ปัจจุบันเราอายุ35 ปี แฟนอายุ40ปี
แต่งงานกับแฟนใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมา14 ปี
ตอนแรกที่เราคบกันแฟนไม่มีอะไรเลย..เราสองคนคบกันเริ่มจากศูนย์..เพราะกันกันด้วยหัวใจ ซึ่งช่วงแรกๆที่คบกัน เราเองจะเป็นฝ่ายดูแลทุกอย่าง...หลังจากแต่งงานได้4ปีแฟนสามารถสร้างเนื้อสร้างตัวมีพร้อมทุกอย่างมีบ้านมีรถไม่มีหนี้สิน
ทะเลาะกันบ้างเหมือนลิ้นกับฟัน เราก็เข้าใจว่านั่นคือธรรมดาของชีวิต
เราสองคนไม่มีลูก(เพราะตัวเราเองมีบุตรยาก)
แฟนไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุรี่ ไม่เจ้าชู้ ตัวเราเองก็เช่นกัน
ชีวิตคู่ของเรามีความสุขและเรียบง่าย
ระยะ2ปีหลังมานี้..เราสองพูดคุยกันมักจะไม่ลงรอยกัน เรื่องเล็กๆน้อยๆก็เอามาเป็นประเด็น(ส่วนมากเค้าจะเริ่มประเด็นทุกครั้ง)และจบลงด้วยตัวเราเองร้องไห้ทุกครั้ง
เราก็ทำใจยอมรับไม่โกรธเค้าเพราะเค้าอาจจะเครียดเรื่องงาน เราก็อดทนเพราะรักและนึกถึงวันเก่าๆที่เราเคยทุกข์และสุขร่วมกัน
และช่วงหลังเขามักจะพูดเสมอว่า “พี่ไม่ชอบทะเลาะ เวลาที่เราทะเลาะกันมันทำให้พี่อยากเลิก...พี่กลัวใจตัวเอง..แต่ก่อนพี่ยอมรับว่าพี่มั่นคง..เเต่เมื่อเราทะเลาะกันพี่อยากเลิกให้มันจบๆไป” หลังจากประโยคนี่จบลง ตัวเรารู้สึกใจหาย และเจ็บในใจและคิดในใจว่าอะไรทำให้เค้าเปลี่ยนไปขนาดนี้
เรื่องที่ทะเลาะกันมันเล็กน้อยมากแต่เค้าเอาเรื่องเหล่านี้มาเป็นประเด็นทะเลาะ
เราเสียใจมากบางครั้งคิดยากฆ่าตัวตายประชด แต่เราก็ยังนึกถึงหน้าพ่อกับแม่อยู่
พิมพ์ไปน้ำตาก็ไหล
เวลาที่เรารู้สึกเสียใจเราจะคิดถึงวันเก่าๆ ที่เราอยู่ด้วยกันมา แต่เขาเองไม่เคยพูดถนอมน้ำใจ และคงนึกถึงวันเก่าๆไม่ออก
ทุกวันนี้ยอมรับว่าทุกข์ใจ..ทำงานก็ไม่มีความสุข
ระบายกับใครก็ไม่ได้กลัวคนรอบข้างจะทุกข์ไปกับ
ขอคำชี้แนะจากผู้ที่มีประสบการณ์ช่วยทำให้มองเห็นทางที่จะเดินต่อไป🙏🏻🙏🏻🙏🏻
ตั้งกระทู้ครั้งแรกผิดถูกก็ขออภัยนะคะ
ควรทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตู่14ปี
แต่งงานกับแฟนใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมา14 ปี
ตอนแรกที่เราคบกันแฟนไม่มีอะไรเลย..เราสองคนคบกันเริ่มจากศูนย์..เพราะกันกันด้วยหัวใจ ซึ่งช่วงแรกๆที่คบกัน เราเองจะเป็นฝ่ายดูแลทุกอย่าง...หลังจากแต่งงานได้4ปีแฟนสามารถสร้างเนื้อสร้างตัวมีพร้อมทุกอย่างมีบ้านมีรถไม่มีหนี้สิน
ทะเลาะกันบ้างเหมือนลิ้นกับฟัน เราก็เข้าใจว่านั่นคือธรรมดาของชีวิต
เราสองคนไม่มีลูก(เพราะตัวเราเองมีบุตรยาก)
แฟนไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุรี่ ไม่เจ้าชู้ ตัวเราเองก็เช่นกัน
ชีวิตคู่ของเรามีความสุขและเรียบง่าย
ระยะ2ปีหลังมานี้..เราสองพูดคุยกันมักจะไม่ลงรอยกัน เรื่องเล็กๆน้อยๆก็เอามาเป็นประเด็น(ส่วนมากเค้าจะเริ่มประเด็นทุกครั้ง)และจบลงด้วยตัวเราเองร้องไห้ทุกครั้ง
เราก็ทำใจยอมรับไม่โกรธเค้าเพราะเค้าอาจจะเครียดเรื่องงาน เราก็อดทนเพราะรักและนึกถึงวันเก่าๆที่เราเคยทุกข์และสุขร่วมกัน
และช่วงหลังเขามักจะพูดเสมอว่า “พี่ไม่ชอบทะเลาะ เวลาที่เราทะเลาะกันมันทำให้พี่อยากเลิก...พี่กลัวใจตัวเอง..แต่ก่อนพี่ยอมรับว่าพี่มั่นคง..เเต่เมื่อเราทะเลาะกันพี่อยากเลิกให้มันจบๆไป” หลังจากประโยคนี่จบลง ตัวเรารู้สึกใจหาย และเจ็บในใจและคิดในใจว่าอะไรทำให้เค้าเปลี่ยนไปขนาดนี้
เรื่องที่ทะเลาะกันมันเล็กน้อยมากแต่เค้าเอาเรื่องเหล่านี้มาเป็นประเด็นทะเลาะ
เราเสียใจมากบางครั้งคิดยากฆ่าตัวตายประชด แต่เราก็ยังนึกถึงหน้าพ่อกับแม่อยู่
พิมพ์ไปน้ำตาก็ไหล
เวลาที่เรารู้สึกเสียใจเราจะคิดถึงวันเก่าๆ ที่เราอยู่ด้วยกันมา แต่เขาเองไม่เคยพูดถนอมน้ำใจ และคงนึกถึงวันเก่าๆไม่ออก
ทุกวันนี้ยอมรับว่าทุกข์ใจ..ทำงานก็ไม่มีความสุข
ระบายกับใครก็ไม่ได้กลัวคนรอบข้างจะทุกข์ไปกับ
ขอคำชี้แนะจากผู้ที่มีประสบการณ์ช่วยทำให้มองเห็นทางที่จะเดินต่อไป🙏🏻🙏🏻🙏🏻
ตั้งกระทู้ครั้งแรกผิดถูกก็ขออภัยนะคะ