บ้านเรามีพี่น้อง 3 คน เราเป็นผู้หญิงคนเดียว เป็นลูกคนโตอายุ 24 ปี น้องชายคนกลางอายุ 23 ปี คนที่มีปัญหาคือคนเล็ก อายุ 15 ปี เราเรียนจบปริญญาตรี ทำงานแล้ว ฐานะทางครอบครัวปานกลาง รายได้ส่วนหนึ่งของครอบครัวมาจากเรา ตอนนี้น้องชายคนเล็กใกล้จะเรียนจบม.3 ที่โรงเรียนรัฐใกล้บ้าน คนทั้งบ้านอยากให้เรียนต่อม.4ที่รร.เดิม และเรียนต่อมหาวิทยาลัยเหมือนเรา ซึ่งเรามีกำลังส่งเรียนอยู่แล้ว แต่น้องอยากไปเรียนช่างเทคนิค เหตุผลที่น้องอยากไปทางนั้น น้องตอบว่าอยากเป็นช่างซ่อมโน่นนี่เป็นฟรีแลนซ์ ไม่อยากเป็นมนุษย์เงินเดือนเหมือนเรา ทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก เวลาทะเลาะน้องจะแสดงอาการไม่พอใจ เงียบไม่พูดกับใคร และไปนั่งเล่นเกมส์ต่อ และก็คุยกันกับเพื่อนนัดกันจะไปเรียนต่อที่นั่นที่นี่ เหมือนเพื่อนมีอิทธิพลกับชีวิตเขามาก
อุปนิสัยส่วนตัวของน้องคือเป็นคนเจ้าอารมณ์ ตั้งแต่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นก็เริ่มมีรสนิยมไปทางเด็กแก๊ง เด็กช่างอะไรทำนองนี้ ชอบเสื้อผ้าบาง รองเท้าคอนเวิส สไตล์ออกไปทำนองนั้น และคือห่วงหล่อมากกก วุ่นวายกับหน้าตาทรงผมมาตลอด เวลาพ่อตัดผมให้(พ่อเราเคยเป็นช่างตัดผม) ทรงนักเรียนนั่นแหละ น้องก็จะโมโห ไม่พอใจ โกรธว่าพ่อตัดไม่สวยตัดสั้นเกินไป เพื่อนบอกว่าไม่สวยก็เอาคำพูดเพื่อนมาต่อว่าพ่อ(หนึ่งเหตุผลที่อยากไปเรียนสายช่างเพราะห่วงทรงผม ไม่อยากตัดทรงนักเรียนอีกต่อไป) เรื่องเสื้อนักเรียน กางเกงต้องเนี้ยบต้องเรียบ ทั้งที่ไม่ได้รีดเอง แม่รีดให้ มีวันนึงเสื้อนักเรียนที่แม่รีดไว้มันทับๆกันจนยับนิดหน่อย ก็ฉุนเฉียว โมโหใส่แม่ หลังๆมาน้องเราอารมณ์ร้ายหนักจนแม่ก็โกรธด่าแรงๆว่าไม่มีลูกคนไหนเป็นแบบนี้ และน้องก็ไม่พูดค่อยกับใครเลยในบ้าน ถามคำตอบคำ น้องเวลาอยู่บ้านจะนั่งเล่นคอมเล่นเกม เปิดไมค์คุยกับเพื่อน ไม่ออกมากินข้าวพร้อมกัน จะรอทุกคนเข้านอนค่อยออกมากินค่ำๆ
คำถามที่จะขอถาม 1.เราควรอนุญาตให้น้องเรียนสายอาชีพไหมคะ น้องจะนิสัยแย่กว่าเดิมมั้ย จะมีพฤติกรรมสุ่มเสี่ยงมากกว่าเรียนสายสามัญหรือเปล่า (ในเรื่องความถนัดน้องเราเหมือนจะเก่งภาษามากกว่าคำนวณ) และจะมีวิธีไหนที่จะประณีประนอมได้บ้าง
2.จะมีวิธีไหนละลายพฤติกรรมน้องได้บ้าง เพราะถ้าน้องยังไม่คุยกับคนในบ้านแบบนี้มันจะยิ่งเกิดช่องว่างให้เค้ารู้สึกว่าไม่มีใครรัก ไม่มีใครเข้าใจ เราเองนึกถึงตอนช่วงเป็นวัยรุ่นก็เป็นเด็กเรียบร้อยอยู่ในกรอบมาตลอด ไม่เคยที่จะมีปัญหาแบบนี้เราเลยไม่เข้าใจ
ปรึกษาหน่อยค่ะ น้องชายเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น พูดยากมาก
อุปนิสัยส่วนตัวของน้องคือเป็นคนเจ้าอารมณ์ ตั้งแต่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นก็เริ่มมีรสนิยมไปทางเด็กแก๊ง เด็กช่างอะไรทำนองนี้ ชอบเสื้อผ้าบาง รองเท้าคอนเวิส สไตล์ออกไปทำนองนั้น และคือห่วงหล่อมากกก วุ่นวายกับหน้าตาทรงผมมาตลอด เวลาพ่อตัดผมให้(พ่อเราเคยเป็นช่างตัดผม) ทรงนักเรียนนั่นแหละ น้องก็จะโมโห ไม่พอใจ โกรธว่าพ่อตัดไม่สวยตัดสั้นเกินไป เพื่อนบอกว่าไม่สวยก็เอาคำพูดเพื่อนมาต่อว่าพ่อ(หนึ่งเหตุผลที่อยากไปเรียนสายช่างเพราะห่วงทรงผม ไม่อยากตัดทรงนักเรียนอีกต่อไป) เรื่องเสื้อนักเรียน กางเกงต้องเนี้ยบต้องเรียบ ทั้งที่ไม่ได้รีดเอง แม่รีดให้ มีวันนึงเสื้อนักเรียนที่แม่รีดไว้มันทับๆกันจนยับนิดหน่อย ก็ฉุนเฉียว โมโหใส่แม่ หลังๆมาน้องเราอารมณ์ร้ายหนักจนแม่ก็โกรธด่าแรงๆว่าไม่มีลูกคนไหนเป็นแบบนี้ และน้องก็ไม่พูดค่อยกับใครเลยในบ้าน ถามคำตอบคำ น้องเวลาอยู่บ้านจะนั่งเล่นคอมเล่นเกม เปิดไมค์คุยกับเพื่อน ไม่ออกมากินข้าวพร้อมกัน จะรอทุกคนเข้านอนค่อยออกมากินค่ำๆ
คำถามที่จะขอถาม 1.เราควรอนุญาตให้น้องเรียนสายอาชีพไหมคะ น้องจะนิสัยแย่กว่าเดิมมั้ย จะมีพฤติกรรมสุ่มเสี่ยงมากกว่าเรียนสายสามัญหรือเปล่า (ในเรื่องความถนัดน้องเราเหมือนจะเก่งภาษามากกว่าคำนวณ) และจะมีวิธีไหนที่จะประณีประนอมได้บ้าง
2.จะมีวิธีไหนละลายพฤติกรรมน้องได้บ้าง เพราะถ้าน้องยังไม่คุยกับคนในบ้านแบบนี้มันจะยิ่งเกิดช่องว่างให้เค้ารู้สึกว่าไม่มีใครรัก ไม่มีใครเข้าใจ เราเองนึกถึงตอนช่วงเป็นวัยรุ่นก็เป็นเด็กเรียบร้อยอยู่ในกรอบมาตลอด ไม่เคยที่จะมีปัญหาแบบนี้เราเลยไม่เข้าใจ