เราเป็นคนที่เข้าสังคมไม่เก่งค่ะเราเลยไม่ค่อยมีเพื่อน
เวลาเพื่อนคนอื่นๆในห้องทำงานกลุ่มเราจะเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าพูดเพราะกลัวว่าจะพูดอะไรผิดไป หรือ ทำอะไรผิด
เวลามีงานประดิษฐ์ที่ให้ทำเป็นกลุ่มมาเพื่อนๆในกลุ่มก็จะพูดไปก่อนเราแล้วว่าจะทำอะไร
ทั้งๆที่เราก็เคยแนะนำเพื่อนไปแล้วว่า
"ทำแบบนี้น่าจะดีกว่านะ"
"ทำอันนี้ง่ายกว่านะ"
แต่เพื่อนไม่เคยสนใจคำพูดที่เราพูดเลย
บางครั้งงานกลุ่มเราทำหน้าที่วาดรูป ระบายสี
พอเราวาดรูปเสร็จแล้วเราจะลงสีให้เป็นโทนสีฟ้า
เพราะหัวข้อคือสัตว์น้ำ
แต่เพื่อนคนอื่นก็จะมาบอกให้เราลงสีอื่น
ทั้งๆที่เราเป็นคนวาด คนระบายสีเอง
แค่เหตุผลว่า"guชอบสีนี้"
ตอนนั้นเราหงุดหงิดมากอยากจะตอบเพื่อนไปว่า
"ถ้าแกอยากได้สีนั้นมาก ทำไมแกไม่มาเป็นคนวาดคนลงสีเองคนเดียวเลยล่ะ เราก็เหนื่อยเป็นนะเว้ย"
แต่เหมือนกับว่ามีคำพูดมันจุกคอเราอยู่เลยพูดออกมาอย่างนั้นไม่ได้
แล้วเราก็เผลอตอบกลับไปด้วยความชินว่า
"โอเค"
ทั้งที่ความจริงไม่ได้อยากจะพูดคำนั้นเลย
มีหลายเรื่องเลยที่เรายากพูดแต่ก็ไม่ได้พูด
อยากทำแต่ก็ไม่ได้ทำ

ครอบครัวเรามักจะเอาเราไปเทียบกับพี่อยู่บ่อยๆว่า
"ดูพี่...สิเขาเรียนเก่งมากเลยนะ ทำไมแกไม่รู้จักตั้งใจอ่านหนังสือหนังหาเหมือนพี่แกบ้างห๊ะ"
แต่เราเถียงผู้ใหญ่ไม่ได้หรอกถึงเราจะอ่านแล้วก็ตามทีเถอะ

หลายครั้งก่อนสอบเราอ่านหนังสือจบแทบข้ามวันข้ามคืนบางครั้งอ่านจนลืมกินข้าว
เพราะหวังว่าพอได้เกรด4แล้วแม่จะหันมาชมเรา  หันมาสนใจเราบ้าง

แต่ใช่เราได้เกรด4อยู่2รอบแม่ไม่เคยชมเราเลยไม่แม้แต่จะสนใจด้วยซ้ำเกรดเราก็ตกลงเรื่อยๆ
ปัจจุบัน3.42
พอเกรดเราตกพ่อแม่เลยด่าเราว่าเราว่า
ทำไมไม่ตั้งใจเรียนไม่ยอมอ่านหนั่งสือ,โง่
เราอยากร้องไห้มาก
แต่เราไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น
เพราะกลัวว่าถ้าร้องไห้ไปจะมีคนด่าเรา
ไม่อยากให้ใครเห็นว่าเราอ่อนแอแค่โดนด่าก็ร้อง

ผลสุดท้ายเราก็จะแอบไปร้องไห้คนเดียว
พ่อแม่ของเราชอบบอกเราว่า
ให้ต่อม.4วิทย์ คณิต นะ
โตไปต้องเป็น หมอ เป็นพยาบาล นะ
จนตอนนี้เราอายุ14
เรายังไม่รู้เลยว่าที่จริงแล้วเราอยากเป็นอะไร
อยากมีอาชีพอะไร

เรารู้สึกว่าชีวิตเรามันไร้ค่า
ไม่รู้ว่าคนอื่นมองเราเป็นตัวอะไร
เรารู้สึกเกลียดตัวเอง
อนาคตเราจะเป็นยังไง
เราเกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร
ถ้าไม่มีเราคนอื่นหลายๆคนคงจะมีความสุข
รู้สึกเหมือนเราเป็นแค่เศษฝุ่นที่ไม่มีใครต้องการ
เคยมองกระจกแล้วคิดว่าถ้าหายๆไปได้ก็คงดี

เราควรทำยังไงดีหรอคะ