วันนี้ผมทะเลาะกับพ่อรุ่นแรงมาก

ทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องคือผมเป็นทหารค่อนข้างเจ้าระเบียบและรอบคอบแต่คำพูดในการตักเตือนว่ากล่าวสอนน้องสาวบางคำอาจดูรุนแรงไปตามสไตล์ทหาร ทำให้พ่อผมไม่พอใจพูดกระแทกผมมาว่าจะพูดแบบนี้ทำไมทำให้ผมโมโห พูดสวนท่านไปค่อนข้างรุนแรงและเกิดมีปากเสียงกัน ท่านว่าผมว่าผมคือตัวปัญหาของบ้านทำให้ผมยิ่งโกรธจัด พูดสวนออกไปที่คำพูดรุนแรงมากด้วยความโมโห เพราะคิดว่าคำตักเตือนของผมที่หวังดีกับน้องทำไมผมเป็นพี่ชายที่ผ่านประสบกราณ์มาเกือบทุกรูปแบบทำไมถึงสั่งสอนตักเตือนน้องไม่ได้ ผมจึงบอกพ่อผมไปว่าถ้าว่าผมเป็นตัวปัญหาก็ให้จำไว้ผมจะไม่กลับมาเยียบที่บ้านอีก แล้วผมก็ออกจากบ้านมาทันทีทั้งที่กำลังจะไปงานแต่งงงานของเพื่อนพ่อกับท่านอยู่ไม่อีกกี่นาที ตอนนนี้ผมรู้สึกเสียใจที่พูดไม่ดีกับท่านไป แต่ผมก็เป็นคนที่ค่อนข้างจะมั่นใจตัวเองว่ายังไงเราก็ไม่ผิดยังไงเราก็ไม่ยอม ทั้งๆที่เค้าเป็นผู้ให้กำเนิดเรามา ตอนนี้ผมสำนึกผิดแต่ก็สายไปแล้ว เพราะพ่อผมเป็นคนที่แข็งกร้าวมากถ้าโกรธใครคงโกรธไปทั้งชีวิต ผมก็คงเป็นหนึ่งในนั้น ตอนนผมจะออกจากบ้านพ่อผมซื้อของเตรียมให้ผมเพื่อเอากลับมาบ้านพักที่ผมอยู่พอแม่จะเอามาให้ผม ผมกับอวดดีบอกว่าไม่เอา ท่านก็เลยเดินมาหาผมแล้วบอกว่าเงินที่ให้มาให้เอาคืนไปแล้วก็วางเงินไว้ให้ผม ผมดันปาเงินทิ้งแล้วก็ออกมาจากบ้านเลย ผมมันก็ทำเกินไปจริงๆ