เรามีปัญหากับเพื่อน(เพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน ทำงานด้วยกัน อยู่ห้องด้วยกัน นอนเตียงเดียวกันเพราะมีเตียงเดียว) คือเราเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกเพื่อนเสมอ จะไปไหนนั้นนี้ กินไรดี แวะนั้นแป๊ปได้ไหม เอาไรไหม ทำนั้นได้ไหมนี้ได้ไหมคือถามตลอด คุยกันตลอด ก็ปกติดี จนนางมีแฟน(คนปัจจุบันตอนเรามาทำงานด้วยกันใหม่ๆ) คุยกับแฟนแรกๆยังเหมือนเดิม จนหลังๆมานี้ เริ่มไม่ค่อนคุยกับเรา เริ่มโกรธกันง่าย เริ่มไม่ถามละ เราก็แบบเออกูอยู่เฉยๆของกูก็ได้ ตอนแรกๆเรานอยด์นะ ว่าแบบไม่ถามกูบ้างหรอ เป็นอะไร เราก็เงียบ ทำอะไรไป ของเราคือก็ไม่สนใจกูอยู่แล้วอะ วันๆเราก็เล่นแต่โทรศัพท์ เล่นคอม คือก็ไม่รู้จะทำอะไร เวลาคุยก็คุยกับแฟนไป เวลาไม่คุย นางก็ไม่คุยกับเราอยู่ดี จนเป็นแบบนี้สักพักคือเราอึดอัดมากกกกกก จนไม่ไหวละ(ถึงกับร้องไห้อะ)เราก็ทำได้แค่ระบายลง IG Story จนเพื่อนมาเห็น(เพื่อนสมัยเรียนเคยอยู่กลุ่มเดียวกัน)ทักมาถาม ว่าเป็นไรอะยังไง เล่าได้นะ ตอนนั้นนี้ร้องไห้หนักเลย คือมันพึ่งอัพแป๊ปเดียว แต่ทักมาถามเว้ย แต่คนที่กูระบายใน Story อะคืองงง!!! เข้ามาดูแต่ไม่ถาม
ไรเลยยยยย!!!คืออะไร เราก็เล่าให้เพื่อนฟัง เล่าไปร้องไป คือร้องหนักมาก อยู่ในห้องน้ำนานมากกกก (จุดนั้นก็แค่อยากระบายอยากเล้าให้ใครสักคนฟังอะ) ออกมา
นอนคุยโทรศัพท์เหมือนเดิม หัวเราะ สบายใจเหมือนเดิมคือไม่เอะใจว่ากูเข้าไปทำไมในห้องน้ำนานจังเลยหรอ ก็ช่าง
กูคงไม่ได้มีความสำคัญกับเอง จบ!! งั้นก็ให้เป็นนี้ต่อไป จนอีกวันนางถามว่าเป็นอะไร ทำไมไม่พูดกับนาง หลายวันละ คือพึ่งจะรู้สึกหรอออ นางก็บอกก็คุยกับแฟนว่าเราไม่คุยด้วยยังงั้นงี้คือเราก็สนเลยยังดีไงยังมีคนปรึกษาแล้วกูละคุยกับใครได้บ้าง (ฟิลนั้นแบบยังมีคนให้ปรึกษานะ แล้วกูละกูก็มีแค่ที่เป็นเพื่อนปะกูก็ได้แค่เงียบอยู่คนเดียวปรึกษาใครได้ละ) นางก็ร้องไห้(แอบตกใจไม่คิดว่าจะร้อง) นางก็ขอโทษที่ไม่ได้สนใจงั้นงี้ มีอะไรเป็นอะไรก็ให้เราบอก ต่อไปจะถามเราจะสนใจเรา ก็เคลียกันไป ก็คิดว่าจะดีขึ้นกว่าเดิมเพราะเคลียกันไปแล้ว หึ!! เหมือนเดิม พูดเหมือนเดิมมีอะไรทำไมไม่บอก คือปกติก็ไม่ได้สนใจกูอยู่แล้ว คุยกับแฟนไปคุยกันนับคำได้อคุยกับแฟนยังคุยมากกว่าคุยกับเราอีกอะ ทั้งๆที่กูก็เดินอยู่ในห้องเนี้ยะ แล้วจะให้บอกอะไร อีก ควรสังเกตุกูด้วย กูมีตัวตน ซึ่งครั้งที่แล้วไหนบอกจะถามจะสนใจ ก็เคลียกันอีกรอบก็พูดเหมือนเดิมอีกจะสนวจจะถาม (เราผิดหรือคิดมากเกินไปหรอป่าวที่คิดจะให้นางต้องสนใจเราบ้างคือไม่ต้องเท่าแฟนนางก็ได้แต่สนใจกูบ้าง ซึ่งขณะที่นั่งพิมพ์กระฝทู้อยู่นี้ก็ยังเป็นอยู่)
อีกเรื่องคือบอกก่อนว่าเราเป็นคนนอนเร็ว(5ทุ่ม-เที่ยงคืนคือนอนเร็วกว่านาง) คือคุยโทรศัพท์เราไม่ว่าเรานอนได้ แต่ทำอะไรช่วยเบาๆหน่อยมันก็ดึกแล้ว (เราเป็นคนสะดุ้งง่ายเสียงไรนิดไรหน่อยก็รู้สึก) แล้วเวลานอนนางชอบเขย่าเท้าเขย่าขาอะ(เตียงสปริงเวลาดิ้นหรืออะไรนิดหน่อยมันจะรู้สึก) นางชอบทำเวลานอนคุยโทรศัพท์หรือเล่นโทรศัพท์ คือกูรำคานกูนอนแล้ววววว!!! มึนสะเทือนเข้าใจไหมมมม!!! (คิดถึงเวลาเรานอนแล้วมีคนมากวนจะรำคานแค่ไหนอะ) แต่นางจะบอกว่าก็มันยังไม่ถึงเวลานอนอะ คือดูเวลาด้วยชาวบ้านเขานอนกันหมดแล้ว นั้นแหละนอนผิดปกติกว่าชาวบ้าน ตอนเช้าก็ต้องตื่นไปทำงานอีก แต่เราตื่นก่อนนาง (ถ้าใครนอนสักตี2-ตี3 ขออภัย) ช่วยเกรงใจกูบ้าง ทีเวลานอน กูยังไม่กล้าทำอะไรเสียงดังเลย ลงเตียงทีแทบจะคลาดละ คือต้องเข้าใจกูด้วยสิ ถึงไม่เกรงใจกันแต่มันเป็นมารยาทของการอยู่ห้องร่วมกัน เข้ากูบ้าง สนใจกูบ้าง ถามกูบ้างงงงงง
แล้วเวลาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เราก็ถามนะ (แต่ก็ไม่คุยกันเท่าไหร่) ลงไปหาไรกินไหม แวะนั้นไหม ไปนั้นไหม ก็ยังถามอยู่อะ แต่นางเวลาไปไหนก็ไม่ถาม เราต้องถามแทน บ้างครั้งเราเดินนำนางจะเดินก็เดินจะหยุดก็หยุดไม่เรียกไม่บอก และเวลาเราถามจะชอบทำเป็นไม่ได้ยินแล้วก็จะห้ะ อะไรนะ ซึ่งกูรู้ว่าได้ยิน แล้วจะชอบทำเป็นเงียบๆเหมือนไม่ได้ยิน น้ำเสียงที่ตอบที่จะตอบแบบห้วนๆไม่สบอารณ์ โดนขัดจังหวะ หรือไม่อยากตอบ ซึ่งเราก็ถามแบบปกติไม่ได้ถามไปงั้นๆหรือถามแบบหงุดหงิดอะ ควรจะตอบกูดีๆสิ
