บางสิ่งที่ขาดหายไปกับการเริ่มชีวิตใหม่ ในวัยเลข 3 ...

===== 1st Chapter =====

สวัสดีค่ะ หนูชื่อ ดญ. อัยย์ ไอยะรา ปะป๊าเรียกหนูว่า "อัยย์จัง" หนูเกิดปี 2556
ที่โรงพยาบาลในกรุงเทพ แต่จริงๆแล้วบ้านหนูอยู่นนทบุรีนะ ไม่รู้ว่าทำไมปะป๊าหนู
พาหนูไปเกิดไกลจัง

ตอนหนูเกิดหนูก็ปกติดี อ้วนท้วนสมบูรณ์ อาจจะมีตัวเหลืองนิดหน่อยเพราะแม่หนู
ชอบกินทุเรียนมั๊ง ปะป๊าหนูเคยบอกแบบนี้ แต่หนูไม่เชื่อหรอก ตัวเหลืองมันเกิดจาก
การมีสารบิลิรูบินหรือสารที่ให้สีเหลืองในเลือดสูงเกินไปต่างหาก !!!

หนูต้องนอนอยู่ในตู้อบที่โรงพยาบาลเป็นอาทิตย์กว่าจะได้กลับบ้าน หนูเกือบไม่รอด
แต่หนูก็รอดมากินนมแม่หนูได้ ปะป๊าหนูเคยเล่าให้ฟังว่า กว่าจะได้นมแม่หนูมาแต่ละขวด
แม่ต้องใช้เครื่องปั๊มๆออกมาเป็นชั่วโมง บางทีก็ต้องตื่นมากลางดึกมาปั๊มนมให้หนูกิน

ส่วนปะป๊าเหรอ ... นอนกรนอยู่ข้างๆ ไม่รู้ไม่ชี้ อ้างแต่ต้องตื่นเช้าทำงาน แย่มาก !!!

ช่วงหนูอายุก่อน 3 ขวบ แม่หนูเหนื่อยมาก ปะป๊าก็รู้แหละ แต่ปะป๊าก็บอกแม่หนูว่า
ปะป๊ามีหน้าที่ทำงาน หาเงินเข้าบ้าน เช้าออกจากบ้านเย็นก็กลับมาบ้าน พอปะป๊าถึงบ้าน
ปะป๊าก็มานั่งกินข้าวเย็น จากนั้นปะป๊าก็จะขึ้นไปนอน ชีวิตวนเวียนอยู่แค่นี้จนปะป๊าหนูอ้วน
และมีน้ำหนักเป็นร้อยกิโล

พอหนูอายุได้ 3 ขวบ จู่ๆแม่หนูก็หายไป หนูไม่รู้ว่าแม่หนูหายไปไหน
ปะป๊าไม่เคยบอกหนู ตอนแม่หนูหายใหม่ๆ ปะป๊าไม่ยอมไปทำงาน ไม่ยอมทำข้าวให้หนูกิน
ชงแต่นมผงให้หนู ตอนนอนปะป๊าก็ปล่อยให้หนูนอนเอง ไม่เล่านิทานเหมือนแม่หนู
เสาร์อาทิตย์หนูไม่เคยได้ออกไปไหน อยู่แต่ในห้อง

จนมีอยู่วันหนึ่ง ปะป๊าร้องไห้ ปะป๊ากอดหนูแล้วบอกกับหนูว่า
"แม่ของเธอ ... จะไม่กลับมาแล้วนะ"

แต่ปะป๊าก็ไม่เคยบอกว่าทำไมแม่หนูจะไม่กลับมาแล้ว หนูไม่รู้ว่าหนูทำอะไรผิด
จากนั้นปะป๊าก็เริ่มเขียนอะไรบางอย่าง
(pantip.com/topic/37108222)


คำบรรยาย : แม่หนูหายไปไหนนะ ???

