นี้เป็นครั้งแรกที่กล้าเขียนเล่าเรื่องของตัวเองที่เกิดขึ้นจริง อยากให้ทุกคนลองอ่านแล้วคิดตาม
... ก่อนอื่นขออธิบายก่อนว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาจนปัจจุบันนี้ ก็ยังใช้ชีวิตอยู่ เราอายุ 21ปี ตั้งแต่เด็กเลย คือที่บ้านจะมีปัญหากระทบทะเลาะกันมาตลอด เราจำความได้ก็อยู่กับความรุนแรงแบบนี้จนเราเห็นจนชินทุกวัน เด็กๆช่วงประถมก็มีความสุขดีเพราะด้วยความเด็กมีเพื่อน มีขนมไ้ไปโรงเรียนเฮฮาเลิกเรียนเล่นของเล่นหาของกินรอพ่อแม่มารับ กลับบ้านเล่นกับเพื่อนสนุกสนานเป้นความทรงจำที่คิดว่าคงดีที่สุดในชีวิตจริงๆ พอเริ่มเข้าช่วงมัธยม ทางที่บ้านมีปัญหาทั้งด้วยการเงิน ครอบครัวพ่อแม่ถึงจุดแยกทางกัน ช่วงเทอม2เราได้ย้ายโรงเรียนกะทันหันเพราะขายบ้าน มาอยู่ บ้านญาติชั่วคราว เราได้เจอเพื่อนใหม่ต่างที่ ต่างคน เราใช้ชีวิตแบบไม่มีเพื่อนจริง เป็นชีวิตที่ตอนเที่ยงไม่เคยไปกินข้าวเพราะไม่มีเพื่อนนั่งกินด้วย ไม่มีคนคุย วนเวียนแบบนั้นทุกวัน เราเคยระบายกับแม่ แต่แม่ก็จะด่าเราว่าเพราะเราเข้ากับเพื่อนไม่ได้ เราไม่ดี มันยิ่งทำให้เราท้อไม่มีกำลังใจในทุกๆวัน อยู่ใช้ชีวิตแบบนั้นจนเรียนจบม.6 โดยไม่มีเพื่อนเลย มีก็มีบ้างที่บังเอิญเจอเพื่อนเก่า เพื่อนที่เคยเรียนสมัยอนุบาล แต่ก็ไม่ได้นับว่าเป็นเพื่อนที่อยุ่ด้วยกับเราสนิท ไลน์ก็มีแค่ไลน์ห้องแต่ไม่มีใครคุยเลย ลบแล้วลบอีกก็ไม่มี แต่เรามีแฟนนะ คือคบกันก็คุยกับแฟนแค่นั้น อยูาแบบนั้นจนแฟนขอเลิก ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่มีใครคบเราเลย เพราะเราไม่มีเพื่อนคบไม่มีสังคม เราคิดว่าคงเป็นเด็กเก็บกด อยู่กับน้ำตามาตลอด วันไหนไม่ร้องไห้คือไม่ใช่เรา เราเข้มแข็งเวลาอยู่ข้างนอก แต่กลับมาห้องคือร้องไห้หนักมาก... พอบ้านใหม่สร้างเสร็จ บรรยากาศในบ้านก็ไม่มีความอบอุ่นเลย แม่เหมือนไม่รักเรา เพราะแม่ตีกรอบเรามาตั้งแต่เด็ก ว่าต้องมาแบบนั้นทำแบบนี้ ส่งเราทำนั่นทำนี้ แต่ไม่เคยให้ไปไหน เราเลยอยู่แต่กับบ้าน คือนอนกับแม่มาจนอายุ21ปัจจุบัน แม่ไม่เคยปล่อย เราไม่เคยมีเพื่อนแม่ก็มีแต่บอกเพราะว่าเป็นแบบนี้ไง เราเคยเถียงว่าเหตุผลที่ไม่มีเพื่อน เพราะว่าแม่ไม่เคยเปิดโอกาสให้เราทำอะไรเลย แม่ไม่ให้เราขับรถ แต่แม่ซื้อรถให้พี่เรา แม่ให้พี่เราทุกอย่าง ตามใจทุกอย่าง เงินเป็นแสนกี่แสนแม่ก็หาให้พี่ ต่างกับเรา เสื้อเดิมๆ ชุดเดิมๆ รองเท้าเดิมๆ เราเก็บเงินที่ได้ไปเรียนเพื่อลงทุนขายของ หาเงินพอซื้อทุกอย่างเองโดยไม่ได้ขอเงินเพิ่มจากแม่ เพราะคงไม่ได้ จนช่วงมหาลัย แม่ให้หาที่ใกล้บ้าน เราก็โอเคทำตามทุกอย่าง แม้แต่ห้ามมีเพื่อน ห้ามไปเที่ยว ห้ามแต่งตัว คือห้ามทุกอย่างจริงๆ คนรับส่งคือพี่บ้าง แม่บ้าง เรานั่งแท้กซี่กลับเองบ้าง เราอยู่โดยที่ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเราเพราะแม่เคยมาโวยวายที่มอ ว่าเพื่อนไม่ดี คือไม่มีใครกล้าคุยกล้าเล่นกับเราเลย ก็ใช้ขีวิตจนเรียนจบโดยไม่มีแฟน ไม่มีเพื่อน ๆม่มีความสุข เราลืมบอกว่าเราทำงานออนไลน์หาเงินระหว่างเรียนไปด้วย คิดว่ามีเงินเก็บจะขอแม่แยกออกไปหางานทำ เคยแอบหนีไปทำงาน1เดือน แม่ลงประกาศตามหาเรา จนเราไม่กล้าไปไหนเลย ทำได้แค่อยู่ที่บ้าน ทำงานที่บ้าน อยู่แบบนั้น ตื่นมาก็อยุ่บ้าน ใช้ขีวิตอยู่บ้าน ไม่เคยได้ไปไหนอีกเลย เงินทุกบาทให้แม่หมด หามาให้แม่หมด เพราะแม่บอก ไม่ได้ไปไหนเงินก็ไม่ได้ใช้ เอามาใช้จ่ายในครอบครัว เราก็พอเข้าใจเพราะแม่ก็ดูแลทุกอย่างของที่บ้าน พ่อเคยโอนเงินมาให้เราเผนค่าเทอม แม่รู้แม่ก็เอาไป จนตอนนี้เราก็ไม่ได้ไปหางานทำ เพราะแม่บอกให้ทำงานต่อที่บ้าน ดูแลบ้าน แม่ไม่ให้เงินเก็บไว้ใช้ เพราะกลัวเราจะหนีไป เราไปไหนไม่ได้เพราะ เพื่อนก็ไม่มีจะไปอยู่ไหน เงินไหน ? แล้วจะอยู่ได้แค่ไหน คือไม่เคยคิดจะทิ้งท่าน แค่อยากได้อิสระของชีวิตเรา ทุกวันนี้เรานอนร้องไห้ตลอด ตื่นมาแม่ก็จัดการให้เราทำทุกอย่างที่แม่บอก แม่ชอบบอกเราเหมือนพ่อ ก็เหมือนพ่อ ทำตัวเหมือนพ่อ ทำไมแม่ต้องมาเลี้ยงเรา คือแม่พูดทุกครั้งที่ทะเลาะ แต่ละวันเราเหนื่อย แต่เราบอกใครไม่ได้ ไม่มีใครให้พูดด้วย โลกออนไลน์เรามีเพื่อนนะแต่ก็ไม่ใช่เพื่อนที่อยู่ในชีวิตจริงๆจังๆ คนอื่นใช้ชีวิตแบบไหนกัน ชีวิตที่มีความสุขคือแบบไหนหรอ โลกข้างนอกมันเป็นแบบไหน เราเรียนจบมาเพื่ออะไร เราหาเงินมาเพื่ออะไร เรามีชีวิตต่อยังไง แล้วเมื่อไหร่เราจะหลุดพ้น เมื่อไหร่เราจะยิ้มได้ ทุกวันนี้เราถามตัวเองแบบนี้ทุกๆวัน... ขอเล่าไว้แค่นี้ก่อนเดียวมาต่ออีกรอบหน้า ใครอ่านแล้วรู้สึหคิดยังไงบ้าง มีทางช่วยแนะนะบอกเราไว้ได้เลย ปล.ไม่ได้เป็นโรคอะไรเพราะแม่เคยพาไปตรวจแล้ว ตรวจเกือบ2เดือนครั้งได้ ปล.ไม่ได้กินยาแล้วเบลอพิมนะ เรื่องจริง . ปล. ขอบคุณที่เข้ามารับฟังเรา อย่างน้อยๆเราก็รู้สึกไม่ได้ตัวคนเดียว