ขอเกริ่นนะคะว่า เราอยู่ในวัยที่ไม่ได้เด็กจนไร้เหตุผลแล้วก็ไม่ได้โตถึงวัยทำงานอยู่ในวัยเรียนช่วงจะสอบเข้ามหาลัย แล้วเราก็รักแม่แต่แค่มันเริ่มลดลง แล้วเราก็รู้สึกเสียใจและก็ผิดหวังมากๆ
แม่เราเป็นคนดีค่ะ ขยันทำงาน น่ารัก ใจดี ไม่เคยว่าเราด้วยคำหยาบเลย ครอบครัวจขกทอยู่กัน 3คน มีเรา พ่อ และแม่ก็อยู่กันโอเคทุกเรื่องแต่ฐานะทางบ้านเราไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ไม่ได้จนแต่ก็ไม่ได้รวย เนื่องด้วยค่าใช้จ่ายเยอะทั้งส่งเราเรียน ค่านั่นนี่ของเรา ด้วยความที่พ่อเราเป็นตำรวจแล้วก็ดูแลงานที่โรงงานเค้าไม่ค่อยมีเวลาอยุ่กับเราอาทิตย์นึงเจอกันแค่ 2 วันซึ่งนั่นเราโอเคค่ะเราเข้าใจในส่วนตรงนี้ ส่วนแม่ก็เย็บผ้าอยู่บ้านเงินก็ไม่ค่อยได้มากเท่าไหร่ เรากับแม่ก็จะเจอกันทุกวัน แต่เรารู้สึกไม่สนิทกับแม่ซักนิดเดียว
เรื่องมันเกิดขึ้นคือ พ่อเราจะให้เงินเราเป็นรายอาทิตย์ 1,000 บาทซึ่งเราไม่เคยขอเพิ่ม เราได้มาใช้พอเหลือเราก็เก็บ เก็บทุกอาทิตย์เราก็เก็บไว้ในที่ของเรารวมๆกันไว้ในที่เก็บเงิน ทำแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ม.6 เรามีเงินเก็บ 4,000-5,000 บาทบ้างครั้งแตะหมื่นบาทเท่าที่เรานับ แต่พอเรากลับมานับอีกรอบเงินหายไปหลายพัน จนมันเหลือแค่ 3,000บาท ช่วงแรกเราไม่ใส่ใจเท่าไหร่เพราะเราหยิบมาใช้สะเปะสะปะ เวลากลับมานับอีกรอบมันก็งงๆ พอนานเข้ามันเริ่มหายบ่อย บางครั้งมีแบงค์ 500 แบงค์500หาย เราก็ไม่อะไร
นานเข้าพ่อเริ่มพูดว่าแม่เอาตังในกระเป๋าพ่อโดยไม่บอกพ่อ บ้าง1,000นึง บ้าง500 แต่พ่อไม่เคยโกรธ เราโดนจนชินจนเราต้องเอาเงินไปแอบที่อื่นในห้องเรา แต่แม่ก็ตามเจอแล้วก็เอาไป บางครั้งเราเอาเงินแอบไว้ในหนังสือนิยาย มาดูอีกรอบแบงค์พันก็หาย จนเราโมโหมากๆเราก็ถามเค้าว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เค้าก็บอกว่า “เดี๋ยวแม่คืนให้ แม่มีเมื่อไหร่เดี๋ยวคืนให้ ค่าน้ำค่าไฟแม่ก็ต้องจ่าย ค่าโทรศัพท์ ค่าเน็ตนู้นนี่” พอเราโมโหว่าทำไมถึงไม่บอกว่าจะเอาไป ถ้ามาขอเรา เราก็ให้ เค้าก็อ้างโดยใช้สถานะพ่อแม่กับเราว่า “เงินก็เงินพ่อแม่ให้ไม่ได้หรือไงถ้าไม่มีแม่จะอยู่ยังไง แม่ยืมแค่นี้ให้ไม่ได้หรอ ทำไมต้องขี้หวงขนาดนั้น เงินก็ต้องใช้จ่ายให้มั้ย” ซึ่งนั่นแหละเราไม่ได้เป็นคนขี้งก หรือขี้หวง เพราะพอวันเกิดแม่ของขวัญวันเกิดเราก็ให้เงินเค้าไป 3,000
