[CR] ประหยัดทริป@น่าน กับความทรงจำที่ไม่ธรรมดา

สวัสดีค่ะ เขียนกระทู้ครั้งแรก ผิดพลาดประการใด ขออภัยจริงๆค่ะ
       ได้แรงบันดาลใจในการออกเที่ยวคนเดียวจากห้องบูล จนเที่ยวคนเดียวมาหลายที่ เที่ยวกะเดอะแก้งค์ก็หลายครั้ง แต่หลายครั้งนั้นเราไปโดยมีสารถีคอยพาไป แต่สารถีหลุดออกจากวงโคจรไปแล้ว ก็เลยไปเที่ยวกันเอง จริงๆวางแผนจะไปกันเดือน ธ.ค. รอที่บริษัทว่าจะปิดวันไหน แต่ปีนี้รู้ผลช้า เรากลัวว่าจะปิดช้า แล้วเผอิญตุลาคมนี้สิ้นเดือนแพลนงานว่างห้าวัน ตกลงบอกน้องๆ กว่าจะไปกันได้ สรุปวันได้3วันก่อนเดินทาง 1ป้า กะ 3สาว จาก4แผนก จึงbackpack....ไปจ้าาาาาตามมาจะพาไปลำบาก เดินทาง26_29ตุลาคม

     เราเดินทางจากนครปฐมไปถึงหมอชิต เราเลือกสมบัติทัวร์ไปลงปัว รอบเวลา18.30 เผื่อเวลารถติด เราออกจากนครปฐมบ่ายสอง ถึงหมอชิตบ่ายสามกว่าๆ ทานข้าว เดินเล่น ซื้อของ รอเวลารถออกค่ะ  ถ้าลงปัว508บาท แต่ถ้าลงในเมืองถูกกว่าเล็กน้อย

