
เธอคนนี้รูปร่างหน้าตาสวย หุ่นดี ผมหยิกยาวสลวย ผิวขาวเนียน แต่งกายด้วยชุดนักศึกษาแบบปกติ ไม่บีบรัดจนหายใจไม่ออกแบบที่นิยมใส่กัน ซึ่งไม่รู้เพราะเหตุใดชุดแบบปกติที่ไม่รัดติ้วนั่น ยิ่งทวีความสวยของเธอขึ้นไปอีก คิดว่าตามรายทางที่เธอก้าวเดินมานี้ คงมีนักศึกษาหนุ่มมองตามตาละห้อย ไม่ยอมกะพริบตาแน่ ๆ
นักศึกษาสาวสวยเดินทอดน่องก้าวย่างอย่างสง่า พร้อมคลี่ยิ้มทักทายมาทางพวกปลาย
“ปลาย อ่านหนังสือมารึยังเนี่ย?” สาวสวยผมหยิกทักทาย ดูจากสายตาที่เธอมอง คล้ายว่าทั้งโต๊ะเห็นปลายเพียงคนเดียว
ปลายต้องมองเธอกลับอย่างแน่นอน เขายิ้มตอบ “เพิ่งจะอ่านได้นิดเดียวเองรัน ..เห็นท่าวันนี้จะแย่”
“เหรอ... คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ยังไงถ้ารันได้นั่งข้างปลาย รันจะให้ลอกเอง” สาวสวยคนนี้ชื่อ รัน นั่นเอง เธอฉีกยิ้มหวานส่งกลับไปให้ปลาย “แต่ถ้าได้ลอก ...ปลายต้องเลี้ยงหนังรันด้วยนะ”
มีคนจะให้ปลายลอกข้อสอบอีกแล้ว
ปลายพยักหน้ารับ ไม่ได้มีทีท่าหวั่นไหวกับยิ้มหวานของรันเท่าไหร่ เขาตอบออกไปในมาดปกติ “แล้วจะรับไว้พิจารณานะ”
“อืม..ได้จ๊ะ งั้นรันขอเข้าห้องก่อนนะ” เธอขอตัว แล้วเดินเข้าห้องคอมพิวเตอร์ไป
พอรันเดินออกไป ทั้งหมดก็กลับมาพูดคุยกันต่อ ปลายแม้จะไม่ได้พูดคุยกับสามสมุนข้างกาย แต่ก็ก้มอ่านหนังสือสลับกับเงยหน้ามองนักศึกษาสาวที่เดินผ่านมาในระยะโฟกัสของตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาจะอ่านหนังสือรู้เรื่องหรือไม่ เอกับเจนั้นไม่แตะหนังสือที่ถือมาด้วยเลย ทั้งสองคุยฟุ้ง วิจารณ์นู่น วิจารณ์นี่ไปตามเรื่อง ส่วนแอลก็เอาแต่นั่งฟังสองหนุ่มนั่นคุยอยู่นิ่ง ๆ ดูไม่ออกว่าในใจคิดอะไร
ระหว่างนั้นนักศึกษาผู้เข้าสอบคนอื่นทยอยเดินผ่านหน้าพวกเขาเข้าห้องคอมพิวเตอร์เป็นระยะ ๆ และไม่นานก็มีนักศึกษาหนุ่มรูปหล่อ ท่าทางเรียบร้อยเดินเข้ามาหาทั้งสี่คน
เขายังไม่ทันพูดอะไร หนึ่งในสี่ก็พูดขึ้นก่อน
“ไงเอก... คราวนี้จะเอาท็อปอีกมั้ย?” เอเอ่ยทักเขาทันทีที่เห็น
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” เอก นักศึกษารูปหล่อ ยิ้มทักทาย ท่าทางของเขาดูสนิทกับพวกปลายเป็นอย่างดี “แล้วพวกนายอ่านมารึยัง?”
