"เจ้าหลง" หมาน้อยคอยรักในวันที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ความผูกพันธ์ของเราจะไม่มีวันหายไป นี้คือเรื่องราวของหลง หมาจรในซอยบ้านที่อยากจะขอแบ่งปันไว้ในความทรงจำ ในพื้นที่ตรงนี้
ย้อนกลับไปเมื่อ 12-13 ปีก่อน หลง สุนัขพันธุ์ไทยเพศเมียเป็นหมาจรในซอยอ่อนนุช 13 เท่าที่จำได้คือเป็นหมาที่หลงมาจากไหนก้อไม่ทราบได้หรือมีคนเอามาปล่อยทิ้งไว้ คนแถวนั้นจึงตั้งชื่อให้ว่าหลง นางมักจะวิ่งเล่นไปมาในซอยกะเพื่อนอีกตัว(เพื่อนนางตายจากไปก่อนแล้วเมื่อหลายปีก่อน) นิสัยขี้เล่นขี้ออดอ้อน จึงไม่แปลกที่ทุกคนจะเมตตาเอ็นดูนาง ตอนกลางคืนก้อมักจะออกไปอยู่หน้าปากซอยเพราะมี Street Food ขายของกิน นางก้อจะมีลาบปากเป็นอาหารที่คนขายของมักเอามาให้กินบ้าง หรือคนที่มากินข้าวแล้วโยนให้กินบ้าง ชีวิตของหลงดำเนินไปเป็นเช่นนี้เรื่อยมา ใช้ชีวิตไปวันๆตามวิสัยหมาจร
ความผูกพันธ์เกิดขึ้นเมื่อหลงมักจะชอบเข้ามาอาศัยหลบแดดนอนในบ้านผม เจอกันทุกวันจนมันเริ่มเชื่องกะที่บ้านเรา ที่บ้านมักจะมีของกินให้มันตลอด และมันก้อจะวิ่งตามเวลาเราจะออกจากบ้านไปไหนมาไหน ผมรักมันมาก และด้วยความที่เป็นตัวเมียแต่ทำหมันแล้ว(น่าจะมีคนจับไปทำหมันก่อนหลงมาที่นี่)จึงไม่ได้กังวลเรื่องนางจะไปมีลูกเรี่ยราด เราอยู่กันแบบนี้ตั้งแต่สมัยผมยังเรียนมัธยมจนเรียนจบถึงวัยทำงาน ความผูกพันธ์ก่อเกิดขึ้นทุกวันแม้เราจะไม่ได้เลี่ยงมันแบบปิด ปล่อยให้มันวิ่งเล่นในซอยนั่นล่ะ แต่มันไม่เคยไล่กัดใครนะเป็นหมาใจดีขี้เล่น จะเจอกันทุกวันในซอยบ้าน น้องสาวจับไปอาบน้ำบ้างเพราะมันชอบไปนอนตามพื้นดินจนตัวมอม เรียกได้ว่าเรารักและเอ็นดูมันมาก พาไปฉีดยาป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าให้เรียบร้อย
จนกระทั่งเดือนที่แล้วด้วยวัยที่แก่มากของหลง จึงมีโรครุมเร้าสะสม จากหมาจรผู้สตรองและอ้วนฉุไม่เคยเจ็บป่วยอะไรใดๆ ก้อเริ่มเซื่องซึม กินข้าวไม่ได้ เดินเซ ผอมและสุดท้ายคือนอนลุกไม่ได้ ผมกะน้องสาวตัดสินใจอุ้มมันไปรักษา หมอบอกว่าหลงติดเชื้อพยาธิในเม็ดเลือดผลตรวจทุกอย่างออกมาเลวร้ายมากด้วยความที่เป็นหมาจรถูกเห็บหมัดกัดจนติดเชื้อ ในใจตอนนั้นคิดว่านางไม่รอดแล้วแน่ๆแต่นางก้อสู้นะ แอดมิดอยู่ รพ 5 คืนอาการก้อดีขึ้น จึงบอกหมอขอเอากลับมาดูแลต่อเอง ซึ่งอาการนางก้อดีขึ้นตามลำดับ กลับมากินได้วิ่งเล่นได้แม้จะไม่แข็งแรงเหมือนเดิม(ระหว่างนี้ก้อคอยให้ยาทุกวัน)เราก้อใจชื้นที่เห็นมันกลับมาเปนปกติ และสุขใจที่ได้มีโอกาสช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลกอย่างหลง
แล้วโชคชะตาก้อลิขิตด้วยผลกรรมให้เป็นไป เมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา หลงเริ่มกลับมาเซื่องซึมและกินข้าวน้อยลง จึงได้ไลน์ไปปรึกษาหมอที่เคยพาไปรักษา ก้อแนะนำให้มารับยาไปให้หลงกินต่อหลังจากที่ให้หมดไปแล้วในเดือนแรกที่กลับมา เราก้อไปรับยามาให้หลงกิน พร้อมเอาน้ำเกลือฉีดเข้าใต้ผิวหนังตามที่หมอแนะนำเพื่อบำรุงให้หลงมีแรงขึ้นมาบ้าง ทุกอย่างเหมือนจะดีในใจก้อหวังว่าหลงจะอาการดีขึ้นในเร็ววัน คืนวันที่ 15/11/2015 ยาชุกแรกที่ไปเอามาก้อได้ให้หลงกินจนครบ ก่อนนอนผมเปิดหน้าต่างไปดูยังคงเห็นหลงนอนหลับอยู่ฝัางตรงข้ามบ้านก้อได้เดินออกไปลูบหัวพร้อมบอกให้หลงสู้ๆ หลงจะต้องแข็งแรงนะ แต่แล้ว...