   ได้เวลารถออก..กะจะหลับ รถติดวิภาวดีในเย็นวันศุกร์(ยังดีไม่ศุกร์สิ้นเดือน) กะจะหลับสบาย คว้าเป๋ากินยาแก้เมารถอย่างด่วน555 รถแล่นมาเรื่อยๆหลับๆตื่นๆ ถึงขนส่งปัวตอนใกล้หกโมงเช้า(ตอนประมาณเที่ยงคืนที่จุดพักรถพิษณุโลกเค้าแวะให้เราทานข้าวด้วย)
  ถึงแล้ว ที่นี่มีรถสีฟ้า ที่ไปบ่อเกลือ ดอยภูคาด้วย แต่ความตั้งใจของแก้งค์คือจะขับมอไซค์จะได้แวะโน่นแวะนี่ได้ (แต่มันคือการตัดสินใจที่ผิดมากกก ที่นี่จะมีลุงๆน้าๆคนขับ ถามอย่างน่ารัก จะไปไหน พักที่ไหน มีรถหรือยัง คือลุงๆจะให้ไปสองแถวของเค้านั่นล่ะ
    ล้างหน้าแปรงฟันในขนส่งปัวเสร็จ ร้านเช่ามอไซค์บอกเปิด8โมง นั่งเล่นวนไป ร้านอยู่ตรงไปนก้อไม่รู้ เปิดgps บอกประมาณ 1.4 กิโล ไปทางไหนล่ะ ดูไม่เป็น สุดท้าย เลยทิ้งน้อง2คนไว้ที่สถานนี จ้างวินที่ขนส่ง(ก็นั่งใกล้ๆกันนี่ล่ะ) นั่งวินไปเสียคนละ30บาท
ร้านเช่ามอไซค์ค่ะ ไปตอน7โมงครึ่งร้านเปิดแล้ว มีคนรอเช่าอยู่แล้ว เค้าถามเราว่าจะขี่ในเมืองหรือขึ้นดอย บอกไปดอยจะให้รถที่ไม่ใช่auto ใครจะเช่าขับขึ้นดอยแบบเรา บอกพี่เค้า ว่า ขอคันดีๆแรงดีหน่อยนะคะ(หรือที่จริงรถดี แต่เราไม่ใช่หญิงบางร่างน้อยแถมสัมภาระแต่ละนาง
   เช่ามอไซค์มัดจำคันละ500 เช่าวันละ300 เราเช่ามา2วัน(คิดผิดอีกแล้ว555) แวะเติมน้ำมัน ปั๊มอยู่ใกล้ร้านเช่ามากกกกก เติมไป2คัน 105บาท
  เอาล่ะ แว้นจ้า....ไปไงอ่ะ คืออยากไปลำดวนผ้าทอ ไม่ได้ไปซื้อผ้า จะไปกินกาแฟที่มีวิวทุ่งนา เอาไปตามgps ล่ะกัน ผ่านร้านข้าวแวะก่อนพอดีเห็นป้ายวัดภูเก็ต ป้าร้านข้าวทางเข้าวัดภูเก็ตน่ารักมากก ป้าถามจะไปไหน ผิดเองที่ไม่บอกป้าว่าลำดวนผ้าทอ บอกว่าไปดอยภูคา แล้วป้าบอกว่า ไปทางนี้เลยนะหนูเข้าซอยนี้ ตามเส้นเหลืองไป ไม่ไกล เส้นที่หนูจะไป มันไกลและชันมาก (ความจริงคือเส้นที่ตรงไปที่เราจะไปนั้นจะผ่านลำดวนผ้าทอ และฟาร์มเห็ดบ้านหัวน้ำ คือตั้งใจจะไป) พอป้าบอกมา เราต้องเชื่อเจ้าถิ่น เชื่อป้า
  ร้านป้าน้ำชุบอร่อย ป้าน่ารัก  บอกพิกัดไม่ถูก เป็นร้านริมถนนหลัก ก่อนเส้นลัดเข้าวัดภูเก็ต
   ไปตามที่ป้าบอก นึกว่าจะผ่านลำดวน ขี่มานานแล้วลำดวนอยู่ไหน ตอนดูgpsมันแค่10นาทีถึงนี่นา เอาเถอะไปดอยภูคาก่อนค่อยแวะหา(ในใจคิดว่ามันคงง่ายๆ)
   ขี่มาเรื่อยๆมีป้ายบอกทางดอยภูคา22กิโล ยิ่งสูงยิ่งหนาว แล้วจะเจอถนนลอยฟ้าที่เค้าว่าสวยไหม  ขับมาครึ่งทาง โห!ไหน
ป้าบอกไม่ชัน ไม่โค้งเยอะไง
[img]   ระหว่างเกือบครึ่งทางนั้น วิวสวยมากจริงๆ แต่แล้วน้องที่ขับมาอีกคันนั้น รถมีปัญหา น้องบอกพี่มันเหมือนไหม้ ในใจตอนนั้นก็กลัวเพราะรถเราก้ออืด ช้า บิดไม่ไป แทบแย่ ระหว่างนั้นไม่มีไหล่ทางเลย จอดไม่ได้ กลัวรถมาเสย เพราะโค้งชัน เลยบอกรอก่อนนะ ไปหาที่จอด เลยขับเลยน้องไปไกลเหมือนกัน เพราะหาที่จอดไม่ได้ ใจเสีย แถมเจอทางชัน เหมือนจะบิดไม่ขึ้น เลยทิ้งน้องที่ซ้อนมาให้ลง เราบิดเลยไปจอดพอดีมีไหล่ทาง ระหว่างจะคิดว่าทำไงดีกะน้องอีกคัน ตะโกนคุยกะน้องที่เราปล่อยลงว่าเอาไงดี หารถกะบะเหมาลงไหม เห็นน้องคันนั่นมีปัญหาเราก้อใจเสีย พาน้องๆมาลำบาก ระหว่างที่มีรถผ่านไปนั้น  แต้มบุญยังดี มีน้องคันหนึ่งบิดมาอย่างเฟี้ยว จอดและถามว่า เป็นหยังเจ้า เลยบอกเห็นน้องสองคนที่ขี่มอไซค์บ้างไหมคะ รถน้องมีปัญหาเหมือนจะไหม้ พี่แกขับเลี้ยวควับอย่างไว เราก็คุยกับน้องอีกคน ว่านี่พี่แกจะไปช่วย หรือพี่แกจะลงดอย สักพัก พี่แกขับมากะน้อง มาจอดดูรถ พี่ว่าไม่เป็นไร ขึ้นดอยต้องใช้เกียร์ต่ำๆ(น้องคนขี่มอไซค์ไม่เคยขับขึ้นทางชันๆ) แล้วก้ออย่าเบรคตลอดซิ เห็นไฟเบรคติดตลอด ขอบคุณพี่เค้าแล้ว เค้าบอกไปได้ก้อไปด้วยใจหวั่นๆ ผ่านเส้นที่เหมือนถนนลอยฟ้า แต่กะจิตกะใจไม่เหลือล่ะ พูดกะน้องคนซ้อนว่า จะบิดได้ไหมว่ะ สูงขนาดนี้  หันไปอ้าวพี่เค้าตามมา แล้วขับช้าๆ น้องอีกคันเปลี่ยนคนขับมอไซค์ แต่เร่งไม่ขึ้นเหมือนเดิม พี่เค้าเอาสัมภารกของน้องไปช่วยแบกด้วย

