เผอิญในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา มันมีเรื่องนึงที่ผมคิดไม่ตก ว่าผมทำถูกหรือทำผิด และก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองโดยการตัดสินเอง เลยอยากสอบถามความคิดเห็นเพื่อนๆครับ
แฟนผมเป็นคนชอบอาหารมากเป็นชีวิตจิตใจ อาหารเป็นเพียงไม่กี่สิ่งในโลกที่ทำให้เธอมีความสุขได้ และเธอจะไม่คิดอะไรทั้งนั้นเวลาจะจ่ายเงินเพื่ออะไรที่เธอโปรดปราน สิ่งนี้มันทำให้ผม ซึ่งเป็นคนที่ชอบของอร่อย แต่ก็ไม่ได้รักอาหารอะไรมากมายขนาดนั้น ได้สัมผัสโลกของอาหารระดับ Michelin Star สุดแพง มื้อละหลักหมื่น หรือหลายๆพันบาท (โดยที่ผมเป็นคนจ่ายให้) หรือร้านอาหารจำพวก fine-dining ทั้งหลาย ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยได้ลองมาก่อน ในช่วงเริ่มต้นนี้ผมก็รู้สึกมีความสุขดี เพราะเธอก็ดู Happy ส่วนผมก็รู้สึกว่าได้เปิดโลกใหม่ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่หลังจากที่คบกันมาหลายๆเดือน ผมจึงเริ่มรู้สึกว่า เราสองคนใช้จ่ายกับการกินตรงนี้มากเกินไป ผมเองไม่ได้มีปัญหาหรือเดือดร้อนอะไรเลยที่จะจ่ายให้เธอ แต่ผมรู้สึกว่า 1. เสียดายเงิน ประมาณว่ากินมื้อเดียว ผมเอาไปจ้างพนักงานที่บริษัทผมได้ทั้งเดือน และ 2. หากมีลูกด้วยกัน ลูกจะติดนิสัยฟุ้งเฟ้อ ผมอยากให้ลูกได้เริ่มจากจุดที่ล่างสุด กินอาหาร 20-30 บาทให้เป็น ให้เป็นคนง่ายๆ ชีวิตง่ายๆ ด้วยสองเหตุผลนี้ ผมจึงตั้งกฏขึ้นมาข้อนึง ก็คือในทุกๆคืนวันศุกร์และวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันที่เราได้อยู่ด้วยกัน เราจะใช้เงินกับค่าอาหารไม่เกิน 4 พันบาท ใช้ไม่ถึงสามารถเก็บไว้อาทิตย์ถัดไปได้ และหากมีโอกาสพิเศษๆเช่นวันเกิดของเธอ เธอจะไปกินกี่บาทก็ได้ตามที่เธอต้องการ
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เราไปกินข้าวด้วยกัน และเธอไปกินขนมหวานหลังทานข้าวที่ร้าน After You ส่วนตัวผมนั้งนั่งดูเธอกินอย่างเดียว เพราะว่ากำลังอยู่ในช่วง Diet ซึ่งเมนูที่เธอสั่ง ***กินคนเดียว*** ก็คือ Hazelnut Pancakes 3 ชิ้น, Shibuya Toast และ ชานมอะไรซักอย่างนึง รวมๆกันก็ประมาณ 500 บาท ในตอนที่เธอกำลังสั่ง ผมก็เล็งเห็นแล้วว่านี่มันมากเกินกว่าที่ผู้หญิงคนนึงควรจะบริโภคของหวาน สามอย่างนี้รวมกันเป็นพันแคลลอรี่แน่ๆ ผมจึงบอกเธอว่า เอาทีละอย่างมั้ย ไม่พอค่อยสั่งต่อ แต่เธอไม่โอเค เพราะเธอต้องการกินทั้งหมด ผมก็คิดในใจว่า “เอาก็เอา กินและมีความสุขก็กินไป”
