พอเข้าใจแล้วครับทำไมนักบอลทีมชาติไทยเราชอบเดินเล่นชิลๆในยุคการคุมทีมของลุงราเย

เท่าที่ดู ต้นเกมเป็นช่วงที่เหมือนเราอยากได้ประตูนำก่อนเพื่อความได้เปรียบส่งผลให้ทีมชาติไทยเล่นได้ในแบบที่ผมอยากเห็นคือ แพรซซิ่ง เข้าแย่งบอลเร็วตั้งแต่กองหน้าแดนกลางไม่รับต่ำ ช่วยกันแย่งดักบอลแล้วรุก(ตอนนั้นผมโครตมีความสุขเลยคิดว่าเอ้ออลุงเยก็ทำแทคติกรูปเกมดุๆแบบนี้ก็ได้นิแถมดีซะด้วย) แต่พอเริ่มได้ประตูนำ และช่วงท้ายๆทั้งครึ่งแรกรวมถึงท้ายๆครึ่งหลังเอาละนักบอลแดนหน้าแดนกลางเดินเล่นถอยขยับมารับช้าๆปล่อยพื้นที่ให้เขาบุก  ผมถามตัวเองในใจว่ามันเป็นเพราะแทคติกโค๊ชหรือนักเตะขี้เกียจว่ะ คิดจบไม่นานไทยดักบอลได้แล้วสวนทะลุหลุดซึ่งเห็นจังหวะแบบนี้บ่อยมากจนจับสังเกตุได้ว่า ทุกครั้งที่นักเตะเราเดินเล่นปล่อยให้เขาบุกกองหลังเขาจะดันขึ้นฟูลแบ็คเขาจะเติมทำให้แนวรับอยู่สูง พอเราดักบอลได้การสวนกลับเราเลยทำได้ดีต่อบอลไม่กี่จังหวะหลุดหน้าประตูโดยมีคีย์ของแทคติกนี้คือสรรวัชที่จ่ายบอลตามแทคติกนี้รวมกับผู้เล่นคนอื่นที่ซ้อมเติมตามจุดพื้นที่ว่างที่จ่ายและเก็บบอลอย่างแม่นยำ(น่าจะมีการซ้อมเน้นจังหวะนี้บ่อย) คือผมสบายใจตรงที่ว่า ลุงเยแกไม่ได้มีแทคติกเดียวหรอกครับ เกมนี้แกก็ทำให้เห็นแล้วว่าแกมีหลายรูปแบบ ผมว่าในนัดชิงหรือนัดที่สำคัญจริงๆ ถ้ามันจำเป็นที่จะต้องรุกเน้นแพรซซิ่งทั้งเกมแล้วได้เปรียบแกก็คงใช้วิธีนั้น แกไม่ได้มีดีแค่แผนเกมรับอุดเป็นรถบัสอย่างเดียวหรอกครับ เพียงแค่แกชอบรถบัสเพราะแกถนัดและทำได้ดีอารมณ์ประมาณเข้าใจถ่องแท้ในการเล่นรูปแบบนี้นั้นเองครับ (ผมวิเคราะห์ในมุมของผมที่ได้จากการสังเกตุนะผมไม่ได้มีความรู้เรื่องฟุตบอลอะไรมากมายแค่ชอบเชียร์และชอบดูทีมชาติไทย)