บางครั้งเราถามเพราะอยากให้บรรยากาศมันดีขึ้น เราก็ยอมเป็นคนถามก่อนแล้วนะ เช่น วันนี้ไป.... เป็นไงบ้าง ไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้างเลย คำตอบคือ ก็ดี... คือถ้ากูรู้ว่าจะตอบแบบนี้กูไม่ถามให้ตัวเองหงุดหงิดหรอก กูไม่ถามก็ได้ แล้วคือที่กูถามกูอยากให้พูดคุยเหมือนปกติ คือก็เล่าให้แฟนฟังได้ แล้วกูก็ถามแล้วอะ ตอบแบบอยากคุยต่อหรือทำให้บรรยากาศมันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงวะ วุ้ววว
ตอนนี้เวลาเราถามเหมือนเราถามให้มันหงุดหงิดอะ ซึ่งจะทำอะไรก็ควรบอกกูบ้างสิ ไม่ใช่ให้กูได้ยินจากที่คุยกับคนอื่นแบบลอยๆ แล้วให้กูคิดเอง จนตอนนี้เรากลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง(หรือป่าว) หรือเฉยชา เทความรู้สึกไปแล้วอะ ไม่ค่อยพูด ซึ่งปกติเราจะร่าเริง คุย เล่น สนุกกับเพื่อนตลอด เป็นคนไม่คิดมากขนาดนี้อ่ะ ซึ่งเรากลายเป็นคนเงียบไปเลยอะ
จนเราคิดว่าหรือเราคิดมากไปเองคนเดียว เราแคร์คนอื่น สังเกตุคนอื่น สนใจ ถามตลอด แล้วทำไมเราไม่ได้แบบนั้นมาบ้างล่ะ แล้วเราจะทำต่อไปทำไมในเมื่อก็ไม่มีใครสนใจความรู้สึกเราอยู่แล้วอะ ก็อยู่เฉยๆไปดิ คุยก็คุย ไม่คุยก็ไม่คุย แค่นั้น (แต่เอาจริงๆเราก็ชอบกลับมาคิดว่าทำไมวะ ยังงั้นยังงี้ คิดมากคนเดียวอีกตามเคยอะ) เราควรทำยังไงดีอะ เหนื่อย เคลียด(เคลียดก็เคลียดคนเดียว) โธ่เว้ย...
มีปัญหาเพราะแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากเกินไป แต่ไม่ได้ผลตอบรับอย่างที่คาด เราคิดมากเกินไปหรือป่าวหรือคิดมากเองคนเดียว
อีกเรื่องคือบอกก่อนว่าเราเป็นคนนอนเร็ว(5ทุ่ม-เที่ยงคืนคือนอนเร็วกว่านาง) คือคุยโทรศัพท์เราไม่ว่าเรานอนได้ แต่ทำอะไรช่วยเบาๆหน่อยมันก็ดึกแล้ว (เราเป็นคนสะดุ้งง่ายเสียงไรนิดไรหน่อยก็รู้สึก) แล้วเวลานอนนางชอบเขย่าเท้าเขย่าขาอะ(เตียงสปริงเวลาดิ้นหรืออะไรนิดหน่อยมันจะรู้สึก) นางชอบทำเวลานอนคุยโทรศัพท์หรือเล่นโทรศัพท์ คือกูรำคานกูนอนแล้ววววว!!! มึนสะเทือนเข้าใจไหมมมม!!! (คิดถึงเวลาเรานอนแล้วมีคนมากวนจะรำคานแค่ไหนอะ) แต่นางจะบอกว่าก็มันยังไม่ถึงเวลานอนอะ คือดูเวลาด้วยชาวบ้านเขานอนกันหมดแล้ว นั้นแหละนอนผิดปกติกว่าชาวบ้าน ตอนเช้าก็ต้องตื่นไปทำงานอีก แต่เราตื่นก่อนนาง (ถ้าใครนอนสักตี2-ตี3 ขออภัย) ช่วยเกรงใจกูบ้าง ทีเวลานอน กูยังไม่กล้าทำอะไรเสียงดังเลย ลงเตียงทีแทบจะคลาดละ คือต้องเข้าใจกูด้วยสิ ถึงไม่เกรงใจกันแต่มันเป็นมารยาทของการอยู่ห้องร่วมกัน เข้ากูบ้าง สนใจกูบ้าง ถามกูบ้างงงงงง