“เอก...แกก็คงเห็นนะ มีแค่พี่ปลายเท่านั้นที่อ่าน พวกฉันคงไม่มีใครอ่านทบทวนหรอก แต่ถ้าได้นั่งข้าง ๆ แกก็ขอลอกด้วยละกัน” เอพูดต่อ เขาขอลอกดื้อ ๆ เลย
เอกยิ้ม ๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรจากคำพูดของเอ เขาพยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นต่อว่า “ได้.. เดี๋ยวฉันขอตัวเข้าห้องก่อนนะ ขอให้โชคดีทุกคน”
ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าห้องคอมพิวเตอร์ไปอีกคน
(มีต่อครับ)
ปลาย นักสืบจำเป็น - File 1 : คอมพิวเตอร์มรณะ [บทปัญหา]
หลังจากช่วงนี้ไม่ค่อยได้เขียนนิยายแนวสืบสวนเท่าไร ผมเลยเห็นว่ามันควรมีแนวนี้ให้อ่านกันบ้าง ซึ่งผมเองเคยตีพิมพ์นิยายอยู่เรื่องหนึ่งครับ เป็นเรื่องแรกที่ผมเขียนตั้งแต่ 10 กว่าปีที่แล้วเลย ชื่อเรื่องว่า ปลาย นักสืบจำเป็น
เรื่องนี้ถือเป็นภาคแรกเริ่มต้นของเรื่องปลายฟ้าที่ทุกท่านเคยอ่านในถนนนักเขียนนี่แหละครับ เนื้อเรื่องเป็นสมัยที่ปลายฟ้าเรียนอยู่มหาวิทยาลัยครับ แล้วดันไปเจอคดีอยู่หลายครั้ง เป็นคดีสั้นๆ เหมือนเดิม ฝีมือการเขียนอยู่ในช่วงเริ่มต้น ยังเขียนได้ไม่ดีเท่าไร ทั้งด้านเนื้อเรื่องและสำนวนภาษา แต่ได้โอกาสอันดี เลยได้ตีพิมพ์ในยุคที่ สนพ. ผุดเป็นดอกเห็ดนั่นแหละครับ
ซึ่งผมเห็นว่าถึงมันตีพิมพ์แล้ว แต่ตอนนี้น่าจะหาซื้อกันยาก คิดว่าไม่มีขาย เลยนำมาให้อ่านกันดีกว่า หลายคนน่าจะไม่เคยอ่าน ลองอ่านกันดูนะครับ ทั้งชุดนี้มีทั้งหมด 22 คดีครับ
บอกก่อนว่าผมไม่ได้แก้ไขจากต้นฉบับเท่าไร อาจจะมีอะไรขัด ๆ บ้างต้องขออภัยอย่างสูง
อันนี้เป็นภาพปกทั้งด้านหน้าและหลังครับ
แนะนำตัวละคร
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปลาย นักสืบจำเป็น
File 1 : คอมพิวเตอร์มรณะ
- 1 -
บรืน... บรืน...
เสียงเครื่องยนต์ดังออกมาจากปลายท่อไอเสียของมอเตอร์ไซค์ที่นักศึกษาผู้หนึ่งขับขี่มา รถคันนี้แล่นด้วยความเร็วไม่มากนัก หักเลี้ยวเข้าไปในที่จอดรถของมหาวิทยาลัย
เมื่อผู้ขับขี่ได้ที่จอดรถก็ดับเครื่อง แล้วก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์สีดำนั้นอย่างไม่รีบร้อน
นักศึกษาผมตั้งก้าวเดินออกจากที่จอดรถอย่างมาดมั่นพลางหันมองนักศึกษาสาวที่เดินผ่านไปมา เขาก้าวเดินได้ไม่ถึงสิบก้าว ก็มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งเดินตรงเข้ามาหา
“สวัสดีครับพี่ปลาย” นักศึกษากลุ่มนั้นกล่าวทักทาย พวกเขามีอยู่สามคน
“อะ..อืม...” หนุ่มผมตั้งเจ้าของมอเตอร์ไซค์พยักหน้าตอบ พลางมองทั้งสามด้วยตาปรือ ๆ หน้าตายังดูงัวเงียคล้ายไม่ตื่นนอน แถมยังอ้าปากหาวอีกด้วย แล้วค่อยพูดขึ้นอย่างช้า ๆ ว่า “วันนี้มีเรียนที่ไหน?”
