นี่เป็นกระทู้แรกที่ผมตัดสินใจตั้งขึ้นมา เนื่องจากตอนนี้เองผมก็อยากจะรับฟังความคิดเห็นจากหลายๆคนที่ได้เห็นกระทู้นี้ครับ งั้นขอเริ่มเล่าคร่าวๆเลยแล้วกัน
ผมกับแฟนเราเพิ่งคบกันมาได้ไม่นานมานี้เอง และความสัมพันธ์ของพวกเรามีแค่กลุ่มเพื่อนเท่านั้นเองที่รู้ ครอบครัวทั้งฝ่ายของผมและแฟนเองก็ไม่รู้ครับว่าผมกับแฟนเราคบกัน เนื่องจากพวกเราเลือกที่จะปิดไว้เองและรอให้พวกเราโตกันให้มากกว่านี้ก่อน(ผมกับแฟนเรายังอยู่ม.ปลายกันทั้งคู่) อีกอย่างพวกเราอยู่ไกลกันมาก แฟนผมอยู่กรุงเทพ ส่วนตัวผมเองก็อยู่ไกลจากเธอมาก ห่างๆกันได้ 500 กิโลครับ ผู้ปกครองไม่ยอมให้ไปที่ไหนไกลๆแน่นอนทั้งฝั่งผมและเธอ เพราะแบบนั้นกว่าจะได้เจอกันก็ตอนเข้ามหาลัยเลย
ตามที่เกริ่นไว้ข้างบน เราอยู่ห่างกันมาก การจะได้เจอกันมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในตอนนี้ และแฟนผมเองก็มีภาวะเครียดค่อนข้างหนัก มีทำร้ายร่างกายตัวเอง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ก็ถึงขั้นกรีดไปแล้วหลายครั้ง... มักบอกกับผมมาหลายครั้งเสมอว่าอยากตาย และช่วงนี้ถี่เป็นพิเศษเพราะไปเจอปัญหาที่โรงเรียนเข้า ตัวผมเองก็พยายามปลอบเธอทุกครั้งแต่ด้วยเพราะผมเองก็ติดปัญหาที่โรงเรียนเหมือนกัน(ง่ายๆช่วงนี้มีกีฬาสี พวกเรามีหน้าที่สำคัญกันทั้งคู่) ช่วงนี้ก็เลยมีเวลาให้แฟนไม่ได้เท่าที่ควร จากที่มักคอลกันประจำเลยทำได้แต่เมสเสจหากันกับส่งข้อความเสียงหา แต่ตามปกติล่ะครับผมพอเข้าใจมาบ้างว่าตามอารมณ์ของเธอคืออยากใช้เวลากับผมในคอลให้ได้มากๆในแต่ละวัน บอกเสมอว่าได้ยินเสียงผมปลอบมันก็ทำให้อารมณ์และใจเธอดีขึ้นพอมาสู้กับวันต่อๆไปได้
เท่าที่ผมรับฟังมาจากเธอแล้ว ก็รู้มาตลอดครับว่าเธอเครียดและเครียดมากๆ และอยากให้เธอไปพบจิตแพทย์หลายครั้ง แต่มันมีปัญหาครับ ปัญหาที่หนึ่งก็คือก่อนหน้านี้เธอเคยไปพบจิตแพทย์มาก่อน และจิตแพทย์ที่เธอพบในรอบนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกแย่กว่าเดิมด้วยการที่กดดันและแซะอ้อมๆ(ผมไม่ทราบรายละเอียดมากนัก ทราบแค่ว่ามันทำให้อาการเธอแย่ลงกว่าเดิม) หลังจากการพบจิตแพทย์ครั้งแรกในตอนนั้นจนถึงตอนนี้เธอก็ยืนยันกับผมแล้วว่าไม่อยากพบจิตแพทย์อีกด้วยเพราะติดอคติไปเรียบร้อย ผมพยายามอธิบายให้เธอฟังแล้วว่าจิตแพทย์แต่ละคนมีวิธีการรักษาแตกต่างกันไป รอบแรกที่เธอไปเจออาจเรียกได้ว่าโชคร้าย ลองลดอคติลงเพื่อตัวเองและไปหาอีกรอบได้หรือเปล่า แต่เธอก็ยืนยันเหมือนเดิมครับในส่วนนี้ไม่ค่อยกล้าคุยต่อด้วยเลยเพราะมันเหมือนเป็นการสะกิดแผลในใจ และอีกปัญหาที่น่าหนักใจคือผู้ปกครองของเธอครับ เท่าที่ผมรับฟังมาเหมือนผู้ปกครองเธอไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เวลาเธอไม่สบาย ปวดหัว รวมถึงอื่นๆเขาไม่ยอมให้กินยาเลย พร้อมบอกอีกว่าอาการของเธอคือการแสดง เธอไม่ได้ป่วยจริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมก็ค่อนข้างสงสัยนะ ลูกตัวเองปวดหัวเป็นไข้จนจะไม่ไหวชัดเจนขนาดนั้นนี่นะ...
ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาผมก็พยายามช่วยเธอมาตลอดตามที่ผมสัญญา จะพยายามช่วยเท่าที่ทำได้ อย่างน้อยก็ใก้กำลังใจกันไปก่อน แต่ช่วงนี้ผมเหนื่อยกว่าปกติเพราะเรื่องงานที่โรงเรียน ยอมรับครับว่าเจอจากที่โรงเรียนมาแล้วเจอข้อความจากแฟนที่ดูอาการหนักกว่าตัวเองมากมามันทำให้ใจหดหู่ลงไปมากกว่าเดิมมาก จนช่วงระยะหนึ่งสัปดาห์มานี้มันมีความรู้สึกเลี่ยงที่จะคอลกันอย่างแปลกๆ มันเหมือนกับว่าจิตใจผมตอนนั้นมันยังไม่พร้อมจะให้กำลังใจเธอ(ตัวเองในตอนนั้นก็รู้สึกเครียดจากที่โรงเรียน) ผมรู้สึกแย่กับตัวเองอยู่ที่ใจไม่อยากอยู่กับแฟนในช่วงนั้น ทั้งที่เธอเองก็ต้องการผม และก็พยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้สดชื่นขึ้น เป็นปกติเหมือนแต่ก่อนไม่ให้ผมรู้สึกแย่ที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น แต่มันก็รู้สึกแย่น่ะครับที่สุดท้ายก็ช่วยอะไรไม่ได้เนื่องเพราะผมในตอนนั้นไม่เข็มแข็งพอ เริ่มรู้สึกลำบากใจเวลาอยู่กับเธอแล้ว และผมเองก็อยากได้คำปรึกษาเหมือนกันว่าในส่วนนี้ควรทำยังไง ในตอนนี้ผมค่อนข้างสับสนในตัวเองพอควรครับ ผมควรจะทำยังไงให้เธอไปพบจิตแพทย์ ควรจะรับมือกับอารมณ์ตัวเองเวลาอยู่กับเธอยังไง และควรรับมือกับเธอเวลาเครียดยังไงดี ในกรณีที่ผมไม่สามารถใช้ภาษากายเช่นคอยอยู่ข้างๆ จับมือไว้ กอดให้กำลังใจ ตามคำแนะนำที่ไปเจอมาได้เลย(อารมณ์ตอนนั้นผมไม่ค่อยกล้าพูดเท่าไหร่ด้วยล่ะ)
ผมอยากให้แฟนลองไปพบจิตแพทย์ แต่ดูแล้วเธอคงไม่ยอมไป ควรทำยังไงดีครับ ?
ผมกับแฟนเราเพิ่งคบกันมาได้ไม่นานมานี้เอง และความสัมพันธ์ของพวกเรามีแค่กลุ่มเพื่อนเท่านั้นเองที่รู้ ครอบครัวทั้งฝ่ายของผมและแฟนเองก็ไม่รู้ครับว่าผมกับแฟนเราคบกัน เนื่องจากพวกเราเลือกที่จะปิดไว้เองและรอให้พวกเราโตกันให้มากกว่านี้ก่อน(ผมกับแฟนเรายังอยู่ม.ปลายกันทั้งคู่) อีกอย่างพวกเราอยู่ไกลกันมาก แฟนผมอยู่กรุงเทพ ส่วนตัวผมเองก็อยู่ไกลจากเธอมาก ห่างๆกันได้ 500 กิโลครับ ผู้ปกครองไม่ยอมให้ไปที่ไหนไกลๆแน่นอนทั้งฝั่งผมและเธอ เพราะแบบนั้นกว่าจะได้เจอกันก็ตอนเข้ามหาลัยเลย
ตามที่เกริ่นไว้ข้างบน เราอยู่ห่างกันมาก การจะได้เจอกันมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในตอนนี้ และแฟนผมเองก็มีภาวะเครียดค่อนข้างหนัก มีทำร้ายร่างกายตัวเอง [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ มักบอกกับผมมาหลายครั้งเสมอว่าอยากตาย และช่วงนี้ถี่เป็นพิเศษเพราะไปเจอปัญหาที่โรงเรียนเข้า ตัวผมเองก็พยายามปลอบเธอทุกครั้งแต่ด้วยเพราะผมเองก็ติดปัญหาที่โรงเรียนเหมือนกัน(ง่ายๆช่วงนี้มีกีฬาสี พวกเรามีหน้าที่สำคัญกันทั้งคู่) ช่วงนี้ก็เลยมีเวลาให้แฟนไม่ได้เท่าที่ควร จากที่มักคอลกันประจำเลยทำได้แต่เมสเสจหากันกับส่งข้อความเสียงหา แต่ตามปกติล่ะครับผมพอเข้าใจมาบ้างว่าตามอารมณ์ของเธอคืออยากใช้เวลากับผมในคอลให้ได้มากๆในแต่ละวัน บอกเสมอว่าได้ยินเสียงผมปลอบมันก็ทำให้อารมณ์และใจเธอดีขึ้นพอมาสู้กับวันต่อๆไปได้