ถึงแม้บางครั้งเราอยากจะเก็บเงินซื้อของที่เราอยากได้ เราเก็บเงินเราซื้อเอง เราไม่เคยขอแม่เพิ่ม บางอย่างเราเห็นเพื่อนมีเราอยากได้แต่เราต้องเก็บเงิน เราก็อดไว้ พอมาดูเงินแล้วเงินมันหาย
ล่าสุดเรากลับบ้านมานึกเพลินๆว่าเราเก็บเงินไว้ตรงที่ลับอีกที่นึง 1,000บาท พอเราไปดูไม่มีเงิน เราไม่คิดว่าเราจะฟิวขาดเราเอากล่องใส่เงินไปให้แม่ดู ถามแม่ว่าเงินหนูอยู่ไหน แม่ตอบเลิกลั่กว่า เงินอะไร แม่ไม่เห็น แต่ทุกๆรอบเราจับได้ทุกรอบและครั้งนี้ก็เหมือนกัน สรุปเขาก็เอาไป เราตะโกนลั่นบ้านว่า “เอาไปทำไมวะนั่นเงินเก็บของหนู เงินที่หนูจะเอาไว้ใช้ซื้อหนังสือสอบ เงินที่จะเอาไปสมัครสอบ เอาไปเคยจะบอกซักคำมั้ย” แม่มาเคาะประตู แล้วก็โมโหมส่เราแล้วบอกว่าเดี๋ยวจะคืน แบ้วพูดว่าที่พูดใส่แม่ ทำเหมือนแม่ไม่ใช่แม่เลยนะทำไมถึงทำแบบนั้นแม่ยืมแค่นี้ไม่ได้หรอ นั่นแหละความไว้ใจเรา เราผิดหวังในตัวเขามากจนเราก็อยากจะถามกลับว่าแล้วการขโมยเงินเป็นสิ่งที่แม่ลูกควรทำไหม มันแย่ เรารู้สึกเสียใจที่เราบอกไปกี่ครั้งมันไม่ดีขึ้น การที่จะเอาเงินไปใช้ก็แค่ขอ เราก็ให้
บางครั้งเราก็รู้สึกเก็บกดจากที่เราเป็นคนร่าเริง เราอยู่แบบไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่ในบ้าน บางวันเราอยากให้พ่อกลับบ้าน ทั้งเราพ่อและแม่ตอนนี้แทบจะไม่สนิทกัน แม่ทำงานพอเรากลับบ้านมา เค้าคุยกับเรานิดหน่อยเราก็กินข้าวแล้วก็ขึ้นห้อง เราเป็นคนไม่ชอบพูด พูดน้อย ไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไร ไม่เคยระบายความในใจหรือสิ่วที่คิดให้แม่ฟังเลย แต่พ่อ พ่อเป็นคนไม่ค่อยพูดเหมือนเรา พ่อใจเย็น บางครั้งเรามีเวลาได้นั่งรถตอนพ่อขับรถ พ่อจะถามตลอดว่าวันนี้เป็นไงบ้าง ที่โรงเรียนโอเคมั้ย มีอะไรไม่สบายใจมั้ย พ่อรู้ว่าเราเครียดเพราะเราเป็นไมเกรน พ่อพยายามทำให้เราสบายใจ พ่อทำงานโคตรจะหนักแต่พ่อก็บอกว่าให้เราตั้งใจเรียนพอจะส่งเราเรียนเท่าที่ทำได้และทำไหว เพราะค่ารถ ค่าบ้าน ค่าเรียน ค่าใช้จ่ายของเรา ค่าหนังสือส่วนใหญ่พ่อเป็นคนจัดการ ส่วนแม่ก็จัดการแค่ค่าไฟค่าน้ำ แค่นั้น
พ่อห่วงเรื่องเรา เราห่วงเรื่องพ่อเราห่วงเรื่องแม่ เวลาพ่อขับรถพ่อจะคอยสอนเราตลอดเส้นทาง ส่วนแม่ แม่จะคอยพูดว่า “ถ้าพ่อให้เงินก็รีบๆเก็บไว้” “ถ้าพ่อถามว่ามีตังไหม ก็บอกไปเลยว่าไม่มี พ่อจะได้เอาเงินให้” แล้วพอถึงเวลาที่พ่อถามว่าเรามีเงินไหม เราก็จะตอบว่าเรามีเงินพออยู่ ซึ่งเป็นเงินเก็บของเรา เราไม่เคยขอเพิ่มนอกจากพ่อจะให้ และเราคิดว่ามันถูกต้อง
เวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกันพ่อบอกว่า “ให้เราตั้งใจเรียนนะ แล้วอย่าเป็นแบบแม่ที่ขี้ประชดพ่อแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงไม่ทนแล้ว แต่นี่เป็นพ่อ” พ่อบอกตลอดว่าอะไรที่เป็นส่วนดีของแม่ก็ให้เก็บมาใช้ บางครั้งแม่ก็นึกถึงแต่ตัวเอง
ทุกวันนี้เราไม่อยากอยู่บ้าน เรารู้สึกเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าเพราะแม่ตัวเอง คำพูดจากปากเค้าตอนทะเลาะกันมันบั่นทอนความรู้สึกเรา พอเราพูดกลับเราก็โดนด่าว่าเราพูดเกินเหมือนไม่ใช่แม่ลูก เราเหมือนโดนปิดกั้นทุกอย่า บางคืนเราก็ร้องไห้แต่บางครั้งเราก็ร้องทุกคืน เราอยากไปเรียนไกลๆ ไกลจากแม่ แต่ที่เราอยากอยู่เพราะเราห่วงพ่อ
เราไม่ได้พยายามจะแอนตี้แม่ หรือเกลียดแม่ตัวเองเลย แต่เราอยากระบายเราคิดว่าที่เราเจอเรารับมันไม่ไหวแล้วเราก็ไม่รู้จะไประบายกับใครเพราะคนที่เค้าไม่เจอเหมือนเราเค้าคงไม่เข้าใจ เรารู้สึกผิดหวัง เสียใจ ปนกันไปหมดทุกอย่างรุมเร้า ช่วงนี้สอบเข้ามหาลัยก็หวังว่าเราคงโอเค ขอบคุณมากๆที่เราได้ระบาย
ผิดหวังในตัวแม่ เราควรทำไง
แม่เราเป็นคนดีค่ะ ขยันทำงาน น่ารัก ใจดี ไม่เคยว่าเราด้วยคำหยาบเลย ครอบครัวจขกทอยู่กัน 3คน มีเรา พ่อ และแม่ก็อยู่กันโอเคทุกเรื่องแต่ฐานะทางบ้านเราไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ไม่ได้จนแต่ก็ไม่ได้รวย เนื่องด้วยค่าใช้จ่ายเยอะทั้งส่งเราเรียน ค่านั่นนี่ของเรา ด้วยความที่พ่อเราเป็นตำรวจแล้วก็ดูแลงานที่โรงงานเค้าไม่ค่อยมีเวลาอยุ่กับเราอาทิตย์นึงเจอกันแค่ 2 วันซึ่งนั่นเราโอเคค่ะเราเข้าใจในส่วนตรงนี้ ส่วนแม่ก็เย็บผ้าอยู่บ้านเงินก็ไม่ค่อยได้มากเท่าไหร่ เรากับแม่ก็จะเจอกันทุกวัน แต่เรารู้สึกไม่สนิทกับแม่ซักนิดเดียว
เรื่องมันเกิดขึ้นคือ พ่อเราจะให้เงินเราเป็นรายอาทิตย์ 1,000 บาทซึ่งเราไม่เคยขอเพิ่ม เราได้มาใช้พอเหลือเราก็เก็บ เก็บทุกอาทิตย์เราก็เก็บไว้ในที่ของเรารวมๆกันไว้ในที่เก็บเงิน ทำแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ม.1 จนตอนนี้เราอยู่ม.6 เรามีเงินเก็บ 4,000-5,000 บาทบ้างครั้งแตะหมื่นบาทเท่าที่เรานับ แต่พอเรากลับมานับอีกรอบเงินหายไปหลายพัน จนมันเหลือแค่ 3,000บาท ช่วงแรกเราไม่ใส่ใจเท่าไหร่เพราะเราหยิบมาใช้สะเปะสะปะ เวลากลับมานับอีกรอบมันก็งงๆ พอนานเข้ามันเริ่มหายบ่อย บางครั้งมีแบงค์ 500 แบงค์500หาย เราก็ไม่อะไร
