อยากระบายเฉยๆ(ปัญหาชีวิต)

เราอายุ 22 ปี เกิดมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลางครอบครัวที่พ่อแม่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย ตอนเด็กๆจะโดนทิ้งไว้ที่โน่นทีไว้ที่นี่ที เพราะพ่อแม่ทำงาน เราจะเป็นคนแรกที่ไปโรงเรียนและเป็นคนสุดท้ายที่อยู่โรงเรียนกลับบ้าน 2ทุ่มเกือบทุกวัน เป็นแบบนี้ตั้งแต่จำความได้ จนถึงป.6 พ่อแม่เราเลี้ยงเราแบบ ทิ้งคือทิ้ง เลย เราโดนบังคับทุกอย่างนะ อยากได้อะไรเก็บตังซื้อเอง เสื้อผ้ารอคนอื่นให้พ่อแม่ไม่เคยซื้อให้ของเล่นพ่อแม่ก็เก็บๆมาจากตามคลองบ้าง ตามที่เขาทิ้งๆบ้าง เราก็ดื้อบ้างเกเรบ้างตามระเบียบของเด็กแหละค่ะ แต่เราจะเป็นคนเงียบๆอ่า เก็บทุกอย่างไม่พูดไม่เรียกร้องไม่ร้องของไม่เถียง โดนตีโดนด่าเพราะน้าๆชอบใส่ร้ายบ่อยๆไป พ่อแม่เราเลือกที่จะฟังคนอื่นนะไม่เคยฟังเราเลย เราขออะไรก็ไม่เคยได้ต่างจากพี่สาวเรา เรามีพี่สาวหนึ่งคนคนละแม่แต่พ่อเดียวกันแม่ตามใจพี่สาวเรามากจนเราคิดว่าเราเองป่าวว่ะลูกเลี้ยง เราจบป.6แม่บังคับให้ออกจากโรงเรียน จากคนที่ได้เกรดดีตลอดเกรดตกเลยค่ะ พอรู้ว่าจะไม่ได้เรียนต่อ แต่ครูก็ขอร้องให้เราเรียนต่อจนจบม.3 เราอยากได้อะไรก็จะต้องเก็บตังซื้อเอง รับจ้างเพื่อนทำรายงานบ้าง รับจ้างครูพิมงานบ้าง จนใกล้จะจบม.3 ลืมบอกเราฝันตั้งแต่เด็กแล้วอยากเป็นนักร้อง อยากเรียนดนตรี แล้วอีกความฝันนึงคือ วิศวะคอมพิวเตอร์ มีแอบไปประกวดบ้างแต่ก็ประกวดในโรงเรียนนี่แหละพอแม่รู้เราก็โดนตีทุกครั้งไป จนเราจะจบม.3เราไปสอบเข้า โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายของจังหวัดเพื่อจะได้สอบเข้าวิศวะไม่ก็ดุรียาง แต่แล้วฝันก็สลายเมื่อแม่รู้ เราก็เลยแอบไปสมัครเรียนอาชีวะ เอาเงินเก็บที่มีจ่ายค่าเทอมแล้วค่อยบอกเขา โชคดีคือเป็นวิทยาลัยอาชีวะที่สลับสนุนด้านดนตรี ไม่ว่าเด็กจะเรียนสายไหน เราสมัครเรียนสายคอมพิวเตอร์ธุรกิจค่ะ แต่ชีวิตไม่ได้สวยงามค่ะ พอแม่รู้ก็เหมือนเดิมค่ะโดนตีบางตาย แม่ใช้สายไฟตีแล้วพลาดไปโดนที่คอค่ะสายไฟที่เสียบปลั๊ก ปลายสายขาดแน่นอนค่ะช็อตค่ะ หลังจากนั้นเราเป็นหวัดค่ะไม่สบายอยู่เกือบ2เดือน เสียงเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เราตัดสินใจแอบไปหาหมอค่ะ หมอบอกว่าเราไม่สามารถร้องเพลงได้อีกแล้ว ฝันสลายแต่ก็ยังเหลือคอมพิวเตอร์ที่เรายังอยากทำเราตั้งใจเรียนมากเพื่อนตอนสอบเลือกสาขาได้ติดคอม แต่ก็โดนแม่บังคับให้เรียนบัญชี เราทะเลาะกับแม่แน่นอนค่ะเป็นเรื่องใหญ่แม่เอามีดปาใส่เราเราโดนไล่ออกจากบ้าน เราเลยไปอยู่บเานยายสักพักแต่ก็อยู่ได้ไม่นานค่ะเพราะตาเกลียดพ่อแม่เรามากๆตาจะรักแต่ลูกชายที่ใช้นามสกุลเขาเท่านั้น เราก็ย้ายกลับมาอยู่บ้านจำใจยอมจำนวนเรียนบัญชีต่อไปแน่นอนบัญชีใจไม่รักจริงไงก็ไม่รอด และมันก็เป็นแบบนั้นค่ะเกรดตกเราโดนตีหาว่าเที่ยวไม่ตั้งใจเรียนทั้งๆที่ไม่ได้ไปไหนเลยวันๆอยู่แต่บ้าน แต่เราก็พยายามจนถึงที่สุดแหละค่ะจนได้4.00มาเทอมนึง