===== 2nd Chapter =====

หลังจากที่ปะป๊าบอกหนูว่าแม่หนูจะไม่กลับมาหาหนูแล้ว ปะป๊าก็เริ่มทำข้าวให้หนูกิน
หนูไม่เคยเห็นปะป๊าตื่นตีสี่ตีห้ามาก่อน บางวันปะป๊าก็ตื่นมาวิ่ง
พอวิ่งเสร็จปะป๊าก็จะมาต้มไข่ลวกบ้าง นึ่งฟักทองบ้าง ปั่นผักบ้าง

แรกๆปะป๊ามือพองบ่อยมากเพราะปะป๊าไม่เคยทำอาหารมาก่อนเลย ปะป๊าไม่รู้ว่า
เวลาหม้อนึ่งมันร้อน ถ้าเราเปิดฝา ไอน้ำมันจะร้อนมาก ถ้าไม่ระวัง มือจะพอง
ส่วนเตาแก๊สเนี่ยมันก็ร้อนมาก พลาดโดนน้ำร้อนๆหม้อร้อนๆเนี่ย มือก็จะพองอีก
พอปะป๊ามือพอง ปะป๊าก็จะมาบ่นกับหนูว่า ปะป๊าไม่เคยรู้เลยว่า ทำอาหารมันร้อนขนาดนี้

หนูเป็นเด็กหลับง่าย หลับที่ไหนก็ได้ เพราะมีอยู่ช่วงหนึ่งปะป๊าปล่อยให้หนูนอนคนเดียว
ในห้องเงียบๆ ปะป๊าไม่ค่อยคุยกับหนูตอนแม่หนูหายไป แต่พอปะป๊ามานอนกับหนู
ปะป๊าก็ไม่ใส่แพมเพิ้สให้หนู ไม่ปูผ้าพลาสติกให้หนูแบบแม่หนู หนูเลยฉี่รดที่นอน
พอหนูฉี่รดที่นอน ปะป๊าต้องถอดผ้าปูไปซัก เอาผ้าห่มไปอบ แบกเตียงไปตาก
ปะป๊าจะบ่นว่าทำไมเตียงมันหนักจัง แม่หนูแบกไหวได้ไงเนี่ย หนูก็ไม่รู้จะช่วยยังไง
แต่มันคงหนักจริงๆเพราะตอนผ้าปูแห้ง ปะป๊าต้องเอาผ้าปูเตียงมายัดใหม่ทั้งสี่มุม
ปะป๊าก็บ่นอีกว่าทำไมเตียงหนักจัง แม่หนูเค้าทำได้ไงนะ

ในที่สุดหนูก็ได้ออกไปเที่ยวห้างกับเขาบ้าง แรกๆปะป๊าเดินตัวเปล่า
ไม่พกของพะรุงพะรังแบบแม่หนู พอหนูปวดฉี่หนูบอกปะป๊าว่าหนูปวดฉี่
ปะป๊าก็ไม่พาเข้าห้องน้ำเสียที ปะป๊าคงคิดว่าหนูกลั้นฉี่ได้นานมั้ง สุดท้ายหนูก็ฉี่ราด
ปะป๊าหน้าซีดเลย พอหนูฉี่เสร็จ เดินออกมาสักพักหนูจะอ้วก หนูก็อ้วกลงพื้นเลย
คราวนี้นอกจากหน้าซีด ปะป๊าบอกว่า ปะป๊ารู้สึกเวียนหัวจะเป็นลม
จากนั้นก็บ่นให้หนูฟังว่า รู้แล้วว่าทำไมเวลาแม่หนูไปเที่ยวห้าง
แม่หนูต้องพกของเยอะแยะ ทั้งแพมเพิ้ส ทั้งชุดสำรอง ทั้งถุงพลาสติกและทิชชู่เปียก

ก่อนหน้านี้ปะป๊าเคยบ่นแม่หนูว่าทำอาหารช้า ใช้เวลานาน ซื้อกินข้างทางง่ายกว่า
แต่ปะป๊าคงไม่รู้ว่า เด็กอายุเท่าหนู ถ้ากินอาหารไม่สะอาด หนูจะป่วย
แม่หนูจึงต้องทนฟังปะป๊าบ่น บางวันปะป๊าบ่นแม่หนูว่าทำงานบ้านไม่เรียบร้อย
งานบ้านง่ายๆทำไมแม่หนูทำได้ไม่ดี แต่พอปะป๊าได้มาลองยกเตียงปูเตียงดูบ้าง
ปะป๊าเป็นผู้ชายแท้ๆแต่ทำได้ช้ากว่าแม่หนูมาก