หลังจากที่กินไปได้ซัก 10 นาที เธอก็บอกว่า พอแล้ว ภาพที่ผมเห็นก็คือ Shibuya Toast ที่กินไปประมาณ 20% ของที่เสริพมา ไอศครีมที่ให้มา 2 ลูก ยังไม่ถูกกินไปซักลูก และ Pancake ที่ให้มาสามแผ่นนั้น ก็กินไปประมาณแผ่นหรือไม่ถึงแผ่น ชานมที่สั่งมา ก็กินไปไม่ถึง 20% ของแก้ว .... ผมจึงถามเธอว่า ทำไมเธอจึงกินไม่หมด ทำไมถึงกินทิ้งกินขว้าง กินแบบนี้มันน่าเสียดายนะ เธอก็โกรธผมมาก เพราะเธอบอกว่า ***เธอไม่ได้กินทิ้งกินขว้าง แต่เธอสั่งมาชิม ดังนั้นเธอพอใจที่จะกินแบบนี้*** แค่นี้จะทำเพื่อความสุขเธอไม่ได้เหรอ
ปกติแล้วผมเป็นคนที่ใจเย็นมาก แต่ในครั้งนี้ผมรู้สึกไม่ไหวจริงๆ ผมไม่ใช่คนงกนะครับ แต่ผมเคยไม่มีเงินมาก่อน ผมจึงเห็นถึงคุณค่าของเงิน จ่ายไป 500 กินไป 100 ผมก็คิดว่า ไอ้ 400 บาทที่ทิ้งไปนั้น มันอาจจะเป็นเงินที่ไม่ได้มากอะไร แต่สำหรับคนที่เค้าไม่ได้มีมาก สมมุติว่าเป็นพนักงานส่งของบริษัทผม ไอ้เงินเท่านี้ ก็เป็นเงินจำนวนที่เค้าใช้หยาดเหงื่อแรงกายทั้งวันหามาเลยนะ ผมบอกแบบนี้กับแฟนผม แฟนผมก็บอกว่า ก็ทำไมล่ะ เค้าสะดวกจะกินแบบนี้หนิ แล้วก็พาลไปว่า ผมไม่เห็นแก่ความสุขของเค้า ขัดขวางความสุขของเค้า ถ้าเค้าอยู่คนเดียว เค้าก็จะกินแบบนี้ ฯลฯ และก็ต่อว่าผมที่ว่า ตกลงกันไว้แล้วว่าค่ากินสำหรับวันศุกร์และเสาร์คือ 4 พัน นี่ยังใช้ไม่ถึงเลย จะมาพูดทำไม... ซึ่งตรงนี้คือจุดที่ผมคิดว่าตัวเองทำเกินไปนิดคือ อนุมัติงบประมาณให้แล้ว เค้าจะเอาไปใช้ทำอะไร จะเอาไปกินถูก กินแพง กินทิ้งกินขว้าง หรือเอาไปเผาทำลาย ก็ควรจะเป็นเรื่องของเค้า
ก็เลยอยากทราบความคิดเห็นของเพื่อนๆว่า คิดว่าอย่างไรครับ ผมทำเกินไปหรือเปล่า นี่คือสิ่งปกติของผู้หญิง หรือเป็นสิ่งที่ควรให้เธอปรับปรุงแก้ไขครับ
ผมหรือเธอที่เยอะเกินไปครับ
แฟนผมเป็นคนชอบอาหารมากเป็นชีวิตจิตใจ อาหารเป็นเพียงไม่กี่สิ่งในโลกที่ทำให้เธอมีความสุขได้ และเธอจะไม่คิดอะไรทั้งนั้นเวลาจะจ่ายเงินเพื่ออะไรที่เธอโปรดปราน สิ่งนี้มันทำให้ผม ซึ่งเป็นคนที่ชอบของอร่อย แต่ก็ไม่ได้รักอาหารอะไรมากมายขนาดนั้น ได้สัมผัสโลกของอาหารระดับ Michelin Star สุดแพง มื้อละหลักหมื่น หรือหลายๆพันบาท (โดยที่ผมเป็นคนจ่ายให้) หรือร้านอาหารจำพวก fine-dining ทั้งหลาย ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยได้ลองมาก่อน ในช่วงเริ่มต้นนี้ผมก็รู้สึกมีความสุขดี เพราะเธอก็ดู Happy ส่วนผมก็รู้สึกว่าได้เปิดโลกใหม่ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่หลังจากที่คบกันมาหลายๆเดือน ผมจึงเริ่มรู้สึกว่า เราสองคนใช้จ่ายกับการกินตรงนี้มากเกินไป ผมเองไม่ได้มีปัญหาหรือเดือดร้อนอะไรเลยที่จะจ่ายให้เธอ แต่ผมรู้สึกว่า 1. เสียดายเงิน ประมาณว่ากินมื้อเดียว ผมเอาไปจ้างพนักงานที่บริษัทผมได้ทั้งเดือน และ 2. หากมีลูกด้วยกัน ลูกจะติดนิสัยฟุ้งเฟ้อ ผมอยากให้ลูกได้เริ่มจากจุดที่ล่างสุด กินอาหาร 20-30 บาทให้เป็น ให้เป็นคนง่ายๆ ชีวิตง่ายๆ ด้วยสองเหตุผลนี้ ผมจึงตั้งกฏขึ้นมาข้อนึง ก็คือในทุกๆคืนวันศุกร์และวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันที่เราได้อยู่ด้วยกัน เราจะใช้เงินกับค่าอาหารไม่เกิน 4 พันบาท ใช้ไม่ถึงสามารถเก็บไว้อาทิตย์ถัดไปได้ และหากมีโอกาสพิเศษๆเช่นวันเกิดของเธอ เธอจะไปกินกี่บาทก็ได้ตามที่เธอต้องการ