เท่าที่ผมรับฟังมาจากเธอแล้ว ก็รู้มาตลอดครับว่าเธอเครียดและเครียดมากๆ และอยากให้เธอไปพบจิตแพทย์หลายครั้ง แต่มันมีปัญหาครับ ปัญหาที่หนึ่งก็คือก่อนหน้านี้เธอเคยไปพบจิตแพทย์มาก่อน และจิตแพทย์ที่เธอพบในรอบนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกแย่กว่าเดิมด้วยการที่กดดันและแซะอ้อมๆ(ผมไม่ทราบรายละเอียดมากนัก ทราบแค่ว่ามันทำให้อาการเธอแย่ลงกว่าเดิม) หลังจากการพบจิตแพทย์ครั้งแรกในตอนนั้นจนถึงตอนนี้เธอก็ยืนยันกับผมแล้วว่าไม่อยากพบจิตแพทย์อีกด้วยเพราะติดอคติไปเรียบร้อย ผมพยายามอธิบายให้เธอฟังแล้วว่าจิตแพทย์แต่ละคนมีวิธีการรักษาแตกต่างกันไป รอบแรกที่เธอไปเจออาจเรียกได้ว่าโชคร้าย ลองลดอคติลงเพื่อตัวเองและไปหาอีกรอบได้หรือเปล่า แต่เธอก็ยืนยันเหมือนเดิมครับในส่วนนี้ไม่ค่อยกล้าคุยต่อด้วยเลยเพราะมันเหมือนเป็นการสะกิดแผลในใจ และอีกปัญหาที่น่าหนักใจคือผู้ปกครองของเธอครับ เท่าที่ผมรับฟังมาเหมือนผู้ปกครองเธอไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เวลาเธอไม่สบาย ปวดหัว รวมถึงอื่นๆเขาไม่ยอมให้กินยาเลย พร้อมบอกอีกว่าอาการของเธอคือการแสดง เธอไม่ได้ป่วยจริงๆ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาผมก็พยายามช่วยเธอมาตลอดตามที่ผมสัญญา จะพยายามช่วยเท่าที่ทำได้ อย่างน้อยก็ใก้กำลังใจกันไปก่อน แต่ช่วงนี้ผมเหนื่อยกว่าปกติเพราะเรื่องงานที่โรงเรียน ยอมรับครับว่าเจอจากที่โรงเรียนมาแล้วเจอข้อความจากแฟนที่ดูอาการหนักกว่าตัวเองมากมามันทำให้ใจหดหู่ลงไปมากกว่าเดิมมาก จนช่วงระยะหนึ่งสัปดาห์มานี้มันมีความรู้สึกเลี่ยงที่จะคอลกันอย่างแปลกๆ มันเหมือนกับว่าจิตใจผมตอนนั้นมันยังไม่พร้อมจะให้กำลังใจเธอ(ตัวเองในตอนนั้นก็รู้สึกเครียดจากที่โรงเรียน) ผมรู้สึกแย่กับตัวเองอยู่ที่ใจไม่อยากอยู่กับแฟนในช่วงนั้น ทั้งที่เธอเองก็ต้องการผม และก็พยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้สดชื่นขึ้น เป็นปกติเหมือนแต่ก่อนไม่ให้ผมรู้สึกแย่ที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น แต่มันก็รู้สึกแย่น่ะครับที่สุดท้ายก็ช่วยอะไรไม่ได้เนื่องเพราะผมในตอนนั้นไม่เข็มแข็งพอ เริ่มรู้สึกลำบากใจเวลาอยู่กับเธอแล้ว และผมเองก็อยากได้คำปรึกษาเหมือนกันว่าในส่วนนี้ควรทำยังไง ในตอนนี้ผมค่อนข้างสับสนในตัวเองพอควรครับ ผมควรจะทำยังไงให้เธอไปพบจิตแพทย์ ควรจะรับมือกับอารมณ์ตัวเองเวลาอยู่กับเธอยังไง และควรรับมือกับเธอเวลาเครียดยังไงดี ในกรณีที่ผมไม่สามารถใช้ภาษากายเช่นคอยอยู่ข้างๆ จับมือไว้ กอดให้กำลังใจ ตามคำแนะนำที่ไปเจอมาได้เลย(อารมณ์ตอนนั้นผมไม่ค่อยกล้าพูดเท่าไหร่ด้วยล่ะ)