“วันนี้มีสอบเก็บคะแนนที่ห้องคอมพิวเตอร์ครับพี่” นักศึกษาหนุ่มร่างเล็กหนึ่งในสามคนนั้นตอบอย่างฉะฉาน
“เฮ้ย! สอบเรอะ!!” เขาร้องเสียงดัง แทบหมดอาการง่วงนอน
หนุ่มผมตั้งผู้โวยวายขึ้นมานี้มีชื่อเล่นว่า ปลาย เป็นนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ชั้นปีที่สามของมหาวิทยาลัย รูปร่างหน้าตาของเขาถือว่าไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ มองบางมุมก็ดูหล่อ อาจมีบางมุมที่ดูไม่ได้บ้าง ส่วนสูงประมาณร้อยแปดสิบเซนติเมตรได้ แต่งกายเรียบร้อยผิดกับนักศึกษาสามคนที่เข้ามาหา
ส่วนทั้งสามคนที่เข้ามาหาก็เป็นนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์เช่นเดียวกับปลาย ซึ่งถ้าสังเกตจากตำราเรียนที่นักศึกษาทั้งสามถือมาดี ๆ พวกเขาก็น่าจะเรียนอยู่ชั้นปีเดียวกับปลายอีกด้วย เพราะทุกคนถือหนังสือวิชาเดียวกันหมด
และเมื่อสังเกตเพิ่มขึ้นอีก จะเห็นว่าสามคนนั่นให้ความเคารพปลายมากกว่าเพื่อนระดับปกติ
ซึ่งเหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะว่าปลายเป็นหัวหน้าแก๊งของพวกเขา แถมเป็นหัวหน้ากลุ่มที่มีอิทธิพลที่สุดในมหาวิทยาลัยแห่งนี้อีก อาจเรียกได้ว่าเป็นผู้บังคับบัญชาของทั้งสามนั่นเอง
“เฮ้อ..” ปลายถอนหายใจเมื่อรู้ว่าต้องสอบ “ยังไม่ได้อ่านมาเลย จะสอบได้มั้ยเนี่ย..”
“ใจเย็นครับพี่” เจ นักศึกษาหนุ่มร่างเล็กหนึ่งในสามพูดอีก เขารูปร่างไม่สูงนัก หน้าตาและนัยน์ตาใคร่รู้ คล้ายอยากรู้อยากสนใจในทุกสิ่ง เขาพูดต่อว่า “เดี๋ยวผมให้ลอกเอง”
แต่ปลายส่ายหน้า “เจ.. แกไม่รู้เรอะ! เดี๋ยวนี้เวลาสอบที่ห้องคอมพ์ เค้าจะให้ลงรหัสประจำตัว เพื่อสุ่มที่นั่งสอบ ...เลยไม่แน่ว่าจะได้นั่งข้างแก”
“จริงหรือพี่?” ท่าทางเจจะยังไม่รู้เรื่องนี้ “แต่ยังไงถ้าพี่ปลายอยู่ใกล้ ๆ ผมจะให้ลอกเอง”
“ขอบใจในความตั้งใจของแกละกัน” ปลายตอบแล้วก็แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า คล้ายอธิษฐานขอบางสิ่งในใจ ซึ่งเขาก็พูดในสิ่งที่ขอให้รู้จนได้ “ขอให้วันนี้งดสอบเถอะ”
“คงยากนะพี่ ดูท่าอาจารย์น้ำฝนตั้งใจให้สอบวันนี้มาก ๆ” เจ ออกความเห็นทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ปลายขอ “แต่ถ้างดสอบก็ดีนะครับ ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะทำได้เหมือนกัน”
ไม่แน่ใจซะงั้น... แล้วเมื่อกี้อาสาให้ลอกทำไม..
“อืม...” ปลายมองเพื่อนร่างเล็กของตนแบบไม่สนใจเท่าไหร่ เพราะรู้นิสัยของเขาและพอรู้ว่าพึ่งพาไม่ได้อยู่แล้ว จากนั้นก็ก้าวเดินต่อไป
ทั้งสี่คนเดินตามทางพลางพูดคุยกันไปเรื่อย ๆ พวกเขาย่อมผ่านหน้าอาคารต่าง ๆ ที่อยู่ระหว่างลานจอดรถกับห้องคอมพิวเตอร์ ซึ่งแม้ระหว่างทางจะมีนักศึกษาคนอื่นเดินผ่านไปผ่านมาหลากหลายคน แต่ก็ไม่มีใครกล้าสบตาหรือมองตรง ๆ กับพวกปลายเลย ส่วนใหญ่จะหลบตาซะหมด
ทั้งนี้เป็นเพราะคนเหล่านั้นทราบดีว่า ปลายและพรรคพวกนี้เป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลถึงขนาดเกือบคุมมหาวิทยาลัยนี้อยู่ จึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวสักเท่าไหร่