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เราไปกินข้าวด้วยกัน และเธอไปกินขนมหวานหลังทานข้าวที่ร้าน After You ส่วนตัวผมนั้งนั่งดูเธอกินอย่างเดียว เพราะว่ากำลังอยู่ในช่วง Diet ซึ่งเมนูที่เธอสั่ง ***กินคนเดียว*** ก็คือ Hazelnut Pancakes 3 ชิ้น, Shibuya Toast และ ชานมอะไรซักอย่างนึง รวมๆกันก็ประมาณ 500 บาท ในตอนที่เธอกำลังสั่ง ผมก็เล็งเห็นแล้วว่านี่มันมากเกินกว่าที่ผู้หญิงคนนึงควรจะบริโภคของหวาน สามอย่างนี้รวมกันเป็นพันแคลลอรี่แน่ๆ ผมจึงบอกเธอว่า เอาทีละอย่างมั้ย ไม่พอค่อยสั่งต่อ แต่เธอไม่โอเค เพราะเธอต้องการกินทั้งหมด ผมก็คิดในใจว่า “เอาก็เอา กินและมีความสุขก็กินไป”
หลังจากที่กินไปได้ซัก 10 นาที เธอก็บอกว่า พอแล้ว ภาพที่ผมเห็นก็คือ Shibuya Toast ที่กินไปประมาณ 20% ของที่เสริพมา ไอศครีมที่ให้มา 2 ลูก ยังไม่ถูกกินไปซักลูก และ Pancake ที่ให้มาสามแผ่นนั้น ก็กินไปประมาณแผ่นหรือไม่ถึงแผ่น ชานมที่สั่งมา ก็กินไปไม่ถึง 20% ของแก้ว .... ผมจึงถามเธอว่า ทำไมเธอจึงกินไม่หมด ทำไมถึงกินทิ้งกินขว้าง กินแบบนี้มันน่าเสียดายนะ เธอก็โกรธผมมาก เพราะเธอบอกว่า ***เธอไม่ได้กินทิ้งกินขว้าง แต่เธอสั่งมาชิม ดังนั้นเธอพอใจที่จะกินแบบนี้*** แค่นี้จะทำเพื่อความสุขเธอไม่ได้เหรอ
ปกติแล้วผมเป็นคนที่ใจเย็นมาก แต่ในครั้งนี้ผมรู้สึกไม่ไหวจริงๆ ผมไม่ใช่คนงกนะครับ แต่ผมเคยไม่มีเงินมาก่อน ผมจึงเห็นถึงคุณค่าของเงิน จ่ายไป 500 กินไป 100 ผมก็คิดว่า ไอ้ 400 บาทที่ทิ้งไปนั้น มันอาจจะเป็นเงินที่ไม่ได้มากอะไร แต่สำหรับคนที่เค้าไม่ได้มีมาก สมมุติว่าเป็นพนักงานส่งของบริษัทผม ไอ้เงินเท่านี้ ก็เป็นเงินจำนวนที่เค้าใช้หยาดเหงื่อแรงกายทั้งวันหามาเลยนะ ผมบอกแบบนี้กับแฟนผม แฟนผมก็บอกว่า ก็ทำไมล่ะ เค้าสะดวกจะกินแบบนี้หนิ แล้วก็พาลไปว่า ผมไม่เห็นแก่ความสุขของเค้า ขัดขวางความสุขของเค้า ถ้าเค้าอยู่คนเดียว เค้าก็จะกินแบบนี้ ฯลฯ และก็ต่อว่าผมที่ว่า ตกลงกันไว้แล้วว่าค่ากินสำหรับวันศุกร์และเสาร์คือ 4 พัน นี่ยังใช้ไม่ถึงเลย จะมาพูดทำไม... ซึ่งตรงนี้คือจุดที่ผมคิดว่าตัวเองทำเกินไปนิดคือ อนุมัติงบประมาณให้แล้ว เค้าจะเอาไปใช้ทำอะไร จะเอาไปกินถูก กินแพง กินทิ้งกินขว้าง หรือเอาไปเผาทำลาย ก็ควรจะเป็นเรื่องของเค้า
ก็เลยอยากทราบความคิดเห็นของเพื่อนๆว่า คิดว่าอย่างไรครับ ผมทำเกินไปหรือเปล่า นี่คือสิ่งปกติของผู้หญิง หรือเป็นสิ่งที่ควรให้เธอปรับปรุงแก้ไขครับ