เรารู้สึกเหมือนกับว่าพ่อเเม่ไม่เคยรักเราเลยค่ะ

ปัญหาเราก็คือเมื่อเวลาเราทำอะไรนอกกรอบที่พ่อเเม่ตีไว้ อย่างเช่นเรื่องเรียนต่อมหาลัย เราก็จะได้คำถามที่ว่า ทำได้หรอ? ความสามารถเเค่นี้? เเละก็ตามมาด้วยคำดูถูกต่างๆซึ่งจริงๆเราอยากจะได้กำลังใจจากพวกเค้ามากกว่าคำดูถูก พอเราลุกเข้าห้อง ก็โดนว่าเป็นเด็กก้าวร้าว ไม่เชื่อฟังพอเเม่ เฮ้อเเบบนี้เราควรทำไงดีคะ หรือว่าถ้าพ่อเเม่ไม่มีเราเค้าจะสบายกว่านี้