นานเข้าพ่อเริ่มพูดว่าแม่เอาตังในกระเป๋าพ่อโดยไม่บอกพ่อ บ้าง1,000นึง บ้าง500 แต่พ่อไม่เคยโกรธ เราโดนจนชินจนเราต้องเอาเงินไปแอบที่อื่นในห้องเรา แต่แม่ก็ตามเจอแล้วก็เอาไป บางครั้งเราเอาเงินแอบไว้ในหนังสือนิยาย มาดูอีกรอบแบงค์พันก็หาย จนเราโมโหมากๆเราก็ถามเค้าว่าทำไมถึงทำแบบนี้ เค้าก็บอกว่า “เดี๋ยวแม่คืนให้ แม่มีเมื่อไหร่เดี๋ยวคืนให้ ค่าน้ำค่าไฟแม่ก็ต้องจ่าย ค่าโทรศัพท์ ค่าเน็ตนู้นนี่” พอเราโมโหว่าทำไมถึงไม่บอกว่าจะเอาไป ถ้ามาขอเรา เราก็ให้ เค้าก็อ้างโดยใช้สถานะพ่อแม่กับเราว่า “เงินก็เงินพ่อแม่ให้ไม่ได้หรือไงถ้าไม่มีแม่จะอยู่ยังไง แม่ยืมแค่นี้ให้ไม่ได้หรอ ทำไมต้องขี้หวงขนาดนั้น เงินก็ต้องใช้จ่ายให้มั้ย” ซึ่งนั่นแหละเราไม่ได้เป็นคนขี้งก หรือขี้หวง เพราะพอวันเกิดแม่ของขวัญวันเกิดเราก็ให้เงินเค้าไป 3,000
ถึงแม้บางครั้งเราอยากจะเก็บเงินซื้อของที่เราอยากได้ เราเก็บเงินเราซื้อเอง เราไม่เคยขอแม่เพิ่ม บางอย่างเราเห็นเพื่อนมีเราอยากได้แต่เราต้องเก็บเงิน เราก็อดไว้ พอมาดูเงินแล้วเงินมันหาย
ล่าสุดเรากลับบ้านมานึกเพลินๆว่าเราเก็บเงินไว้ตรงที่ลับอีกที่นึง 1,000บาท พอเราไปดูไม่มีเงิน เราไม่คิดว่าเราจะฟิวขาดเราเอากล่องใส่เงินไปให้แม่ดู ถามแม่ว่าเงินหนูอยู่ไหน แม่ตอบเลิกลั่กว่า เงินอะไร แม่ไม่เห็น แต่ทุกๆรอบเราจับได้ทุกรอบและครั้งนี้ก็เหมือนกัน สรุปเขาก็เอาไป เราตะโกนลั่นบ้านว่า “เอาไปทำไมวะนั่นเงินเก็บของหนู เงินที่หนูจะเอาไว้ใช้ซื้อหนังสือสอบ เงินที่จะเอาไปสมัครสอบ เอาไปเคยจะบอกซักคำมั้ย” แม่มาเคาะประตู แล้วก็โมโหมส่เราแล้วบอกว่าเดี๋ยวจะคืน แบ้วพูดว่าที่พูดใส่แม่ ทำเหมือนแม่ไม่ใช่แม่เลยนะทำไมถึงทำแบบนั้นแม่ยืมแค่นี้ไม่ได้หรอ นั่นแหละความไว้ใจเรา เราผิดหวังในตัวเขามากจนเราก็อยากจะถามกลับว่าแล้วการขโมยเงินเป็นสิ่งที่แม่ลูกควรทำไหม มันแย่ เรารู้สึกเสียใจที่เราบอกไปกี่ครั้งมันไม่ดีขึ้น การที่จะเอาเงินไปใช้ก็แค่ขอ เราก็ให้