วันที่ 16/11/2018 หลงได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย หายไปไหนไม่มีใครเห็น ผมไปทำงานกลับมาตามหาแทบเป็นบ้า วิ่งเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ยังไงก้อหาไม่เจอ ถามร้านขายของปากซอยก้อหาไม่เจอ ก้อได้แต่ภาวนาคิดในทางบวกว่าคงมีใครใจดีมาพาหลงไปรักษาที่ไหนสักแห่งรึป่าว ผ่านมาอีกวัน 17/11/2018 ก้อยังไร้วี่แววของหลง เย็นวันนั้นกลับจากทำงานผมยังคงเดินตามหานางทุกที่ในซอยที่คิดว่าหลงอาจจะเข้าไปหลบอยู่จนดึกแต่ยังไงก็ไม่เจอ จนถึงตีสามก้อไปดักรอรถเก็บขยะหน้าปากซอยเพื่อสอบถามว่าเห็นหมามานอนแถวปากซอยบ้างไหมก้อไม่มีใครเห็น จึงเริ่มทำใจภาวนาให้หลงปลอดภัย
ท้ายสุดวันนี้ 18/11/2018 ผมตื่นมาพร้อมได้ยินข่าวร้าย หลงจากไปเสียแล้ว หลงไปแอบหลบอยู่ในซอกเล็กๆที่เป็นที่เก็บของตรงร้านอู่รถถัดจากบ้านผมไปนิดเดียวซึ่งปกติกลางคืนเขาจะปิดประตูตลอด เปิดเฉพาะช่วงกลางวันซึ่งก้อแปลกใจว่าหลงเข้าไปอยู่ในนั้นได้อย่างไร ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น เช้าวันนี้ร้านอู่รถเปิดประตูออกมาจึงพบซากของหลงนอนไม่หายใจอยู่ในนั้นแล้ว เป็นอะไรที่ช๊อกมาก ตอนที่รู้ข่าวคือช่วงสายแล้ว มีคนมาเอาหลงไปฝังแล้วเรียบร้อย ผมใจหายมาก หมาตัวนึงที่อยู่กะเรามาหลายสิบปี ตอนจากกันทำไมถึงไปง่ายๆแบบนี้ ผมดูแลเค้าไม่ดีพอใช่ไหม ผมเคยยื้อชีวิตมันมาได้รอบนึงแต่อยู่ๆก้อมาจากกันไปง่ายๆแบบนี้ ทำไมโชคชะตามาพรากหลงไปอย่างโดดเดี่ยวโดยไม่ให้ผมได้อยู่กะมันจนวินาทีสุดท้าย ทำไม ทำไม..