ตอนไปเข้าห้องน้ำในห้าง เนื่องจากหนูเป็นผู้หญิง
แม่หนูต้องเช็ดทำความสะอาดหนูมากกว่าปกติ กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลานาน
ปะป๊าก็บ่นแม่หนูอีกว่าทำไมต้องให้รอนาน ทำไมต้องถือของพะรุงพะรัง ดูเกะกะไปหมด
พอถึงคราวปะป๊า ปะป๊าก็ต้องถือของเยอะไม่ต่างจากแม่หนูถือ
ที่สำคัญปะป๊าทำได้ไม่สะอาดเท่าแม่หนู

หนูบอกเลยนะ ปะป๊าทำได้ไม่ดีเท่าแม่หนูสักอย่าง ปะป๊าเอาแต่บ่นแม่หนู
แต่ไม่เคยช่วยเลย พอแม่หนูหายไป ปะป๊าได้ลองมาทำเองบ้าง
ปะป๊าถึงจะเข้าใจความยากลำบากนี้

สุดท้ายปะป๊าต้องมาบอกหนูว่า

"ปะป๊าเคยคิดว่าการเลี้ยงลูกและทำงานบ้านคือเรื่องง่าย
นี่เป็นความคิดที่โง่ที่สุดที่ปะป๊าเคยมี นอกจากปะป๊าจะไม่ช่วยแม่หนูแล้ว
ปะป๊ายังบ่น ยังตัดกำลังใจแม่หนู กว่าจะสำนึก แม่หนูก็หายไปแล้ว
ถ้าปะป๊าได้เจอแม่หนูอีก ปะป๊าจะบอกแม่หนูคำแรกเลยว่า
ปะป๊าขอโทษ ปะป๊าเสียใจที่เคยว่าแม่หนูไป ... แต่มันไม่ทันแล้วหละ ลูกเอ้ย"

หนูก็อยากเจอแม่หนูเหมือนกันนะ แต่หนูยังไม่รู้เลยว่าแม่หนูอยู่ไหน


คำบรรยาย : หนูเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน หนูง่วง หนูขอหลับหน่อย


คำบรรยาย : บางครั้งยังไม่ถึงบ้าน หนูก็หลับในรถเลย แอร์มันเย็น


คำบรรยาย : บางครั้งกลับถึงบ้านแล้ว แต่ปะป๊าทำข้าวเย็นช้า หนูหลับหน้าบ้านเลย


คำบรรยาย : ปะป๊าให้หนูแบกเสื้อสำรอง ทิชชู่เปียก แพมเพิ้สและถุงพลาสติกด้วยตัวเอง


คำบรรยาย : หนูชอบไข่ปลาแซลม่อนที่ซู้ดดดดด


คำบรรยาย : ถึงปะป๊าจะไม่ได้อ้วนเหมือนเดิมแล้ว แต่ปะป๊าก็ยังกอดอุ่นนะ

===== 3rd Chapter =====

ปะป๊าลองผิดลองถูกกับหนูอยู่เป็นปีๆ ปะป๊าทำเท่าที่ทำได้ ทำอย่างสุดความสามารถ
งานไหนปะป๊าทำได้ไม่ดี วันรุ่งขึ้นปะป๊าจะลองทำใหม่ด้วยวิธีใหม่ๆ หนูรู้ว่าปะป๊าเหนื่อย
หนูตั้งใจว่าปีนี้หนูจะช่วยปะป๊าอีกแรง

หนูจะพยายามช่วยเหลือตัวเองให้มากกว่านี้ แม้ว่ามันจะเป็นงานยากมากสำหรับหนู
ตอนนี้ปะป๊าคงรู้แล้วว่าหนูชอบเดินห้างเย็นๆ กินอาหารในห้าง ซื้อของเล่นในห้าง
เข้าห้องน้ำในห้าง ชอบสีชมพู ชอบกินของหวานๆ ชอบกินชานมไข่มุก !!!

