เบื่อทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว เกลียดตัวเอง เบื่อสังคมที่เคยอยู่ รู้สึกไม่มีค่า

เป็นมาสามปีแล้วค่ะ พอมีเรื่องดีดี เช่น คุยกับคนรอบข้างแล้ว มีความสุขบ้างนิดหน่อย คิดว่าตัวเองมีความสุขแต่พอมาอยู่เงียบๆคนเดียวก็รู้สึกแบบนี้ตลอด เคยมีเพื่อน ม.ต้นที่แคร์กันมากๆ แต่แล้วพอมาขึ้นม.ปลาย สังคมที่เราอยู่มันห่วยแตกมาก ทุกคนล้วนต่างใส่หน้ากากเข้าหากัน มีเพื่อนสนิทแต่ก็รู้สึกว่าเข่ไม่แคร์เรา กลับกัน เขาแคร์ทุกคนในกลุ่มมาก เราเป็นคนประหยัด รู้จักใช้ รู้จักเก็บ พอเพื่อนไม่มีนี่ยื่นมือไปช่วยตลอดค่ะ เพราะคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่เพื่อนชอบแซะว่า บ้านแกรวยนี่ บ้านแกรวย รวยนั้น รวยนี่ มันสมควรแล้วหรอคะที่เราเป็นคนดีแต่ถูกคำพูดแบบนี้มาใส่หู เทอมที่แล้วพอมีกิจกรรมอะไร เราเลือกที่จะนอนอยู่บ้าน ไม่ออกไปเลยค่ะ เพราะคิดว่าต้องเจอคำพูด การกระทำ คนพวกนนี้อีกแล้ว เป็นคนสู้คนค่ะ แซะอะไรมาด่ากลับ แต่ความรู้สึกเราพังหมดทุกที เรารู้สึกเป็นแค่เศษฝุ่นในสังคมค่ะ ในครอบครัวเราเป็นลูกคนเล็กผู้หญิงคนเดียว พี่ชายสองคนมีปัญหาบ่อย แม่เคยบอกว่า แม่รักเราแต่แกไม่ค่อยมีปัญหาอยู่ใกล้กับฉันตลอด แม่ไม่แสดงออกว่าเป็นห่วงเลยค่ะ เลยทำให้น้อยใจบ่อยๆ เวลามีปัญหาแม่มักให้คำปรึกษาที่ดีที่สุดค่ะ แต่บางทีเราก็รู้สึดเหมือนละเลย... อึดอัดใจมากค่ะ