คงเป็นเรื่องของเวรกรรมที่ขีดชะตาให้เป็นแบบนี้ หมดเวรหมดกรรมในชาติภพนี้ ขอให้หลงไปยังภพภูมิที่ดี ไปอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้ หลงจะอยู่ในใจเฮียเสมอ รอยยิ้มของหลง ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันยามสุข ยามป่วย มือที่เคยป้อนยา มือที่อุ้มหลงไปส่ง รพ เฮียจะไม่มีวันลืม ภาพเหล่านี้จะตราตรึงในจิตใจของเฮียตลอดไปนะลูก รักหนูมากนะ ถ้าวิญญาณหลงอยู่คืนนี้ส่งเสียงมาทักทายหรือมาหาเฮียในงันบ้างนะลูก คิดถึงหลงเหลือเกินลูกเอ๋ย
นี้คือเรื่องราวที่ขออนุญาตแบ่งปันระบายลงพื้นที่แห่งนี้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ ฝากถึงคนที่มีสัตว์เลี้ยง จงดูแลเขาให้ดีที่สุด วันที่คุณตัดสินใจอุปการะเขาแล้วหมายความว่าคุณพร้อมที่จะรับผิดชอบเขา เจ็บป่วยอย่าได้ทอดทิ้ง สัตว์เลี้ยงทุกตัวตั้งแต่หนูตัวเล็กๆยันหมาตัวโตๆเขามีจิตใจ รุ้เจ็บ รุ้ทุกข์เหมือนมนุษย์เรานั่นแหละ หลายคนอาจจะบอกว่าไปยุ่งทำไมเป็นภาระ พาไปรักษาก้อมีค่าใช้จ่าย แต่ตอนที่มันแข็งแรงเห็นพวกคุณก็เล่นกะมันนี่นา หมาแมวหรือแม้แต่สัตว์ทุกตัวไม่ใช่ของเล่นที่พอเขาดีๆก้อเล่นเอาสนุกแต่พอเจ็บป่วยกลับไม่ไยดี ได้พบได้เจอนั่นคือคุณเคยทำบุญหรือกรรมร่วมกันกะเขามา อย่าได้เอาคำว่าภาระมาอ้างเพราะมันเป็นข้ออ้างที่เห็นแก่ตัวที่สุด เคสของหลงผมยินดีและเต็มใจให้ความช่วยเหลือเขา ผมมีความสุขที่จะได้เห็นเขาปลอดภัยแม้ท้ายสุดจะมิอาจต้านทานแรงกรรมได้ก้อตามที
ขอให้หลงมีความสุขกะเพื่อนๆบนสรวงสวรรค์นะลูก รักมาก..
ทั้งนี้ ต้องขอบคุณโรงพยาบาลสัตว์อ่อนนุชที่รับเคสหลงไปรักษาเมื่อเดือนที่แล้วแม้ว่าจะพาไปช่วงดึกนอกเวลาแล้วก็ตาม อย่างน้อยก็ทำให้หลงได้มีชีวิตอยู่ต่อมาได้อีกเดือนกว่า
"เจ้าหลง" หมาน้อยคอยรักในวันที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ T_T
ย้อนกลับไปเมื่อ 12-13 ปีก่อน หลง สุนัขพันธุ์ไทยเพศเมียเป็นหมาจรในซอยอ่อนนุช 13 เท่าที่จำได้คือเป็นหมาที่หลงมาจากไหนก้อไม่ทราบได้หรือมีคนเอามาปล่อยทิ้งไว้ คนแถวนั้นจึงตั้งชื่อให้ว่าหลง นางมักจะวิ่งเล่นไปมาในซอยกะเพื่อนอีกตัว(เพื่อนนางตายจากไปก่อนแล้วเมื่อหลายปีก่อน) นิสัยขี้เล่นขี้ออดอ้อน จึงไม่แปลกที่ทุกคนจะเมตตาเอ็นดูนาง ตอนกลางคืนก้อมักจะออกไปอยู่หน้าปากซอยเพราะมี Street Food ขายของกิน นางก้อจะมีลาบปากเป็นอาหารที่คนขายของมักเอามาให้กินบ้าง หรือคนที่มากินข้าวแล้วโยนให้กินบ้าง ชีวิตของหลงดำเนินไปเป็นเช่นนี้เรื่อยมา ใช้ชีวิตไปวันๆตามวิสัยหมาจร