หนูไม่ชอบที่ร้อนๆ ไม่ชอบนอนห่มผ้า ไม่ชอบกางเกงยีนส์ ไม่ชอบแมลงทุกชนิด
ไม่ชอบนอนคนเดียว ไม่ชอบให้คนอื่นมาถ่ายรูปและหนูไม่ชอบกินผัก !!!

สิ่งที่ปะป๊าชอบบ่นว่าหนูควรจะแก้ไขคือ หนูนอนดิ้น หนูเล่นของเล่นแล้วไม่ยอมเก็บ
หนูปลุกยาก หนูไม่ค่อยกินน้ำเปล่า หนูขี้เมื่อย หนูเดินไม่เก่งและหนูชอบให้อุ้ม
หนูรู้ว่าปะป๊าเมื่อยหลังตอนอุ้มหนู หนูอยากให้ปะป๊าอดทนสักนิด หนูไม่ได้เมื่อยหรอก
หนูเดินเองได้แต่หนูอยากให้ปะป๊าอุ้มหนู หนูอยากให้ปะป๊ากอดหนู เข้าใจไหม !!!

ปะป๊าบอกว่าแม้หนทางของเราสองคนที่ผ่านมาจะดูยากลำบาก
แต่ความลำบากนั้นก็ได้สร้างจุดหมายแห่งความสำเร็จเอาไว้ด้วย
เมื่อหนูกับปะป๊าต้องมาอยู่ด้วยกันโดยไม่มีแม่หนู ความหมายของการมีชีวิตก็ได้เริ่มต้นขึ้น
หนูไม่เข้าใจหรอกว่าความหมายของการมีชีวิตคืออะไร
แต่ตอนนี้ปะป๊าไม่อยากให้หนูคิดเยอะ
ปะป๊าแค่อยากให้หนูพยายามช่วยเหลือตัวเองให้ได้ก่อน

ปะป๊าบอกหนูว่าตอนปะป๊ายังเด็ก ปะป๊าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าปะป๊าเกิดมาทำไม  
แต่ตอนนี้ปะป๊ารู้แล้วหละว่าปะป๊าเกิดมาทำไม

"ปะป๊าเกิดมาเพื่อเลี้ยงหนูน้อยอัยย์จังให้รอด
ปะป๊าเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวและไม่เสียใจที่ได้เป็น
และหนูคือคนที่ทำให้ชีวิตปะป๊ามีความหมาย"

คำถามยากแบบนี้ปะป๊ายังตอบได้ งั้นหนูจะถามต่อแล้วกันว่า

"ทำไมแม่หนูจะไม่กลับมาหาหนูแล้วหละ ???"

ปะป๊าเงียบไปพักใหญ่แล้วอธิบายกับหนูว่า

"สิ่งที่ยากที่สุดในช่วงปีที่ผ่านมา ไม่ใช่การทำครัวร้อนๆ ทำงานบ้านหนักๆ หรือ
ดูแลกันและกันหรอกลูก แต่มันคือการบอกหนูว่า แม่ของหนูตายไปแล้ว
แม่ของหนูจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกและแม่ของหนูจะไม่กลับมาอีกแล้ว
เราจะต้องใช้ชีวิตอยู่กันแค่สองคน แต่แม่ของหนูยังคงอยู่ในใจพวกเราตลอดไปนะ
หนูอาจจะรู้สึกว่าไม่มีแม่เหมือนใครๆ ปะป๊าเข้าใจแต่ปะป๊าแก้ไขอะไรไม่ได้
ปะป๊าเคยสัญญากับแม่หนูก่อนจากไปไว้ว่าจะเลี้ยงหนูให้รอดและมันจะต้องเป็นไปตามนั้น"

