เป็นแบบนี้จัดว่าคิดเองไม่ได้หรือป่าวคะ?

เรื่องมีอยู่ว่า แนนเนี่ยคุยกับผู้ชายคนนึงที่เรียนสาขาเดียวกัน ด้วยความที่เราเป็นคนอยากเทคแคร์ ก็ใส่ใจผู้ชายคนนั้นดีมาก (แต่อาจจะไม่ได้ดีสำหรับเค้า) ตลอดเวลาที่เราทำอะไร เราจะมีเพื่อนคนนึงที่อยู่คนล่ะกลุ่มแต่สนิทกัน สมมติชื่อ เฟือง ล่ะกัน เฟืองเนี่ย รู้ว่าเราคุยกับผู้ชายคนนี้อยู่ คือรู้หมดว่าเราเทคแคร์หรือใส่ใจผู้ชายคนนั้นแค่ไหน(แต่ก็ยังไม่ได้คบกัน) เพื่อนรักคนนี้ก็จะคอยเตือนเราว่า "เลิกชอบเถอะ" จนผ่านมาแล้วสามปี จนปีสุดท้ายเทอมแรก แนนก็เลิกคุยกับคนนั้น ทั้งที่คุยกันมาสามปี ตอนแนนเสียใจ เฟืองนี่แหละ คอยปลอบ คอยบอกไม่ต้องเสียใจ จนผ่านไปประมาณหนึ่งเทอม ตอนปี 4 เทอม 2 เปิดเทอมมาถึงกับอึ้ง เพื่อนสนิทคนล่ะกลุ่ม บอกเราว่า เฟืองคุยกับผู้ชายคนที่เราเคยชอบ ทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ แต่ไม่ใช่อารมณ์แบบหวงของนะ มันเป็นความรู้สึกแบบบอกเราแบบนั้นแต่ทำไมไปคุยเอง เหมือนตอนม.ปลายอ่ะค่ะ ที่เพื่อนบอกอย่าใส่ถุงเท้าสั้นนะ แต่มันใส่เอง อะไรแบบนี้
ตอนนี้คือแนนสับสนกับเรื่องนี้มาก เพราะ
1.แนนไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้
2.เฟืองจากที่เคยสนิท พูดคุยเล่นกันก็ไม่มองแม้แต่หน้า(ผู้ชายคนนั้นหลังเลิกคุยเจอที่สาขาก็ปกติค่ะ ทักทายปกติ)
3.ถ้าใครจะบอก อย่าคิดมาก อย่าบอกเลยค่ะ แนนลองแล้ว ไม่ได้ผลค่ะ วกวนเวียนอยู่ในหัว
4.หรือว่าเราจัดการอารมณ์ ความรู
้สึกตัวเองไม่ได้คะ แบบเหมือนมี 50% เป็นเทวดา 50% เป็นมารร้าย ฝ่ายดีบอกอย่าเกลียดมันเลย แต่ฝ่ายร้ายบอกเลิกคบเป็นเพื่อนไปเลย เกลียดมันสิๆ
5.เฟืองคือเพื่อนที่แนนหวังดีที่สุด เฟืองกลับดึกแนนขับรถไปส่งบ้าน เฟืองจะมามหาลัยแนนก็ขับรถไปรับ เฟืองไม่มาเรียนแนนตาม คือ รักอ่ะ (แต่ตอนนี้อาจไม่รักแล้ว) ** เหมือนทวงบุญคุณอ่ะ พูดแบบนี้
ควรทำไงดีง่ะ 〒_〒
** ป.ล อย่าคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระนะคะ ถึงจะไม่มีความรู้ แต่เน้นใช้ความรู้สึกนะคะเรื่องนี้
***หรือว่าเราควรไปเคลียร์เลยคะ แบบแมนๆ
#เรื่องนี้ไม่มีผลต่อการศึกษาค่ะ การเรียนดีปกติค่ะ