ความผูกพันธ์เกิดขึ้นเมื่อหลงมักจะชอบเข้ามาอาศัยหลบแดดนอนในบ้านผม เจอกันทุกวันจนมันเริ่มเชื่องกะที่บ้านเรา ที่บ้านมักจะมีของกินให้มันตลอด และมันก้อจะวิ่งตามเวลาเราจะออกจากบ้านไปไหนมาไหน ผมรักมันมาก และด้วยความที่เป็นตัวเมียแต่ทำหมันแล้ว(น่าจะมีคนจับไปทำหมันก่อนหลงมาที่นี่)จึงไม่ได้กังวลเรื่องนางจะไปมีลูกเรี่ยราด เราอยู่กันแบบนี้ตั้งแต่สมัยผมยังเรียนมัธยมจนเรียนจบถึงวัยทำงาน ความผูกพันธ์ก่อเกิดขึ้นทุกวันแม้เราจะไม่ได้เลี่ยงมันแบบปิด ปล่อยให้มันวิ่งเล่นในซอยนั่นล่ะ แต่มันไม่เคยไล่กัดใครนะเป็นหมาใจดีขี้เล่น จะเจอกันทุกวันในซอยบ้าน น้องสาวจับไปอาบน้ำบ้างเพราะมันชอบไปนอนตามพื้นดินจนตัวมอม เรียกได้ว่าเรารักและเอ็นดูมันมาก พาไปฉีดยาป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าให้เรียบร้อย
จนกระทั่งเดือนที่แล้วด้วยวัยที่แก่มากของหลง จึงมีโรครุมเร้าสะสม จากหมาจรผู้สตรองและอ้วนฉุไม่เคยเจ็บป่วยอะไรใดๆ ก้อเริ่มเซื่องซึม กินข้าวไม่ได้ เดินเซ ผอมและสุดท้ายคือนอนลุกไม่ได้ ผมกะน้องสาวตัดสินใจอุ้มมันไปรักษา หมอบอกว่าหลงติดเชื้อพยาธิในเม็ดเลือดผลตรวจทุกอย่างออกมาเลวร้ายมากด้วยความที่เป็นหมาจรถูกเห็บหมัดกัดจนติดเชื้อ ในใจตอนนั้นคิดว่านางไม่รอดแล้วแน่ๆแต่นางก้อสู้นะ แอดมิดอยู่ รพ 5 คืนอาการก้อดีขึ้น จึงบอกหมอขอเอากลับมาดูแลต่อเอง ซึ่งอาการนางก้อดีขึ้นตามลำดับ กลับมากินได้วิ่งเล่นได้แม้จะไม่แข็งแรงเหมือนเดิม(ระหว่างนี้ก้อคอยให้ยาทุกวัน)เราก้อใจชื้นที่เห็นมันกลับมาเปนปกติ และสุขใจที่ได้มีโอกาสช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลกอย่างหลง
แล้วโชคชะตาก้อลิขิตด้วยผลกรรมให้เป็นไป เมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา หลงเริ่มกลับมาเซื่องซึมและกินข้าวน้อยลง จึงได้ไลน์ไปปรึกษาหมอที่เคยพาไปรักษา ก้อแนะนำให้มารับยาไปให้หลงกินต่อหลังจากที่ให้หมดไปแล้วในเดือนแรกที่กลับมา เราก้อไปรับยามาให้หลงกิน พร้อมเอาน้ำเกลือฉีดเข้าใต้ผิวหนังตามที่หมอแนะนำเพื่อบำรุงให้หลงมีแรงขึ้นมาบ้าง ทุกอย่างเหมือนจะดีในใจก้อหวังว่าหลงจะอาการดีขึ้นในเร็ววัน คืนวันที่ 15/11/2015 ยาชุกแรกที่ไปเอามาก้อได้ให้หลงกินจนครบ ก่อนนอนผมเปิดหน้าต่างไปดูยังคงเห็นหลงนอนหลับอยู่ฝัางตรงข้ามบ้านก้อได้เดินออกไปลูบหัวพร้อมบอกให้หลงสู้ๆ หลงจะต้องแข็งแรงนะ แต่แล้ว...