ในที่สุดหนูก็รู้จนได้ว่าแม่หนูจะไม่กลับมาแล้วเพราะแม่หนูขึ้นสวรรค์เรียบร้อย
เรื่องนี้หนูแก้ไขอะไรไม่ได้ ปะป๊าก็แก้ไม่ได้ ใครก็คงแก้ไม่ได้
ในเมื่อแก้ไม่ได้หนูจะอยู่กับปะป๊าต่อไปละกัน ก็หนูเหลือปะป๊าอยู่คนเดียวนี่นา
หนูจะพยายามช่วยเหลือตัวเองให้มากขึ้นและจะช่วยปะป๊าให้รักษาสัญญาที่เคยให้ไว้
กับแม่หนูให้สำเร็จ

"หนูต้องเอาตัวรอดให้ได้"


คำบรรยาย : ตั้งแต่ไม่มีแม่ หนูต้องเลือกเสื้อผ้าเอง ทำผมเอง


คำบรรยาย : ในบางครั้งชุดหนูก็จะเพี้ยนๆหน้าผากก็เหม่งๆหน่อยๆ


คำบรรยาย : หนูชอบคิตตี้เหมือนเด็กคนอื่นๆแหละ


คำบรรยาย : และถึงหนูจะไม่มีแม่ ... แต่หนูก็ยังมีความสุขดี


คำบรรยาย : เพราะฉะนั้น ... หนูจะไปต่อ ไม่รอแล้วนะ


คำบรรยาย : (เดี๋ยวๆ ... หนูลืมรอปะป๊า ให้ปะป๊าไปด้วย)

===== The End =====

วันนี้เป็นวันครบรอบ 2 ปีที่แม่หนูจากไป แม้หนูจะเหลือเพียงปะป๊าคนเดียวในชีวิต
แต่ปะป๊าก็คือคนๆเดียวที่ทำให้ชีวิตของหนูมีความหมาย คือชีวิตเดียวที่หนูเหลืออยู่
และสำหรับปะป๊า หนูก็คงเป็นคนเดียวที่ปะป๊าเหลืออยู่เช่นกัน

ต่อไปหนูจะรับผิดชอบชีวิตของหนูให้ได้เหมือนที่ปะป๊ารับผิดชอบชีวิตหนูในตอนนี้
หนูจะไม่ทำให้ปะป๊าผิดหวัง ปะป๊าบอกว่าความรับผิดชอบนี่แหละที่ใช้วัดคุณค่าของคน
ไม่ใช่ชื่อเสียง ยศถาบรรดาศักดิ์หรือเงินทอง

หนูจะถือโอกาศใช้วิกฤตชีวิตในรอบนี้ เริ่มต้นใหม่ในวัย 3 ขวบ
พร้อมๆกับปะป๊าที่เริ่มไม่มีแม่หนูตอนอายุ 36 ปี
ชีวิตเราสองคนเริ่มต้นที่เลข 3 เหมือนกันทั้งคู่

หนูอยากบอกปะป๊าจังว่า

"ไม่มีแม่ ก็ไม่เห็นเป็นไร มาเริ่มต้นกันใหม่ แล้วเดินจับมือไป ... ด้วยกัน"


คำบรรยาย : ถึงยังไงหนูก็ยังคิดถึงแม่หนูอยู่นะ


คำบรรยาย : แต่ไม่เป็นไร ... อย่างน้อยหนูก็ยังมีปะป๊าอยู่


แม้ทรัพย์หาย   มลายไป       หาใหม่ได้
แม้แขนซ้าย    ขาดไป         ใช่ดับสูญ
แม้มารดา       เจ้าจากไกล   ให้อาดูร
ไม่เหลือศูนย์    พ่อไงเล่า      ดูเจ้าเอง

ด้วยรักและอาลัย
สวัสดีความรักใหม่
Aiya Aiyara

ปล. ขอบคุณมากๆสำหรับทุกกำลังใจและความช่วยเหลือที่ให้กันในปีที่ผ่านมา
ปัญหาในการเลี้ยงลูกบางอย่างผมก็นึกไม่ถึงจริงๆว่าวิธีแก้มันง่ายมาก ขอบคุณจริงๆ
(facebook.com/aiyaraaiya)