แต่ที่บอกมานี่..หมายถึงนักศึกษาชาย ส่วนนักศึกษาหญิง พวกปลายจะเป็นฝ่ายจ้องมองพวกเธอเองมากกว่า ไม่ต้องรอให้มาสบตา โดยเฉพาะสาว ๆ ที่หน้าตาน่ารักสะสวย ทั้งสี่มองกันตาไม่กะพริบเลยทีเดียว
ไม่นานทั้งหมดก็เดินทางมาถึงห้องคอมพิวเตอร์ที่หมาย ห้องนี้ตั้งอยู่บริเวณชั้นหนึ่งของอาคารสองคณะวิทยาศาสตร์
ทั้งสี่ยังไม่มีผู้ใดก้าวเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์ พวกเขาเลือกไปนั่งรวมกลุ่มอยู่ที่โต๊ะม้าหินที่อยู่ด้านหน้าของห้องแทน
“ช่วงนี้ที่มหา’ลัยเป็นก็อะไรไม่รู้ครับพี่ปลาย มีคนตายเพราะยาพิษด้วย” เอ นักศึกษาหนุ่มผู้เรียบเฉย ดูธรรมดาจนไม่มีจุดเด่นที่สุดในกลุ่มพวกปลายพูดขึ้นมา
“คงเป็นพวกอกหัก แล้วกินยาฆ่าตัวตายล่ะมั้ง” ปลายตอบอย่างไม่สนใจนัก เขากำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่ เพราะยังไม่ได้อ่านมาเลย
“เค้าว่ามีพวกที่โดนวางยาด้วยนะครับ” คราวนี้เป็น แอล นักศึกษาอีกคนพูดขึ้นบ้าง เขารูปร่างสูงโปร่งพอ ๆ กับปลาย ใบหน้าของเขานิ่ง ดูเงียบขรึม
“อืม ๆ” ปลายเพียงพยักหน้าตอบ ไม่ได้พูดอะไรตามมา ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป
เมื่อหนุ่มผมตั้งไม่พูดคุยด้วย ทั้งสามจึงพูดคุยกันเองซะเลย เจหนุ่มร่างเล็กดูเป็นคนที่พูดเยอะที่สุด ถามนู่นถามนี่ไปเรื่อย เอเองก็พยายามตอบอย่างเต็มที่ไม่แพ้กัน ซึ่งผิดกับแอลที่นิ่งฟังเพียงอย่างเดียว โดยเรื่องส่วนใหญ่ที่ทั้งสามพูดคุยมักจะเป็นเรื่องของนักศึกษาสาวที่พบเห็น
แต่พวกเขาพูดคุยได้สักพัก ก็มีนักศึกษาคนหนึ่งวิ่งตัดหน้ากลุ่มพวกเขาอย่างน่าเกลียด เพราะดันไปบังสาว ๆ ที่มองอยู่
“เฮ้ย!“ เจตวาดขึ้นทันทีเมื่อคนผู้นั้นตัดหน้า “ไอ้แว่น! มาทำแบบนี้หมายความว่าไง!”
หนุ่มนักศึกษาใส่แว่นหยุดนิ่ง มองทั้งสี่ที่โต๊ะ แล้วค่อย ๆ เดินเข้าหาพวกเขาอย่างช้า ๆ
“ขอโทษครับ” แว่นผงกศีรษะทันที “พอดีผมต้องรีบไปทบทวนน่ะครับ”
นักศึกษาคนนี้มีชื่อเล่นว่า แว่น แน่นอนว่าเขาต้องใส่แว่นตา ท่าทางขี้กลัว คล้ายอ่อนแอ ซึ่งชื่อเล่นจริง ๆ ของเขาไม่ได้ชื่อว่าแว่น หากเป็นชื่ออื่น แต่เพื่อนกลับเรียกหาว่าแว่นตามลักษณะที่เห็นภายนอกแทน จนไม่มีใครเรียกชื่อเล่นจริง ๆ แล้วสักคน
ปลายมองหน้าหนุ่มใส่แว่น จ้องมองคล้ายเอาเรื่อง แต่แล้วก็กลับฉีกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แล้วค่อยพูดขึ้นว่า
“ปล่อยมันไปเถอะ มันต้องชิงท็อปนี่”
“ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวเข้าห้องก่อนนะครับ” แว่นรีบผงกศีรษะเป็นครั้งที่สอง แล้วก้มหน้าก้มตาเดินเข้าห้องคอมพิวเตอร์ไปทันที
หนุ่มผมตั้งมองตามเขาจนเข้าห้อง แล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป
ถึงเวลาจะผ่านไปเรื่อย ๆ แต่ก็ยังไม่ถึงเวลาเข้าห้องสอบ อาจารย์เจ้าของวิชาจึงได้เปิดโอกาสให้ผู้เข้าสอบสามารถทบทวนบทเรียนก่อนจะเข้าสอบได้ แถมยังสามารถเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์ได้ด้วย
