ตามที่บอกเลยค่ะ

เวลาเครียดๆ เหนื่อยๆ ความรู้สึกมันแบบ โอ้ยไม่อยากอยู่แล้วว่ะ เหนื่อย ๆทำอะไรก็พลาดไปหมดผิดหวังไปหมด บางทีก็รู้สึกนอยตัวเอง ว่าเกิดมาทำไมว่ะ ทำไมชีวิตลำบากขนาดนี้ว่ะ คือเราอยู่กับย่ามาตั้งแต่เกิด พ่อเสียตั้งแต่เด็กๆ แม่ทิ้งไปตั้งแต่เกิด แอบโกรธย่านะว่าทำไม่ต้องเลี้ยงมาให้ลำบากแบบนี้ แต่เค้าก็เลี้ยงเรามาได้จนได้ขนาดนี้ แต่ก็ไม่เคยทำให้ย่าภูมิใจเลย เพราะความโง่ๆนั้นแหละ ไม่มีใครรักแล้ว มีแต่คนทิ้ง เวลาทะเลาะย่า ย่าจะชอบไล่เราไปอยู่ๆไกลไม่ให้อยู่กับเค้า เพราะการโดนย่าไล่บ่อยนี่แหละมันทำให้เราคิดว่า เราแย่ขนาดนั้นเป็นภาระขนาดนั้นเลยหรอ มันก็ใช่แหละเกิดมาแบบไม่มีใครต้องการเลยอ่ะ มีเพื่อนเพื่อนก็หวังกับเราแค่เรื่องเงินพอไม่มีเงินก็หายไป มันนอยไม่หมดทุกอย่าง ไม่ได้มาตั้งกระทู้เพื่อให้ใครสงสารนะ แต่อยากระบายอยากปรึกษา คนอื่นๆเขาที่อยู่กับปู่ย่า ทำไมเค้าไม่เห็นลำบากเหมือนเรา คนอื่นเค้าอยากได้อะไรก็ได้ แค่พอมาดูเราอยากได้อะไรก็ต้องหาเงินซื้อเอง เราเลยเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียวเก็บความรู้สึกเก่งมากๆ เวลาเจอเรื่องเครียดมากๆจะเก็บไว้แล้วเอามาคิดคนเดียวร้องไห้คนเดียว เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยมันเก็บเรามาคิดหมดทุกเรื่อง มันเหนื่อยอ่ะ แบบอายุแค่นี้ต้องเจออะไรขนาดนี้เลยหรอ มีหลายๆครั้งคิดนะว่ากินยาแล้วตายๆไปเลยดีมั้ย แต่ก็ไม่กล้าทำหรอกเวลาเครียดมากๆจะคิดแบบนี้ตลอด แต่ก็ยังดีที่ความขี้กลัวมันช่วยเลยไม่กล้าทำตัวเอง