   โฉมหน้าชายใจดี น้องเคนพี่ๆของเด็ก เป็นทหารพรานที่ อ.เมือง แต่วันนั้นไปสร้างกรงไก่งวงที่อ.ปัว ตามไปส่งถึงหน้าห้องพักในอุทยาน ตอนนั้นกลัวกันทุกคน กลัวว่าจะขี่ไป1715 จะไหวไหม ขาลงดอยล่ะ เลยถามว่า พน.หารถกะบะมาเหมามอไซค์ลงดอยได้ไหม5555น้องในกลุ่ม เลยขอเบอร์ไว้ ให้อุ่นใจ
    ระหว่างนั้น ติดต่อห้องพัก จองไว้แล้วล่วงหน้า2คืน...เอาไงดี

  ห้องพักของเรา 104/4  ห้องละ800 บาท นอนได้ 4 คน ในอุทยานแห่งชาติดอยภูคานี้ น่ารักมากเลย เค้ารณรงค์การลดใช้ถุงพลาสติก เวลาซื้อขนมร้านค้าสวัสดิการ เค้าจะให้ยืมถุงผ้าใส่ของกลับบ้านพัก และ ร้านข้าวที่สั่งมากินในห้องมื้อเย็นนั้น เค้าให้ตระกร้าใส่มาด้วย น่ารักกกก
ในห้องไม่มีแอร์และพัดลมนะคะ ตอนแรกน้องๆบ่นกันอุบ แต่แล้ว อาบน้ำตอน 3 โมงเย็น (น้ำอุ่นเป็นระบบแก็สที่เปิดมาหัวร้อนแทบไหม้55ร้อนจัด) ตกลงกันว่าไม่นอนต่อล่ะนะ เสียดายเงินแต่ถ้าอยู่ต่อก็ไม่กล้าขี่ลง แล้วขี่ขึ้นเขามาอีก แล้วเอาไงอ่ะ ตกลงว่าคืนมอไซค์พรุ่งนี้พร้อม CHECK OUT ออกจากอุทยาน (เสียดายยยยยทั้งค่าเช่า ค่าห้อง)
ตรงนี้เป็นลานดูเดือน วิวดีมากๆ กลางคืนน่าเดินมาดู แต่เดินไกล แถมหนาว แต่มุมดูดาวสวยมากข้างๆห้องพัก นอนดีฟ่า คืนนั้น 16 องศา เฮ้อ นี่ขนาดตุลานะ ไม่อยากคิดธันวา ที่จริงในอุทยานมีมุมถ่ายรูปเยอะ แต่มัน upload แล้วกลับหัว
                    ตื่นมาพร้อมความฉดใฉ(หราา)  ลงจากดอยภูคาพร้อมด้วยใจที่หวาดหวั่น ขาลงง่ายค่ะ แค่เกร็งมือไว้เยอะๆ ถ้าเป็นคนซ้อนก็เอามือจับท้ายไว้แน่นๆ ไม่งั้นจะไหลเทกองมารวมกับคนขับได้
โค้งแห่งความทรงจำ โค้งชัน ต่อด้วยโค้งชัน น้องมัวแต่เกร็ง ทิ้งกระเป๋าเราลงโค้งอีก ขี่เกร็งมาตลอด มีปัญหากะgpsอีกล่ะ หาทางออกที่จะมาหาป้าที่ร้านใกล้ๆวัดเจ้าเดิม วนไปวนมา จนเจอ เย้!!!!!!!!!!!!
ภาพวิวด้านหลังวัดภูเก็ต ถ้ามาหน้าฝน คงจะเขียวขจีกว่านี้
........กินข้าวร้านป้าเสร็จ ป้าจำพวกเราได้ แนะนำน้องผู้หญิงอีกคน เด็กๆมาจากนครปฐม ป้าน่ารัก วันนี้เลยถามป้าหนูจะไปลำดวนผ้าทอ ป้าบอกอ่อไม่ไกลลูก ขี่ไปทางนี้ โถ่ถามป้าอย่างงี้ตั้งแต่เมื่อวานก็ดี ป้าบอกเข้าเมืองก็ดีลูก จะมีงานแข่งเรือในวัดมีของขาย ที่จริงหนุ่มน้อยที่มาช่วยแก้งค์เราก็บอกว่าไปในเมืองดีกว่า แถมมีถนนคนเดินตอนกลางคืนด้วย
    เอาไป๊เตรียม กุญแจมอไซค์ที่เช่ามา เสียบทีไรไม่เคยได้ในทีเดียว ต้องไม่ต่ำกว่า 2 นาที จนน้องผู้หญิงที่มากินข้าวร้านป้า ลุกมาช่วย น้องน่ารักมาก ขอบคุณด้วยน้า คนน่านน่ารักจริงๆ
    

