ทุกครั้งที่เรามีความรัก เราคาดหวังกับมันทุกๆครั้ง ว่าจะต้องเป็นรักที่สวยงาม เราพยายามอย่างมากที่จะปรับปรุงเปลี่ยนแปลง สิ่งที่ไม่ดีในตัวเรา เพื่อให้ความรักในแต่ละครั้งมันออกมาดี ในช่วงแรกๆที่ศึกษาดูใจกัน ในความที่ยังไม่คุ้นชิน ในความที่ยังไม่รู้นิสัยกันดีพอ มันมีความไม่เข้าใจกันและกันในช่วงเวลานั้น(ช่วงเรียนรู้กันและกัน) เราเหนื่อยกับมันมากที่ต้องปรับตัว หาความพอดีของทั้งสองฝ่าย ถึงมันจะทุลักทุเล แต่ในทุกๆความสัมพันธ์ุมันก็ผ่านไปได้ค่อนข้างดี จนรู้นิสัยใจคอและอยู่ด้วยกันได้แบบลงตัว
พอวันเวลาผ่านไปก็พัดพาคนเหล่านั้นหายไป แล้วเราก็ไปเริ่มต้นความสัมพันธ์ุใหม่ๆ เริ่มเรียนรู้ใหม่ เริ่มเหนื่อยอีกครั้ง เป็นแบบนี้ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
จนพอมาถึงตอนนี้ ทั้งๆที่บางทีก็มีคนที่ชอบและเขาก็ชอบเรา แต่เรากลับเลือกที่จะไม่สานสัมพันธ์ เพราะแค่คิดว่ากว่าจะหาจุดกึ่งกลางของกันและกันเจอ กว่าจะคุ้นเคย กว่าจะไม่เขินอาย มันต้องใช้เวลา ต้องผ่านความไม่เข้าใจ ต้องผ่านการทะเลาะกันตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง และสุดท้ายต่างคนก็ต่างไป....
เราไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่ไปเพื่ออะไร ถ้าต้องเหนื่อยแล้วปลายทางคือว่างเปล่า เรายอมเหงา ให้เส้นกราฟความรู้สึกเป็นเส้นตรง ดีกว่าขึ้นๆลงๆแล้วมีน้ำตา
เพราะอดีตที่รักไม่เป็นจึงทำให้ปัจจุบันเริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้
พอวันเวลาผ่านไปก็พัดพาคนเหล่านั้นหายไป แล้วเราก็ไปเริ่มต้นความสัมพันธ์ุใหม่ๆ เริ่มเรียนรู้ใหม่ เริ่มเหนื่อยอีกครั้ง เป็นแบบนี้ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
จนพอมาถึงตอนนี้ ทั้งๆที่บางทีก็มีคนที่ชอบและเขาก็ชอบเรา แต่เรากลับเลือกที่จะไม่สานสัมพันธ์ เพราะแค่คิดว่ากว่าจะหาจุดกึ่งกลางของกันและกันเจอ กว่าจะคุ้นเคย กว่าจะไม่เขินอาย มันต้องใช้เวลา ต้องผ่านความไม่เข้าใจ ต้องผ่านการทะเลาะกันตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง และสุดท้ายต่างคนก็ต่างไป....
เราไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่ไปเพื่ออะไร ถ้าต้องเหนื่อยแล้วปลายทางคือว่างเปล่า เรายอมเหงา ให้เส้นกราฟความรู้สึกเป็นเส้นตรง ดีกว่าขึ้นๆลงๆแล้วมีน้ำตา