วันที่ 16/11/2018 หลงได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย หายไปไหนไม่มีใครเห็น ผมไปทำงานกลับมาตามหาแทบเป็นบ้า วิ่งเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ยังไงก้อหาไม่เจอ ถามร้านขายของปากซอยก้อหาไม่เจอ ก้อได้แต่ภาวนาคิดในทางบวกว่าคงมีใครใจดีมาพาหลงไปรักษาที่ไหนสักแห่งรึป่าว ผ่านมาอีกวัน 17/11/2018 ก้อยังไร้วี่แววของหลง เย็นวันนั้นกลับจากทำงานผมยังคงเดินตามหานางทุกที่ในซอยที่คิดว่าหลงอาจจะเข้าไปหลบอยู่จนดึกแต่ยังไงก็ไม่เจอ จนถึงตีสามก้อไปดักรอรถเก็บขยะหน้าปากซอยเพื่อสอบถามว่าเห็นหมามานอนแถวปากซอยบ้างไหมก้อไม่มีใครเห็น จึงเริ่มทำใจภาวนาให้หลงปลอดภัย
ท้ายสุดวันนี้ 18/11/2018 ผมตื่นมาพร้อมได้ยินข่าวร้าย หลงจากไปเสียแล้ว หลงไปแอบหลบอยู่ในซอกเล็กๆที่เป็นที่เก็บของตรงร้านอู่รถถัดจากบ้านผมไปนิดเดียวซึ่งปกติกลางคืนเขาจะปิดประตูตลอด เปิดเฉพาะช่วงกลางวันซึ่งก้อแปลกใจว่าหลงเข้าไปอยู่ในนั้นได้อย่างไร ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น เช้าวันนี้ร้านอู่รถเปิดประตูออกมาจึงพบซากของหลงนอนไม่หายใจอยู่ในนั้นแล้ว เป็นอะไรที่ช๊อกมาก ตอนที่รู้ข่าวคือช่วงสายแล้ว มีคนมาเอาหลงไปฝังแล้วเรียบร้อย ผมใจหายมาก หมาตัวนึงที่อยู่กะเรามาหลายสิบปี ตอนจากกันทำไมถึงไปง่ายๆแบบนี้ ผมดูแลเค้าไม่ดีพอใช่ไหม ผมเคยยื้อชีวิตมันมาได้รอบนึงแต่อยู่ๆก้อมาจากกันไปง่ายๆแบบนี้ ทำไมโชคชะตามาพรากหลงไปอย่างโดดเดี่ยวโดยไม่ให้ผมได้อยู่กะมันจนวินาทีสุดท้าย ทำไม ทำไม..
คงเป็นเรื่องของเวรกรรมที่ขีดชะตาให้เป็นแบบนี้ หมดเวรหมดกรรมในชาติภพนี้ ขอให้หลงไปยังภพภูมิที่ดี ไปอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้ หลงจะอยู่ในใจเฮียเสมอ รอยยิ้มของหลง ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันยามสุข ยามป่วย มือที่เคยป้อนยา มือที่อุ้มหลงไปส่ง รพ เฮียจะไม่มีวันลืม ภาพเหล่านี้จะตราตรึงในจิตใจของเฮียตลอดไปนะลูก รักหนูมากนะ ถ้าวิญญาณหลงอยู่คืนนี้ส่งเสียงมาทักทายหรือมาหาเฮียในงันบ้างนะลูก คิดถึงหลงเหลือเกินลูกเอ๋ย
นี้คือเรื่องราวที่ขออนุญาตแบ่งปันระบายลงพื้นที่แห่งนี้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ ฝากถึงคนที่มีสัตว์เลี้ยง จงดูแลเขาให้ดีที่สุด วันที่คุณตัดสินใจอุปการะเขาแล้วหมายความว่าคุณพร้อมที่จะรับผิดชอบเขา เจ็บป่วยอย่าได้ทอดทิ้ง สัตว์เลี้ยงทุกตัวตั้งแต่หนูตัวเล็กๆยันหมาตัวโตๆเขามีจิตใจ รุ้เจ็บ รุ้ทุกข์เหมือนมนุษย์เรานั่นแหละ หลายคนอาจจะบอกว่าไปยุ่งทำไมเป็นภาระ พาไปรักษาก้อมีค่าใช้จ่าย แต่ตอนที่มันแข็งแรงเห็นพวกคุณก็เล่นกะมันนี่นา หมาแมวหรือแม้แต่สัตว์ทุกตัวไม่ใช่ของเล่นที่พอเขาดีๆก้อเล่นเอาสนุกแต่พอเจ็บป่วยกลับไม่ไยดี ได้พบได้เจอนั่นคือคุณเคยทำบุญหรือกรรมร่วมกันกะเขามา อย่าได้เอาคำว่าภาระมาอ้างเพราะมันเป็นข้ออ้างที่เห็นแก่ตัวที่สุด เคสของหลงผมยินดีและเต็มใจให้ความช่วยเหลือเขา ผมมีความสุขที่จะได้เห็นเขาปลอดภัยแม้ท้ายสุดจะมิอาจต้านทานแรงกรรมได้ก้อตามที
ขอให้หลงมีความสุขกะเพื่อนๆบนสรวงสวรรค์นะลูก รักมาก..
ทั้งนี้ ต้องขอบคุณโรงพยาบาลสัตว์อ่อนนุชที่รับเคสหลงไปรักษาเมื่อเดือนที่แล้วแม้ว่าจะพาไปช่วงดึกนอกเวลาแล้วก็ตาม อย่างน้อยก็ทำให้หลงได้มีชีวิตอยู่ต่อมาได้อีกเดือนกว่า