บางครั้งเราก็รู้สึกเก็บกดจากที่เราเป็นคนร่าเริง เราอยู่แบบไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่ในบ้าน บางวันเราอยากให้พ่อกลับบ้าน ทั้งเราพ่อและแม่ตอนนี้แทบจะไม่สนิทกัน แม่ทำงานพอเรากลับบ้านมา เค้าคุยกับเรานิดหน่อยเราก็กินข้าวแล้วก็ขึ้นห้อง เราเป็นคนไม่ชอบพูด พูดน้อย ไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไร ไม่เคยระบายความในใจหรือสิ่วที่คิดให้แม่ฟังเลย แต่พ่อ พ่อเป็นคนไม่ค่อยพูดเหมือนเรา พ่อใจเย็น บางครั้งเรามีเวลาได้นั่งรถตอนพ่อขับรถ พ่อจะถามตลอดว่าวันนี้เป็นไงบ้าง ที่โรงเรียนโอเคมั้ย มีอะไรไม่สบายใจมั้ย พ่อรู้ว่าเราเครียดเพราะเราเป็นไมเกรน พ่อพยายามทำให้เราสบายใจ พ่อทำงานโคตรจะหนักแต่พ่อก็บอกว่าให้เราตั้งใจเรียนพอจะส่งเราเรียนเท่าที่ทำได้และทำไหว เพราะค่ารถ ค่าบ้าน ค่าเรียน ค่าใช้จ่ายของเรา ค่าหนังสือส่วนใหญ่พ่อเป็นคนจัดการ ส่วนแม่ก็จัดการแค่ค่าไฟค่าน้ำ แค่นั้น
พ่อห่วงเรื่องเรา เราห่วงเรื่องพ่อเราห่วงเรื่องแม่ เวลาพ่อขับรถพ่อจะคอยสอนเราตลอดเส้นทาง ส่วนแม่ แม่จะคอยพูดว่า “ถ้าพ่อให้เงินก็รีบๆเก็บไว้” “ถ้าพ่อถามว่ามีตังไหม ก็บอกไปเลยว่าไม่มี พ่อจะได้เอาเงินให้” แล้วพอถึงเวลาที่พ่อถามว่าเรามีเงินไหม เราก็จะตอบว่าเรามีเงินพออยู่ ซึ่งเป็นเงินเก็บของเรา เราไม่เคยขอเพิ่มนอกจากพ่อจะให้ และเราคิดว่ามันถูกต้อง
เวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกันพ่อบอกว่า “ให้เราตั้งใจเรียนนะ แล้วอย่าเป็นแบบแม่ที่ขี้ประชดพ่อแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงไม่ทนแล้ว แต่นี่เป็นพ่อ” พ่อบอกตลอดว่าอะไรที่เป็นส่วนดีของแม่ก็ให้เก็บมาใช้ บางครั้งแม่ก็นึกถึงแต่ตัวเอง
ทุกวันนี้เราไม่อยากอยู่บ้าน เรารู้สึกเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าเพราะแม่ตัวเอง คำพูดจากปากเค้าตอนทะเลาะกันมันบั่นทอนความรู้สึกเรา พอเราพูดกลับเราก็โดนด่าว่าเราพูดเกินเหมือนไม่ใช่แม่ลูก เราเหมือนโดนปิดกั้นทุกอย่า บางคืนเราก็ร้องไห้แต่บางครั้งเราก็ร้องทุกคืน เราอยากไปเรียนไกลๆ ไกลจากแม่ แต่ที่เราอยากอยู่เพราะเราห่วงพ่อ
เราไม่ได้พยายามจะแอนตี้แม่ หรือเกลียดแม่ตัวเองเลย แต่เราอยากระบายเราคิดว่าที่เราเจอเรารับมันไม่ไหวแล้วเราก็ไม่รู้จะไประบายกับใครเพราะคนที่เค้าไม่เจอเหมือนเราเค้าคงไม่เข้าใจ เรารู้สึกผิดหวัง เสียใจ ปนกันไปหมดทุกอย่างรุมเร้า ช่วงนี้สอบเข้ามหาลัยก็หวังว่าเราคงโอเค ขอบคุณมากๆที่เราได้ระบาย