แต่ปลายและพรรคพวกไม่ยอมเข้าไปในห้องคอมพิวเตอร์อยู่ดี ยังนั่งเล่นนั่งคุยอยู่ที่หน้าห้องเหมือนเดิม แล้วไม่นานก็มีนักศึกษาหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขา
เธอคนนี้รูปร่างหน้าตาสวย หุ่นดี ผมหยิกยาวสลวย ผิวขาวเนียน แต่งกายด้วยชุดนักศึกษาแบบปกติ ไม่บีบรัดจนหายใจไม่ออกแบบที่นิยมใส่กัน ซึ่งไม่รู้เพราะเหตุใดชุดแบบปกติที่ไม่รัดติ้วนั่น ยิ่งทวีความสวยของเธอขึ้นไปอีก คิดว่าตามรายทางที่เธอก้าวเดินมานี้ คงมีนักศึกษาหนุ่มมองตามตาละห้อย ไม่ยอมกะพริบตาแน่ ๆ
นักศึกษาสาวสวยเดินทอดน่องก้าวย่างอย่างสง่า พร้อมคลี่ยิ้มทักทายมาทางพวกปลาย
“ปลาย อ่านหนังสือมารึยังเนี่ย?” สาวสวยผมหยิกทักทาย ดูจากสายตาที่เธอมอง คล้ายว่าทั้งโต๊ะเห็นปลายเพียงคนเดียว
ปลายต้องมองเธอกลับอย่างแน่นอน เขายิ้มตอบ “เพิ่งจะอ่านได้นิดเดียวเองรัน ..เห็นท่าวันนี้จะแย่”
“เหรอ... คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ยังไงถ้ารันได้นั่งข้างปลาย รันจะให้ลอกเอง” สาวสวยคนนี้ชื่อ รัน นั่นเอง เธอฉีกยิ้มหวานส่งกลับไปให้ปลาย “แต่ถ้าได้ลอก ...ปลายต้องเลี้ยงหนังรันด้วยนะ”
มีคนจะให้ปลายลอกข้อสอบอีกแล้ว
ปลายพยักหน้ารับ ไม่ได้มีทีท่าหวั่นไหวกับยิ้มหวานของรันเท่าไหร่ เขาตอบออกไปในมาดปกติ “แล้วจะรับไว้พิจารณานะ”
“อืม..ได้จ๊ะ งั้นรันขอเข้าห้องก่อนนะ” เธอขอตัว แล้วเดินเข้าห้องคอมพิวเตอร์ไป
พอรันเดินออกไป ทั้งหมดก็กลับมาพูดคุยกันต่อ ปลายแม้จะไม่ได้พูดคุยกับสามสมุนข้างกาย แต่ก็ก้มอ่านหนังสือสลับกับเงยหน้ามองนักศึกษาสาวที่เดินผ่านมาในระยะโฟกัสของตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาจะอ่านหนังสือรู้เรื่องหรือไม่ เอกับเจนั้นไม่แตะหนังสือที่ถือมาด้วยเลย ทั้งสองคุยฟุ้ง วิจารณ์นู่น วิจารณ์นี่ไปตามเรื่อง ส่วนแอลก็เอาแต่นั่งฟังสองหนุ่มนั่นคุยอยู่นิ่ง ๆ ดูไม่ออกว่าในใจคิดอะไร
ระหว่างนั้นนักศึกษาผู้เข้าสอบคนอื่นทยอยเดินผ่านหน้าพวกเขาเข้าห้องคอมพิวเตอร์เป็นระยะ ๆ และไม่นานก็มีนักศึกษาหนุ่มรูปหล่อ ท่าทางเรียบร้อยเดินเข้ามาหาทั้งสี่คน
เขายังไม่ทันพูดอะไร หนึ่งในสี่ก็พูดขึ้นก่อน
“ไงเอก... คราวนี้จะเอาท็อปอีกมั้ย?” เอเอ่ยทักเขาทันทีที่เห็น
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” เอก นักศึกษารูปหล่อ ยิ้มทักทาย ท่าทางของเขาดูสนิทกับพวกปลายเป็นอย่างดี “แล้วพวกนายอ่านมารึยัง?”
“เอก...แกก็คงเห็นนะ มีแค่พี่ปลายเท่านั้นที่อ่าน พวกฉันคงไม่มีใครอ่านทบทวนหรอก แต่ถ้าได้นั่งข้าง ๆ แกก็ขอลอกด้วยละกัน” เอพูดต่อ เขาขอลอกดื้อ ๆ เลย
เอกยิ้ม ๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรจากคำพูดของเอ เขาพยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นต่อว่า “ได้.. เดี๋ยวฉันขอตัวเข้าห้องก่อนนะ ขอให้โชคดีทุกคน”
ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าห้องคอมพิวเตอร์ไปอีกคน
(มีต่อครับ)