ทำไมเราต้องปิดกั้นตัวเองคะ

เราไม่รู้เหมือนกันนะ เรารู้สึกว่าตอนต้นปี เราจะเเยกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนๆ เเยกตัวจากคนรอบข้าง จากที่เคยร่าเริงมากๆก็กลายเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด(ไม่ทีคนให้พูดด้วยมากกว่า555) ก็มีเพื่อนคุยอยู่ อยากคุยก็เเค่พูดกับเรา เราจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนตามสถานการณ์ ไม่กล้าพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการ สิ่งที่ตัวเองจะสื่อออกมา เพราะกลัวคนรอบข้างจะมองเราไม่ดี เราชอบ"ชอบ" เเคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวของเราเอง โดยไม่สนใจตัวเองเลยว่าจะทำได้มั้ย
"มันเป็นการทำร้ายตัวเองทางอ้อมรึป่าว" เราชอบคนๆนึงอยู่ ซึ่งเค้าไม่รู้หรอก(ไม่กล้าบอก) เรากับเค้ามันต่างกันมากอ่ะ เราว่าเราไม่เหมาะสมกับคนอื่นๆ  หน้าตาไม่ดี  มันเหมือนกับการใส่หน้ากากออกจากบ้านทุกๆวัน  ฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ ฝืนทุกอย่าง เราเคยคิดฆ่าตัวตายนะ ตอนที่เห็นคัตเตอร์กับกรรไกร เราคิดว่าถ้ามีเลือดออกมาจากบาดเเผลที่เราทำมันน่าจะรู้สึกดี เเต่เราก็ทำไม่ได้  คนรอบข้างน่าจะคิดว่าเราเป็นบ้าไปเเล้วมั้งป่านนี้
ไม่มีอะไรจะพูดเเล้วค่ะ คิดไม่ออก ข้างบนที่กล่าวมาคือสิ่งที่เราเจอปีนี้  มันอาจจะไม่มากตามที่ได้อ่าน เเต่ลองดูลึกๆสิเเล้วคุณจะรู้
ว่ามันทรมานเเค่ไหน ที่ต้องมาเจอเเบบนี้ ทุกๆวัน

ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ^^

ปล. เราพยายามทำตัวเข้มเเข็ง ไม่ร้องไห้ เย็นช้า เพื่อไม่ให้คนอื่นเห็นว่าเราอ่อนเเอ ตอนเที่ยงถ้ามีเวลาก็จะไปนั่งเล่นอยู่สนามเปตอง ฟังเพลงกินขนม เวลาได้อยู่กับตัวเองมันก็ยิ้มออกมาได้อย่างเต็มใจ  อยากไปพบจิตเเพทย์เเต่ไม่กล้าไป กลัวพ่อกับเเม่ด่า-_-