เคยมั้ยค่ะ? เหนื่อยใจไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

..ผมเข้าใจความรู้สึก จขกท. นะ ผมก็เป็นอยู่เหมือนกัน แต่ต้นตอของความรู้สึกของผมมันมาจากความผิดหวัง ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า กับความไม่ได้ดั่งใจในบางเรื่อง บางเวลา ที่มันมาช่วยกันสะสม แล้วก็กัดกร่อนลึกลงไปเรื่อยๆ จนเกิดเป็นช่องโหว่ เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถที่จะพูดคุยกับใครได้ เพราะจะเจอแต่คำตอบตามตรรกะ ส่วนคนที่อยากเจอ ผมก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเค้าจะเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง เป็นคนแบบไหน เลยไม่มีคนพิเศษไว้ให้ยึดเหนี่ยวหัวใจเวลารู้สึกจิตตก จนหลายครังหลายที ผมไม่อยากจะมีความรู้สึกอะไรกับใครอีกต่อไปเลย ผมอยากจะยอมแพ้ แต่ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไร ทำไม่ได้ ผมยอมแพ้ไม่ได้สักที 5555 ไม่ว่าผมจะอยากยอมแพ้แค่ไหน แต่ผมก็รู้ตัวเองดี ว่าไม่ว่ายังไง ใจผมมันก็ยังต้องการสิ่งนั้น ผมได้แต่ยอมรับมัน และตองอยู่กับมันอย่างไม่มีทางเลือก ไม่มีทางออกใดนอกจากจะต้องอดทนไปจนกว่าจะได้สิ่งๆนั้นมา หรือไม่ก็จนกว่าจะหมดเวลาของผมบนโลกนี้.

..แต่ว่า ในความหวังบนความสิ้นหวังนั้น มันก็มีอย่างนึงที่ผมเพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้เอง ว่าทุกครั้งที่ผมรู้สึกแบบนี้ ผมจะหาพรรคหาพวกครับ หาคนที่กำลังรู้สึกแบบเดียวกับเรา แล้วก็ล่อลวงเค้ามากองสุมหัวกันจิตตกด้วยกัน.. ไม่ใช่.. เมื่อผมหาเจอแล้ว ผมก็จะให้กำลังใจเค้าครับ ลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เค้ามีกำลังที่สู้ต่อ (แบบที่ผมกำลังทำอยู่ในตอนนี้) พอได้ทำลงไปแล้ว พอได้พยายามช่วยคนอื่นที่เป็นเหมือนเราแล้ว กลายเป็นว่า ผมเจอทางออก+กำลังใจของตัวเองในกำลังใจที่ให้คนอื่นซะงั้นเลยครับ 555555.

..เพราะบางที ทางออกของเรามักจะถูกความมืดในจิตใจเราบดบัง แต่เราอาจจะมองเป็นมันได้จากปัญหาของคนอื่นก็ได้นะครับ เป็นวิธีนึงที่ผมค้นพบด้วยตัวเอง ที่จะลองเอาไปใช้ดูก็ไม่หวงครับ แต่ไม่มีข้อมูลวิจัยอ้างอิงใดๆ ทั้งสิ้นนะครับ.

ขอให้ จขกท. ลุกขึ้นมาสู้ต่อได้ไวๆ นะครับ ^^