แล้วเวลาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เราก็ถามนะ (แต่ก็ไม่คุยกันเท่าไหร่) ลงไปหาไรกินไหม แวะนั้นไหม ไปนั้นไหม ก็ยังถามอยู่อะ แต่นางเวลาไปไหนก็ไม่ถาม เราต้องถามแทน บ้างครั้งเราเดินนำนางจะเดินก็เดินจะหยุดก็หยุดไม่เรียกไม่บอก และเวลาเราถามจะชอบทำเป็นไม่ได้ยินแล้วก็จะห้ะ อะไรนะ ซึ่งกูรู้ว่าได้ยิน แล้วจะชอบทำเป็นเงียบๆเหมือนไม่ได้ยิน น้ำเสียงที่ตอบที่จะตอบแบบห้วนๆไม่สบอารณ์ โดนขัดจังหวะ หรือไม่อยากตอบ ซึ่งเราก็ถามแบบปกติไม่ได้ถามไปงั้นๆหรือถามแบบหงุดหงิดอะ ควรจะตอบกูดีๆสิ
บางครั้งเราถามเพราะอยากให้บรรยากาศมันดีขึ้น เราก็ยอมเป็นคนถามก่อนแล้วนะ เช่น วันนี้ไป.... เป็นไงบ้าง ไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้างเลย คำตอบคือ ก็ดี... คือถ้ากูรู้ว่าจะตอบแบบนี้กูไม่ถามให้ตัวเองหงุดหงิดหรอก กูไม่ถามก็ได้ แล้วคือที่กูถามกูอยากให้พูดคุยเหมือนปกติ คือก็เล่าให้แฟนฟังได้ แล้วกูก็ถามแล้วอะ ตอบแบบอยากคุยต่อหรือทำให้บรรยากาศมันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงวะ วุ้ววว
ตอนนี้เวลาเราถามเหมือนเราถามให้มันหงุดหงิดอะ ซึ่งจะทำอะไรก็ควรบอกกูบ้างสิ ไม่ใช่ให้กูได้ยินจากที่คุยกับคนอื่นแบบลอยๆ แล้วให้กูคิดเอง จนตอนนี้เรากลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง(หรือป่าว) หรือเฉยชา เทความรู้สึกไปแล้วอะ ไม่ค่อยพูด ซึ่งปกติเราจะร่าเริง คุย เล่น สนุกกับเพื่อนตลอด เป็นคนไม่คิดมากขนาดนี้อ่ะ ซึ่งเรากลายเป็นคนเงียบไปเลยอะ
จนเราคิดว่าหรือเราคิดมากไปเองคนเดียว เราแคร์คนอื่น สังเกตุคนอื่น สนใจ ถามตลอด แล้วทำไมเราไม่ได้แบบนั้นมาบ้างล่ะ แล้วเราจะทำต่อไปทำไมในเมื่อก็ไม่มีใครสนใจความรู้สึกเราอยู่แล้วอะ ก็อยู่เฉยๆไปดิ คุยก็คุย ไม่คุยก็ไม่คุย แค่นั้น (แต่เอาจริงๆเราก็ชอบกลับมาคิดว่าทำไมวะ ยังงั้นยังงี้ คิดมากคนเดียวอีกตามเคยอะ) เราควรทำยังไงดีอะ เหนื่อย เคลียด(เคลียดก็เคลียดคนเดียว) โธ่เว้ย...