สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยละกันนะคะ
เรามาจากครอบครัวที่แตกแยกค่ะ พ่อแม่หย่าร้าง เราอาศัยอยู่กับแม่ แต่พ่อเราก็ยังติดต่อกัน ให้มารับมาส่งไปโรงเรียนบ้างบางครั้ง แต่ในช่วง 3 4 ปีมานี้ แม่มีสามีใหม่เป็นชาวต่างชาติ ซึ่งเราไม่ได้โอเคกับเขาเลย เราไม่ชอบ เราอคติ แม่เรากลายเป็นทาสเขา เขาใช้อะไรแม่ทำให้หมด แต่เวลาแม่โมโหลงที่ใครไม่ได้ จะมาเหวี่ยงใส่เราแทน บางอย่างมันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่แม่ก็เอามาเป็นประเด็นใหญ่ ที่สำคัญ ตอนนี้เราไม่กล้าไปเจอหน้าเพื่อนบ้านคนไหนแล้ว เพราะแม่เราไปทะเลาะกับเพื่อนบ้านทุกหลังเลย จนเราเองไม่กล้าสู้หน้า
แม่ไม่ค่อยจะอยู่บ้านค่ะ เพราะว่าต้องเดินทางไปช่วยแฟนทำธุรกิจ เรื่องนี้เราก็พอเข้าใจ แต่แม่ไม่เคยถามเราเลยว่า เรากินข้าวรึยัง เราหิวมั้ย เรียนหนักมั้ย ไม่สบายเนี่ยกินยารึยัง เราไม่เคยได้รับคำถามที่ห่วงใยแบบนี้เลยจากแม่ ส่วนใหญ่จะเป็นจากพ่อเรามากกว่า
อย่างเรื่องที่เราลืมปิดน้ำ แม่ก็โวยวายตอนดึกๆ ดื่นๆ แตกตื่นกันทั้งบ้าน ชี้หน้าด่าเรา บอกว่าเรื่องแค่นี้ก็จำไม่ได้ จะเอาเรื่องนี้ไปประจานต่างๆ นาๆ เราว่า เห้ยมันใช่เรื่องมั้ยอ่ะ
กลับบ้านมาแทบไม่มีความสุข น้องไห้แทบทุกวัน ไม่มีวันไหนได้กลับบ้านอย่างสบายใจเลย พอทะเลาะกันก็จะเอาเรื่องบุญคุณมาทวง เราแค่ขอเวลาได่มั้ยให้โตพอที่จะทำงานแล้วทดแทนให้อ่ะ แต่ตอนนี้เราไปไหนไม่ได้ เราไปอยู่กับพ่อไม่ได้ เพราะพ่ออยู่แฟลช ภาระค่าใช้จ่ายเยอะแยะ ไม่ได้อยู่ร.ร. ประจำด้วย ต้องกลับบ้านทุกวัน ฟังคำด่าทอทุกวัน เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วค่ะ เราเหนื่อยมาก ช่วยหน่อยนะคะ
สุขภาพจิตย่ำแย่เพราะคนในครอบครัว?
เรามาจากครอบครัวที่แตกแยกค่ะ พ่อแม่หย่าร้าง เราอาศัยอยู่กับแม่ แต่พ่อเราก็ยังติดต่อกัน ให้มารับมาส่งไปโรงเรียนบ้างบางครั้ง แต่ในช่วง 3 4 ปีมานี้ แม่มีสามีใหม่เป็นชาวต่างชาติ ซึ่งเราไม่ได้โอเคกับเขาเลย เราไม่ชอบ เราอคติ แม่เรากลายเป็นทาสเขา เขาใช้อะไรแม่ทำให้หมด แต่เวลาแม่โมโหลงที่ใครไม่ได้ จะมาเหวี่ยงใส่เราแทน บางอย่างมันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่แม่ก็เอามาเป็นประเด็นใหญ่ ที่สำคัญ ตอนนี้เราไม่กล้าไปเจอหน้าเพื่อนบ้านคนไหนแล้ว เพราะแม่เราไปทะเลาะกับเพื่อนบ้านทุกหลังเลย จนเราเองไม่กล้าสู้หน้า
แม่ไม่ค่อยจะอยู่บ้านค่ะ เพราะว่าต้องเดินทางไปช่วยแฟนทำธุรกิจ เรื่องนี้เราก็พอเข้าใจ แต่แม่ไม่เคยถามเราเลยว่า เรากินข้าวรึยัง เราหิวมั้ย เรียนหนักมั้ย ไม่สบายเนี่ยกินยารึยัง เราไม่เคยได้รับคำถามที่ห่วงใยแบบนี้เลยจากแม่ ส่วนใหญ่จะเป็นจากพ่อเรามากกว่า
อย่างเรื่องที่เราลืมปิดน้ำ แม่ก็โวยวายตอนดึกๆ ดื่นๆ แตกตื่นกันทั้งบ้าน ชี้หน้าด่าเรา บอกว่าเรื่องแค่นี้ก็จำไม่ได้ จะเอาเรื่องนี้ไปประจานต่างๆ นาๆ เราว่า เห้ยมันใช่เรื่องมั้ยอ่ะ
กลับบ้านมาแทบไม่มีความสุข น้องไห้แทบทุกวัน ไม่มีวันไหนได้กลับบ้านอย่างสบายใจเลย พอทะเลาะกันก็จะเอาเรื่องบุญคุณมาทวง เราแค่ขอเวลาได่มั้ยให้โตพอที่จะทำงานแล้วทดแทนให้อ่ะ แต่ตอนนี้เราไปไหนไม่ได้ เราไปอยู่กับพ่อไม่ได้ เพราะพ่ออยู่แฟลช ภาระค่าใช้จ่ายเยอะแยะ ไม่ได้อยู่ร.ร. ประจำด้วย ต้องกลับบ้านทุกวัน ฟังคำด่าทอทุกวัน เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วค่ะ เราเหนื่อยมาก ช่วยหน่อยนะคะ