ไม่มีใครบอกเหรอว่า อากาศบนดอย กับภาคพื้นมันต่างกัน ทุกคนจัดเต็มกับความหนาวเย็น555 มาถึงร้านลำดวนผ้าทอ ร้านนี้มีแต่ผ้าราคาถูก(ไม่แน่ใจแต่คิดว่าถูก) มีให้เลือกหลายสไตล์ ข้างๆมีร้านกาแฟวิวดีมาก กาแฟก็ไม่แพง รสชาดก็ใช้ได้ แก้วละประมาณ 30 บาท เสร็จแล้วก็ขี่รถไปคืนร้านเช่า ไม่เจอคนที่ให้เช่าเมื่อวาน จะได้ต่อรองว่า คืนก่อนเวลา ให้เงินคืนได้ไหมสักครึ่ง
     ปัญหามาล่ะ วินไม่มี จะโบกรถก็เกรงใจ แดดก็ไม่เกรงใจเสื้อผ้าที่ใส่เลย ต้องไปรอรถที่ร้านทอง ป้าร้านข้าวบอกงั้น สุดท้ายเดินฝ่าแดด แบกเป้ มาจนถึงร้านทอง(จริงๆไม่ไกลนะถ้าไม่ร้อนนี่เดินชิวๆ) ป้าบอกรอรถแดงๆเพื่อเข้าเมือง รอสัก 10 นาทีล่ะไม่มีรถ สุดท้ายมีรถสีฟ้าสองแถว มาถามไปไหม เลยบอกผ่านที่เค้ามีถนนคนเดินไหมคะ คนขับบอกไป บขส. เลยตัดสินใจขึ้นค่ะ แล้วยังไงค่อยว่ากัน
    
นั่ง 2 แถว คนละ 50 บาท จาก อ.ปัว มาลง อ.เมือง ไกลมากกกก ขนาดรถวิ่งไวนะ ง่วงมากคนก็เยอะแน่นเต็มรถ ได้ยินเครื่องบินบินผ่าน ใกล้ล่ะ รถสุดสายที่ บขส. เราผ่านศูนย์สมบัติทัวร์ เลยจองตั๋วกลับพรุ่งนี้ไว้ก่อน (เดี๋ยวลงราคาให้นะคะ ไม่แน่ใจ 466 บาท หรือเปล่า) จองตั๋วเสร็จ เอายังไงดี น้องเคนที่ช่วยเราบอกว่าช่วยจองห้องพักที่ตัวเมืองไว้ ชื่อ บ้านในเวียง เจอ taxi taxiที่นี่ต้องเหมานะคะเค้าไม่ได้กดมิเตอร์ เหมาราคา 100 ไปห้องพัก ไปๆตกคนละ 25 บาท ดีกว่านั่งวิน(ไม่ร้อน) พี่taxizผู้หญิงขับแนะนำดีมาก นี่ถนนคนเดินอยู่ตรงนี้นะ กลางคืนมีของขาย แนะนำโน่นนี่นั่น แล้วก็พาเรามาถึง บ้านในเวียง ที่พักของเราคืนนี้ พักได้ห้องละ 2 คน ห้องล่ะ 500 บาท มีจักรยานให้ปั่นฟรี เจ้าของ เจ้าหน้าที่ที่ดูแลที่นี่น่ารักมากเลย แถมอยู่ไม่ไกลวัดภูมินทร์ ปั่นจักรยานมาแป๊ปเดียวถึง แนะนำค่ะ ขอบคุณน้องเคนนะ ที่หาห้องพักราคาถูกและดีให้




เข้าพักในห้อง รอเวลาเย็น  จะได้ออกไปงานถนนคนเดินแล้ว  ตื่นเต้นๆ