เพราะเราดูเข้มแข็งเกินไปหรือป่าวถึงได้โดนมองข้ามตลอด??

สวัสกีค่ะ ตามหัวเรื่องเลย เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่ไม่ได้เก่งหรืออะไรมากแค่ติกนิสัยผู้ชายจากพ่อมาเยอะอะไรนิดอะไรหน่อยเรามักจะเฉยๆ และบอกว่าไม่เป็นไรอยู่เสมอ จนบางทีเวลาเราอ่อนแอ เราผิดหวัง เราล้มลง กลับไม่มีใครมาสนใจเราเลย เช่นตอนนี้ เราในฐานะพี่คนแรก ที่เป็นผู้หญิงและอยู่กับพ่อมากกว่าแม่ อะไรๆที่เป็นผู้หญิงความเรียบร้อย หรือสิ่งที่ผู้หญิงมีกันเรามีไม่ถึงครึ่ง เวลาเราไม่สบาย แม่ยังบอกว่ากินยาพาราสิ แต่พอน้องเวลาน้องไม่สบาย อาการเดียวกันแม่พาน้องส่งโรงพยาบาล ทุกครั้งเวลาอะไรที้เกิดกับเรามักโดนละเลยอยู่เสมอ ในเมื่อน้องก็ผู้หญิงเหมือนกัน จะบอกว่าเลี้ยงไม่เหมือนกันไม่ได้สิ ก้คนเลี้ยงคนเดียวกัน ลูกออกมาก้ต้องเหมือนหนือใกล้เคียงกันสินิสัยอะ ไม่ใช่ต่างขนาดนี้ จนตอนนี้ปัจจุบันเหมือนแม่จะแคร์น้องมากกว่าเรา ไม่ใช่แค่แม่สิหลายๆคนในครอบครัว อะไรก้น้อง พอเห็นเราก้พากันหันหนี บางทีเราก็ไม่ไหวเหมือนกัน เราก็ผู้หญิง หลายๆเรื่องทำไมต้องเราที่ต้องแบกไว้ความเป็นพี่เหรอ? ความโตกว่าเหรอ? ยอมรับว่าอิจฉา แต่เวลาเราไม่เหลือใครแค่กำลังใจยังๆม่มี เหมือนโตขึ้นมากับโลกของตัวเอง เราไม่มีโอกาสเที่ยวสนุกหลายๆครั้งเหมือนน้อง เรามีแค่อินเทอร์เน็ต ที่อยากเจออยากรู้อะไร เราก้หา ก้อ่าน ยุในโลกของตัวเองจนเวลาออกไปข้างน้องเราเลยไม่ค่อยแคร์ใคร อยู่ในมุมตัวเอง อยู่ในโลกที่เราโตขึ้นมา มันอาจจะผิดหวังจากสิ่งแวดล้อมก้ด้วยนะ เราโดนเพื่อนหักหลัง และเราเมื่อก่อนเป็นคนแคร์ทุกคนทุกสิ่ง แต่พอเราโต เราไม่ได้อะไรเลยจากสิ่งที่ควรจะได้ จนกลายเป็นความเฉยชา และความกระดากและหยาบกร้านในที่สุด