สวัสดีค่ะ ชาวพันทิป
ขอเริ่มเลยละกัน บทความนี้เพื่อบอกเล่าและแชร์ประสบการณ์ให้ฟังนะคะ
ตัวเราเองตอนนี้อายุ 26 ปี มีปัญหาชีวิตถาโถมอย่างมาก ดวงตก ไม่มีเงิน ไม่มีงาน ชีวิตไม่มีที่พึ่ง ถ้าย้อนคิดไปถึงอดีต เราเองเป็นลูกคนเดียวค่ะ และอยู่กับแม่เพราะพ่อหย่าร้างไป แม่เราทำงานหนักค่ะ ไม่ได้รวย ถือว่าบ้านจนแบบพอมีกินไปวันๆ แม่เราไม่ค่อยมีเวลาให้เรา จะให้ก็แต่เงินไปเรียนตั้งแต่เล็กจนโต เราไม่สนิทกับแม่เลยค่ะ ตัวเราเองเป็นคนยอมรับว่าเห็นแก่ตัวแม้กระทั่งคนในบ้าน เราไม่ค่อยยุ่งกับใคร วันๆอยู่แต่ในห้อง และทุกคนที่บ้านก็ไม่ค่อยสนใจเรา เราเองก็ใช้ชีวิตอยู่แบบคนเดียว ไปเรียน กลับบ้าน จนโตเรามาเรียนอยู่ต่างจังหวัด ไม่ค่อยกลับบ้านหรือโทรคุยอะไรกับแม่ ก็มีแต่ขอเงิน จนเราเรียนจบมีงานทำ เราคิดว่าเราดูแลตัวเองได้ เรามีเงินใช้เองแล้ว จึงไม่ได้สนใจที่บ้าน เพราะตลอดเวลาที่เราโตมา ที่บ้านเราน้า น้าเขย สร้างปัญหาเยอะมาก เราไม่อยากสนใจ แต่ก็มีแม่เราที่เป็นคนช่วยเหลือพวกเขา จนมาวันนี้ ชีวิตเราตกอับ เราตกงาน มีหนี้สิน เราต้องรบกวนเงินแม่ในหลายๆครั้ง ใจลึกๆเราสงสารแม่มาก เพราะแม่อายุมากแล้ว เงินเก็บก็เอาไปช่วยน้ากับน้าเขยหมด เรายังมาขอแม่อีก แต่เราไม่มีที่พึ่ง ไม่มีเงินเก็บ
หลายวันมานี้เราร้องไห้บ่อยมาก มานั่งคิดนอนคิด เมื่อก่อนเราเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่สนใจหรือคิดช่วยเหลือใคร เราเองรู้สึกเหมือนเวรกรรมกำลังตามสนอง เพราะตอนนี้เราไม่มีที่อื่นเลย แต่เราไม่อยากจะรบกวนแม่ เราสงสารท่าน เราท้อใจมาก เราสำนึกผิดทุกอย่าง แต่ชีวิตในแต่ละวันเราก็แย่ลง จนเราคิดไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปแล้ว เราควรทำยังไงดีค่ะ กรรมกำลังส่งผลให้เราไม่มีที่พึ่ง ซึ่งแม่ก็คือแม่ แต่เราไม่อยากรบกวนแม่ไปมากกว่านี้เพราะรู้สึกบาป รู้สึกไม่ทำให้แม่สบายยังรบกวนท่าน เราอยากรู้ว่าเพื่อนๆเคยรู้สึกกรรมตามสนองไหมคะ เวลาที่ตกอับ พาตัวเองให้กลับมายืนอีกครั้งได้อย่างไรกันบ้าง
กรรมกำลังตามสนอง แก้ยังไงกันบ้างคะ
ขอเริ่มเลยละกัน บทความนี้เพื่อบอกเล่าและแชร์ประสบการณ์ให้ฟังนะคะ
ตัวเราเองตอนนี้อายุ 26 ปี มีปัญหาชีวิตถาโถมอย่างมาก ดวงตก ไม่มีเงิน ไม่มีงาน ชีวิตไม่มีที่พึ่ง ถ้าย้อนคิดไปถึงอดีต เราเองเป็นลูกคนเดียวค่ะ และอยู่กับแม่เพราะพ่อหย่าร้างไป แม่เราทำงานหนักค่ะ ไม่ได้รวย ถือว่าบ้านจนแบบพอมีกินไปวันๆ แม่เราไม่ค่อยมีเวลาให้เรา จะให้ก็แต่เงินไปเรียนตั้งแต่เล็กจนโต เราไม่สนิทกับแม่เลยค่ะ ตัวเราเองเป็นคนยอมรับว่าเห็นแก่ตัวแม้กระทั่งคนในบ้าน เราไม่ค่อยยุ่งกับใคร วันๆอยู่แต่ในห้อง และทุกคนที่บ้านก็ไม่ค่อยสนใจเรา เราเองก็ใช้ชีวิตอยู่แบบคนเดียว ไปเรียน กลับบ้าน จนโตเรามาเรียนอยู่ต่างจังหวัด ไม่ค่อยกลับบ้านหรือโทรคุยอะไรกับแม่ ก็มีแต่ขอเงิน จนเราเรียนจบมีงานทำ เราคิดว่าเราดูแลตัวเองได้ เรามีเงินใช้เองแล้ว จึงไม่ได้สนใจที่บ้าน เพราะตลอดเวลาที่เราโตมา ที่บ้านเราน้า น้าเขย สร้างปัญหาเยอะมาก เราไม่อยากสนใจ แต่ก็มีแม่เราที่เป็นคนช่วยเหลือพวกเขา จนมาวันนี้ ชีวิตเราตกอับ เราตกงาน มีหนี้สิน เราต้องรบกวนเงินแม่ในหลายๆครั้ง ใจลึกๆเราสงสารแม่มาก เพราะแม่อายุมากแล้ว เงินเก็บก็เอาไปช่วยน้ากับน้าเขยหมด เรายังมาขอแม่อีก แต่เราไม่มีที่พึ่ง ไม่มีเงินเก็บ
หลายวันมานี้เราร้องไห้บ่อยมาก มานั่งคิดนอนคิด เมื่อก่อนเราเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่สนใจหรือคิดช่วยเหลือใคร เราเองรู้สึกเหมือนเวรกรรมกำลังตามสนอง เพราะตอนนี้เราไม่มีที่อื่นเลย แต่เราไม่อยากจะรบกวนแม่ เราสงสารท่าน เราท้อใจมาก เราสำนึกผิดทุกอย่าง แต่ชีวิตในแต่ละวันเราก็แย่ลง จนเราคิดไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปแล้ว เราควรทำยังไงดีค่ะ กรรมกำลังส่งผลให้เราไม่มีที่พึ่ง ซึ่งแม่ก็คือแม่ แต่เราไม่อยากรบกวนแม่ไปมากกว่านี้เพราะรู้สึกบาป รู้สึกไม่ทำให้แม่สบายยังรบกวนท่าน เราอยากรู้ว่าเพื่อนๆเคยรู้สึกกรรมตามสนองไหมคะ เวลาที่ตกอับ พาตัวเองให้กลับมายืนอีกครั้งได้อย่างไรกันบ้าง