และวันที่เราจบช.3ก็มาถึงวันที่เราได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นวันที่เราต้องไปรับใบประกาศแม่บังคับให้เรียนต่อวิทลัยรัฐบาลแถวบ้านเราเลยต้องไปสอบวันเดียวกับที่รับรางวัลแน่นอนว่าเราต้องเลือก สุดท้ายก็ต้องเลือกตามใจแม่ปล่อยให้รางวัลที่มีผลต่ออนาคตเราพร้อมทั้งเงินทุนการศึกษาลอยไปต่อหน้าต่อตา และสุดท้ายเราก็เรียนวิทลัยนั้นไม่ได้ต้องย้ายกลับไปวิทลัยเดิม อ่อลืมบอกเราแอบไปสอบวิทยาลัยดุรียางคศิลป์ไว้ค่ะติดค่ะแต่แม่ฉีกหนังสือทิ้งเรียบร้อยถ้าไม่ได้ดูในเว็บก็คงไม่รู้ว่าตัวเองติด จนเราไม่ไหวแลวค่ะเหมือนจะเป็นโรคประสาทเจอเพื่อนก็มีแต่เอาเปรียบรึเพราะเราใจดีปฏิเสธคนไม่เป็นก็ไม่รู้นะ จนอ.เตือนเราหลายคนมากว่าให้เห็นแก่ตัวบ้าง ขึ้นส.1มันยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆยิ่งเรียนยิ่งหนัก เราจะทนไม่ไหวแต่ก็พูดไม่ได้ มีปัญหาก็เก็บไว้พูดไม่ได้เพราะพอพูดไปแน่นอนโดนแม่ด่า เราอยากระเบิดออกมาเลย จนเราก็เริ่มพูดออกมาและแน่นอนว่าเป็นเรื่อง โดนด่าว่าเป็นเด็กมีปัญหาเป็นเด็กเ๘ี้ยหาแต่เรื่อง จนเราจบปวส.เราสอบติดม.รัฐบาลค่ะ เราอยากเรียนที่นี่มากเพื่อนเราก็ติดคนที่ไม่อยากให้เฃติดก็ติด โชคช่างเข้าข้างเหลือเกินเราป่วยค่ะ เป็นเกี่ยวกับฮอโมนอะไรสักอย่างแต่พอให้ยาแล้วจากคนที่ใจเย็นมันก็หงุดหงิด หมอตรวจพบโรคซึมเศร้าระยะ 2 แล้วค่ะ พอเราให้ยาเริ่มหงุดหงิดเพื่อนๆเรากดดันที่บ้านเริ่มกดดันแน่นอนว่าทุกอย่างที่เก็บมาระเบิดออกมาหมดทุกความรู้สึก ความรู้สึกที่เราอยากพูดมาตลอดจริงๆเราเลือกที่จะพูดตคลอดนะแต่แค่ไม่มีใครเคยรับฟังเราเลยต่างหาก เราเป็นเหมือนคนเป็นโรคประสาท เกือบฆ่าตัวตาย และแล้วแม่ก็บังคับให้ย้ายมหาลัยค่ะ ย้ายมาเรียนใกล้บ้านค่าเทอมที่เสียไปค่าใช้จ่ายทั้งหมดก็หมดไปหลายหมื่นและเงินนั้นก็เงินที่เรายืมเขามาเรียน กลายเป็นว่าเสียค่าเทอมสองต่อเลยไม่มีใครรู้ความรู้สึกเราจริงๆหรอก เราแต่ด่าแต่ว่าว่าเราเรียกร้องความสนใจ ทั้งที่เราเงียบมาตลอดแค่วันนึงเลือกที่จะพูดมันออกมาก็เท่านั้น และก็โดนแม่ด่า โดนตีเพราะต้องเสียค่าเทอมสองต่อเขาบอกเราว่า บอกแล้วใช่มั้ยให้เลือกดีดีสุดท้ายก็ทนไม่ไหว และเราก็เป็นคนผิดเหมือนเช่นเคย มีอีกหลายๆอย่าง ที่ไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นความรู้สึกยังไงดี โดนหลายๆเรื่อง พอเราพูดว่าอยากเรียนนี่นนะนั่นนะ คำตอบที่ได้มาคือ ไร้สาระ ปัญหายาอ่อนการที่เรียนอยากเรียนดนตรีอยากเป็นนักร้องมันไร้สาระและปัญญาอ่อนมากเลยหรอ  เราผิดหวังทั้งชีวิตค่ะผิดหวังทุกเรื่อง ไม่เคยจะสมหวังไม่ว่าเรื่องอะไร เจอเพื่อนก็เจอแต่คนที่เห็นแกตัวเจอแบบโดนหลอกใช้โดนรังแกตลอด โดนคนเกลียดเพราะเราหน้าตาไม่ดี หุ่นไม่สวย มันคงเป็นเวรกรรมของเราเองมั้งหนื่อย เหนื่อยมากๆถึงมากที่สุด จนไม่อยากอยู่ต่อแล้วแต่ก็คิดว่ามีคนที่เขาลำบากกว่าเราอีกเยอะ เรายังสู้เราก็ยังต้องสู้ต่อ แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราจะทนและสู้ไปได้นานแค่ไหน